ตัวเล็กๆน่ารักกว่า

หลังจากหมั่นโถวยอมแยกออกจากชายทั้งสามแล้ว การเดินทางอีกครั้งจึงเริ่มขึ้นเจ้าหมั่นโถวยังพาเดินอ้อมเขาอีกเช่นเคย มันพาขึ้นเขาลูกนั้นลงเขาลูกนี้ได้รับเสียงประท้วงจากมนุษย์หน้าขาวของมันเป็นพักๆ แล้วได้เสียงตอบรับเป็นเสียงเห่าและแยกเขี้ยวใส่กลับไปทุกทีทุกครั้งนางจะเป็นคนแยกเสมอจนครั้งนี้นางทนไม่ไหวแล้วจริงๆ \"หากพวกท่านว่าหมั่นโถวพาเดินอ้อมมากเกินไป พวกท่านก็พากันเดินกลับออกไปเองสิ\" \"แม่นางข้าเพียงเป็นห่วงว่าท่านจะไปถึงหมู่บ้านมืดค่ำเสียแล้วจะหาที่พักลำบากก็เท่านั้นเอง\" โจวเจี้ยนหยางเอ่ยขึ้นแก้ต่างให้ตนเอง เขาก็ไม่เข้าใจตนเองเช่นกันทำไมถึงได้ตามนางอยู่ได้ ทั้งที่ความเป็นจริงเขานั้นเข้าออกป่านี้เหมือนเป็นบ้านหลังนึงของตนเอง ทำไมจะหาทางออกจากป่าไม่ได้แต่ไม่เข้าใจเหตุใดถึงยังตามนางมาอยู่ได้ \"ข้ามั่นใจหมั่นโถวจะพาข้าออกจากป่านี้ก่อนค่ำแน่นอน\" \"แต่แม่นางทางที่มันพาเดินจะอ้อมเกินไปมั้ย\"ไห่ต๋าเอ่ยสำทับผู้เป็นนายอีกทีตรงลานกว้างที่ผ่านมายังมองเห็นบ้านเรือนผู้คนลิบๆอยู่เลย นี่มันพาเดินอ้อมป่าเลาะภูเขาอ้อมมากเกินไป \"ไม่หรอกหมั่นโถวมันรู้ว่าจะต้องเดินไปทางไหนจะปลอดภัยที่สุดสำหรับข้า\" โฮ่ง!โฮ่ง! มันเห่าตอบนางพลางพยักหน้าขึ้นลงให้กับนาง ไม่มีใครหวังดีกับนางเท่ามันอีกแล้ว นอกจากอาจารย์กับบิดายมบาลของนางก็มีมันนี่ละที่หวังดีกับนางที่สุด เรื่องอันใดพวกเจ้าจะมาทำให้นางระแวงข้า มีพวกเจ้ามาด้วยข้าถึงทำอันใดไม่ค่อยสะดวกหากไม่มีพวกนี้มันคงมานางไปถึงชายป่าตั้งนานแล้วขนาดลงจากยอดเขาสูงชันมันยังใช้เวลาไม่ถึงชั่วยามเลย คิดแล้วยังแค้นที่มันโดนยิงไม่หาย ยามเดินทางยังจะมาหาเรื่องมันอีกว่าแล้วให้หันไปแยกเขี้ยวใส่ชายทั้งสามอีกที \"หมั่นโถวพอได้แล้วเรารีบไปกันเถอะ ส่วนพวกท่านหากยังอยากตามมาก็อย่ารบกวนพวกเราอีก\"นางจะไม่ให้หมั่นโถวมันน้อยใจเด็ดขาด ตอนนี้นางเหลือเพียงหมั่นโถวตัวเดียวเท่านั้นที่นางไว้ใจที่สุด หากมันน้อยใจและหนีกลับขึ้นเขาไปนางกับลูกจะทำอย่างไร เดินทางต่อเพียงไม่นานมันก็พามาถึงชายป่าด้านนอกที่มีทางเดินของชาวบ้านที่ใช่เดินทางหาของป่ากันแถบนี้ ชาวบ้านคงขึ้นมาหาของป่ากันลึกสุดคงแถวนี้กะมัง \"แม่นางเห็นทีเราต้องแยกทางกันตรงนี้เสียแล้ว\"โจวเจี้ยนหยางเอ่ยขึ้น \"อ้อ!