บทที่ 13 รับผิดแทน

บทที่ 13 รับผิดแทน เสียงของน้องสาวที่มีเอกลักษณ์และฟังชัดเจนดังลั่นออกมาจากภายในโทรศัพท์ เพียงแต่ว่าเสียงที่ว่านั้นมีเสียงร้องไห้และความวิตกกังวลผสมปนเปเข้ามาด้วย “รีบเอาโทรศัพท์ไปให้เธอเร็วเข้า” โล่ยิ่งส่วยกล่าวอย่างกระวนกระวาย “พี่ พี่อยู่ไหน พี่บอกให้หวงเชาหย่วนปล่อยฉันออกไปที ใครเป็นคนทำคนนั้นก็ต้องรับผิด เมื่อกี้ฉันตกใจกลัวก็จริง แต่ตอนนี้ฉันดีขึ้นมากแล้ว พี่ ฉันไม่มีทางยอมให้พี่รับผิดแทนฉันหรอก!” เมื่อเสียงของน้องสาวดังเสียดขึ้นมา หัวใจของโล่ยิ่งส่วยก็รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และตัดสินใจว่าจะต้องโน้มน้าวน้องสาวของเธอในครั้งนี้ให้จงได้ “พี่สบายดี เจ้าทุกข์เขามาแล้วล่ะ พวกเขายอมตกลงเป็นการส่วนตัวแล้ว น้องสาว พี่ไม่ต้องเข้าคุกแล้วล่ะ” เธอกล่าวตามความเป็นจริง “พี่คะ ถึงเจ้าทุกข์จะยอมตกลงเป็นการส่วนตัวแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่ปล่อยพวกเราไปง่าย ๆ แน่นอน พวกเขาต้องการอะไรคะ พี่สาว ให้ฉันกับเจ้าทุกข์ได้พบหน้ากันเถอะค่ะ ฉันต้องบอกพวกเขาว่าพี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้เลย ฉันเป็นคนก่อเหตุ และฉันจะแบกรับความรับผิดชอบทั้งหมดแต่เพียงผู้เดียว พี่ พี่ต้องบอกกับพวกเขา........” “ไม่!” น้ำเสียงของยิ่งส่วยเปลี่ยนไปเป็นความแน่วแน่ เสียงนั้นขัดขวางคำพูดที่ยังคงดำเนินไปอย่างต่อเนื่องของน้องสาวเอาไว้ได้สำเร็จอย่างไม่คาดคิด “เธอฟังพี่ให้ดี!” นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตตั้งแต่เกิดมา ที่เธอพูดกับน้องสาวของเธอด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเช่นนี้ พี่สาวที่แสนอ่อนโยนและหวานละมุนอยู่เสมอ กลายเป็นคนจริงจังขึ้นมาชั่วขณะ โล่ยิ่งเยว่ได้รับผลกระทบจากอารมณ์ของเธอ และเงียบลงอย่างคาดไม่ถึง พร้อมกับตั้งใจฟังอย่างเชื่อฟัง “ยิ่งเยว่ ตอนนี้พี่สบายดี เพียงแต่ว่าพี่ต้องไปทำหน้าที่เป็นคนรับใช้ที่บ้านของเจ้าทุกข์เป็นเวลาสามปีเต็ม แทนที่จะต้องติดคุกเป็นเวลาสามปีเต็ม แบบนี้มันดีกว่ากันมาก สมุดบัญชีในกล่องไม้ภายในบ้านยังคงมีเงินอยู่ในนั้น 10,000 หยวน นั่นคือเงินที่พี่เก็บเอาไว้เพื่อให้เธอได้ใช้ตอนที่เข้ามหาวิทยาลัย ถึงแม้ว่าตอนนี้ค่าเล่าเรียนของเธอจะไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไปแล้ว แต่ยังไงเธอก็ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป รับไว้เถอะ และรีบไปต่างประเทศเพื่อเรียนให้จบเสีย สำหรับส่วนที่ยังขาดเหลือ พี่จะยืมจากพี่เชาหย่วนให้ เธอไม่ต้องกังวลไปนะ” เธอไม่รู้เลยว่าเธอจะต้องไปทำอะไรที่ตระกูลหนานกง แต่เพื่อไม่ให้น้องสาวต้องเป็นห่วง