บทที่ 11 เจ็บซ้ำสอง

อาเซน่ายืนเก้ๆ กังๆ ไม่กล้าลงมือ ไม่แน่ใจว่าฟังผิดไปหรือเปล่าที่ได้รับอนุญาตให้แตะเนื้อต้องตัวพระองค์ได้ เพราะรู้ว่าถูกเกลียดชังมากแค่ไหน หรือจะเป็นเพราะอาการป่วยจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะให้เธอทำการพยาบาล ซึ่งหากทรงมีสติสัมปชัญญะเต็มร้อย ไม่มีวันเสียล่ะที่เธอจะได้เข้าใกล้ขนาดนี้ เธอเดินอ้อมเตียงไปอีกด้าน เพราะปมของผ้าพันแผลอยู่ข้างหน้า ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีอะไรเลยนอกจากทรงสวมผ้าแพรผืนเดียวบรรทมไปทั้งอย่างนั้น อากาศเย็นแบบนี้ประเดี๋ยวไข้ขึ้นสูงจะยิ่งเป็นหนักกว่าเก่า ทรงบรรทมหลับไปจริงๆ ดวงตากระด้างที่มองเธออย่างเหยียดหยามอยู่เสมออยู่ใต้เปลือกตาที่มีแพขนตายาว คิ้วเข้มขมวดมุ่นแม้ยามไม่รู้สึกตัว จมูกโด่งคมรับริมฝีปากฝังแนบลงไปกับหมอน เห็นเพียงเสี้ยวหน้าที่ดูซีดเผือดเล็กน้อยเพราะเสียเลือดเยอะ เจ้าชายทรงคล้ำกว่าพระบิดาและเจ้าชายโอซิริสเล็กน้อย คงเพราะใช้ชีวิตอยู่ภาคสนามมากกว่าและโลดโผนมากกว่า ทั่วทั้งพระวรกายจึงมีแต่รอยแผลจางๆ แต่นั่นก็ทำให้ดูสมเป็นชายชาตรี สมฉายาราชสีห์ที่ใครๆ ต่างก็ขนานนามให้พระองค์ ทรงมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงไม่หนาบึกบึนเกินไป เจ้าชายโอซริสเสียอีกที่ดูอ้อนแอ้นกว่า หากไม่นับใบหน้าที่เป็นพิมพ์เดียวกันแล้ว พระองค์ต่างหากที่น่าจะเป็นที่คลั่งไคล้ของท่านหญิงและผู้หญิงทั้งเมือง หากทรงยืนนิ่งๆ หรือทำตัวให้ได้ครึ่งหนึ่งของเจ้าชายโอซิริสบ้าง ข่าวคราวที่แว่วมาเข้าหูเมืองหลวงและทำให้ฟาโรห์ทรงร้อนพระทัยจนถึงขั้นรับสั่งให้กลับมา ก็คือการที่พระองค์ทรงตัดไมตรีท่านหญิงจากประเทศต่างๆ นั่นแล ทั้งๆ ที่การอภิเษกสมรสกับเจ้าหญิงต่างบ้านต่างเมืองเป็นวิธีทางการทูตที่ได้ผลดีที่สุด แต่เจ้าชายกลับไม่ตระหนักเลยสักนิด เธอเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขาอย่างบรรจงแผ่วเบา จากขาไล่มาที่แขน ยกเว้นตรงหน้าอกที่แกะผ้าออกไม่ได้เพราะทรงพันไว้รอบตัว โอย...เหนื่อยชะมัด...กว่าจะแกะผ้า กว่าจะทายา กว่าจะพันแผลให้ใหม่ตามรับสั่ง เวลาก็ล่วงเลยไปจนหนังตาเริ่มหย่อน ทั้งร่างกายเธอเองก็ไม่เอื้ออำนวยให้พยาบาลใครเสียด้วย หญิงสาวลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง พันผ้าตรงไหล่ให้เจ้าชายอีกรอบด้วยความเชื่องช้าเพราะตาใกล้จะปิด แล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้พระองค์ ไม่รู้ว่าพระจันทร์ย้ายที่หรืออย่างไร ห้องจึงมืดสนิท มืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย จิ๊บๆๆๆๆๆๆ เจ้าชายไมเซรินุสทรงขยับเปลือกตา แว่วๆ ว่าได้ยินเสียงนกกระจิบร้อง ไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังฝันหรือตื่น ทำไมจึงรู้สึกหนาวผิดปกติ หรือจะเป็นเพราะพิษไข้ โอย...