หมั่นโถวเจ้าหมาปีศาจ

ครอบครัวเล็กๆของนางพักอยู่ที่เพิงติดชายเขาอีกหลายวันแผลที่ขาของหญิงชราก็เริ่มจะดีขึ้นแล้วนางสามารถลุกนั่งเองได้แล้วแต่ที่ขายังบวมอยู่ จากที่เล่าเรื่องราวให้กันฟังมารดาคนใหม่ของนางมีแซ่ว่าซ่งนามว่าซ่งจัวอีเคยอาศัยอยู่หมู่บ้านโก่ว ก่อนจะแต่งงานกับสามีชนเผ่านอกด่านแล้วย้ายตามสามีไป นางอยู่ที่นี่ก็หลายวันแล้วแผลท่านแม่ก็เริ่มสนิกกันแล้วเห็นทีต้องกลับบ้านกันเสียทีนางสอบถามชาวบ้านที่มาหาของป่าละแวกนี้ได้ความว่าหมู่บ้านจูเขาเปิดให้คนสัญจรไปมาได้แล้วหลังจากที่พบซากสิงโตตังก่อเหตุแล้วนั้นแสดงว่านางสามรถเข้าไปอาศัยอยู่ได้แล้ว นางจึงไหว้วานคนเหล่านั้นให้ช่วยหารถม้าให้หน่อยแต่ชาวบ้านแถบนี้มีเพียงเกวียนเทียมม้าของผู้นำหมู่บ้านเท่านั้น “แม่นางที่นี่ไม่มีรถม้าหรอกมีแต่เกวียนเทียมวัวเท่านั้น” “เกวียนข้าก็เอา ท่านแม่ข้าบาดเจ็บนางเดินไม่ไหว” “เจ้ามาจากที่ใดข้าไม่เคยเห็นหน้า” “ข้าเดินทางมาจากทางเหนือสามีข้าตายข้าเลยอยากกลับมาคลอดลูกที่บ้านเกิดแต่ท่านแม่ข้ามาโดนหมูป่าทำร้ายระหว่างทางเสียก่อน”นางกล่าวพลางหยิบเหรียญทองให้ไปหนึ่งก้อนนางไม่รู้หรอกว่าเหรียญทองที่นางมีมีค่าราคาเท่าไร่เพราะทุกอย่างสือซว่านเป็นคนจัดเตรียมหาให้ทั้งหมดยังมีเหลือในห่อผ้าเก้าของนางอีกหลายถุง “ช่วยหาให้ข้าทีนะพี่ชาย”ชายหาของป่ามองดูก้อนทองในมือตนเองตาลุกวาวก่อนจะตอบรับนางแล้วเดินจากไป “เซียงเอ๋อร์ เจ้าเอาเงินให้เขาตั้งมากขนาดนั้นมันอันตรายนะลูก”ซ่งจัวอิงเอ่ยเตือนบุตรสาวด้วยตนนั้นเคยโดนมาแล้ว “ไม่เป็นไรหรอกท่านแม่ พวกเขาดูท่าทางใจดีคงไม่คิดร้ายกับเราหรอกมั้งเจ้าคะ” ก่อนที่นางจะหันไปดูเจ้าหมั่นโถวนอนหงายท้องให้สองพี่น้องเกาท้องให้อย่างสบาย ดูท่าทางจะมีความสุขไม่น้อย “แม่ว่าเราป้องกันไว้ไม่ดีกว่าเหรอ อาหู่เก็บของมีค่าไปแอบก่อนเร็วย่ามีลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ยังงัยเสียเราก็มีแต่สตรีกับเด็กพวกมันคงไม่เกรงกลัวเราหรอก”ซ่งจัวอีพูดด้วยสีหน้ากังวล “ท่านแม่มีอันใดหรือเปล่าเจ้าคะดูท่านเป็นกังวลเจ้าคะ” “เซียงเอ๋อร์ ชายคนเมื่อกี้คือชายที่ขโมยถุงเงินของแม่ไป” “อะไรนะเจ้าคะ”นางพูดเสียงดังจนทำให้เจ้าหมั่นโถวลุกขึ้นยืนขนฟูส่วนเด็กทั้งสองก็ตกใจกระโดดมาหลบข้างหลังนาง “แม่ไม่กล้าบอกเจ้าตอนนั้น กลัวมันทำร้ายเจ้ากับเด็ดๆอีกอย่างเจ้ากำลังตั้งครรภ์มันอันตรายเกินไป แม่ว่าพวกเจ้าพากันไปหาที่ซ่อนก่อนเถิดทิ้งแม่ไว้ตรงนี้ละ” “ไม่ท่านแม่ถ้าไปเราต้องไปด้วยกัน”นางเอ่ยบอกก่อนที่จะไปสั่งเด็กๆช่วยกันเก็บของ เด็กทั้งสองเหมือนจะรู้ความแม้แต่เสี่ยวถิงที่ยังเด็กยังไม่ถามว่าเกิดอันใดขึ้น “จะรีบเก็บของไปไหนกันหรือจ๊ะ”ชายที่รับเงินจากนางเมื่อครู่เอ่ยถาม เขามาพร้อมกับชายอีกสองคนที่เดินดักพวกนางไว้คนละข้าง “พวกเจ้า..” “ท่านแม่คนพวกนี้ขอรับที่เอาเงินของพวกเราไป” “ใช่ข้าเอาไปแล้วจะทำไม จะไปแจ้งทางการเหรอ คนเร่ร่อนอย่างพวกเจ้าใครเค้าจะเชื่อกัน เผลอพวกเจ้าเองต่างหากที่จะโดนจับ” โป๊ก!!โอ๊ย!เสียงก้อนหินกระทบกับพัวคนที่บังอาจมากล่าววาจาดูถูกลูกๆของนาง “นังนี่ “ชายคนดังกล่าวเอามือกุมหัวข้างหนึ่งอีกข้างเงื้อมมือกางนิ้วเตรียมจะตบสั่งสอนนางเดินปรี่เข้ามาหานางแต่อนิจจาพวกเขาไม่อาจเข้าใกล้ได้แม้แต่ชายกระโปรงของนาง ลูกสุนัขที่พวกมันมองข้ามกระโจนเข้าใส่ภายในพริบตาพวกมันทั้งสามนอนร้องโอดโอยกันอยู่กับพื้น ได้ยินเพียงเสียงสตรีนางนั้นเอ่ยห้ามมันเอาไว้ เจ้าพวกมนุษย์โสโครกตัวก็โตคิดรังแกเยี่ยเซียงข้ารึ หนอยหากนางไม่ห้ามข้านะข้าจะส่งพวกเจ้าไปให้บิดานางที่ยมโลกจัดการซะเลย รู้ไว้ซะด้วยนี่บุตรสาวยมบาลเชียวนะ เอ้อแล้วพ่วงด้วยลูกศิษย์หมอปีศาจจอมเกเรนั่นอีก(ที่หมั่นโถวว่าเสิ่นกวนกว๋อจอมเกเรเพราะเขามักจะเอายาแปลกมาให้มันกิน มันไม่ชอบ) “ปิ..ปิ..ปีศาจพะ..พะ..พวกเจ้ามันปีศาจ”ทั้งสามวิ่งหนีล้มลุกคลุกคลานอกจากบริเวณนี้ไป “ท่านแม่หมั่นโถวมัน..”เด็กชายให้สงสัยตั้งแต่ตอนที่มันฆ่าเจ้าหมูป่าตัวนั้นแล้ว นางเห็นลูกชายสงสัยในตัวตนของหมั่นโถวก็ให้ยิ้มแล้วย่อตัวลงนั่งยองให้เสมอกับเด็กทั้งสองก่อนจะบอกกล่าว “หมั่นโถวเป็นสัตว์ที่รักเจ้าของอีกอย่างมันเป็นสัตว์หวงถิ่นถานหากเข้ามาโดยไม่ได้รัยอนุญาติมันจะจัดการทันที” “แล้วกับหมูป่าตัวนั้น”เด็กน้อยยังสงสัยไม่เลิก “เพราะเจ้าทั้งสองจะต้องเป็นเจ้าของมันยังงัยละมันถึงได้ปกป้อง” “จริงหรือขอรับ/เจ้าคะ”เด็กทั้งสองดีใจจนยิ้มแก้มปริก่อนจะผละจากนางไปแย่งกันอุ้มเจ้าหมั่นโถว ที่ตอนนี้ส่งสายตาอาฆาตมาหานางประมาณว่าความสงบสุขของข้าเจ้าทำลายมันไว้คราวหน้ามันมาข้าจะไม่ช่วยเจ้า เยี่ยเซียงเพียงส่งยิ้มแหยกลับไปให้ ก่อนที่จะต้องสะดุ้งกับสายยตาที่หญิงชราส่งมา “มีอันใดจะบอกแม่หรือไม่” “เจ้าคะ เดิมทีหมั่นโถวเป็นสุนัขของอาจารย์ข้าเจ้าคะ แต่เพราะข้าต้องเดินทางมาที่นี่คนเดียว อาจารย์เลยให้มันมาเพื่อปกป้องข้าเจ้าคะ”นางจำเป็นต้องโกหกบางส่วน “ส่วนการต่อสู้ของมันข้าก็เพิ่งเคยเห็นเช่นกันเจ้าคะ”นางกล่าวตอบด้วยจนปัญญาที่จะตอบนางไม่รู้ว่าจะเริ่มยังงัยและลงแบบไหนท่านแม่ถึงจะเข้าใจ ขอตอบแบบนี้ไปก่อนละกันเรื่องบางเรื่องมันต้องใช้เวลาในการเข้าใจ ซ่งจัวอีมองดูบุตรสาวหมาดๆของนาง นางคงไม่อยากเอ่ยถึงเมื่อถึงเวลาจริงนางคงบอกความจริงกันกับตนในสักวัน ทั้งสองสนทนากันสักพักเด็กๆที่แย่งกันอุ้มเจ้าหมั่นโถวพากันไปเล่นด้านนอกก็ให้วิ่งตาตื่นเข้ามา \"ท่านแม่ ท่านย่ามีคนกลุ่มใหญ่เดินมาทางนี้ขอรับ/เจ้าคะ\" \"เซียงเอ๋อร์แม่ว่าเจ้าพามันหนีไปซ่อนก่อนเถอะ\"หญิงชรากล่าวอย่างร้อนรน \"ท่านแม่ หมั่นโถวมันเป็นแค่ลูกสุนัขเท่านั้นเจ้าคะ ไม่มีใครเชื่อสามคนนั่นหรอกเจ้าคะ” “แต่แม่ว่า..” “เดี๋ยวข้าจัดการเองเจ้าคะ เด็กเข้ามาด้านในอยู่เป็นเพื่อนท่านย่าเดี๋ยวแม่ออกไปต้อนรับพวกเขาเอง ไปกันเถอะหมั่นโถว”นางกล่าวพลางลุกขึ้นอุ้มเจ้าหมั่นโถวออกจากเพิงเดินไปหากลุ่มคนที่กำลังเดินตรงเข้ามา “นั่นงัยมันอยู่นั่นหมาปีศาจท่านมือปราบ”ชายหนึ่งในสามคนเอ่ยบอกชายในเครื่องแบบของทางการพร้อมชี้นิ้วมาทางนาง หมั่นโถวดิ้นคลุกคลักจะลงจากอ้อมแขนนางจนนางต้องปรามให้มันอยู่นิ่งๆ “พวกท่านมากันมากมายมีอันใดเกิดขึ้นกันรึเจ้าคะ”เยี่ยเซียงถามขึ้นอย่างใจเย็นทั่งที่ข้างในนางคิดหาทางสารพัดเพื่อรับมือเจ้าโจรสามตัวนั่น “แม่นาง เจ้าสามคนนี้มาแจ้งว่าหมาเจ้าเป็นปีศาจ “ชายที่ทั้งสามเรียกว่ามือปราบเอ่ยแจ้งบอกกับนาง “มันเป็นเพียงลูกสุนัขตัวนึงเท่านั้น” “ยังงัยข้าขอนำมันไปตรวจสอบมันหน่อยได้หรือไม่และเชิญแม่นางที่กองปราบด้วย” “ท่านมือปราบข้าขอถามสักคำเถิด” “เชิญแม่นางกล่าว”ยังดีที่มือปราบไม่หุนหันพันแล่นเอาเจ้าหมั่นโถวของนางไป “ท่านจะตรวจสอบมันยังงัยว่ามันเป็นปีศาจหรือไม่เขาดูกันจากที่ใด” “ใช้เลือดมันเพียงหยดเดียวเท่านั้นสิ่งที่จะตรวจสอบนั้นมันอยู่ที่กองปราบข้าจำเป็นต้องนำมันกลับไปตรวจสอบก่อน “ มือปราบหนุ่มยังใช้ใจเย็นด้วยเห็นว่านางกำลังตั้งครรภ์เหมือนกับภรรยาตน ตัวเขาเองก็จนใจด้วยเจ้าสามตัวนี้ไปร้องเรียนที่กองปราบหัวหน้าเลยให้เขามาดูว่าสิ่งที่เจ้าสามคนร้องเรียนนั้นเป็นเรื่องจริงรึไม่ “ท่านมือปราบตัวข้าเองมิอาจให้ไปกันท่านได้ยิ่งสุนัขตัวนี้ข้ายิ่งให้ท่านไปไม่ได้ ”นางเอ่ยเพื่อดูท่าทีของพวกเขา “ท่านมือปราบข้าว่าจับนางไปเลยขอรับ”ชายหนึ่งหน้าบากหนึ่งในสามคนเอ่ยท้วงหากจับนางไปแค่หญิงชรากับเด็กสองคนไม่คณามือพวกมันหรอก “แม่นางอย่าให้ข้าต้องลำบากใจเลยเชิญ” “หากข้าไปแล้วใครจะดูแลท่านแม่ข้ากันแล้วยังลูกๆข้าอีกเล่าเจ้าคะ” “พวกข้างัย พวกข้าอาสาดูให้”ชายสามคนกล่าวอย่างพร้อมเพรียงพวกมันถูมือไปมาทำตาลุกวาวหากนางกับหมาปีศาจนั่นไม่อยู่ก็เป็นโอกาสของพวกมันแล้ว “นั่นสิให้เจ้าสามคนนี่อยู่เป็นเพื่อนพวกเขาก็ได้” “ข้าขอออกความคิดเห็นสักนิดเจ้าคะ “ “เชิญแม่นางว่ามาแค่นี้ก็เสียเวลาพวกข้ามามากแล้ว”หนึ่งในมือปราบที่มาด้วยกันเอ่ยขึ้นบ้างพวกเขาถูกสั่งให้มาจับปีศาจสุนัขตนนี้แต่เจ้าอี้หยินมัวโอ้เอ้อยู่ได้ “หากพวกท่านคิดว่าสุนัขของข้าเป็นปีศาจจริงเช่นนั้นก็พาพวกเราไปด้วยกันทั้งหมดนี่เลยสิเจ้าคะ หากสุนัขข้าเป็นปีศาจจริงพวกท่านจะได้ไม่เสียเวลามาตามจับท่านแม่กับลูกๆของข้าอีกทำไม”สบโอกาสที่นางจะได้พาทุกคนออกไปจากที่นี่ หากไปถึงในเมืองแล้วการที่จะหารถม้าหรือเกวียนสักคันพานางกับทุกคนไปที่หมู่บ้านนั้นง่ายกว่าไว่วานคนอื่น “เช่นนั้นก็ดี จะได้ไม่เสียเวลากลับมาอีกรอบ” “แต่ท่านแม่ข้าบาดเจ็บ นางคงเดินไม่ไหว”เยี่ยเซียงได้ทีต่อรองอีกครั้ง “เอาอย่างนี้ละกัน