ตอนที่ 23

เมื่อถึงร้านอาหาร ฉันก็เดินตามเขาไปเงียบๆ ด้วยความเจี๋ยมเจี้ยม ประหนึ่งเป็นสาวใช้เดินตามคุณชาย หลังจากนั่งลงเรียบร้อยแล้ว เฮียเคก็สั่งอาหาร ..ของเขาคนเดียว ..เขาไม่ได้ชวนฉันมากินข้าวด้วยกันจริงๆ สินะ แต่ตอนที่เฮียเคสั่งน้ำ เขาดันสั่งน้ำมาสองแก้ว คือน้ำเปล่ากับน้ำแตงโมปั่น หรือเขาอยากกินน้ำสองอย่างกันนะ แปลกคนจัง “ปกติเฮียกับไอ้พวกนั้นไม่เข้าร่วมงานอะไรแบบนี้” อยู่ๆ เฮียก็พูดขึ้นมา ส่วนฉันก็พยักหน้าเข้าใจ คงหมายถึงเรื่องที่ฉันเปลี่ยนเรื่องตอนคุยโทรศัพท์สินะ ที่จริงฉันก็รู้อยู่แล้วล่ะ ว่าเฮียไม่มีทางเข้าร่วมอะไรแบบนี้หรอก “ค่ะ พลอยเข้าใจ จริงๆ วันนั้นพลอยแค่พูดประชดไม่ได้คิดว่าจะทำจริงๆ เดี๋ยวพลอยไปคุยกับพี่ยีนส์เองค่ะ” ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มไปให้ด้วยความเข้าใจ “แต่ครั้งนี้เฮียจะเข้าร่วม” ฮะ! ฉันมองหน้าเฮียด้วยความตกใจทันที แล้วก็เป็นจังหวะเดียวกับที่พนักงานเอาน้ำแตงโมปั่นและข้าวของเฮียมาเสิร์ฟ เลยทำให้เกิดความเงียบและความสงสัยค้างเอาไว้ชั่วคราว หลังพนักงานเสิร์ฟออกไป เฮียก็ดันแก้วที่บรรจุน้ำแตงโมปั่นมาวางไว้ตรงหน้าฉัน “ถึงกินข้าวมาแล้ว ก็คงกินน้ำแตงโมปั่นแก้วนี้ได้นะครับ” เฮียพูดพร้อมยิ้มมาให้เล็กน้อย เขารู้ได้ไงว่าฉันชอบกินแตงโมปั่น ...สงสัยเขาจะจำได้วันที่ไปกินอาหารญี่ปุ่นวันนั้น ฉันก็สั่งน้ำแตงโมปั่น โอ๊ย ฉันไม่รู้ใช่แบบที่ฉันคิดหรือว่าฉันแค่มโนไปเอง แต่เอาเป็นว่า ฉันขอฟินไว้ก่อนละกัน “ขอบคุณค่ะ” ฉันพูดเบาๆ ออกมาก่อนที่จะก้มลงไปดูดน้ำแตงโมปั่นตรงหน้าด้วยความสดชื่น ฉันอยากกินตั้งแต่เขาสั่งแล้วล่ะ ในที่สุดฉันก็ได้กินน “แต่มีข้อแม้” อยู่ๆเฮียก็พูดขึ้นมา “ข้อแม้?” ฉันพูดตามและทำหน้าสงสัยออกไป เฮียจ้องมองที่ฉันนิ่งแต่สายตาช่างดูแพรวพราวแปลกๆ ทำให้ฉันเปลี่ยนอิริยาบถเป็นหยิบน้ำแตงโมขึ้นมาดื่มแก้ความประหม่าแทน “พลอยต้องไปอยู่คอนโดเฮียจนกว่าจะถึงวันงาน” พรวด!!! ตอนนี้ฉันสำลักน้ำแตงโมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “แค่กๆๆ ว่าอะไรนะ!!!” ฉันรีบโพล่งเสียงดังขึ้นมาทันที ถึงเขาจะเป็นคนที่ฉันแอบรักมาสี่ปี แต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีมากพอ ถึงจะรักแค่ไหน ฉันก็จะไม่ลดคุณค่าของตัวเองเพื่อไปเป็นของเล่นของใครหรอกนะ เขาเห็นฉันเป็นอะไรหรือเห็นว่าจูบฉันแล้ว ฉันโอนอ่อนตลอด เลยทำให้คิดอยากจะทำอะไรกับฉันก็ได้อย่างนั้นเหรอ? ตอนนี้ฉันหมดความเขินอายไปทั้งสิ้น กลายเป็นความไม่พอใจเข้ามาแทนที่ “ขอโทษนะคะ ถ้าเรื่องนี้ พลอยคงต้องขอปฏิเสธ” ฉันพูดเสียงแข็งไปในทันที “ปฏิเสธ?” เฮียทำหน้าฉงนเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมา “ทำไมละ” “อย่างแรก เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่างที่สอง พลอยคิดว่าพลอยก็มีศักดิ์ศรีมากพอ ที่จะทำงานนี้สำเร็จโดยไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองเข้าแลก” เฮียมองฉันนิ่งๆเช่นเดิม ส่วนฉันก็มองเขากลับไปอย่างไม่ลดละเช่นกัน “อืม..