ไม่อยากตื่นเลย...หมอคงให้ยาเขาหลายขนานจึงหลับไปแบบไม่รู้ตัว นี่จะต้องตื่นกินยา ล้างแผลอีกแล้ว ถ้าเป็นไปได้ก็ขอหมอคนเมื่อคืนเถอะ มือเบาดี นี่คงเปลี่ยนผ้าพันแผลให้เขาแล้วจึงไม่รู้สึกอึดอัดเหมือนตอนแรก ทรงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ครั้นมองเห็นท้องฟ้าข้างนอกยังมืดสลัว ก็ทรงมุดศีรษะลงไปกับหมอนด้วยความเกียจคร้าน คิดว่ายังไม่ถึงเวลาที่ต้องตื่นสักหน่อย เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกาย ตั้งใจจะเปลี่ยนเป็นนอนหงาย จึงคว้าเอาหมอนข้างติดมือมาด้วย แต่คงเพราะไม่มีแรงจึงดึงมันขึ้นมาไม่ได้สักที เขานี่นะ? จะดึงหมอนเบาๆ ไม่ได้ ทั้งๆ ที่ล้มคู่ต่อสู้มาแล้วมากมาย แม้แต่จระเข้ยักษ์ก็จัดการมาแล้ว รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่น “ฮึ้บ!” เขารวบรวมพละกำลัง ตั้งใจลากทั้งผ้าห่มทั้งหมอนข้างขึ้นมาด้วย แล้วอะไรบางอย่างก็ลอยหวือขึ้นมาพร้อมกับเสียงหวีดร้องดังลั่น “ว้าย!” ตุ้บ! “โอ๊ย!!” เจ้าชายร้องลั่นด้วยความเจ็บเมื่อพระวรกายโดนกระแทกเข้าเต็มเปา และเสียงหวีดร้องเมื่อครู่ทำให้ประสาทสัมผัสทุกส่วนลุกชัน ครั้นเมื่อทรงลืมตาขึ้นมา สายพระเนตก็เบิกกว้างด้วยความตระหนก! นั่น! สิ่งที่ทำให้พระองค์ทรงเจ็บ ไม่ใช่หมอนข้าง ไม่ใช่ผ้าห่ม แต่เป็นผู้หญิง! และเป็นผู้หญิงที่พระองค์เกลียดชังที่สุดในโลก! “อาเซน่า!?” พลัก!! ตั้งแต่จำความได้ ไม่มีวันไหนที่อาเซน่ารู้สึกว่าตัวเองโชคร้ายเท่ากับวันที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องบรรทมของเจ้าชายที่ได้ชื่อว่าใจร้ายที่สุดในโลก แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจ้าชายไมเซรินุสจะไม่ราบรื่นนักตั้งแต่แรกเริ่ม แม้ว่าเธอจะเคยปฏิเสธหัวใจเสด็จพี่สุดที่รักของเขา และต่อให้เกลียดพระองค์เพียงใด เธอก็ไม่เคยคิดหรือไม่ตั้งใจที่จะทำแบบนั้นเลยจริงๆ ถึงจะบอกกับตัวเองว่าไม่ได้ตั้งใจ หากแต่อนาคตของเธออาจจะไม่มีแล้วก็ได้ เพราะโทษทัณฑ์ที่รอคอยอยู่ข้างหน้าในอีกไม่กี่อึดใจกำลังจะมาถึง หญิงสาวยกมืออันสั่นเทาปิดริมฝีปาก ตกตะลึงอึ้งค้างพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ตอนที่เห็นร่างสูงในสภาพกึ่งคนกึ่งมัมมี่พลัดตกลงจากเตียงเสียงดังตุ้บ! “เจ้า!” เจ้าชายกัดฟันกรอด “เจ้าชาย...เจ้าชาย...หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจนะเพคะ” อาเซน่าลนลานลงจากเตียง ลืมไปเลยว่าตัวเองก็มีสภาพไม่ต่างจากเจ้าชายเท่าใดนัก วินาทีนี้ต่อให้แข้งขาหักอีกสักสองท่อนก็คงไม่รู้สึก คนข้างล่างต่างหากที่อาจจะใช้ดาบบั่นคอเธอโดยไม่ลังเล “หม่อมฉัน...