บทที่ 8 ฉันมาเพื่อตอบแทน

บทที่ 8 ฉันมาเพื่อตอบแทน วิทิตเอนตัวและฟังโดยไม่ขยับไป มิลินค่อยๆยื่นมือออกมาและคว้าเสื้อของ วิทิต ใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ดึงเสื้อของเขาแน่น และเพิ่มเสียงพูดซ้ำ ๆ ให้ชัดเจนขึ้น \"ฉันเกลียดคุณ วิทิตฉันเกลียดคุณ “พอได้แล้ว” วิทิตพูดพร้อมสะบัดมือของเธอออก “มิลินคุณต้องการท้าทายความอดทนของฉันไปถึงเมื่อไหร่\" มิลินนอนอย่างอ่อนแรงอยู่บนโซฟา และยังคงพูดคำสามคำนั้นซ้ำๆไม่หยุด เธอพูดมาหนึ่งครั้ง ความอดทนของ วิทิตก็ลดลงด้วย จนกระทั่งมันหมดลง “ไม่ต้องเรียกแล้วรถพยาบาล ผู้หญิงแบบนี้ ปล่อยให้ตายๆไปก็สมควร ! ” วิทิตพูดอย่างเย็นชา \"ส่งเธอไปที่สถานีตำรวจ แจ้งว่าเธอบุกเข้ามาในบ้าน ก่อคดีฆาตกรรมพยายามฆ่าและทำร้ายร่างกายโดยเจตนา !\" สาวใช้วางหูโทรศัพท์ลง และยกมิลินที่อ่อนแรงไปขึ้นรถ และส่งไปยังสถานีตำรวจโดยตรง หลังจากรถขับไปได้สิบกว่านาที มิลินก็ค่อยๆมีแรงขึ้นเล็กน้อย หลังจากมาถึงเธอก็เดินเข้าไปในสถานีตำรวจด้วยตัวเอง มีสาวใช้สองคนเป็นพยานชี้ตัวการก่อคดีฆาตกรรมพยายามฆ่าของมิลิน ตำรวจสอบปากคำถามมิลินว่ามีอะไรจะอธิบายหรือไม่ มิลินก็เอาแต่นั่งเฉื่อยชา ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ “คุณตำรวจ เธอมีประวัติพยายามฆ่าคนตายและถูกจำคุกห้าปี นี่เป็นครั้งที่สองที่เธอก่ออาชญากรรม !” สาวใช้พูด ตำรวจก็ได้สอบถามเพิ่มเติมอีกอีกหลายคำถาม มิลินยังคงเงียบ และถูกควบคุมตัวอยู่ที่สถานีตำรวจในที่สุด เธอยอมให้ตำรวจหญิงส่งเธอเข้าไป ในห้องคุมขังยังมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ด้วย แต่มิลินไม่ได้สนใจเขา เธอนั่งอยู่ข้างประตูอย่างล่องลอย ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ชายที่ถูกควบคุมตัวกับเธอก็ได้รับการประกันตัวออกไป ชายคนนั้นเดินผ่านหน้าไปมิลิน และก็หยุดเดินกะทันหัน ถามเธอด้วยเสียงที่ต่ำว่า “คุณอยากออกไปไหม” มิลินเงยหน้าขึ้นมาอย่างว่างเปล่า จากนั้นเขาก็ค้นพบว่าชายตรงหน้ามีร่างกายที่สูงผิดปกติ ใบหน้าหล่อเหลาแต่มีลักษณะที่ลึกลับ มีรอยแผลเป็นที่น่ากลัวบนกระดูกคิ้วและกลิ่นอายที่เยือกเย็นและดุร้าย มิลินรู้สึกคุ้นหน้าเขา แต่นึกไม่ออกว่าตัวเองเคยพบเขาที่ไหน “คุณอยากออกไปไหม” ชายคนนั้นถามซ้ำอีกครั้ง มิลินตอบออกเสียงเบาด้วยความยากลำบากว่า “อยาก” “โอเค” ชายคนนั้นพูดจบ และเดินออกไปจากห้องคุมขัง สิบสองชั่วโมงต่อมา มิลินก็ได้รับการประกันตัว ตอนที่เธอออกไปเป็นเวลาตีสอง ถนนว่างเปล่า มีเพียงรถตู้สีดำจอดอยู่หนึ่งคัน และชายที่มีใบหน้าดุร้ายยืนอยู่หน้ารถ เปิดประตูและเชิญให้ มิลินเข้าไปด้วยน้ำเสียงหยาบกระด้าง มิลินมองไปที่ประตูรถที่เปิดอยู่ เห็นเพียงชายคนหนึ่งขายาวสวมกางเกงขายาว เธอนึกถึงผู้ชายที่มีแผลเป็นที่คิ้ว มิลินเข้าไปในรถโดยไม่เกรงกลัวใดๆ เมื่อเห็นหน้าชัดแล้ว คือเขาจริงๆ ในรถเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่ซิการ์ที่รุนแรง ชายคนนั้นถือบุหรี่ในมือข้างเดียว ภายใต้รอยยิ้ม เขาก็ยังซ่อนความดุร้ายไม่ได้ “ขึ้นรถฉันแบบนี้ไม่กลัวเหรอ\" มิลินนั่งข้างๆชายคนนั้น พูดด้วยหน้าตาไร้ความรู้สึกว่า \"ฉันอยากถามคำถามนี้กับคุณเหมือนกัน\" เธอหันหน้าที่บวมแดงและผิดรูป โดยไม่เหลือใบหน้าที่น่ามอง และพูดว่า “สภาพฉันตอนนี้เป็นแบบนี้ คุณไม่กลัวเหรอ ฉันถูกจับในข้อหาพยายามฆ่า ฉันติดคุกมาห้าปี คุณไม่กลัวว่าฉันจะทำร้ายคุณด้วยเหรอ” ชายคนนั้นหัวเราะเสียงดัง “งั้นคงเป็นเรื่องบังเอิญแล้วล่ะ เพราะสิ่งที่ฉันทำคือการฆาตกรรมและการลอบวางเพลิง” มิลินจ้องมองเขาด้วยความเย็นชา “ทำไมคุณถึงช่วยฉัน คุณต้องการให้ฉันทำเรื่องอย่างนั้นให้คุณหรือ” “ไม่ใช่อย่างนั้น” ชายคนนั้นยื่นมือออกมาและลูบแก้มของ มิลินเบาๆด้วยปลายนิ้วที่อบอุ่นและหยาบกร้านของเขา “ฉันมาเพื่อตอบแทนคุณ มิลิน คุณช่วยชีวิตฉันไว้เมื่อเจ็ดปีก่อน” มิลินขมวดคิ้วและจำไม่ได้ “เจ็ดปีก่อน ในคืนที่มีพายุฝนฟ้าคะนองในฤดูร้อน ฉันถูกคนทำร้าย เอามีดแทงเข้าที่หน้าท้อง และหนีไปที่สวนหลังบ้านของคุณ ” มิลินก็จำได้ในที่สุด “เจ็ดปีก่อน เธอได้ช่วยชายคนหนึ่งที่ร่างเต็มไปด้วยเลือดที่สนาม ชายคนนั้นห้ามไม่ให้เธอโทรแจ้งความ ดังนั้น มิลินจึงช่วยห้ามเลือดเช็ดตัวให้สะอาดและดูแลเขาทั้งคืน” หลังจากรุ่งสาง ชายคนนั้นก็หายตัวไปอย่างประหลาด และไม่มีร่องรอยเพิ่มเติมอีก มีหลายเรื่องที่เกิดขึ้นภายหลัง มิลินก็ลืมฉากนั้นไปโดยสิ้นเชิง ฉันไม่คาดคิดว่าตอนนี้จะได้พบเขาอีกครั้ง