ข้อสองเฮียเข้าใจ แต่ข้อแรก..ขอเถียง” “…” “เพราะตอนนี้ ความสัมพันธ์ของเรา คือเฮียกำลังตามจีบเธออยู่ พลอยใส” ตอนนี้ฉันว่าฉันต้องตาโตจนแทบจะถล่นออกมาแล้วแน่นอน เฮียจะจีบฉัน!!! เอาละที่ฉันเคยบอกว่า ถ้าวันไหนเฮียมาจีบฉัน เตรียมเก็บศพฉันได้เลย เพราะฉะนั้นตอนนี้มาเก็บศพฉันด้วยยย “หึหึ ส่วนเรื่องเป็นกรรมการ ส่งเอกสารมา เดี๋ยวเฮียจัดการเอง” ตอนนี้ฉันมองเฮียที่ตักอาหารเข้าปาก ด้วยความงง ทำไมมันปุ๊บปั๊บอะไรแบบนี้ คนที่ฉันเพ้อมาสี่ปี ตอนนี้มาบอกว่าจะจีบฉันเนี่ยนะ ทำเอาฉันทำตัวไม่ถูกตลอดเวลาที่นั่งมองเฮียกินข้าว ส่วนเฮียก็เอาแต่เงยหน้ามามองฉันด้วยสายตาแปลกๆ เช่นกัน หลังจากกินข้าวเสร็จ เฮียก็จะพาฉันมาส่งบ้านให้ได้ ไม่ยอมส่งที่ป้ายรถเมล์เหมือนเดิม ฉันเลยต้องจำใจบอกทางไปบ้านของฉันให้เขา “นี่บ้านเธอเหรอ พลอยใส” เฮียเคค้างนิ่งอยู่ที่หน้าประตูบ้านของฉันเป็นเวลาสักครู่ โดยที่สายตามองแต่ป้ายหน้าบ้าน ที่เขียนว่า ‘เวศวงกุล’ “ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ” “เธอไม่ได้นามสกุลนี้ไม่ใช่เหรอ” เฮียเคพูดออกมา เขารู้นามสกุลฉันด้วยเหรอเนี่ย? “ค่ะ เรื่องมันยาว แต่เอาเป็นว่าเจ้าของบ้านนี้เป็นพ่อของพลอยเองค่ะ” หลังฉันพูดจบ เฮียเคก็มองมาที่ฉันด้วยหน้าที่ตกใจเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นปกติ “อืม” “เฮียจอดตรงบ้านหลังเล็กตรงนู้นเลยค่ะ พลอยอยู่บ้านหลังนี้” แล้วเฮียก็ขับเข้าไปจอดตรงหน้าบ้านของฉัน “ขอบคุณนะคะ ที่มาส่ง” แต่พอจังหวะที่ฉันจะเอื้อมไปเปิดประตู เฮียก็จับแขนฉันไว้ “หิวน้ำ” K Part ตอนนี้ผมเข้ามาอยู่ในบ้านของพลอยเป็นที่เรียบร้อย หลังจากที่ผมบอกมุขขอสาวเข้าบ้าน ที่ไอ้ซันชอบเอามาเล่าให้ฟังบ่อยๆไป ผมไม่ได้พูดเพราะอยากจะขอเข้ามาในบ้านพลอยอย่างเดียว แต่เพราะเรื่องเจ้าของบ้านหลังนี้มากกว่า เขาคนนั้น คือพ่อของพลอยใสเองเหรอ?! ตามข่าวที่ผมดู เขามีลูกสาวคนเดียว แล้วก็ไม่ใช่พลอยด้วย มันทำให้ผมสงสัย เลยอยากจะลงมาสืบดูซะหน่อย “แม่คะ นี่เฮียเค เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยค่ะ” “สวัสดีครับ” ผมหันไปตามเสียงแนะนำของพลอยใสพร้อมยกมือไหว้ผู้ใหญ่ตามมารยาท “อ้าวว พ่อหนุ่มนั่นเอง” แม่ของพลอยใส ก็คือคุณน้าที่ผมช่วยเมื่อคราวก่อนนั่นเอง “โลกกลมจังเลยนะครับ” ผมหันไปยิ้มให้เล็กน้อย “อ้าว