ตอนที่ 10 เขาคือฮอร์โมน เขาคือโดปามีน

ตอนที่ 10 เขาคือฮอร์โมน เขาคือโดปามีน \"คุณหมอฉู่ครับ รอคุณมานานแล้ว\" ฉู่ลั่วหานเดินก้าวเท้าไปยังหน้าประตูห้องทำงาน เห็นหลงจื๋อนั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ของเธอ ดวงตาทั้งสองข้างมองมาที่เธออย่างยิ้มๆ เมื่อกี้ฉู่ลั่วหานกำลังเคร่งเครียด วันนี้ไม่ใช่เวรเธอออกตรวจ แต่ทำไมถึงมีคนไข้มาหาได้ เมื่อเห็นหลงจื๋อ เธอก็เข้าใจทุกอย่างในทันที ฉู่ลั่วหานวางมือกดลงไปบนโต๊ะทำงานเพื่อน้ำหนักที่กดทับลงไปตรงหัวเข่า จากนั้นกวาดตามองหลงจื๋อตั้งแต่หัวจรดเท้า \"ไม่สบายตรงไหน?\" หลงจื๋อทำหน้าเศร้า เบ้ปากน่าสงสารแล้วทำเสียงอ้อน \"รู้สึกไม่สบายเนื้อไม่สบายตัวไปหมด ตื่นนอนมาตอนเช้าก็รู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว หมอฉู่ครับ ผมไม่มีทางรอดแล้วใช่ไหมครับ?\" ริมฝีปากแดงระเรื่อของฉู่ลั่วหานคลายยิ้มบางๆ \"ถ้าหากฉันบอกว่าใช่ละ? นายจะเลิกรักษารึเปล่า?\" \"ไม่ๆๆ ไม่มีวันเลิกรักษาหรอก ตายดีๆก็ยังดีกว่าอยู่ไปอย่างขี้เกียจ หมอฉู่มานี่ๆๆ ชีวิตน้อยๆของผมฝากไว้ในมือของหมอแล้ว\" หลงจื๋อเดินขึ้นหน้าจับแขนของฉู่ลั่วหานเอาไว้ ขณะที่เข้าใกล้นั้นฉู่ลั่วหานกดเสียงลงต่ำแล้วพูดขึ้นด้วยความเย็นชา \"มาที่นี่ทำไม? ที่นี่คือโรงพยาบาล ไม่ใช่สถานที่ให้นายมาเที่ยวเล่น\" หลงจื๋อทำหน้าจริงจัง \"ผมจะป่วยไม่ได้เลยหรือไงครับ?\" ฉู่ลั่วหานปรายตามองดูหมอคนอื่นๆในห้องทำงาน ทำทีเหมือนกำลังตั้งใจอ่านประวัติการรักษา แต่ความเป็นจริงนั้นกลับกำลังแอบฟัง \"อย่าเหลวไหล มีธุระอะไรค่อยคุยกันหลังเลิกงาน\" หลงจื๋อเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีเปล่งประกายความอบอุ่น เป็นบ่อเกิดให้ความมีชีวิตชีวา \"พี่สะใภ้ครับ ผมไม่สบายจริงๆนะครับ ไม่เชื่อพี่ลองฟังดูสิครับ หัวใจเต้นเร็วมาก\" ขณะที่พูดนั้นเขาก็คว้าเอามือของฉู่ลั่วหานไปวางไว้ตรงหน้าอกของตนเอง ฉู่ลั่วหานรีบสะบัดมือออกอย่างแรง พูดเตือนเสียงเบา \"หลงจื๋อ อย่าลงไม้ลงมือ ทำตัวดีๆหน่อย\" ตอนอยู่ที่บ้านใหญ่นั้นเขาก็แสดงความเอาแต่ใจของตนเองออกมาแล้ว วันนี้ตามมาถึงโรงพยาบาล พวกลูกคนรวย ว่างมากหรือไง！ หลงจื๋อยักไหล่ ดูคุ้นชินกับวัฒนธรรมของคนอเมริกัน \"พี่สะใภ้ครับ พี่ว่า ถ้าหากว่าผมไม่ได้ป่วยจริงๆ ทำไมหัวใจถึงเต้นเร็วล่ะ?