บทที่ 10 ฤกษ์งานหมั้นของเขา

บทที่ 10 ฤกษ์งานหมั้นของเขา หลังกลับมาถึงห้องก็มีพยาบาลรีบเข้ามาให้น้ำเกลือเธอ ลุงหวางก็ถือโจ๊กเดินเข้ามา พอเห็นเฉียวอันอันตื่นแล้ว เขาก็รีบเดินเข้าไปหาเธอทันที กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เฉียวอันอันก็หยิบกระเป๋าของเธอและหยิบเอาบัตรออกมาใบหนึ่ง แล้วส่งให้ลุงหวาง“ลุงหวางคะ หนูต้องขอรบกวนลุงอีกรอบ ช่วยเอาบัตรนี้ไปส่งให้เสี่ยวซู่ แล้วบอกให้เขารีบเอาเงินนี้ไปใช้หนี้นอกระบบของพ่อให้เรียบร้อยด้วยนะคะ” “ได้ครับ ผมจะรีบจัดการให้เดี๋ยวนี้เลย” หลังจากลุงหวางเดินออกไป เธอจ้องมองไปที่สายน้ำเกลือมองดูมันหยดลงมาทีละหยด ราวกับนาฬิกาชีวิตของเธอที่กำลังค่อยๆหมดไป ก่อนจะจากโลกนี้ เธอต้องหาหนทางให้บริษัทเฉียวซื่ออยู่ต่อไปให้ได้ เธอกัดฟันสู้กับความเจ็บปวด แล้วถอดสายน้ำเกลือออก ก่อนจะรีบเดินจากห้องไป แล้วเรียกรถไปยังทาวเฮ้าส์ แต่ก็มีเหตุการณ์ประหลาด อยู่ๆไฟในทาวเฮ้าส์ก็ส่องสว่างออกมาทุกดวง มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า ระหว่างที่เฉียวอันอันกำลังคิด เธอก็เดินเข้าไปข้างใน พ่อบ้านหวนที่คอยส่งแขก เห็นเธอมาพอดี ก็รีบลากเธอไปแอบข้างๆ “คุณหนูเฉียว ในที่สุดคุณก็มา！เมื่อคุณไม่ได้มาที่นี่ คุณชายจิ้นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลยครับ！” เฉียวอันอันกดความหวานในปากของเธอเอาไว้ แล้วขอโทษขอโพย：“ลุงหวน ขอโทษจริงๆค่ะ แล้วตอนนี้คุณชายจิ้นอยู่ที่ไหนคะ？ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขาค่