หนึ่งกายสองดวงใจ

หลังจากฟื้นขึ้นนางก็คำนับหมอปีศาจเสิ่นกวนกว๋อเป็นอาจารย์หน้าที่แรกของนางคือเริ่มจากคัดแยกสมุนไพรมีพิษกับไม่มีพิษให้ได้แม่นยำจากนั้นจึงสอนเรื่องปรุงยาส่วนพิษนั้นอาจารย์ยังไม่สอนนางต้องปลูกสมุนไพรเป็นก่อนถึงจะสอนให้นางที่สำคัญอาจารย์ให้นางเรียนการปลูกสมุนไพรจากเจ้าหมั่นโถวนี่สิ \"ถอยไปเลย ข้าทำเอง\"ว่าแล้วนางก็ผลักมันออกไปแต่แรงแค่นี้มีหรือมันจะสะเทือน โฮ่ง! มันเห่าเสร็จก็เอาอุ้งเท้าหน้าผลักนางกระเด็นข้ามแปลงสมุนไพรไปอีกฝั่ง \"โอ๊ย!!เจ็บหมั่นโถวข้าเจ็บ\"นางกล่าวพลางเอามือกุมท้องตัวเองนอนบิดตัวงอมีน้ำสีแดงไหลออกตรงหว่างขา โฮ่ง!โฮ่ง! มันตกใจเห่าเสียงดังสนั่นเดินย่ำแปลงสมุนไพรไปมา เสียงเจ้าหมั่นโถวทำให้เสิ่นกวนกว๋อเดินออกมาดูแต่ภาพที่เห็นทำให้เขาตกใจจนแทบตั้งสติไม่อยู่หากแต่ว่าสายตาไม่เหลือบไปเห็นวิญญาณโปร่งแสงเล็กๆข้างนางเสียก่อน \"นางคือมารดาข้าเจ้าคะ\"ว่าพลางย่อตัวทำความเคารพ แต่สายตามิได้เคารพตาม เสิ่นกวนกว๋อพยักหน้าเข้าใจในทันทีหากรักษานางไม่ได้คงเป็นตัวเองละที่จะต้องตายสตรีมีตั้งมากมายเหตุใดถึงได้เจาะจงมาเกิดกับนางหนูนี่ \"โอ๊ย! \"เกิดอะไรขึ้นกับข้าเนี่ยทำไมมันเจ็บอย่างนี้ปวดเหมือนร่างจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆเลยทำไมมันขยับตัวลำบากอย่างนี้ \"เซียงเอ๋อ เจ้าอย่าเพิ่งขยับ นอนนิ่งอย่าขยับไปไหน\"เสิ่นกวนกว๋อเปิดประตูเข้ามาเจอพอดีเอ่ยห้ามนางไว้ครู่ต่อมามีสตรีอีกคนนำถ้วยยามาวางไว้ให้บนโต๊ะข้างเตียงนอนของนาง ส่วนเจ้าหมั่นโถวนอนหมอบอยู่หน้าประตูห้อง \"เซียงเอ๋อ เจ้าดื่มยานี้ก่อน \"ว่าแล้วก็ค่อยช้อนตัวนางขึ้น \"โอ๊ย!\" \"ไหวรึไม่\"เสิ่นกวนกว๋อถามด้วยความตกใจ หากนางเป็นอันไดไปเขาต้องแย่แน่ๆ \"ไหวเจ้าคะ\" \"ไม่ไหวก็บอกข้านะเจ้าอย่าได้ฝืน เอาค่อยๆดื่ม\"พลางยื่นถ้วยยาป้อนนาง แค่กๆๆ เสิ่นกวนกว๋อรีบวางถ้วยยาลูบหลังให้นางอย่างเบามือก่อนจะค่อยให้นางเอาหลังลงนอน จัดแจงห่มผ้าให้นางเรียบร้อย \"พักผ่อนเถอะ ข้าจะออกไปดูสมุนไพรที่ตากไว้หน่อย อ้อเกือบลืมนี่คือสือซว่านนางจะมาคอยดูแลเจ้าช่วงนี้\"ตัวเขาเองเป็นบุรุษคงจะดูแลนางได้ไม่ดีพอเลยขอให้ภูตดอกสือซว่านมาช่วยดูแลนางแทนว่าแล้วเสิ่นกวนกว๋อเตรียมจะก้าวขาออกจากห้อง \"อาจารย์ ข้าเป็นอะไร” \"พักผ่อนก่อน เจ้าไม่ต้องคิดอะไรมาก เจ้าไม่เป็นอันไดหรอก\"กล่าวเพียงเท่านี้เสิ่นกวนกว๋อก็รีบเดินออกจากห้องไปก่อนที่นางจะถามไปมากว่านี้ อันที่จริงใครก็ตามที่โดนพิษชนิดนี้ส่วนมากจะไม่รอดชีวิตตัวแต่นางไม่ตายแถมยังตั้งครรภ์อีก ใครหนอช่างทำร้ายสตรีตัวเล็กๆได้ลงคอ เพียงข้ามพ้นประตูเจ้าหมั่นโถวก็ครางหงิ๋งๆ เหมือนมันขอโทษมันไม่ได้ตั้งใจมันไม่รู้ว่านางตั้งครรภ์หากมันรู้มันจะไม่แกล้งนางอย่างนี้มันเอาขาตะกุยชายอาภรณ์เหมือนอยากถามบางอย่าง \"นางปลอดภัยแล้ว เจ้าไม่ต้องห่วง\" บอกกับมันเพียงเท่านั้นเท้าอันมั่นคงก็ก้าวไปยังลานตากสมุนไพรยังก้าวไปไม่ถึงดีด้วยซ้ำสายลมวูบใหญ่พัดมาทำเอาสมุนไพรที่ตากไว้ร่วงหล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น \"กวนกว๋อ นังหนูเป็นยังไง\"สายลมที่ว่าก็คือท่านยมนี่เอง \"ตาเฒ่าหวาง ตกใจหมด มาดีๆบ้างไม่ได้หรือไง ดูสิสมุนไพรข้าเสียหายหมดแล้ว\" \"เออๆข้าขอโทษ ข้าจะชดเชยให้\" ผัวะ!ผัวะ! ถาดสานไม้ไผ่ใช้ตากยากระทบหลังท่านยมหลังจากพูดจบ \"เฮ้ย! อะไรของเจ้านี่เป็นบ้าเหรออยู่ดีๆมาตีข้า\" \"เพ้ย ! ชดเชยนรกเจ้าสิ เจ้าจะชดเชยสิ่งใดให้ข้าเพราะคำนี้ไม่ใช่เหรอเรื่องมันถึงวุ่นวายแบบนี้ข้าอยากอยู่อย่างสงบเจ้ากลับลากข้ามาเอี่ยวกับเรื่องนี้\"เจ้าบ้า!ฟังข้าพูดบ้างสิ ยมบาลเหยียนหลันหวางไม่ได้สนใจฟังสักนิดเดินผ่านเลยไปยังเรือนพักของนางทันทีแม้แต่เจ้าหมั่นโถนอนเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องยังไม่สนใจแม้แต่เอ่ยทักเหมือนทุกคราที่มาเยือน ปัง!เสียงประตูเปิดกระทบกับผนังห้องเป็นผลให้คนที่กำลังสะลืมสะลือจะหลับเพราะฤทธิ์ยาลืมตาตื่นขึ้นมา \"เซียงเอ๋อ เจ้าเป็นไงบ้าง หลานข้าหละปลอดภัยดีใช่ไหม\"เอ่ยถามพร้อมนั่งเอามือลูบหัวนางอย่างห่วงใยตนไม่เคยมีครอบครัวยามตัดสินคดีความในนรกมักโดนวิญญาณเหล่านั้นด่าทอเรื่องนี้ประจำ ใจดำไม่มีความเมตตา ท่านมีครอบครัววันใดท่านจะรู้การทำเพื่อคนที่ตนรักมันเป็นยังไง รักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน วิญญาณนางหนึ่งได้ทำผิดเพื่อบุตรของตนจนตายตกมารับกรรมในนรกเอ่ยบอกมันเป็นเช่นนี้เองความรัก ความห่วงใยที่เขามีต่อนางมันคือความรักของมารดาสินะ ถ้าเช่นนั้นข้าคงเป็นมารดานางสินะ เหยียนหลันหวางพยักหงึกๆหน้าให้กับความคิดของตนเอง แล้วถ้าข้าเป็นมารดานางแล้วหลานข้าจะเรียกข้าว่าอะไร \"ตาเฒ่าหวาง!!!\"