เช่นนั้นขอให้พวกท่านโชคดี\" \"เช่นกัน\" ชายทั้งสามทะยานหายไปตามยอดไม้อีกฝั่งของทางออก นางเพียงปรายตามองตามไปเท่านั้น หลังจากที่ชายทั้งสามลับตาไปแล้วหมั่นโถวก็พานางเดินหาที่ที่พอจะลับตาคน มันเจอถ้ำถ้ำหนึ่งอยู่หลังพุ่มไม้มันพานางเข้าไปในถ้ำก่อนจะนั่งลงแล้วให้นางปีนลง \"เจ้าพร้อมรึยังพักก่อนมั้ย\"นางเอ่ยถามขึ้น โฮ่ง! มันเห่าพลางอ้าปากแลบลิ้นออกมารอ นางหยิบเม็ดยาออกมาเม็ดนึงยื่นใส่ปากมัน หมั่นโถวกลืนยาเม็ดนั้นสักพักมันดิ้นทุรนทุรายมีเพียงเสียงครางหงิงๆๆมันมีความอดทนสูงมากไม่ร้องออกมาสักคำร่างใหญ่โตค่อยๆหดเล็กลงเรื่อย ๆจากหมั่นโถวตัวใหญ่กลายเป็นเพียงลูกสุนัขตัวเล็กอายุเพียงไม่กี่เดือนมหัศจรรย์มากนี่มันคือเรื่องเหลือเชื่อจริงๆจะมีอะไรที่เหนือธรรมชาติกว่านี้อีกมั้ย อาจารย์นางนี่สุดยอดจริงๆ ย้อนกลับไปก่อนนางออกเดินทางหนึ่งวัน นางกำลังหั่นเนื้อลูกหมูป่าที่หมั่นโถวมันไปล่ามาได้จะทำเนื้อตากแห้งเอาไว้กินระหว่างเดินทางลงเขา จู่อาจารย์ก็เรียกนางเข้าไปพบในห้องปรุงยา \"เซียงเอ๋อ มาแล้วรึ\" \"เจ้าคะ\" นางยืนมองอาจารย์สาระวนอยู่กับหม้อปรุงยาสักพักก็ได้ยาลูกกลอนมาหนึ่งเม็ด เสิ่นกวนกว๋อหยิบยาใส่ตลับไม้ยื่นให้นาง \"ยานี้เมื่อเจ้าเดินทางไปถึงชายป่าก่อนออกจากป่าหาที่ปลอดผู้คนแล้วเอายาเม็ดนี้ให้หมั่นโถวมันกิน\" \"ทำไมหมั่นโถวต้องกินด้วยเจ้าคะ\"นางสงสัยเหตุใดต้องกินยานี้ด้วย \"คราแรกเจ้าเจอมันเจ้าคิดว่ามันเป็นอะไร\" \"สิงโตเจ้าคะ\" \"แล้วเจ้าว่ามนุษย์น่าโง่พวกนั้นจะไม่คิดว่ามันเป็นสัตว์ร้ายหรอกรึ ให้มันเติบโตใหม่อีกครั้งไม่เห็นเป็นไรเลย และเจ้ามนุษย์พวกนั้นเห็นมันตั้งแต่ตัวยังเล็กจะมากล่าวหาว่ามันเป็นสิงโตก็ไม่ได้\" \"เจ้าคะ\" \"ส่วนเจ้าก่อนออกเดินทางข้าจะให้ยาแปลงโฉมเมื่อออกจากป่าต้องสาปนี้ไปได้มันจะค่อยคืนร่างเดิมให้กับเจ้าแต่จะเหมือนเดิมทั้งหมดก็ต่อเมื่อเจ้าให้กำเนิดบุตรเจ้าออกมาแล้วเพื่อความปลอดภัยของเจ้าละลูกน้อย\" นี่กระมังที่เป็นเหตุผลหลักที่ทำให้หมั่นโถวพยายามจะสลัดชายทั้งสามออกไปให้พ้นหากถึงชายป่าแล้วชายพวกนั้นไม่ยอมแยกตัวออกไปมันคงยุ่งยากกว่านี้ โชคดีที่สวรรค์เมตตาให้ชายพวกนั้นขอตัวแยกออกไป นางยืนนึกอะไรเพลินๆก็เหมือนมีอะไรมาคลอเคลียที่ขาทำให้นางก้มลงไปมองนี่มันลูกสุนัขพันทิเบตันสีน้ำตาลน่ารัก น่ารักมากๆเลยในโลกก่อนนางอยากมีลูกสุนัขพันธุ์นี้เลียงบ้างแต่สิ่งแวดล้อมไม่เอื้ออำนวย ราคามันแพงมาก หอไม่ให้เลี้ยงสัตว์ นางไม่มีเวลาดูแลมันด้วยต้องทำงานไปเรียนไปเวลาจะนอนยังมีน้อย นางก้มลงอุ้มมันมาแนบอกหอมซ้ายทีขวามี \"หากข้ารู้ว่ามียาทำให้เจ้าตัวเล็กแบบนี้ ข้าขออาจารย์ให้เจ้ากินตั้งนานแล้วน่ารักมากเลยหมั่นโถว\"นางว่าพลางเอาใบหน้าซุกไซร้ตามใบหน้ามัน ส่วนเจ้าหมั่นโถวมันจั๊กจี้พยายามหันหน้าหนีถึงแม้มันจะกลายเป็นลูกสุนัขแต่จิตใจมันก็เป็นสุนัขตัวโตแล้วมันเขินอายเป็นนะมากอดมาฟัดกันอยู่นั่นละ หมั่นโถวมันพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนนาง พอดิ้นหลุดมันก็ให้ได้เห่าเตือนนางก่อนวิ่งนำหน้านางออกจากปากถ้ำไป \"เดี๋ยว!