CHAPTER 9 เราเป็นแฟนกัน (หลอกๆ)

Puma’s Talk หลังจากนั้นคามิลก็ได้รู้ว่าเซธกับฉันเป็นแฟนกัน เธอหึงแทบคลั่ง กลับมาหาเขาหลายรอบแต่ถูกฉันไล่กลับ เธอไม่ค่อยเชื่อหรอก คิดว่าเราแค่หลอกเธอ เพราะเธอรู้ว่าเซธรักเธอมากและไม่มีวันตัดใจจากเธอได้ อีกอย่างเธอยังคบกับลีโอเนลอยู่ เพราะงั้นต้องรอจนเธอหึงกว่านี้ วันที่เธอจะตัดขาดจากลีโอเนลอย่างสิ้นเชิงและกลับมาหาเซธทั้งหัวใจ เพราะงั้นทำตามแผน คบกันหลอกๆ ต่อไป แต่จู่ๆ ก็มีเรื่องไม่เวิร์คเกิดขึ้น “ปีนี้ไปเที่ยววินเทอร์ลูดกันไหม” แซคชวนฉันและเพื่อนในแก๊งหลังเลิกเรียนที่สนามหลังวิทยาลัย “ต้องไปให้ครบแก๊งนะเว้ยถึงจะสนุก” “ไป” ทุกคนบอกเสียงเดียวกันยกเว้นฉัน ทำให้ทุกคนหันมามองด้วยความสงสัย “พูม่าไม่อยากไป?” คาเมรอนถาม “เปล่า” “งั้นก็ไปดิ เตรียมเสื้อหนาๆ ไปด้วย มีรองเท้าเสก็ตหรือยัง หรือให้เคนตันยืมน้องสาวให้ป่ะ?” แซคถาม นั่นไงปัญหา “ขอคิดดูก่อน” ฉันบอกทุกคน “อย่าคิดนานแล้วกัน” เพื่อนๆ วางมือบนไหล่ฉันพร้อมจ้องเขม็ง “ต้องไปให้ได้นะพูม่า” เสียงโคตรขู่บังคับ มีเซธคนเดียวที่ไม่ทำแบบนั้น เขามองฉันนิ่งๆ จนเพื่อนๆ เดินไปแล้วถึงเพิ่งมาพูดด้วย “รู้นะว่าทำไมไม่ไป” เขาบอก “นายรู้?” “เสก็ตไม่เป็น?” เซธเดาถูก “รู้ได้ไง?” บ้าที่สุด นี่มันความลับที่น่าอายสุดยอดของฉัน เซธไม่ตอบ ฉันไม่รู้หรอกว่าเขารู้ได้ไง แต่ถูกแล้ว ฉันเสก็ตไม่เป็นอย่างสิ้นเชิง ทั้งที่ชาวคาเนเดียนส่วนใหญ่เสก็ตเป็นแต่ฉันไม่ เคยลื่นล้มเป็นแผลใหญ่มากตอนเด็กๆ เลยไม่ได้ลองเล่นอีก แต่วินเทอร์ลูดเป็นเทศกาลน้ำแข็งที่จัดขึ้นในคลองน้ำเยือกแข็งชื่อริโด ซึ่งในฤดูหนาวคลองนั้นจะกลายเป็นลานเสก็ตที่ยาวที่สุดในโลกไป และเทศกาลวินเทอร์ลูดเป็นงานที่ทุกคนใส่เสก็ตเที่ยวชมกัน มีร้านรวงและกิจกรรมสนุกมากมาย “อาจไปด้วยแต่ต้องตามไปช้าๆ เดินเอา” ฉันพ่นลมหายใจเซ็งๆ “จะสอนให้” ฉันอึ้ง เงยมองหน้าเซธที่ยืนค้ำหัวฉันและมองมา แววตาเหมือนที่ชายที่ดีนิดๆ “นาย...” @ ลานเสก็ตในร่ม ไม่อยากมา บอกเลย ‘หรืออยากไม่เป็นไปทั้งชีวิต เรื่องง่ายแค่นี้’ เมื่อกี้เซธพูดกับฉัน เสียงเหมือนท้า