ตอนที่13 อ๊อกเหล็ก

ฉันนั่งรอวายุอยู่ตรงม้าหินอ่อนของโรงพยาบาล อยู่พักหนึ่ง ไม่นานเขาก็เดินมาพร้อมกับรถวีลเเชร์ ?? ฉัน: อะไรของนายเนี่ยวายุ เอาวีลเเชร์มาทำอะไร วายุ: เอามาให้เมียนั่ง!! ฉัน: ห้ะ! นี้นายจะบ้ารึไง ฉันเเค่ท้องนะ ไม่ได้เป็นหง่อย วายุ: กูก็ไม่ได้ว่ามึงหง่อยนิ่ อิเมีย ฉัน: ไม่เอาล่ะ ฉันไม่บ้ากับนายเด็ดขาด ฉันรีบพูดให้เขาล้มเลิกความคิดเเสนจะหน้าอายนี้ทันที เเต่เขาก็ยังยืนเฉยนิ่ง วายุ: กูไม่ได้บ้า เมียกูท้องกูก็ต้องดูเเลมันผิดตรงไหน ฉัน: มันก็เกินไป ฉันเดินเองได้ ไม่ได้เป็นหง่อย ออกจะเเข็งเเรงด้วยซํ้า // ฉันพูดไปสบัดเเขนเเกว่งขาไปด้วยให้เขาได้รู้เห็น วายุ: ไม่ได้! เผื่อมึงเดินไปมัวเเต่เหลียวมองผู้ชาย เกิดสะดุดล้มจะทำยังไง วายุ: ลูกน้อยกูเป็นอะไร จะทำยังไง กูได้ขาดใจตายคาที่เเน่ อืมมม อันที่จริงเขาพูดมันก็มีส่วนนะ เเต่ ฉัน: เเต่ ฉันไม่อยากนั่ง ฉันอายคน วายุ: ไม่มีเเต่ อะไรทั้งนั้นเเหละปลาย // เขาจ้องฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงการบังคับ พรึ่บบบ ฉัน: อร๊ายยวายุ ฉันไม่นั่ง ไม่ๆๆ ยังไงครั้งนี้ก็ไม่เอาด้วย หึ ไม่มีทาง เขาเดินมาอุ้มฉัน มานั่งวีลเเชร์ เเต่คนอย่างอีปลายมีขาค่ะ ลุกหนีสิคะ วายุ: ถ้ามึงลุก มึงได้เห็นดีเเน่ นั่งลงไปปลาย อย่าขัดคำสั่งผัว ฉัน: ........ จากนั้นเขาพาฉันเดินมายังลานจอดรถ เเล้วช้อนตัวฉันขึ้นในท่าเจ้าสาว มีคนคอยอุ้มคอยเเบกเเบบนี้ก็สบายดีเหมือนกันนะ จะไปไหนก็เเค่เลือกใช้ผัว ให้มันเป็นทาสรับใช้เลยเป็นไง วายุ: หนักเหมือนกันนะมึงนิ่ // เป็นคำที่ฉันได้ฟังเเล้วถึงกับสะเทือน เมียหุ่นดีขนาดนี้พูดมาได้ ฉัน: ออกจากหุ่นดี พรึ่บบบ ~ เขาวางฉันลงในรถ วายุ: หึ! ทีหลังบอกทำอะไรก็ทำ อย่ามาขัดคำสั่ง // เขาโน้มตัวก้มมาคุยกับฉันในรถ ฉัน: ไม่ต้องมาพูด ฉันไม่ได้บ้าเหมือนนาย วายุ: ถึงกูบ้า กูก็บ้ากับมึงเเค่คนเดียว อิเมียเเรด ฉัน: เวรกรรม! กำชัดหนักมีผัว ผัวก็ อ้ะ~ อื้ออ~~ วายุ: อื้มมม~~จ๊วฟฟฟๆ ฉันยังพูดไม่จบ เขาก็รีบชิงจูบฉันทันที พลางสอดลิ้นดูดกลืนนํ้าหวาน ภายในโพลงปากฉัน อย่างละมุนชวนใจเต้นเเรง คอนโด อูบบบ อ้วกกก เเค่กกๆ เสียงดังเล็ดลอดจากห้องน้ำ เมื่อวายุเทียววิ่งเข้าวิ่งออกห้องนํ้าอยู่หลายเที่ยว ต่อหลายรอบ ถุ้ยยย อู๊บบ อ๊วกกก โอ้ยย ออกหมดเเล้วมะม่วงเปรี้ยวกู ฮึก~ ไม่นานเขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพที่โซซัดโซเซ หมดเเรงอย่างน่าสงสาร พรึ่บบ~ วายุทิ้งตัวนอนลงข้างๆฉัน อัอมเเขนเเกร่งก็คว้าตัวฉันที่นอนอยู่เข้ามากอดไว้ ริมฝีปากหนาค่อยๆ เเตะจูบตรงหน้าผากบางเล็ก ฉัน: ฉันสงสารนายจัง ทำไมฉันไม่เเพ้เองก็ไม่รู้ // ความรู้สึกสงสารหลัวก็เกิดขึ้น เขาเเพ้ท้องหนักมาก ซึ่งต่างกับฉันที่มีเเต่กินเเล้วก็นอน อย่างสุขสบาย เพราะจะทำอะไรเขาก็ไม่ให้ทำ อยากได้อะไรคือสั่นกระดิ่งเรียกใช้ผัวได้เลย วายุ: กูเเพ้เเทนเเหละดีเเล้ว ฟอดด~ วายุ: อื้มม เเค่หอมเมียก็หายเป็นปลิดทิ้งเเล้ว ฉัน: คนบ้า วายุ: หึ เเต่ตอนนี้กูไม่ไหวอีกเเล้วว่ะปลาย ฉัน: หื้มมม จะอ้วกอีกเเล้วหรอ // ฉันรีบพูดขึ้นอย่างตกใจ เพราะเขาไม่ได้นอนพอดีวันนี้ วายุ: ปล่าวไม่ใช่ เเต่ พรึ่บ! เขาคว้ามือฉันไปจับลำท่อนไม้เเข็งภายใต้บล็อกเซอร์ ที่เเข็งโป๊กรอการปลดปล่อย วายุ: ช่วยจัดการกินมันทีปลาย กูไม่ไหวเเล้วซี๊ดด~ ฉัน: ห้ะ! มาเเข็งอะไรตอนนี้เนี่ย เเน่ใจว่าไหว อย่าให้ฉันได้หามนายส่งโรงบาลนะ วายุ: ไหวดิ มันตื่นเพราะชุดนอนมึงนั้นเเหละ มึงเป็นคนปลุกมันเอง จัดการมันเลย ฉันยิ้มก่อนจะค่อยๆใช้ปลายลิ้นเลียตวัด ยอดเจ้ามังกรที่เเดงระเรื่อ มือก็รูดลำตัว ใหญ่เเกร่งรูดขึ้นรูดลง จนตรงปลายมีนํ้าสีขาวซึมออกมา ฉัน: อืมมม อ๊อกกก อ๊อกๆ บ๊วบๆๆ วายุ: อ๊าส์ ซี๊ดดด อมลึกๆเเรงๆเลยเมียจ๋า เสียวจนจะขาดใจเเล้ว อร๊างง~