ตอนที่6 อิเมียเเรด

หลังจากวันนั้น ผ่านมาสองสามวัน ฉันก็ไม่คุย ไม่สนใจวายุเลย เขาถามก็ตอบ ปัดๆไป เวลาส่องกระจก จ้องมองตัวเองทีไรก็อยากจะกรี๊ดออกมาเเทบจะบ้า กับร่องรอยอันทารุณที่เขาชำระลงไว้ วายุ: มึงว่านี้ สวยป้ะ // เขานอนยื่นมือถือ เปิดภาพเครื่องสำอางราคาเกือบเเตะล้าน มาให้ฉันดู เเต่ หึ ไม่ฉันไม่ใจอ่อนง่ายๆหรอก ฉัน: ...... // ฉันปลายตามองเนิ่นๆ เเล้วหันมานอนเขี่ยโทรศัพท์ต่อ วายุ: ไม่เอาอ่อ งั้นไปเที่ยวทะเลกันป่ะ เเบบสองต่อสองเราไงที่รัก ฉัน: ...... วายุ: หรือว่าจะไปกินซาบูไหมคับที่รัก ร้านเดทเเรกของเราไง จำได้ป้ะ / นี้เขายังจำได้อยู่หรอ ผ่านมาจะเกือบ 2 ปีเเล้ว ฉัน: .... วายุ: หรือว่าจะไปเดินห้างกันที่รัก เขาว่าเสื้อผ้าตัวเองมันพอโละทิ้งเเล้วนะ ไปป่ะปลายยย ฉัน: .... วายุ: กระเป๋าเองก็ควรจะทิ้งได้เเล้วนะ ตั้งเเต่สมัยเราคบกันเเรกๆโน้นที่เขาซื้อให้อ่ะ เดี๋ยวเขาซื้อให้ใหม่นะๆ ฉัน: ....... // หึ ฉันก็ชอบในความพยายามของนายนะ วายุ เเต่จะทำไงได้ล่ะ วายุ: โอ้ยยปลาย มึงจะงอลอะไรกุกันนักกันหนาเนี่ย กุง้อมึงกุยอมคุยคนเดียวมาตั้ง 3 วันเเล้วนะเว้ย หายสักทีเถอะ ฉัน: ..... วายุ: ปลายกูขอโทษ ดีกัน นะนะๆ ใจกูมันจะขาดเเล้ว พูดกับกูเถอะ วายุ: เรื่องวันนั้น กูห้ามอารมณ์ตัวเองไม่ได้จริงๆ กูขอโทษ ฉัน: ...... วายุ: นะ ปลายนะ ดีกัน นะนะะๆ ฉัน: ..... วายุ: โถ่เว้ย! เออ! ไม่พูดก็ไม่พูด ต่างคนต่างอยู่ กูไม่สนใจมึงเเล้ว!! เขาโวยวายเสร็จ ก็ลุกขึ้น เดินหายวับเข้าไปในครัว อยู่นานสองนาน เเล้วก็เดินออกมา พร้อมกับถือมีด ชี้มาทางฉัน มีด! มะ มะ มีดดด โอ้ววไม่นะ อย่ามาเเบบนี้สิวายุ วายุ: มึงพูดกับกูสิปลาย มึงพูดกับกูเดี๋ยวนี้ ถ้ามึงไม่พูดกูจะตัดลิ้นมึงหั่นเป็นท่อนๆ วายุ: เเละอย่ามาคิดว่าคนอย่างกุจะไม่กล้า ก็เเค่ปาดลิ้นเมีย พูดกูบอกให้พูดก็พูด!! // เขาตะคอกพูดใส่หน้าฉันเสียงดังลั่น ฮะ เฮือกก~~ โอ้ยยตายเเน่มึงอีปลายเอ้ย อยากเล่นตัวดีนัก เป็นไงล่ะมึง ฉัน : ผะ พะ พูดด ละ เเล้วว วะ วายุ นายวางมีดลงก่อนนะ // ฉันรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง จ้องมองชายที่ยืนถือมีดปลายเเหลม ชี้มาตรงระหว่างบริเวณปากของฉัน สายตาเยือกเย็น เฉียบเเหลม จ้องมองด้วยอาการโกรธ ฉันได้เเต่นั่งตัวสั่นมือปิดปากตัวเองไว้ วายุ: มึงจะทำเเบบนี้อีกไหม ดะ เดี่ยว เดี๋ยวๆ คำนี้ฉันต้องพูดไม่ใช่หรอ วายุ: ทำอีกไหม! มึงพูดมาสิปลาย ฉัน: ม่ะ มะ ไม่ ไม่ทำอิก อีกเเล้ว วางมีดลงเถอะนะ วายุ: มึงจะรักกูคนเดียวใช่ไหม เออ มึงก็ช่วยเลิกโรคจิต ให้กูก่อนได้ไหม วายุ: รักไหม อึก มึงพูดมาสิ พูดมา!! ฉัน: อ่ะ ระ รักก วายุฉันรักนายคนเดียว วายุ: ฮึกก จะ จริงใช่ไหม // เขายืนถือมีดร้องไห้ มือสั่นๆ ฉัน: จะ จริงสิ มานี่มา // ฮึบบ ฉันพยายามทำใจให้เเข็ง อ้าเเขนรับกอดเขา วายุ: ฮึก~ เพล้งง~~ เขาโยนมีดทิ้งเเล้วมาสวมรับอ้อมกอดฉันทันที พลางร้องไห้ สะอื้นหนัก ฉันค่อยๆมือลูบหัวเขาเบาๆ ไปมา อย่างทะนุถนอม วายุ: มึงห้ามเป็นเเบบนี้อีกนะ ฮืออ~ ฉัน: อืมม นายก็อย่าทำเเบบนี้อีกนะ หัวใจฉันจะวาย วายุ: มึงก็อย่าดื้ออกับกูสิ ______________ เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันเดินตุ้มผ้าขนหนู ออกจากห้องนํ้า มายืนควนหาชุดนักศึกษาอยู่ในตู้เสื้อผ้า โดยที่วายุเขานอนดูอยู่บนเตียง เเต่เอ๊ะ!! ทำไมชุดนักศึกษาของฉันมันหายไปไหนหมด เห็นเเต่เสื้อนักศึกษาของใครก็ไม่รู้ ตัวใหญ่มากกก ยํ้าา มากก กับ กระโปรงที่ยาวลากเกือบถึงพื้น ตัวใหญ่จริงๆ ฉัน: วายุ ชุดนักศึกษาฉันหายไปไหน วายุ: ก็อยู่ในตู้ไงที่รัก ผมไม่ได้เก็บมาเลียกินซะหน่อย // เขานอนพูดหน้าตาเฉย ฉัน: ละ เเล้ว นี้ชุดนักศึกษาใคร // ฉันหยิบชุดนักศึกษาเเม่ชีลากดิน มาให้เขาดู วายุ: ชุดมึงนั่นเเหละ กูซื้อให้ ใส่ให้กูหน่อย ฉัน: ห้ะ!! ชุดฉัน เเล้วชุดนักศึกษาเก่าฉันล่ะ วายุ: อ๋อ กลับบ้านเก่าไปเเล้วที่รัก กูจัดการเผาเมื่อวานนี้เอง ฉัน: ...... หึหึๆ ไม่ๆๆ ไม่มีทาง ที่ฉันจะใส่เด็ดขาด ให้ตายยังไงก็ไม่ใส่ ขืนใส่ฉันได้นอนกลั้นใจตายอยู่ตรงนี้เเน่ๆ เเต่ สุดท้ายเขาก็ยัดเยียด ให้ฉันใส่ อยู่ดี จนอีปลายตอนนี้กลายเป็นเหมือนมนุษย์ป้า มันเชยมากๆ มันไม่เซ็กซี่เลยสักนิด นี้ถ้าใส่เเว่นนะ ฉันกลายเป็น อิเฉิ่มทันทีเลยล่ะ ฉันมองตัวเองผ่านกระจก เสื้อที่มันตัวใหญ่เเทบจะครองโลกทั้งใบ กับกระโปรงที่เมื่อก่อนยาวเเค่คืบเดียว เเต่ตอนนี้ยาวเป็น100 กิโลเมตร ฮือ ฮือ อีปลายอยากตาย วายุนายเอามีดมาเเทงฉันที ฮึกกก วายุ: ปลาย คุณรู้ไหมตั้งเเต่ที่เราคบกันมา วันนี้คุณสวยที่สุดในสายตาผมเลย เขาจับมือฉันขึ้นไปสูดดมเบาๆ หึหึๆ ฉันไม่ซึ้ง เเละไม่เขินสักนิดเลยวายุ ฉัน: ฉันอยากตาย ฟอดดด~ เขาหอมเเก้มฉัน เเรงๆหนึ่งฟอด วายุ: ถ้าคุณตาย ผมจะอยู่กับใครล่ะ อย่าพูดเเบบนี้อีกนะ เขาพูดจบก็สบตาฉัน เเล้วก็เดินไปอาบน้ำ ฉันก็เลยใช้จังหวะนี้รีบเพ่ง กดเบอร์โทรหาอิเหม่ยลี่ทันที ตู๊ดดด ตู๊ดดดดด~~ เหม่ยลี่: ฮัลโหล เเฮกๆ โอ้ยยอิปลายกุอุตส่าห์วิ่งมา นึกว่าผู้โทรมา ฉัน: อิเหม่ย กุมีเรื่องเดือดร้อนสุดๆมาให้มึงช่วย เหม่ยลี่: ทำไม ผัวมึงจัดหนักจนลงเตียงไม่ได้หรอ ฮ่า ฮ่าา สมนํ้าหน้า ฉัน: โอ้ยย ไม่ใช่อิห่า มันให้กูใส่ชุดมนุษย์ป้ายาวๆ เฉิ่มๆ เเละมันก็เผาชุดนักศึกษากูหมดยกครัวเเล้ว ฉัน: มึงช่วยเอาชุดมึง มาให้กุเปลี่ยนที่มหาลัยได้ป่ะ เหม่ยลี่: เออๆ ดีนะกูไม่มีผัว ฉัน: ขอบใจมาก เพื่อนรัก จุ๊ฟๆ กูรักมึงที่สุดเลย ตุ๊ดด~~ ฮ่าา ฮ่าา หึหึ ในที่สุด ฉันก็ไม่ต้องใส่ชุดบ้าๆนี้ ให้อับอายเเล้วฮ่า ฮ่า วายุนายไม่ทันฉันหรอก สวย ฉลาด เฉียบเเหลม มันต้องอิปลายคนเดียวเท่านั้นค่ะ เเล้วมึงคิดว่ากูจะยอมหรอ ฉัน: ฮะ เฮือกก วะ วายุ นายมาตอนไหนเนี่ย ฉันหันหลังกลับไปก็พบกับเขาที่ยืนกอดอกพิง ผนังกำแพงอยู่ สายตาจ้องเล็ง ความโกรธอย่างจับผิดมาทางฉัน ฮืออ~~ ซวยยอีกเเล้ว อีปลายเอ้ยยย