แม่กับเฮียรู้จักกันด้วยเหรอคะ” “วันก่อนแม่จะเป็นลมน่ะ พ่อหนุ่มเขามาช่วยไว้” “ฮะ แม่เป็นลมเหรอคะ ทำไมไม่บอกพลอยล่ะ แล้ววันนั้นแม่ไปไหน เป็นลมตรงไหน นี่แม่หนีออกไปซื้อของคนเดียวไม่พาพี่ขจีไปเป็นเพื่อนอีกแล้วใช่มั้ย” ผมมองดูพลอยใส ที่บ่นออกมาเป็นชุดด้วยความเป็นห่วง ทีตอนอยู่กับผม กว่าจะพูดได้แต่ละคำช่างยากเย็นเหลือเกิน “ใจเย็นยัยพลอย นี่แม่แกนะ เอาน่ะๆ แม่ไม่เป็นไรแล้วไง” “แม่อะ อย่าทำให้พลอยเป็นห่วงสิคะ” แล้วพลอยใสก็เดินเข้าไปสอมกอดแม่ไว้อย่างน่ารัก “อยู่ต่อหน้าแขก ยังมาอ้อนแม่เป็นเด็กๆ ไปได้” แล้วพลอยใสก็สะดุ้งตัวออกมาทันที เหมือนลืมไปว่าก่อนหน้านี้ผมก็ยืนอยู่ “เออ..ขอบคุณนะคะที่ช่วยแม่วันนั้น” ผมก็ทำเพียงส่งยิ้มไปให้ “นี่ไง ลูกสาวของน้าที่บอก สวยมั้ย” แม่ของพลอยหันมายิ้มให้ผมพร้อมด้วยสายตาที่วิบวับ “แม่ถามอะไรออกไปเนี่ย” “สวยครับ” ผมตอบออกมา พร้อมส่งยิ้มให้แม่พลอยใสคืนเช่นกัน แต่หลังจากผมพูดไป คนโดนชมก็หลบสายตาแล้วยืนบิดด้วยความเขินอย่างน่าเอ็นดูทันที หึหึ “ฮ่าๆ ..แล้วนี่มาทำอะไรกันดึกๆดื่นๆแบบนี้เหรอจ๊ะ” แม่ของพลอยใสหัวเราะกับท่าทางของพลอยใส ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถามขึ้นมาแทน “พอดีคุยเรื่องงานของมหาลัยน่ะค่ะแม่” เรื่องที่โต๊ะอาหาร ผมยอมรับเลยว่าพลอยใส มีสมองมากกว่าที่คิด คงจริงอย่างที่ไอ้คินเคยพูดไว้ อ่อนแอแต่เข้มแข็ง ใสซื่อแต่ฉลาด มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากรู้จักเธอมากขึ้นกว่าเดิม “อ่อ แล้วนี่คุยธุระจบหรือยังล่ะลูก” “เขาแค่มากินน้ำเดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะค่ะแม่” หึหึ แค่กินน้ำอะไรละ ผมต้องได้ข้อมูลกลับไปด้วย! “ครับ พอดีผมคอแห้งนิดหน่อย” “งั้นแม่ไม่กวนแล้วนะจ๊ะ หลังพลอยส่งพี่เขาเสร็จก็ปิดประตูบ้านแทนแม่ให้เรียบร้อยด้วยนะ” แม่ของพลอยใสพูดออกมาพร้อมส่งยิ้มมาให้ทางผม “ได้ค่ะแม่” จากนั้นแม่ของพลอยก็เดินออกไปจากตรงนี้ พลอยจึงเดินไปหยิบน้ำและเทน้ำใส่แก้วก่อนจะส่งมาให้ผม ผมรับมาถือไว้ในมือ พร้อมกวาดตามองไปรอบๆ บ้านเธอไม่ได้ใหญ่โตมาก แต่ทว่าดูอบอุ่นน่ารัก ในบ้านมีของใช้ที่ประกอบเองมากมายเต็มไปหมด ไม่ต้องบอกก็รู้น่าจะมาจากฝีมือของผู้หญิงตรงหน้าผม มีทั้งเก้าอี้ที่ทำจากแกนทิชชู เทียนไขที่ทำจากขวดแก้ว กรอบรูปที่ทำจากเหรียญสตางค์ และอีกหลายๆ อย่างที่มองแล้วมันก็ดูเพลินตาไปอีกแบบ “แปลกนะเนี่ย ปกติแม่ไม่ยอมให้ผู้ชายเข้าบ้านสักเท่าไร ยกเว้นพี่ลี” ผมชะงักมือที่ถือแก้วน้ำเพื่อจะยกดื่มทันที อืม..ลี คือคนเดียวกับวันก่อนที่มีเรื่องใต้ตึกเรียน และก็เป็นคนเดียวกับที่เธอขัดคำสั่งผมในวันนี้ จนทำผมต้องลงโทษเธอ..