รอข้าด้วยแค่นี้ก็ทำเป็นอาย ไว้รอเจ้าโตเท่าเดิมข้าจะหาภรรยาให้เจ้า\" นางกล่าวจบเศษดินให้กระจายเต็มหน้านาง ไม่ได้มาจากใครอื่นเจ้าหมั่นโถวใช้ขาหลังทั้งสองตะกุยดินใส่นาง บังอาจ!เห็นข้าใจดีด้วยหน่อยแหมคิดจะหาภรรยาให้ข้าเชอะ! เยี่ยเชียงตัวเหม็นตามหาสามีตัวเองให้เจอก่อนเถอะค่อยมาหาภรรยาให้ข้า แต่หมั่นโถวจะรู้ไหมหนอว่าสิ่งที่ตนเองกล่าวไว้มันจะเป็นจริงในสักวัน \"หมั่นโถวเจ้าตะกุยดินใส่ข้าทำไม มันสกปรกรู้มั้ย\"นางว่าพลางปัดดินออกจากใบหน้าตนเอง ส่วนเจ้าหมั่นโถวมันหันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับนางแยกเขี้ยวใส่ขู่แฮ่ๆใส่นางแถมยังเห่าบ๊อกๆใส่นางอีก \" โอ๊ะ โอ๊ย!น่ากลัวจังเลย ฉันต้องกลัวหรือเปล่า  ฮ่า ฮ่า ฮ่า หมั่นโถวเจ้าทำท่าทางได้น่ากลัวมากเลย\"นางปัดเศษดินออกจากใบหน้าและเนื้อตัวเรียบร้อยก่อนกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปอุ้มมันขึ้นมาฟัดอีกครั้ง ส่วนหมั่นโถวมันก็พยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนนาง \"เอาน่าถือว่าเปลี่ยนกันเจ้าให้ข้าขี่หลังมาตั้งนานถึงคราวข้าอุ้มเจ้าบ้าง\" มันหยุดนิ่งยอมให้นางอุ้มเดิน เอาวะในเมื่อเจ้าอยากอุ้มข้านักข้าจะให้เจ้าอุ้มถือว่าพักเหนื่อยไปด้วยข้าแบกเจ้าลงเขามาตั้งหลายลี้ ตอนนี้ข้าตัวเล็กนิดเดียวขาก็สั้นงั้นก็ให้เจ้าอุ้มไปจนถึงหมู่บ้านละกัน ภาพสตรีตัวเล็กหน้าท้องเริ่มนูนออกมาให้เห็นบ้างแล้วอุ้มหมาขนฟูน่ารักเดินตามทางออกมานอกป่าเสียงคุยเคล้าเสียงเห่าของสุนัขตามด้วยเสียงหัวเราะของสตรีนางนั้นอยู่ในสายตาของใครบางคนที่ติดตามนางมาได้สักพักแล้ว \"หึ! เจ้าหนีพี่ไม่พ้นหรอกน้องหญิงหากเจ้าอยากเที่ยวเล่นอยู่บนโลกมนุษย์ยามนี้พี่ว่างนักงั้นพี่จะอยู่เป็นเพื่อนเล่นเจ้าแล้วกัน\" \"งั้นที่ชายทั้งสามแยกตัวออกไปก็ฝีมือท่านใช่มั้ย\" \"ใช่ ยังงัยชายพวกนั้นก็ต้องแยกจากนางอยู่ดีข้าแค่ทำให้แยกกันเร็วขึ้นก็เท่านั้น\" ท่านจะทำให้เรื่องมันวุ่นวายมากขึ้นไปอีกนะสิ ข้าละไม่อยากนึกเลยหากองค์เง็กเซียนทราบเรื่องท่านจะโดนกี่สายฟ้ากัน บุตรมังกรทุกตนนี่เอาแต่ใจตนเองจริง นิสัยเกเรอันธพาลเป็นที่หนึ่ง \"แล้วท่านจะตามนางอย่างนี้นะหรือ\" \"ใช่ในเมื่อนางอยากลืมเลือนข้า ข้าก็จะทำให้นางรักข้าให้ได้อีกครั้ง\" \"เช่นนั้นข้าขอให้ท่านโชคดี ขอให้นางจำท่านได้โดยเร็ว เช่นนั้นข้าขอตัว\" \"เช่นกัน\" \"แล้วพบกันน้องหญิง\"