ตกใจเพคะ...ก็เลย...ก็เลย...เจ้าชาย...อย่าเป็นอะไรนะเพคะ” “เรายังไม่ตาย!” เจ้าชายไมเซรินุสซึ่งนอนแอ้งแม้งอยู่ข้างล่างขยับศีรษะแหงนมองหญิงสาวพลางถามเสียงรอดไรฟัน อยากจะบีบคอเล็กๆ นั้นให้หักคามือ เขาต่างหากที่ตกใจ! จู่ๆ ก็มีผู้หญิงมานอนทับ แถมพอมองเห็นเขาเต็มๆ ตา เธอก็กระเด้งตัวลุกขึ้นแล้วผลักเขาออกทันทีราวกับเขาเป็นตัวเชื้อโรค ที่จริงก็ไม่ได้เจ็บอะไรนักหนา เพราะร่วงลงมาทั้งผ้าห่ม แต่ที่ขยับไม่ได้ก็เพราะนอนทับไหล่ด้านขวาที่เป็นแผล นี่เลือดก็ไหลซึมออกมาอีกแล้ว “หะ...ให้หม่อมฉันเรียกทหารไหมเพคะ?” อาเซน่านั่งคุกเข่า มือไม้พันกันวุ่นไปหมด เพราะไม่กล้าแตะต้องเนื้อตัวของเจ้าชาย “ไม่ต้อง!” เจ้าชายรีบรับสั่งห้าม เรื่องอะไรจะให้คนอื่นมาเห็นพระองค์ในสภาพที่น่าสมเพช “ดึงเราขึ้นไป” “ตะ...แต่ว่า...” “อยากโดนฆ่าหรือไง? เร็วๆ! เลือดออกอีกแล้วเห็นไหม?” “เพคะๆ” หญิงสาวลนลานเมื่อถูกดุ ให้ตายเถอะ เจ้าชายอาจจะฆ่าเธอหลังจากทำแผลเสร็จแล้วก็เป็นได้ แม้จะกลัวเพียงใด แต่สัญชาตญาณของหมอ ก็ทำให้เธอสามารถดึงสติกลับมาได้สำเร็จ เธอค่อยๆ ใช้ฝ่ามือรองที่ต้นคอแล้วพลิกตัวพระองค์ขึ้นมาให้เปลี่ยนเป็นท่านอนหงาย ดึงเส้นผมที่พันกันยุ่งเหยิงออกจากพระพักตร์อย่างเบามือ วินาทีนั้น เธอรู้สึกว่าหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ เมื่อบังเอิญสบตากับเจ้าชายในระยะประชิดเป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าที่สายพระเนตรนั้นมิได้กราดเกรี้ยว โกรธขึ้ง หรือแสดงความเกลียดชังออกมาอย่างที่เธอได้เห็นมาโดยตลอดตั้งแต่เยาว์วัย และนี่ก็เป็นครั้งแรกอีกนั่นล่ะ ที่พระองค์ทรงตรัสกับเธอ นับตั้งแต่เสด็จไปเมืองเทเบเมื่อแปดปีที่แล้ว “พยุงเราลุกขึ้นเดี๋ยวนี้” “เพคะ” เธอรีบประคองร่างสูงด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี แต่ไม่รู้ว่าทรงไม่พอพระทัยหรืออย่างไร จึงทรงใช้มืออีกข้างค้ำเตียงแล้วไถลตัวขึ้นไปนอนด้วยพระองค์เอง “จัดผ้าห่มให้เรียบร้อยอย่าให้ยับยู่ยี่ แล้วทำแผลที่ไหล่ให้ด้วย” “เพคะ” อาเซน่ารีบเข้าไปดูพระอาการ เพราะแม้จะทรงทำเสียงขึงขัง แต่สีพระพักตร์ก็ไม่ค่อยดีนัก ลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดมือของเธอตอนที่เปลี่ยนผ้าพันแผลให้บอกให้รู้ว่าพระองค์ทรงมีไข้และถึงเวลาต้องดื่มยาแล้ว “เจ้าคงเป็นคนที่มาขอพบเราเมื่อคืน เสด็จพ่อแต่งตั้งให้เป็นหมอหลวงตั้งแต่เมื่อไหร่?” เมื่อขึ้นมานอนบนเตียงได้ เจ้าชายก็เปิดฉากถาม “ตั้งแต่เรียนจบวิชาแพทย์เพคะ”