พวกเจ้าสามคนนะไปตัดไม้ไผ่ด้านโน้นมาทำเป็นเปลแบกท่านป้านี่ไปที่กองปราบ”อี้หยินเอ่ยสั่งทั้งสามคน “พวกข้าหรือขอรับ”ทั้งสามเอามือชี้ที่ตัวเองก่อนถามซ้า “ใช่พวกเจ้านั่นละ ไปๆรีบๆหน่อยเดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน”มือปราบอีกคนไล่พวกมันไปตัดไม้ไผ่ในทันที หลังจากที่ทั้งสามโดนไล่ไปตัดไม้ไผ่ไม่นานเปลสำหรับหามท่านแม่ของนางก็เสร็จแม้ทั้งสามจะไม่อยากแบกหญิงชรานักแต่ก็ต้องทำ แต่โชคดีของพวกมันที่ไม่ต้องแบกหญิงชราไปจนถึงกองปราบพอดีระหว่างทางมีเกวียนรับซื้อพืชผลของทางการผ่านมา อี้หยินมือปราบหนุ่มเลยขอให้พวกนางอาศัยเกวียนเข้าเมืองส่วนพวกเขาก็ขี่ม้าขนาบไปด้านข้างการเดินทางจึงไดรวดเร็วขึ้นหาไม่พวกเขาคงต้องจูงม้าเดินตามทางกว่าจะถึงกองปราบคงเข้ายามเว่ยพอดี เยี่ยเซียงรู้สึกจะตื่นเต้นเป็นพิเศษตั้งแต่เกิดมาจนตายมาชาติหนึ่งแล้วนางไม่เคยได้ขี่เกวียนเลยสักครั้งนี่คือครั้งแรกทิวทัศน์ด้านนอกเป็นท้องทุ่งเสียส่วนใหญ่มีต้นข้าวสลับกับพืชไร่สองข้าทางยามนี้เขียวขจีไปด้วยต้นข้าวส่วนพืชไร่เป็นพืชตระกูลถั่วเสียส่วนใหญ่ผ่านมาได้สักพักถึงหมู่บ้านคนบ้านเรือนส่วนใหญ่ทำจากดินเหนียวส่วนหลังคาก็เป็นกระเบื้องนะ ทำไมไม่มีอิฐต้นไม้ก็มีเยอะแยะเหตุใดไม่ทำบ้านจากไม้กันนางถามมารดาได้ความว่าบ้านที่ทำจากไม้ส่วนใหญ่เป็นบ้านขุนนาง บ้านชาวบ้านธรรมดาไม่มีหรอกค่าช่างทำไม้มีราคาสูงชาวบ้านอย่างเราๆไม่มีเงินจ้างทำหรอกส่วนอิฐที่นางถามหามารดาถามกลับนางอิฐคืออันใด? นางนั่งเกวียนมาได้ราวๆครึ่งชั่วยามก็เข้าย่านร้านตลาดเข้ามาในตลาดแล้วแม้จะเป็นช่วงสายๆผู้คนยังเดินจับจ่ายซื้อของกันให้เห็นมากมายมารดานางเล่าให้ฟังว่าตลาดเมืองนี้เป็นตลาดซื้อขายของคนต่างถิ่นมีทั้งคนดินแดนทางใต้ชาวเปอร์เซียรวมทั้งชาวนอกด่านหรือแม้แต่คนต่างแคว้น เพราะเมืองนี้มีภูมิประเทศที่ติดทะเลทางด้านตะวันออกของเมืองราวๆสิบลี้ได้ตรงนั้นจะมีเรือเทียบท่าส่งสินค้ามากมาย นางอยากไปดูสักครั้งเผื่อมีของที่นางต้องการบ้างแต่ให้เสร็จเรื่องของเจ้าหมั่นโถวเสียก่อน ยังงัยวันนี้นางเสียเหรียญทองให้กับพวกมันนางก็จะเอาเหรียญทองนางคืน