ตอนที่ 6

หญิงสาวมองไปรอบ ๆ ตามเสียงเจื้อยแจ้วแสดงความตื่นเต้นของเด็กน้อยและคิดว่าเธอไม่เคยมาที่นี่ คฤหาสน์สร้างจากอิฐสีน้ำตาลแดงในสไตล์โคโลเนียลโอบล้อมด้วยต้นไม้เปลี่ยนสีหากทว่าเป็นสถานที่อันโดดเดี่ยวแยกตัวมาจากชุมชนเมือง แม้จะสวยงามเช่นไรหากก็ทำให้มนัสวีรู้สึกราวกับเธอกำลังก้าวเข้ามาในโลกอันหม่นมืดที่มองไม่ชะตากรรมเบื้องหน้า “เชิญด้านในครับ” คนของเฮเดนกล่าวอีกครั้งและหญิงสาวต้องรีบจับมือลูกสาวตัวเล็กที่อยู่ในชุดกระโปรงสวมทับด้วยแจ็คเก็ตมีฮู๊ดสีชมพูหวานไว้แน่นก่อนเดินตามชายผู้นั้นเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ และระหว่างทางที่เดินเข้าไปเธอเห็นว่ามีพวกบอดี้การ์ดยืนเฝ้าอยู่ตลอดทางก่อนถึงห้องโถงใหญ่ซึ่งร่างเล็กบางก้าวเข้าไปหยุดพร้อมไอสวรรค์ “มีมี๊...นี่ที่ไหนคะ?” เด็กน้องถามด้วยความไร้เดียงสา แววตาคู่นั้นมองไปรอบ ๆ สถานที่โอ่โถงด้วยความตื่นตาโดยไม่รู้เลยว่าผู้เป็นแม่หวั่นกลัวขนาดไหน มนัสวีกระชับมือที่กุมมือน้อยไว้ “เป็นบ้าน...เพื่อนของมี๊เองค่ะ” เธอตอบไม่เต็มเสียงนักโดยไม่รู้ว่าชายร่างใหญ่ที่เดินเข้ามาพร้อมกันถอยออกไปตอนไหน ไอสวรรค์ยิ้มกว้างอวดฟันขาวแต่แล้วมนัสวีก็รู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นหนูน้อยหุบยิ้มและนัยน์ตากลมโตเลื่อนไปหยุดที่ข้างหลังเธอ หญิงสาวหันกลับไปและแทบลืมหายใจเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของใครอีกคน “เฮเดน!” มนัสวีอุทานเสียงแหบเบา มือเรียวบางที่จับมือหนูน้อยไว้เย็นเยียบตอนที่เห็น เขา คนนั้นเป็นครั้งแรก...อีกครั้ง “สวัสดี...วีนัส” เสียงกล่าวทักนั้นทุ้มห้าวและราวกับมีพลังหยุดทุกอย่างรอบตัวหญิงสาวแม้แต่ลมหายใจของเธอเอง มนัสวีมองเขาเต็มตา เฮเดน เจคอป ไม่มีอะไรในตัวเขาที่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อน ร่างสูงใหญ่อยู่ในเสื้อเชิ้ตขาวสวมกางเกงสแล็คสีนิลใบหน้าหล่อเหลาคร้ามคมและเรือนผมสีน้ำตาลเข้มแกมประกายสีทอง นัยน์ตาสีอำพันลึกล้ำเปี่ยมพลังอำนาจ จมูกโด่งยาวรับกับริมฝีปากหยักหนา ผิดก็แต่รอยยิ้มที่มนัสวีเห็นความเหี้ยมเกรียมแฝงอยู่ยามเขาหยัดมุมปากขึ้นน้อย ๆ และสำหรับชายหนุ่มแล้วมนัสวีก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปจากเมื่อก่อน เธอยังคงมีเรือนร่างบอบบาง ใบหน้ารูปไข่ใต้กรอบเรือนผมดำขลับและยาวตรงยังคงหมดจดไม่ต่างจากสาวแรกรุ่น ทุกกระเบียดนิ้วของเธอคือความผ่องผาดอย่างธรรมชาติแม้ปราศจากเมคอัพฉูดฉาด แค่ริมฝีปากเคลือบลิปกลอสสีชมพูอ่อนก็ดึงดูดสายตาคนที่จ้องมองไม่เคยแปรเปลี่ยน...หากเวลาเท่านั้นที่เปลี่ยนไปและอะไรต่อมิอะไรก็ผันแปรไปจนหมดสิ้น “สวัสดีค่ะ...เฮเดน” มนัสวีเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นกลบความเงียบ “นี่เพื่อนมีมี๊หราคะ?” ไอสวรรค์ตั้งคำถามและเสียงเล็ก ๆ นั่นทำให้ชายหนุ่มเจ้าของความสูงกว่าร้อยแปดสิบเซ็นติเมตรเลื่อนสายตาคมกริบนั้นไปจับจ้องที่ร่างของเด็กหญิงตัวน้อย