已经是第一章了
ตอนที่ 2
“ดูพูดเข้า...เห็นพี่เป็นคนสิ้นคิดแบบนั้นไปได้ พี่ยืนยันนะจ๊ะว่าไม่มีเรื่องอย่างที่นิ่มคิดเกิดขึ้นกับพี่สาวคนนี้แน่นอน พักผ่อนนะ...เดี๋ยวพี่มา”
“พี่นุ่น...”
มัสมินทำท่าจะเดินออกไปก็ถูกปัทมาดึงมือไว้แน่น
“ลอวเรนซ์ล่ะคะ...นิ่มไม่เจอเขาเลย พี่นุ่นยังคบกับเขาอยู่หรือเปล่า”
รอยยิ้มบนใบหน้าของมัสมินจางลงจนริมฝีปากที่แย้มน้อย ๆ คลายลงจนเกือบราบเรียบ น้องสาวของเธอกำลังตั้งคำถามถึงผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นชาวต่างชาติลูกครึ่งไทย ฝรั่งเศส อิตาเลียน
ลอวเรนซ์ มาร์โค ริคาร์ดิอาโด
บุรุษรูปร่างสูงใหญ่นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลอมเขียวมรกตสว่างใสบนใบหน้าหล่อเหลาราวประติมากรรมแห่งเทพซึ่งทำเช่นไรเธอก็ไม่มีวันลืมได้ลง
“พี่เลิกกับเขาแล้วล่ะจ้ะ...เขากลับอิตาลีไปหลายเดือนแล้ว อย่าสนใจเลยนะ เขาคงพบผู้หญิงคนใหม่แล้วล่ะ...อืม...เดี๋ยวพี่กลับมานะ”
มัสมินรีบตัดบทและก้าวออกจากห้องพักฟื้นพิเศษของน้องสาวอย่างรีบเร่งเพื่อไม่ให้ปัทมาทันเห็นน้ำตาหยดน้อยไหลออกมาจากดวงตาคู่งาม ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตขาวกางเกงเดนิมรัดรูปก้าวมาหยุดแค่หน้าห้องและพิงหลังกับผนังอย่างอ่อนแรง
มหาเศรษฐีที่หยิบยื่นเงินสิบล้านบาทมาให้เธอคนนั้นล่ะหรือ ปัทมาไม่มีวันรู้ว่าเขาคือ ริคาร์ดิโอ จิอานนี่ บิดาของบุรุษที่น้องสาวเอ่ยถึงเมื่อครู่ ชายวัยกลางคนชาวอิตาเลียนผู้กำธุรกิจสายการบิน ยูนิโก้ แอร์ไลน์ ซึ่งเป็นสายการบินใหญ่ที่สุดของอิตาลีไว้ในมือ ซึ่งนั่นยังไม่นับรวมธุรกิจที่แตกแขนงออกไปอีกมากมายภายใต้การครอบครองกิจการของชายผู้นี้
ร่ำรวย หรูหรา แต่เด็ดขาดดุดัน ควรเป็นนิยามของชายผู้ไม่ยอมให้สิ่งใดมาขวางกั้นความต้องการของตนแม้แต่ความรักของบุตรชายที่เขาคือผู้ชี้ชะตาว่าใครควรคู่กับทายาทธุรกิจหมื่นล้านซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่เธอ มัสมิน เธียรธรากุล นักเล่นไวโอลินที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับ เขา คนที่เธอเคยรักสุดหัวใจ
เธอพบกับลอวเรนซ์จากการเล่นไวโอลินในโรงแรมหรูแห่งหนึ่งซึ่งเป็นช่วงเวลาเดินทางมาพักผ่อนที่ประเทศไทยของเขา หลังจากนั้นต่างก็มีโลกสีชมพูของกันและกันจนเธอคิดว่าพบคนที่ใช่แม้เขาเป็นชาวต่างชาติ แต่แล้วค่ำคืนแห่งความเปลี่ยนผันหลังปลูกต้นรักไม่ทันแตกหน่อต่อใบก็เดินทางมาถึงเมื่อการแสดงไวโอลินในบทเพลง โอเชียนนิค (บทเพลงแห่งมหาสมุทร) จบลงในโรงแรมสุดหรูซึ่งเต็มไปด้วยแขกกระเป๋าหนักและหนึ่งในนั้นคือชายชาวต่างชาตินาม จิอานนี่ ริคาร์ดิอาโด ผู้มากอิทธิพลให้บอดี้การ์ดสองคนจากผู้ติดตามนับสิบเชิญเธอไปรับฟังข้อตกลงในห้องสูทหรูหราบนชั้นสุดของโรงแรมดัง
“สวัสดี...คุณมัสมิน คุณเป็นนักไวโอลินชาวเอเชียที่สวยมากเท่าที่ผมเคยพบ”
จิอานนี่พูดไทยได้เกือบชัดอาจเป็นเพราะเขามีภรรยาเป็นคนไทยซึ่งเป็นมารดาของลอวเรนซ์นั่นเอง มัสมินในชุดราตรีปักเลื่อมแขนยาวสีขาวทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาภายในห้องสูทแอร์เย็นฉ่ำตรงข้ามกับชายชาวต่างชาติแม้เกรงกลัวหากแต่เธอก็ยังพยายามบังคับตัวเองไม่ให้หวั่นไหว
“สวัสดีค่ะ...คุณ...”
“จิอานนี่...จิอานนี่ ริคาร์ดิอาโด ถ้าคุณรู้จัก ลอวเรนซ์ ลูกชายของผม”
ชายวัยกลางคนผิวขาวผมสีทองแม้อายุขนาดนี้แล้วทว่าก็ยังดูดีและน่าเกรงขามซึ่งคุณสมบัติภายนอกนั้นเสมือนถ่ายทอดให้บุตรชายของเขาจนหมดไม่ว่าจะเป็นรูปร่างกำยำและสูงใหญ่ภายใต้ชุดสูทซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นผลงานของดีไซเนอร์ระดับโลก นัยน์ตาสีฟ้าบนใบหน้าดุดันสะท้อนอะไรบางอย่างออกมายังหญิงสาวจนเธอรู้สึกประหม่าและคิดว่าที่เขาเชิญมาในครานี้ไม่น่าจะเป็นเรื่องดีสำหรับเธอ
“ผมมีลูกชายเพียงคนเดียวคือลอวเรนซ์ เขาเป็นความหวังของผมในการสานต่อธุรกิจสายการบิน ยูนิโก้ แอร์ไลน์ ที่ใหญ่ที่สุดของอิตาลี แต่ว่า...”
จิอานนี่ถอนหายใจบางเบาทว่าหญิงสาวกลับมองเห็นร่องรอยอะไรบางอย่างฉาบอยู่ในรอยยิ้มที่เผยออกมานั่น
已经是最新一章了
加载中
