ตอนที่22 ทำคืน

ฉัน: ...... // เขาพูดมาซะยาวเหยียด เเต่ฉันกับนิ่งเงียบไม่ตอบกลับสักคำ วายุ: ให้โอกาสกูได้ไหม // ถ้าได้ง่ายๆ นายคงไม่รักษา เเละกลับไปทำอีกสินะ ฉัน: ....... // ฉันเลือกที่จะเงียบไม่ตอบ เขาคงรู้คำตอบในใจอยู่เเล้วว่าไม่!! วายุ: โอเค เวลาเเค่นี้มันคงสั้นเกินไปที่มึงจะไว้ใจ ต่อคนที่นอกกายมึงอย่างกู งั้นกูจะพิสูจน์ให้มึงเห็นเอง ว่ากูรักมึงเเละอยากดูเเลมึงกับลูกมากเเค่ไหน เขาพูดจบก่อนจะจุ๊ฟเหม่ง ฉันเเละหลับตา คว้าเอวฉันไปนอนกอด รุ่งเช้า ฉันตื่นขึ้นมาสภาพงัวเงีย เพลียจากเมื่อคืนเป็นอย่างมาก ถึงเขาจะจัดการง้อฉันไปหลายนํ้า เเต่ฉันก็ยังงอลเขาอยู่ กลิ่นกับข้าวหอมหวนโชยมาจากในครัว ทำเอาฉันหิว เเต่พอมองดูนาฬิกา 10:00 น. ห้ะ โอ้ยย นี้ฉันนอนหรือซ้อมตายเนี่ย ที่เป็นเเบบนี้ก็เพราะเขาคนเดียวเลย ก่อนจะรีบวิ่งไปเข้าห้องนํ้าทันที สายเเล้วอีปลายเอ้ย เเต่ ตุ๊บบบ~~ โอ้ยย ชนเข้าอย่างจังกับเเผงอกเเกร่งของเขา ก่อนคนที่ฉันชนจะรีบคว้าตัวไว้ไม่ให้ล้ม วายุ: เฮ้ยย! ปลายเจ็บไหม จะวิ่งทำไมเนี่ย ค่อยๆเดินก็ได้ มึงยังมีอีกชีวิตหนึ่งนะ ฉัน: ก็ฉันรีบ //คำประโยคสั้นๆก่อนจะรีบผลักเขาออกเตรียมซิ่งไปเรียน เเต่โดนเขาคว้ามือไว้ วายุ: จะรีบอะไร ถ้าลูกกูเป็นอะไรขึ้นมา กูฆ่ามึงตายเเน่ปลาย // ฉันสตั้นกับคำว่า ฆ่า ก่อนจะมองตาเย็นชาๆของเขา ฉัน: นายกล้าฆ่า ฉันหรอ! วายุ: กล้าสิ! จะลองไหมล่ะ กูจะได้ลากมึงไปฆ่าบนเตียงไงล่ะ มามะเมียจ๋า ฉัน: หื่นน วายุ: เอาไหมคับเมีย รับลองไม่พิการก็เดินไม่ได้ มึงจะได้ไม่ต้องไปเเรดกับผู้ชายคนอื่นอีกไง เอาไหม ฉัน: หยุดพูดก่อนที่ฉันจะเอามีด ฟันคอนาย วายุ: หึ! มาไปนั่งวันนี้กูทำกับข้าวอร่อยๆ รับรองมึงกินเเล้วต้องรัก ต้องหลงกูจนหัวปักหัวปำเเน่นอน // เขาลากคอฉันมานั่งโต๊ะอาหาร ก่อนจะเลิกคิ้วพูด ตะ เเต่ ฉันต้องรีบไปเรียน อาจารย์ยิ่งโหด อยู่ ฉัน: ฉันรีบไปเรียน //ไม่มีเวลากินเเล้ว วายุ: ไม่ต้องเรียนหรอก มึงท้องอยู่เดี๋ยวกระทบกระเทือนลูกกู มึงได้ตายบนเตียงนะ ฉัน: โอ้ย มันไม่เป็นไรหรอก อีกอย่างฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนาย ไม่ต้องมาสั่งมาห้ามฉัน วายุ: ...... //เขานิ่งเงียบไม่ตอบอะไร ฉันเองก็เงียบ ก่อนที่เขาจะเริ่มต้นพูดอีกครั้ง วายุ: ไม่ต้องไปหรอก เผื่อเกิดอุบัติเหตุ กูไม่อยากเสียลูกไป ฉัน: ท้องยังไม่โต วายุ: ดร็อปเรียนไว้ก่อนนะ คลอดลูกเสร็จมึงค่อยเรียนก็ได้ กูอยากมีลูก เข้าใจกูนะปลาย ฉัน: อืมม ก็ได้ ก๊อกๆๆ ก๊อกกๆ ฉันกับวายุหันไปมองต้นเสียงทันที จากคนเคาะประตูห้อง ฉันมองหน้าเขาก่อนจะไปเปิดประตู ปึ้งง~ ก็ปรากฏว่าคนที่เคาะคือ พี่หมอกรที่ในมือถืออาหารอยู่ หมอกร: น้องปลายกินข้าวยังครับ วันนี้พี่ทำอาหารบำรุงครรภ์มาให้ ตั้งใจทำสุดฝีมือเลย ฉัน: หุวว จริงหรอคะ งั้นพี่หมอกินยัง มากินด้วยกันดีกว่า // ฉันพูดจบก็จูงมือพี่หมอเข้ามา เห็นวายุจัดโต๊ะอาหารเสร็จกำลังนั่งรอทาน ฉันกับพี่หมอด้วยความที่ว่าเขาช่วยชีวิตฉัน เป็นสุภาพบุรุษ ให้เกียรติ เเละอีกอย่างคืออยู่ห้องตรงข้ามกัน มีอะไรก็ปรึกษากันได้ เปรียบเสมือนพี่ชายคนหนึ่งของฉันเลย ฉันกับพี่หมอนั่งลงโต๊ะข้างกัน ซึ่งฉันนั่งตรงข้ามกับวายุ วายุ: ใครใช้ให้มึงนั่งข้างเมียกู // วายุเขาจ้องตาขึงใส่พี่หมอ มือกำหมัดไปพลาง ฉัน: นั่งเถอะค่ะ พี่หมอ ที่ตรงนี้ไม่มีเจ้าของ // ฉันจ้องเขากลับ เอาสิ ถ้าเขากล้า วายุ: ปลาย ตะ เเต่กูไม่ชอบ!! ฉัน: วายุ ขอร้องอย่าวุ่นวายได้ป่ะ!! // คุ้นๆไหมประโยคนี้ ฉันยังคงจำมันได้ พอฉันพูดอย่างนั้นเขาก็หน้าจ๋อยลงทันที หมอกร: เอ่อ พี่อยู่เป็นตัวปัญหาไหม // หมอกรพูดไปดูกังวลไป เพราะสถานการณ์ตอนนี้ไม่ดีเท่าไหร่ ฉัน: ไม่หรอกค่ะ พี่หมอ กินข้าวดีกว่าปลายรู้ว่าพี่หมอหิว // ฉันยิ้มให้หมอกร วายุ: ปลายหรอ! นี้มึงกล้าเเทนตัวเองว่าปลายหรอ ทีกูเป็นผัวมาเกือบ 3 ปี ไม่เคยมี!! // เขาจ้องฉันสายตา บ่งบอกว่าโกรธ เเต่เเล้วไง ฉันไม่กลัวหรอก