\" ฉู่ลั่วหานถลึงตามองดูเขา อดทนกับความเจ็บปวดตรงหัวเข่าแล้วเดินไปตรงข้างๆที่นั่ง หยิบชุดกาวน์สีขาวที่แขวนเอาไว้ ตอนที่หลงจื๋อเห็นเธอใส่ชุดกาวน์สีขาวนั้น มองนิ่งค้างไปเลย ชุดที่ดูขาวสะอาดอยู่บนเรือนร่างผอมบางของเธอ ไม่มีทรวดทรงของเอว มองดูกระฉับกระเฉงและเย็นชา เป็นเสน่ห์ที่ไม่สามารถบรรยายได้ ขณะที่เธอจุดกระดุมถึงเม็ดที่สองนั้น หลงจื๋อก้มหน้าลงมา \"จบกันพอดีๆ พี่สะใภ้ครับ ตอนนี้หัวใจของผมเต้นเร็วมากกว่าเดิมเสียอีก\" ฉู่ลั่วหานกัดฟันกรอด \"หลงจื๋อ ขืนนายยังพูดมากอีกคำ ฉันจะให้คนเอาตัวนายออกไป！\" คำพูดประโยคหลังนั้นดังมาก หมอคนอื่นๆในห้องทำงานล้วนได้ยินอย่างชัดเจน ค่อยๆขยับก้น เพื่อเปลี่ยนท่านั่งแล้วแอบฟังกันต่อ หลงจื๋อยักไหล่อีกครั้ง จู่ๆก็เหยียดหลังให้ตรง จากนั้นก็ไม่พูดเสียงเบาอีก \"หมอฉู่ คุณจะเห็นคนเดือดร้อนแล้วไม่ช่วยไม่ได้！หัวใจของผมปวดมากเลยครับ โอ๊ย！เจ็บ！\" ฉู่ลั่วหานหมุนตัวหนึ่งร้อยแปดสิบองศา เจ้าเด็กหลงจื๋อคนนี้อยากจะก่อเรื่องวุ่นวายอะไร? จ้าวเหมียนเหมียนเงยหน้าขึ้นยิ้ม \"คุณหมอฉู่คะ คุณช่วยตรวจอาการให้คนไข้หน่อยสิคะ ถึงแม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่ห้องตรวจ แต่ก็สามารถฟังเสียงหัวใจได้หนิคะ\" จี้ซือหยู่ก็ช่วยพูด \"จริงด้วยค่ะหมอฉู่ หนุ่มหล่อเขารอหมอมานานครึ่งค่อนวันแล้ว ถ้าไม่ได้ป่วยจริงๆ ก็คงไม่รออยู่ที่โรงพยาบาลนานแบบนี้หรอกค่ะ\" ห้องทำงานสำหรับสี่คน นอกจากหมอจางได้จุนที่เป็นผู้ชายแล้ว อีกสองคนกำลังบ้าผู้ชาย ฉู่ลั่วหานขี่หลังเสือลงยาก ทำได้เพียงพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา \"นั่งลง\" \"ครับ！รบกวนหมอฉู่ด้วยนะครับ\" ฉู่ลั่วหานหยิบหูฟังแพทย์ออกมา แนบไปยังหน้าอกของหลงจื๋อ \"นั่งลง อย่าขยับ\" \"ครับๆ คุณหมอฉู่เชิญเลยครับ อยากทำอะไรก็ทำเต็มที่เลย ผมจะไม่ขัดขืนเด็ดขาด\" \"......\" คนอื่นๆในห้องทำงานเกือบจะหัวเราะพุ่ง คนไข้วันนี้ มาทำหน้าที่เล่นตลกหรือไง? ตาของหลงจื๋อมองตามือที่กำลังเคลื่อนไหวของฉู่ลั่วหาน รู้สึกดื่มด่ำกับเครื่องมือทางการแพทย์ที่สัมผัสกับร่างกาย กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อในตัวของฉู่ลั่วหานหอมอ่อนๆ ไม่ได้เป็นแบรนด์แพงอะไร แต่ความหอมนั้นพิเศษมาก เหมือนกลิ่นหอมของการ์ดิเนีย เปลี่ยนไปหลายตำแหน่ง ฟังสามถึงสี่ครั้ง แล้วถอดหูฟังทางการแพทย์ออกมา ฉู่ลั่วหานวินิจฉัยในทันที \"เจ้าเด็กหนุ่ม หัวใจของนายไม่มีปัญหา\" หลงจื๋อไม่พอใจ \"คุณหมอฉู่ คุณดูที่อื่นดูสิ? ร่างกายของผมต้องมีที่ไหนไม่ปกติอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นทำไมช่วงนี้ผมถึงรู้สึกกระวนกระวายใจ? อีกทั้งยังกินอะไรไม่ค่อยลง สายตาเองก็ไม่ดีด้วย\" ฉู่ลั่วหานเปิดคอมพิวเตอร์ พูดขึ้นโดยไม่สนใจหลงจื๋อ \"สายตาไม่ดีก็ไปหาจักษุแพทย์ ฉันไม่สามารถดูอาการให้ได้\" \"ตาไม่เป็นไรครับ หมอฉู่ตรวจด้านในของผมก่อนครับ\" ลามปามขึ้นมาอีก ได้เลย ฉู่ลั่วหานเปิดดูประวัติอาการป่วย ถามอย่างเป็นทางการ \"ชื่อ เพศ อายุ มีโรคประจำตัวไหม มีโรคทางพันธุกรรมในครอบครัวรึเปล่า?\" หลงจื๋อ：\"……\" ฉู่ลั่วหานหยิบไฟฉายที่อยู่ตรงมุมโต๊ะออกมา \"แลบลิ้นออกมา\" หลงจื๋อ：\"……\" ·\"เพดานปากขาวซีด กระเพาะไม่ดี......\" หลงจื๋อรีบแย่งพูด \"ผมว่าแล้ว！\" ฉู่ลั่วหานถลึงตาขาวมองดูเขา \"เดี๋ยวฉันจะให้ใบสั่ง แล้วเดี๋ยวขึ้นไปส่องกล้องในกระเพาะอาหารตรงชั้นเจ็ดนะ\" \"หา? ต้องส่องกล้อง? อาการหนักขนาดนั้นเลยหรอครับ?\" พี่สะใภ้เล่นจริงแล้วหรอ? ฉู่ลั่วหานไม่ลังเลแม้แต่น้อย เขียนตัวหนังสือลงบนกระดาษ ตัวหนังสือของแพทย์นั้นคล้ายมังกรบินหงส์เต้นรำเหมือนสัญลักษณ์ภูตผี ผ่านไม่ออกแม้แต่น้อย \"ถ้าไม่ส่องกล้องแล้วจะรู้สาเหตุที่แท้จริงของการป่วยได้ยังไง? ถ้าไม่รู้สาเหตุของการป่วยแล้วจะให้ยารักษาได้ยังไง? กระเพาะอักเสบ แผลในกระเพาะอาหาร หรือว่าหลอดอาหารอักเสบ ทั้งหมดนี้จะรู้ทันทีเมื่อทำการส่องกล้อง\" หลงจื๋อมองปากแดงระเรื่อของเธอที่พูดไม่หยุดตาค้าง เดี๋ยวปิดเดี๋ยวเปิด เสน่ห์แพรวพราว หลงจื๋อที่มองอยู่นั้น ไม่สามารถละสายตาได้ เธอพูดร่ายยาว แล้วเขียนใบสั่งออกมา \"ชำระเงินที่ห้องโถงชั้นหนึ่งง มีบัตรประกันไหม? ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร ขอแค่มีเงินก็พอแล้ว\" หลงจื๋อนิ่งค้างไปพักหนึ่ง ใบสั่งในมือต้องไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่นอน ด้านล่างเซนต์ชื่อของฉู่ลั่วหานเอาไว้ ตัวหนังสือสบายตัว ปากกาลงน้ำหนักกำลังดี ไม่เหมือนตัวหนังสือของผู้หญิงบอบบางแม้แต่น้อย ยิ่งดูก็ยิ่งสวย \"ลำบากหมอฉู่แล้วครับ！\" หลงจื๋อลุกขึ้นมาจากเก้าอี้เหมือนเด็กน้อย จากนั้นโค้งตัวเก้าสิบองศา \"ยังไม่ไปอีก?