เธอจึงตัดสินใจโกหกเสีย “แต่ว่าพี่สาว ฉันไม่อาจนั่งมองพี่.......” ยิ่งเยว่ที่อยู่ปลายสายสะอึกสะอื้นขึ้นมา เธอยังคงไม่ยอมแพ้ “ยิ่งเยว่ พี่ยอมอดทนลำบากเพื่อส่งให้เธอได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยขนาดนี้ ก็เพราะหวังว่าเธอจะมีอนาคตที่แสนสดใส ถ้าหากเธอจะไม่ยอมฟังคำของพี่ และยังยืนยันจะมาแบกรับความรับผิดชอบอีกละก็ พี่....พี่จะดื่มยาเบื่อหนูที่อยู่ในมือของพี่ตอนนี้ลงไปซะ!” เธอกำผงยาที่เปื้อนหยดเหงื่อจนเปียกโชกเอาไว้แน่น และพูดอย่างแน่วแน่ออกไป “พี่....” ยิ่งเยว่ระเบิดน้ำตาร้องไห้งอแงดังขึ้นมา และไม่อาจพูดอะไรออกมาได้สักคำเดียวอีกต่อไป ครู่ต่อมา เสียงของเชาหย่วนดังขึ้นมาจากทางโทรศัพท์ “ยิ่งส่วย พวกเขายอมตกลงเป็นการส่วนตัวแล้วเหรอ ดีมากเหลือเกิน พวกเขาต้องการเท่าไหร่ พี่จะได้โทรบอกพ่อพี่ทันที!” “ไม่ต้องเลย!” ยิ่งส่วยปฏิเสธอย่างทันทีทันควัน เรื่องของเธอวางเอาไว้ก่อน ยังมีเรื่องสำคัญกว่านั้นที่ต้องกำชับให้พี่เชาหย่วนไปทำเสีย “พี่เชาหย่วน ฉันไม่เคยขอร้องอะไรพี่มาก่อนเลย แต่ครั้งนี้ ฉันอยากขอร้องพี่.......” “เรื่องอะไร เธอรีบพูดมาเร็ว! พี่จะต้องช่วยเธอให้ถึงที่สุดอย่างแน่นอน” ถึงแม้ว่าเขาจะถูกร้องขอให้ถอดถอนดวงจันทร์บนท้องฟ้าลงมา แต่เขาก็พร้อมยินยอมเต็มใจทำ เขารอคอยที่จะได้ช่วยเธอบ้างสักเล็กน้อยอยู่เสมอ เพียงแต่แสนทรมานที่ไม่มีโอกาสเอาเสียเลย เชาหย่วนตกปากรับคำอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่รอช้าเลยสักนิดเดียว “ฉันอยากขอร้องให้พี่ช่วยดูแลน้องสาวของฉันเป็นอย่างดี จะต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธอไปต่างประเทศเพื่อเรียนให้จบอย่างเด็ดขาด ถ้าหาก....ถ้าหากค่าครองชีพของเธอไม่เพียงพอ ฉันเองก็ต้องขอร้องพี่.......” “ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะต้องช่วยอย่างแน่นอน” เชาหย่วนตบหน้าอกรับประกัน จากนั้นก็นึกถึงสถานภาพของเธอขึ้นมา “ยิ่งส่วย เธอบอกพี่มาสิ ต้องทำยังไงถึงจะช่วยเธอออกมาได้ ต้องการเงินไหม พี่จะได้ช่วยคิดหาหนทางให้” “ไม่ต้องหรอก” ใบหน้าของโล่ยิ่งส่วย เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลเปรอะเปื้อนไปทั่ว นึกไม่ถึงเลยว่าจะต้องแยกจากน้องสาวของเธออย่างรวดเร็วขนาดนี้ วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 18 ปีของพวกเธอ พวกเธอยังไม่ได้ไปเยี่ยมคุณแม่ของเธอเลย และยังไม่ได้บอกออกไปว่าน้องสาวของเธอเพิ่งจะได้รับการตอบรับให้เข้าศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดชื่อดังระดับโลก เธอกับน้องสาวเองต่างก็ตกลงกันแล้วว่าจะเฉลิมฉลองร่วมกัน.......