สินะ “เลิกยุ่งกับมันซะ” หลังผมพูดจบพลอยก็ขมวดคิ้วทันที “เลิกยุ่งกับใคร? พี่ลีเหรอ...ทำไมคะ?” “ตัดคู่แข่ง” ผมพูดนิ่งๆแล้วมองไปที่พลอยใส แต่แล้วใบหน้าของพลอยก็เริ่มกลายเป็นสีแดง จะเขินผมอะไรขนาดนั้นนะ แต่..เห็นแล้วมันน่าแกล้งซะจริงๆ ผมวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ ก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวเธอเบาๆ เหมือนตอนที่อยู่ในรถที่เธออึ้งไป “แต่ถึงมีคู่แข่งจริง ..ยังไงเฮียก็ชนะ..ใช่มั้ยครับ” ผมพูดด้วยโทนเสียงนุ่มอ่อนโยนใส่เธอ จนตอนนี้พลอยมองหน้าผมด้วยความเหม่อลอย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหันหลังให้ผมทันที หึหึ..เอาละ วันนี้แกล้งแค่นี้ก่อนละกัน.. “อยู่กับแม่สองคนเหรอ” ผมพูดเปลี่ยนเรื่องขึ้นมา ทำให้ไม่นานพลอยก็ค่อยๆหันมาตอบด้วยใบหน้าที่เริ่มคลายความแดงลงไปบ้างแล้ว “ถ้าบ้านหลังนี้ก็อยู่กันสองคนค่ะ แต่ถ้าบ้านหลังโน้นน ที่ขับผ่านมาเมื่อครู่อยู่กันสามคน” ผมก็ทำทีมองบ้านหลังโน้นที่เธอชี้ออกไป ก่อนจะหันมามองหน้าเธออีกครั้ง สามคนที่ว่า คือนายไพศาลและครอบครัวใช่มั้ย แล้วเธอกับแม่เป็นใครในที่นี่กันละ? “แล้วทำไม พลอยกับแม่ไม่อยู่บ้านหลังโน้นละ” “คือ ความสัมพันธ์ของครอบครัวพลอยออกจะแปลกไปหน่อยนะ ไม่รู้ว่าเฮียอยากฟังรึเปล่า” “เรื่องของพลอย เฮียอยากฟังทุกเรื่อง” อันนี้ผมพูดจริงๆ ไม่ได้ปล่อยมุกเสี่ยวแต่อย่างใด ส่วนพลอยใสเธอก็กลับมาเขินอีกแล้ว ผมว่าผมต้องรุกบ่อยๆให้เธอชินได้แล้วล่ะ จะได้เลิกเขินสักที “อื้อ..ก็แม่พลอยเป็นแฟนเก่าของพ่อ แต่มีพลอยก่อนจะเลิกกันน่ะ ส่วนบ้านหลังโน้นก็เป็นภรรยาปัจจุบันของพ่อกับน้องสาวของพลอย แต่เราสองบ้านรักกันดีนะคะ พลอยว่าพลอยโชคดีกว่าคนอื่นด้วยซ้ำนะ มีแม่ตั้งสองคนแหนะ” พลอยใสพูดด้วยความสดใส ไร้ความอคติหรือไม่พอใจแต่อย่างใด มันทำให้ผมอดที่จะยิ้มตามด้วยไม่ได้ เธอช่างเหมือนกับข้อความในสมุดเล่มนั้นที่ผมได้อ่านจริงๆ “แล้วพลอยไม่โกรธพ่อเลยเหรอ” “โกรธทำไมคะ ถ้าไม่มีพ่อปานนี้พลอยไม่ได้อยู่ตรงนี้หรอกค่ะ ตอนเด็กพลอยป่วย พ่อก็เอาเงินมาทุ่มรักษาจนพลอยหาย อีกอย่างเรื่องนี้ก็ไม่มีใครผิด ไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอกค่ะ” ผมยิ้มให้คนตรงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะนิ่งไปเมื่อพลอยใสพูดประโยคต่อมา “ครอบครัวพลอย เปรียบเสมือนกับชีวิตของพลอย พวกเขาสุขพลอยก็สุข พวกเขาทุกข์พลอยก็คงทนไม่ได้” “อืม..น้ำหมดแล้ว งั้นเฮียขอตัวก่อนนะ..ฝันดีนะครับ” ผมเอื้อมมือไปลูบหัวพลอยใสอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากบ้านแล้วขับรถออกไปทันที ทำไม..พลอยใสต้องเป็นลูกของนายไพศาลด้วยนะ..