\" ฉู่ลั่วหานกดเปิดปิดปากกา น้ำเสียงนั้นเคร่งขรึมไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย \"ครับๆ รีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ\" ใบหน้าของหลงจื๋อเต็มไปด้วยรอยยิ้ม กอดใบสั่งที่เขียนประชดเขาเหมือนของล้ำค่า นิสัยของพี่สะใภ้นั้น ถูกใจเขาจริงๆ ตอนที่เขาเดินออกไปจากห้องทำงานนั้นยังหันหน้ากลับมามองเธอ ทำให้ฉู่ลั่วหานยิ่งรู้สึกเดือดดาลขึ้นมา จ้าวเหมียนเหมียน \"ครืดๆๆ\" ลากเก้าอี้ออกมา \"ไม่ใช่รึเปล่า? เธอให้เขาไปส่องกล้องในกระเพาะอาหาร? จะให้ส่องกล้องแผนกไหน? ไม่ได้เจาะเลือดไม่ได้นัดเอาไว้ ใครจะทำให้เขา?\" ฉู่ลั่วหานหยิบประวัติคนไข้ออกมาหนึ่งแผ่น กดคลิ๊กปากกา \"เธอไม่เห็นหรือไงว่าเขากำลังมาก่อความวุ่นวาย? ในเมื่อเขาอยากจะสร้างความวุ่นวาย ฉันก็จะวุ่นวายไปกับเขา พอสร้างความวุ่นวายเรียบร้อยแล้วนั้นก็ไปเอง\" \"เอ๊ะๆๆ ชื่อทางการแพทย์ที่เธอเขียนร่ายยาวเมื่อกี้ ไม่กลัวว่าจะทำให้พ่อหนุ่มคนนั้นตกใจจนเตลิดหนีหรือไง? ถ้าเขาเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง?\" หลังจากที่ฉู่ลั่วหานดูประวัติคนไข้เรียบร้อยแล้วนั้น ก็เซ็นชื่อ จากนั้นก็เสียบปากกาเอาไว้ตรงกระเป๋า ควรจะไปตรวจตามห้องแล้ว พร้อมทั้งรวดล้างแผลเปลี่ยนแผลด้วย \"สิบคนเก้ากระเพาะ ยิ่งไปกว่านั้น กระเพาะของเขาเองก็ดีมากด้วย อย่างน้อยๆในสามสิบปีนี้ก็คงไม่ป่วยเป็นอะไร ปัญหาของเขาไม่ได้อยู่ที่กระเพาะหรือหัวใจ แต่อยู่ที่นี่\" หมอฉู่ชี้ที่หัวของตนเอง \"เขาควรที่จะไปเช็คระบบประสาท\" จ้าวเหมียนเหมียนกลืนน้ำลาย \"คุณหมอฉู่ เธอแน่ใจนะว่าตรงนี้ปกติดี? เป็นผู้หญิง เห็นคนหล่อแต่กลับไม่หวั่นไหว เธอมันไม่ปกติ ！\" ฉู่ลั่วหานหัวเราะ \"สิ่งที่ฉันตัดสินใจว่าผู้ชายคนหนึ่งน่าดึงดูดแค่ไหนไม่ใช่ที่ฮอร์โมน แต่เป็นโดปามีน\" \"ให้ตายสิ！ฉันยอมคุกเข่าเลย หมอฉู่ คุณค่อยๆไปนะคะ\" ฉู่ลั่วหานลุกขึ้น คิ้วของเธอขมวดขึ้นมา หัวเข่ายังคงเจ็บอยู่ แผลภายนอกนี้ต้องใช้เวลาประมาณสิบวันถึงครึ่งเดือนไม่อย่างนั้นคงไม่หาย \"หมอจ้าว หมอสุดเทพของเพวกเขาเหมือนว่าจะไม่ค่อยต้อนรับคนหล่อเท่าไหร่? เธอไม่เห็นหรือไง? เมื่อกี้หมอฉู่จงใจแกล้งเขา\" จ้าวเหมียนเหมียนเบ้ปาก \"แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า พ่อหนุ่มสุดหล่อคนนั้น ก็กำลังแกล้งหยอกหมอฉู่เหมือนกันล้ะ?\" จางได้จุนลากเก้าอี้ออกมา \"ผู้หญิงอ่า ดูปัญหาแค่ภายนอก！\" \"หมอจางคุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?\" \"เห็นได้ชัด ว่าพวกเขาแกล้งหยอกกันและกัน อีกทั้ง พวกคุณลองดูอย่างละเอียดถี่ถ้วนสิ เสื้อผ้าที่ผู้ป่วยคนนั้นใส่\" \"ให้ตายสิ！จริงด้วย รองเท้าคู่ที่เขาใส่นั้นคือรุ่นใหม่ล่าสุดของซีซั่นนี้ ราคามากกว่าหนึ่งแสนหยวน ！