บทที่ 9 มาปรนนิบัติผม

บทที่ 9 มาปรนนิบัติผม ใอ้เทียนฉิงไม่รอให้เขาเอ่ยจบก็รีบเอ่ยตัดบทพลางอธิบายว่า “ไม่ใช่นะ! ฉันไม่ได้คิดแบนนั้นจริงๆ! ฉันไม่รู้ว่านั่นคือห้องนอนของคุณ และก็ไม่รู้ด้วยว่านั่นคือเสื้อผ้าของคุณ ฉันผิดไปแล้ว ฉันจะคืนเสื้อให้กับคุณ ขอโทษด้วยนะคะ.......” ลู่ซ่าวหมินที่ฟังเธออธิบายจนจบก็ขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงเย็นว่า ”คุณจะคืนเสื้อผ้าที่คุณเคยสวมแล้วให้กับผมหรือ” “.......” ใอ้เทียนฉิงอดนึกถึงเสียงเล่าลือที่ตัวเองได้ฟังมาก่อนหน้านี้ไม่ได้ว่า คุณชายของตระกูลลู่นั้นเป็นโรครักความสะอาดอย่างรุนแรง....... พวกเขาพูดว่าเขาไม่เคยเข้าใกล้สตรี มีหลายครั้งถูกผู้หญิงสวยพวกนั้นตามติดเข้าใกล้มากเกินไป สุดท้ายก็ทนไม่ไหวส่งคนนำพวกเธอไปโยนลงทะเล ว่ากันว่าคุณชายลู่รังเกียจกลิ่นเหม็นบนร่างกายของพวกเธอ ดังนั้นจึงให้พวกเธอลงไปในอาบน้ำในทะเล...... ตอนนั้นเธอไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่ตอนนี้ดูท่าจะเป็นความจริง......ผู้ชายคนนี้ช่างมีปัญหาที่น่ารังเกียจมากมายเสียจริง! ใอ้เทียนฉิงด่าว่าในใจ แต่กลับไม่กล้าแสดงออกมาให้เห็น ใครใช้ให้เธอมาอาศัยอยู่ในบ้านของผู้อื่นในตอนนี้กันล่ะ! ใอ้เทียนฉิงคิดถึงจุดนี้ ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มเข้าอกเข้าใจออกมา เอ่ยอย่างประนีประนอมว่า “คือว่า.......ก่อนหน้านี้ฉันอาบน้ำแล้ว ถ้าหากว่ายังไม่ได้ ฉันจะซักเสื้อเชิ้ตของคุณให้สะอาด จากนั้นค่อยคืนให้คุณได้หรือไม่” ลู่ซ่าวหมินเหล่ตามองเธอ เมื่อได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยความจริงใจ พลางเอ่ยเสียงเย็นว่า “อย่างนั้นก็ดี คุณไปถอดออกมาซักให้สะอาดเดี๋ยวนี้เลย!” ใอ้เทียนฉิงคิดจะถอดเสื้อผ้าในทันที แต่ก็นึกขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน ถอดแล้วจะสวมใส่อะไร เสื้อผ้าอยู่ที่บ้านใอ้ เป็นเพราะว่าเร่งรีบเดินทาง จึงไม่ได้นำติดตัวมาด้วย....... ใอ้เทียนฉิงรู้สึกสิ้นหวังทันที....... ลู่ซ่าวหมินเห็นท่าทางยึกๆยักๆของเธอแล้ว ก็หมดความอดทน ปลายตามองอย่างเหยียดหยาม “ยังจะพูดอีกว่าคุณไม่ได้อยากยั่วยวนผม ผมให้คุณถอดเสื้อของผมออก คุณไม่ได้ยินหรือไง” ลู่ซ่าวหมินเอ่ยพลางยื่นมือหมายปลดกระดุมเสื้อเธอ ใอ้เทียนฉิงสังเกตเห็นถึงจุดประสงค์ของเขา ทั้งร่างก็ขัดขืนอย่างสุดชีวิต มือทั้งสองข้างจับกระดุมเสื้อไว้แน่น ตกใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา เอ่ยพูดเสียงดัง “ฉันไม่ได้จะยั่วยวนคุณ! ฉัน.......ฉันไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนแล้วจริงๆ.......” ลู่ซ่าวหมินได้ยินที่เธอพูดก็หยุดการเคลื่อนไหว บวกกับท่าทางอันน่าสงสารของเธอ ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเธอเพิ่งจะแต่งเข้ามา ดังนั้นจึงขมวดคิ้ว ค่อยๆลุกขึ้นมาจากล่างเธอ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็น “หลังจากนี้ไม่อนุญาตให้แตะต้องของของผม พรุ่งนี้ผมจะให้พ่อบ้านส่งชุดใหม่มาให้คุณ ถ้ายังมีอะไรที่ไม่เข้าใจก็ถามเขา ยังมีอีก......” เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ เขาก็หยุดชะงักชั่วครู่ สายตาเฉยชากวาดมองผ่านร่างของเธอ มองขายาวเรียบเนียนไร้อาภรณ์ปกปิดที่ยั่วยวนสายตาผู้คนคู่นั้นของเธอ น้ำเสียงก็เข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “หลังจากนี้ไม่อนุญาตให้สวมใส่เสื้อผ้าแบบนี้เดินไปเดินมาต่อหน้าผู้คน คุณแต่งเข้ามาที่นี่แล้ว ดีที่สุดก็ประพฤติตนให้เหมาะสม อย่าทำเรื่องอะไรที่เป็นการทำลายภาพลักษณ์ของผม ไม่อย่างนั้นคุณรู้ว่าสุดท้ายจะเป็นอย่างไร!” ลู่ซ่าวหมินเอ่ยจบก็หมุนตัวจากไป โดยไม่ได้สนใจใอ้เทียนฉิงที่อยู่บนเตียงอีก จนกระทั่งเงาร่างของเขาหายลับไปจากข้างในห้องนอน จิตใจตึงเครียดของใอ้เทียนฉิงก็สงบลง เพียงแต่เมื่อนึกถึงคำพูดที่เขาเพิ่งเอ่ยพวกนั้น ในใจก็อดรู้สึกน้อยใจขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน เห็นอยู่ชัดๆว่าเธอต่างหากที่เป็นผู้อาวุโส อย่างเรื่องการควบคุมก็ควรจะเป็นคุณพ่อของเขาที่ควบคุมเธอ ไม่คิดบ้างเลยว่าเขาอยู่ในฐานะของผู้เยาว์ เหมาะสมแล้วหรือที่จะพูดจาแบบนี้กับเธอที่เป็นแม่เลี้ยง ช่างไร้มารยาทเสียจริง! สารเลว! ……. ลู่ซ่าวหมินออกจากห้องก็ตรงไปยังห้องหนังสือ เขาเพิ่งจะนั่งลง เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น ลู่ซ่าวหมินรับโทรศัพท์เมื่อเห็นชื่อผู้โทร เอ่ยปากถามก่อนโดยไม่รอให้ฝ่ายตรงข้ามพูด “พ่อ ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่นอน โทรหาผมมีเรื่องอะไรครับ” เขาเพิ่งจะเอ่ยจบ เสียงมีอำนาจที่มีร่องรอยของความชราก็ลอยออกมาจากอีกฟากหนึ่ง “วันธรรมดามักจะไม่เห็นเงาของแก หรือว่าตอนนี้ฉันโทรศัพท์หาแก ก็จำเป็นต้องมีธุระแล้วถึงจะโทรได้อย่างนั้นหรือ!” ลู่ซ่าวหมินมุมปากกระตุก เมื่อได้ยินเสียงตัดพ้อของบิดา นวดขมับเบาๆ พลางเอ่ยอย่างจนปัญญาว่า “พ่อ พ่อก็รู้ว่าผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น คุณพ่อโทรหาผมมีธุระอะไรครับ ผมยังต้องทำงานนะ” คุณท่านส่งเสียงเย็นจากอีกฟากหนึ่งของโทรศัพท์ เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ “ใช่แล้ว แกกับนางเด็กน้อยบ้านใอ้เป็นอย่างไรกันบ้าง” ลู่ซ่าวหมินได้ยินเขาพูดถึงใอ้เทียนฉิง ในสมองก็ปรากฏภาพใบหน้างดงามของเธอโดยไม่รู้ตัว พลางเอ่ยตอบไปว่า “ก็ดีครับ” “ก็ดี หมายความว่าอย่างไร หรือว่า พวกแกแต่งงานกันตั้งนานขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าหอกันอีก! ใช่หรือไม่!”