ใครจะไม่อยากเป็น แต่ที่ว่าง่าย... ที่ลานเสก็ตในเมืองเซธเช่ารองเท้าเสก็ตให้ฉัน แต่ของเขาพกมาเองจากบ้าน และแค่ท่าลงจากขอบวงแหวนก่อนเสก็ตมาที่ลานน้ำเยือกแข็งฉันก็รู้ว่าเซธโปรแค่ไหน ดูดีจนน่าหงุดหงิด ผู้หญิงทั้งลานน้ำแข็งเอาแต่มองเขาไม่หยุด แต่ไม่ชอบให้เพื่อนเห็นว่าไม่เก่งเลย ไม่ชอบให้ใครมาสอนด้วย “เสก็ตสิ สไลด์เท้าออกไปเป็นตัววี” เซธพูด แต่ฉันเสก็ตเป็นซะเมื่อไหร่ “พูดเหมือนง่าย” “ต้องลอง” เซธจ้องมองฉัน แล้วฉันลองสไลด์คมเบลดออกไป วืด.. ตุบ! ล้มภายในหนึ่งวิ “คิกๆ” เด็กที่เสก็ตแถวนั้นหัวเราะท่าล้มของฉันจนอยากมุดอิ๊กลูหนีถ้ามีอิ๊กลูชาวเอสกิโมอยู่แถวนี้ มือใหญ่ยื่นมาเหมือนจะให้ฉันจับลุกขึ้น แต่ฉันไม่จับ “ลุกเองได้” ตุบ แต่พอจะลุกก็ล้มลงอีก มือของเซธยังยื่นมาอยู่ที่เดิม ฉันนึกเจ็บใจตัวเองที่เสก็ตไม่เป็นและในที่สุดต้องจับมือเซธจนได้ “ไม่เป็นไรนะ” เซธยื่นมือให้ฉัน ส่งแววตาให้กำลังใจ ก่อนที่ร่างสูงจะดึงให้ฉันลุกขึ้น “ย่อตัวไปข้างหน้า วางเท้าเป็นรูปตัววี ลองอีกที” ไม่ชอบเลย กลัว นึกถึงการล้มตอนเด็กที่ตอนนั้นสเก็ตบาดขาเป็นแผลยาวต้องเย็บสี่สิบเข็ม “พูม่าต้องทำได้” เซธบอกงั้น และเมื่อมองดวงตาแน่วแน่สีเข้มแล้วก็รู้สึกมั่นใจขึ้นมา “เดินด้วยเท้าที่ก้าวออกไปเป็นรูปตัววีก่อน อย่าเพิ่งสไลด์ เชื่อฉัน” “ก็ได้” อย่างน้อยก็ไม่มีใครเคยอดทนยอมสอนฉันเสก็ตหลังจากการล้มครั้งนั้น เพราะงั้น... ”จะเชื่อนาย” กลัว แต่เมื่อทำแบบที่เซธบอก… วืด... “ทำได้แล้ว!” บอกตัวเองอย่างดีใจ ขาฉันกำลังเดินบนคมเบลด ไม่อยากเชื่อ! ตุบ! แต่อีกไม่กี่วิก็ล้มอีก ครั้งนี้เซธไม่ได้ยื่นมือให้ฉันหากแต่ยืนดูอยู่ ฉันนึกหงุดหงิดตัวเอง “นายอาจแค่อยากเห็นฉันล้มก็ได้” ฉันจะลุกแต่ขาลื่น “แกล้งฉัน” “พูดอีกทีโดนจูบแน่” “ว่าไงนะ!?” “ต้องทำได้” เสียงทุ้มเริ่มเข้ม “ลุกขึ้นซะ” ฉันเม้มปาก จ้องอีกฝ่ายเขม็ง แต่ดวงตานั้นไม่ได้เหมือนล้อเลียนหรือแกล้งฉันสักนิด หนำซ้ำจริงจังมากเสียด้วย “ก็ได้” เลยลุกขึ้นอย่างหงุดหงิด เซธช่วยจับมือพอดี ก่อนเสมองไปอีกทาง “ถ้าพูดแรงไปขอโทษ” ฉันนิ่งอึ้ง เซธ?