CHAPTER 6 บ้านเซธ

สองวันต่อมาฉันได้มีโอกาสไปบ้านอีกหลังหนึ่งของเซธ บ้านทรงคลาสสิคแบบคาเนเดียนตั้งอย่างสงบและถ่อมตัวอยู่ใต้ต้นเมเปิ้ลขนาดใหญ่อายุกว่าร้อยปี “สวัสดีจ้ะ มาหาใครหรือจ๊ะ” หญิงที่เปิดประตูบ้านมาทักทำให้ฉันประหลาดใจ ครอบครองเส้นผมสีดำสนิท ดวงตาคมและสีเดียวกันกับดวงตาของเซธ ดูงดงามอย่างอธิบายไม่ได้ เธอคงเป็นคุณแม่ของเซธ และเพราะอยู่คนเดียวทำให้เซธมาหาเธอบ่อยครั้งและสร้างสตูดิโอที่นี่ด้วยอีกแห่งซึ่งใหญ่กว่าที่บ้านเช่า และสตูดิโอนี้เซธบอกว่าเป็นสตูดิโอหลักที่เขาใช้ “เอาอุปกรณ์ศิลปะมาให้เซธค่ะ” ฉันบอก ถึงฉันห้าวแต่เคารพผู้ใหญ่ พูดห้วนแต่กับคนสนิท “ฉันชื่อแชนนอน เป็นแม่ของเซธจ้ะ” แม้ยิ้มอยู่หากทว่าดวงตานิ่งและราวกับไม่เห็นฉันทั้งที่อยู่ข้างหน้า ฉันจึงได้รู้ว่าเธอตาบอด “หนูคือพูม่าใช่ไหม?” “ค่ะ” “ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ เซธบอกแม่ไว้แล้วว่าหนูจะมา เขาบอกว่าหนูเป็นเพื่อนสนิทของเขาที่ทั้งกล้าหาญเข้มแข็ง เซธอยู่บนห้อง เดี๋ยวก็คงลงมาแล้ว เข้ามานั่งรอก่อนสิจ๊ะ” แชนนอนผู้งดงามลากมือฉันเข้าไปภายในบ้าน ตรงไปที่ห้องนั่งเล่น ก่อนจะชวนให้ฉันนั่งลงที่โซฟา ภายในบ้านตกแต่งอย่างมีศิลปะและรสนิยมจนน่าทึ่ง ประดับด้วยของสะสมและงานศิลปะจากแดนไกล แต่ที่โดดเด่นสุดดูเหมือนจะเป็นงานฝีมือละเอียดประณีตจากตุรกีหรือประเทศในแถบนั้น “ชาแอ๊ปเปิ้ลหรือชาแอปปริคอตดีจ๊ะ หรือพูม่าจะดื่มชากุหลาบเหมือนฉัน? ” “แอ๊บเปิ้ลก็ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ” “เลือกได้ดีมากจ้ะ ถึงจะธรรมดาและไม่ได้หรูหราแต่มาไกล” ร่างบางยิ้มคล้ายเซธแต่หวานกว่าหลายเท่าก่อนเดินเข้าไปในครัวและชงชา ฉันจะเข้าไปช่วยแต่เธอปฏิเสธ “ไม่เป็นไรจ้ะ แม่ทำได้ นั่งดูรูปแถวอัลบั้มไปก่อนก็ได้ มีรูปเซธตอนเด็กๆ ด้วยนะจ๊ะ” ฉันเปิดดูอัลบั้มที่วางอยู่ข้างหน้าฆ่าเวลา มีรูปภาพของแชนนอนเมื่อราวสิบปีที่แล้ว สวยไม่ต่างจากตอนนี้ ข้างๆ มีรูปของเซธตอนประมาณ 7 ขวบ ดวงตาของเขากลมโตน่ามองเหมือนเด็กในการ์ตูนอานิเมชั่น และเป็นสีน้ำเงินเข้มจัดมากมาตั้งแต่ตอนนั้น ถัดไปอีกเป็นรูปของชายผมบลอนด์ที่หล่อเหลาและสง่างาม แน่นอนว่าคือคุณเคเลบพ่อของเซธที่ทำธุรกิจนำเข้าสินค้าตกแต่งจากทั่วทุกมุมโลก ก่อนที่เขาและแชนนอนจะถูกแยกจกกกัน ระหว่างชงชาแชนนอนเล่าไปด้วยว่าในอดีตเพราะแต่งงานกับเคเลบเธอจึงได้เดินทางไปหลายที่ และได้เห็นของงดงามมีค่าของโลกที่หลายคนไม่มีโอกาสได้เห็น “เซธคงกำลังอาบน้ำ หนูนั่งเล่นกับฉันก่อนก็ได้” แชนนอนที่เดินออกมาจากห้องครัวยื่นถ้วยชาให้ฉัน ถึงจะมองไม่เห็นแต่แปลกที่เธอเหมือนรู้ว่าฉันกำลังจ้องมองลวดลายอันสวยอัศจรรย์บนถ้วยชานั้น “สวยใช่ไหม จากตุรกีจ้ะ ที่ระลึกการฮันนีมูนของฉันกับเคลบพ่อของเซธ และเซธที่ยังอยู่ในท้องของฉันดิ้นเป็นครั้งแรกที่นั่น” แล้วเธอเล่าด้วยสีหน้าร่าเริง “การไปตุรกีครั้งนั้นเป็นการเดินทางที่สนุกที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตของฉันเลย เราค้างคืนที่อิสตันบูล ไปดูสุเหร่าฮาเกียโซเฟีย บลูมอสก์ ก่อนจบด้วยการนั่งเล่นริมน้ำทะเลสีเข้มของทะเลมาร์มาร่า ที่นั่นมองไกลออกไปจะเห็นชายฝั่งของทวีปยุโรปที่สวยเลือนรางเหมือนความฝันในบ่ายที่อากาศเย็นจัด” ฟังแชนนอนแล้วฉันนึกหลงรักอิสตันบูลขึ้นมา อยากไปที่นั่นสักครั้ง “ฉันถามเคเลบว่าทะเลมาร์มาร่าสวยแค่ไหน เขาบอกว่าทะเลข้างหน้าเป็นทะเลสีน้ำเงินที่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น สีเข้มราวกับโอปอลของตุรกีอันน่าหลงใหล ทันใดนั้นลมพัดพากลิ่นน้ำทะเลล่องลอยขึ้นมา เคเลบบอกฉันว่าคลื่นน้ำกำลังสะท้อนแดดระยิบระยับเป็นประกาย เมื่อนั้นฉันอธิษฐานให้ลูกในท้องของฉันมีดวงตาสีเหมือนท้องทะเลที่นี่ และขอให้เราได้กลับไปยืนที่นั่นอีก แต่กลับเป็นไปไม่ได้...” ดวงตาสีน้ำเงินสลดลง “เพราะเคเลบเสียชีวิตไปแล้วจากการเดินทางข้ามซาฮาร่าหลังจากนั้น ฝากแต่ความทรงจำที่งดงามและล้ำค่าเอาไว้ หลังจากนั้นฉันป่วยหลายปีจนต้องฝากเซธไว้กับพี่ชายของเคเลบหลายปี แต่เพราะความทรงจำเก่าๆ อันงดงามที่ฉันมีกับเคเลบทำให้ฉันยังมีชีวิตอยู่ได้” และทั้งที่เซธน่าจะมีความรักที่เต็มไปด้วยความสุขอย่างฉันแท้ๆ...” หญิงผู้งดงามถอนหายใจ เรียวนิ้วจิกถ้วยชาแน่นอย่างโกรธแค้น “ทำไมเซธต้องพบผู้หญิงอย่างคามิลด้วยนะ หรือถ้าฉันเพียงแต่ทำให้ผู้หญิงหลายใจคนนั้นเลิกยุ่งเกี่ยวกับเซธได้ เซธรักคามิลมานาน...นานเกินไปแล้ว!” เธอเผลอกระแทกถ้วยชาจนน้ำกระฉอก “ขอโทษนะ ฉันก็แค่อยากให้เซธมีความสุขตามประสาคนเป็นแม่ อยากทำอะไรก็ได้ให้เซธเลิกรักคามิล” แชนนอนเช็ดน้ำชาจากโต๊ะอย่างขุ่นเคือง “นานมาแล้วที่เซธไม่ได้ยิ้มกว้างหรือหัวเราะเลยตั้งแต่พบผู้หญิงคนนั้น กลายเป็นคนที่ดูนิ่ง เคร่งขรึมและพูดน้อย เจ็บใจนัก!” แชนนอนทุบโต๊ะดังปัง ทำให้ฉันรู้ว่าเธอมีมุมห้าวเหมือนลูกชาย เธอหายใจฮึดฮัดสองสามทีก็สงบอารมณ์และกลับมายิ้มให้ฉัน “ไหน ขอฉันดูหน้าของหนูหน่อยซิจ๊ะ” ดู? มือนุ่มนิ่มเคลื่อนมาจับแก้มฉันก่อนลูบคลำไปทั่วๆ ใบหน้า ริมฝีปากสีกุหลาบของแชนนอนผุดยิ้ม “หนูเป็นผู้หญิงที่สวยมากนะจ๊ะ” เธอใช้มือแทนตา? แต่ฉันไม่เคยแคร์เลยว่าตัวเองจะสวยหรือไม่ อยากเก่งและช่วยตัวเองได้แค่นั้นพอ ได้ยินเสียงฝีเท้าของร่างสูงเดินลงมาจากชั้นสอง “โอ้ เซธมาแล้วจ้ะ” แชนนอนลุกขึ้นเดินไปหาลูกชาย “พูม่าน่ารักกว่าที่แม่คิดไว้เสียอีก เรากำลังคุยกันสนุกเลยจ้ะ” “มานานแล้ว?” เซธถามฉัน “ไม่นาน” ฉันปฏิเสธก่อนเอ่ยถามเมื่อยื่นของในถุงให้มือใหญ่ “ครบไหม?” “ครบ” เซธตรวจของในถุงแล้วมองฉันนิ่งๆ สีหน้าเรียบแต่ดูออกว่าพอใจ “ไว้ใจได้ยิ่งกว่าตัวเองไปซื้อเองเสียอีก วันหลังจะให้ไปใหม่“ ฉันแอบศอกเขาหนึ่งที ไม่ให้แขนนอนสังเกต แล้วเธอพูดกับลูกชาย “ทำไมไม่พาพูม่าไปที่สตูดิโอของลูกล่ะ เซธ”