พวกไฮโซ！\" จ้าวเหมียนเหมียนเชยคางขึ้น \"ดังนั้น คุณหมอฉู่ของเรา กำลังจะอ้าแขนต้อนรับฤดูใบไม้ผลิของชีวิตแล้วใช่ไหม?\" จางได้จุนหยิบประวัติคนไข้เอาไว้แล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน สีหน้าเขาดูกระอักกระอ่วน ฉู่ลั่วหานเดินไปยังเตียงยี่สิบสองด้วยความตั้งใจ อาการดีขึ้นไม่น้อย จากนั้นก็ย้ำเตือนเขาว่าอย่าโมโหใจร้อนมากเกินไป หลังจากนี้ทีวีในห้องผู้ป่วยจะไม่ให้มีการเปิดการแข่งขันกีฬาอีก โดยเฉพาะฟุตบอล ห้องพักผู้ป่วยรวมแปดคน กว่าครึ่งหนึ่งล้วนเป็นคนไข้ของฉู่ลั่วหาน ขณะที่เขาตรวจคนไข้นั้นไม่หละหลวมแม้แต่น้อย เคร่งขรึมจนดูยากที่จะเข้าถึง แต่ผู้ป่วยล้วนรึสึกวางใจ ใจหนึ่งของผู้ป่วยก็กลัวเธอ แต่อีกใจก็รู้สึกนับถือเธอ หลังจากที่ออกตรวจเรียบร้อยแล้วนั้น ในที่สุดฉู่ลั่วหานก็ทนไม่ได้แล้ว เดินไปยังห้องฉุกเฉินแล้วแกะผ้าพันแผลออก กัดฟันขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด แผลสมานได้ไม่ดีเลย ตรงบาดแผลมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย แผลแลดูไม่สมาน ฆ่าเชื้อ ทายา ฉู่ลั่วหานไม่ส่งเสียงร้องแม้แต่น้อย ในห้องฉุกเฉินนั้นมีคนพลุกพล่านมากที่สุด ทุกวันจะมีเรื่องฉุกเฉินเกิดขึ้นมากมาย ขณะที่ฉู่ลั่วหานทำแผลเสร็จแล้วกำลังจะออกไปนั้น ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นก็ได้ยินคนพูดนินทากันในห้องพัก \"ถ้าฉันพูดแล้วพวกเธอต้องไม่เชื่อแน่ๆ วันนี้ฉันเห็นโม่หรูเฟยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง！ผู้ชายคนนั้นใส่แว่นกันแดด แต่ดูจากหุ่นและส่วนสูงก็รู้ว่าต้องเป็นผู้ชายที่หล่อมากแน่ๆ！\" \"นี่ไม่ใช่แค่ข่าวแล้ว เมื่อหลายวันก่อนโม่หรูเฟยมาเยี่ยมผู้ป่วยที่โรงพยาบาลของเรา เธอรู้ไหมว่าผู้ป่วยคนนั้นคือใคร? ประธานหลงเซียวแห่งบริษัทMBK！ชายหล่อรวยโสด！ราชาแห่งเพรชพลอย！\" \"วันนี้ผู้ชายที่มากับโม่หรูเฟยน่าจะเป็นคุณหลงเซียวมั้ง?！\" ดังนั้น เมื่อกี้หลังจากที่หลงเซียวออกไปแล้วนั้น เขาไปรับโม่หรูเฟยจริงๆหรอ?！ อ๊า！ \"ว้าว！ครั้งนี้โม่หรูเฟยคบจริงจังแล้วใช่ไหม? ว้าว ในที่สุดไอดอลของฉันก็เป็นดอกไม้ที่มีเจ้าของแล้ว！\" ชิ！ไอดอล? ผู้หญิงตอแหลอย่างโม่หรูเฟยกลับถูกคนอื่นเอามาเป็นไอดอล? ฉู่ลั่วหานเบ้ปาก เป็นจริงตามนั้น โลกที่มองกันแค่รูปลักษณ์ภายนอก หน้าตาดี ทุกอย่างก็จะถูกให้อภัยได้ สำหรับหลงเซียว ก็คงจะเป็นแบบนี้เหมือนกันมั้ง?