CHAPTER 5 แฟน

Puma’s Talk เวลาผ่านไป แก๊งเราเริ่มสนิทกันมากขึ้นอีก จนตอนนี้ยิ่งกว่าตายแทนกันได้ ไม่ได้พูดเกินเลย ประตูบ้านเช่าเปิดออก “พูม่า ขนอะไรมา แมนไปป่าว” เคนตันทักฉันที่เดินแบกกระดาษห่อใหญ่กว่าตัวเองเข้ามาทางประตู “ของใคร?” “ของที่เซธฝากซื้อ” ฉันตอบ “อ้อ” แล้วเคนตันเล่นกับอนาสตาเซียหมาไซบีเรียนฮัสกี้ตัวโปรดของเขาต่อ ฉันเดินผ่านมาถึงประตูท้ายสุดของบ้านก่อนเปิดประตูเข้าไป “วันหลังให้เรียก จะได้เปิดให้” เซธที่อยู่ข้างในห้องก่อนแล้วบอกเมื่อฉันแบกของเข้าไปให้เขา พร้อมกับมือใหญ่ที่รับของมาไว้ที่ตัวเองหมด “ไม่ต้อง มีมือ” ฉันบอกง่ายๆ แบกของกับเปิดประตูพร้อมกันไม่ใช่เรื่องยากอะไร “ครบ?” ดวงตาคมสำรวจของในห่อกระดาษ “ครบ ถูกหมด” เขาสรุป “ขอบใจ” ไม่บ่อยนักที่จะได้ยินคำนั้นจากเซธ แต่เพราะครั้งนี้ฉันหอบของหนักมาไกลมากไง และที่แก๊งเราตัดคำอย่าง “ขอบใจ” “ขอโทษ” หรือ “ขอความกรุณา...” ออกจนคนนอกอาจฟังดูห้วนก็เพราะรู้สึกว่าเป็นคำสำหรับคนที่ยังไม่ค่อยสนิท ห่างเหินจนต้องเกรงใจกัน แต่นั่นไม่ใช่ในแก๊ง เพราะงั้นไม่ต้องพูดคำพวกนั้นก็ได้ “ไม่ต้องขอบใจ เคยบอกแล้ว” ทำแค่นี้ไม่นับว่าช่วยเพื่อนด้วยซ้ำ แค่เอาของมาให้ “เอามาทำอะไร?” ฉันถามถึงของในถุงกระดาษ “หลายอย่าง” เซธตอบแล้วอธิบายวิธีใช้งานอุปกรณ์ศิลปะแต่ละตัวในถุงสั้นๆ มีอุปกรณ์สำหรับทั้งการเพ้นท์และประติมากรรม “สนใจ?” เซธถามเมื่อเห็นฉันตั้งใจฟังและถามเพิ่ม “อือ” ดวงตาคมคายจ้องฉัน “จ้องทำไม?” “ไม่นึกว่าหญิงแกร่งจะชอบ” “ก็นายยังชอบได้” ทีมาดห้าวหาญกอย่างเขายังชอบเลย ก็จริง...เหมือนสายตาเขาพูดแบบนั้น เลยนั่งลงและเริ่มผสมสีอะคริลิกพร้อมเอ่ยสั้นๆ โดยไม่หันมอง “จะนั่งดูก็ได้” เลยนั่งลงดูเซธวาด ตวัดฝีแปรงไปบนแคนวาสขาวสะอาดฝืนใหญ่ ภาพวิวบนผ้าใบของเซธดูสวยหวานขัดกับบุคลิกและรูปร่างของเขา ทั้งที่ลายเส้นหนักแน่นและแม่นยำเหมือนตัวเขาแต่รูปกลับหวานขนาดนี้ได้ แล้วสายตาฉันสะดุดกับกรอบภาพหนึ่งที่ถูกกรอบภาพอื่นบังอยู่ติดผนัง “นั่นรูปอะไร?” “...” เซธไม่ตอบ แต่ไม่ว่าอะไรเมื่อฉันดึงออกมาดู และพบว่ามันเป็นรูปภาพของผู้หญิงคนนั้นที่ฉันได้เห็นแวบหนึ่งในปาร์ตี้คืนก่อน ผู้หญิงที่เข้ามากอดเซธ “คามิล” เซธตอบ “แฟน?” “เก่า” เซธต่อคำให้ “เพิ่งเลิก” “เลิกกันทำไม?” เธอทั้งสวยและดูดี ราวกับเจ้าหญิงแสนสวยผู้สูงศักดิ์ ปกติในแก๊งถึงจะสนิทกันแค่ไหนแต่ไม่เห็นเคยมีใครพูดเรื่องความรัก อาจเพราะเพื่อนแก๊งนี้ยังไม่มีแฟนก็ได้ ยกเว้นนิค แต่กับเซธดูต่างจากคนอื่น “หลายใจ” นั่นเป็นคำตอบของเซธ เซธเป็นคนตรง “พบเธอตอนบาดเจ็บสาหัสจากอุบัติเหตุรถคว่ำปีก่อน” เซธบอก ฉันจำได้ เพื่อนเคยบอกว่าเซธรถคว่ำ “เธอมาให้เลือดตามที่ได้ยินประกาศ หลังจากนั้นก็คบกัน” เซธเล่าสั้นและง่าย “แต่ภาพนี้วาดก่อนเจอคามิล” เขาบอก ฉันนิ่งอึ้ง “นายวาดรูปนี้ก่อนเคยเห็นหน้าเธอ?” “อือ วาดจากความฝัน” ฉันอึ้งอีกครั้ง “นี่มันเหมือนนิยาย” เอ่ยเสียงเรียบทว่าประหลาดใจ ปกติฉันมักพูดเรียบๆ แบบนี้ “ชายคนหนึ่งเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในฝันแล้ววาดไว้ แล้วต่อมาพบว่าเธอมีจริง เหมือนกับเป็นเนื้อคู่กัน” “ไม่เลย” เซธเคลื่อนมือจับกรอบภาพในมือฉันก่อนดึงกลับ “ไม่งั้นจะเลิกกันได้ไง” แวบหนึ่งฉันเห็นแววตาเจ็บปวดของเซธ เขาคงรักคามิลมาก “จนเคยคิดว่าชีวิตนี้คงไม่คิดอยากจะรักใครอีก” เซธมองฉันครู่หนึ่งก่อนเลื่อนกรอบรูปไปคว่ำไว้ออกห่าง ความเงียบขวางกั้นเราสองคน ฉันเอ่ยออกไป อยากรู้ “แล้วตอนนี้นายยังรักเธออยู่?” ทว่าก่อนเซธตอบประตูที่งับไว้หลวมๆ เปิดออก “เฮ้ มีตู้กับชั้นมาส่ง ไปช่วยขนหน่อย” แซคชะโงกหน้าเข้ามาบอก “ได้” ฉันกับเซธจึงลุกออกไปช่วยเพื่อน ขณะที่ฉันเหลียวมองรูปที่เซธคว่ำไว้อีกครั้ง เธอคือคนที่เซธรัก และตอนนี้อาจยังรักอยู่ก็ได้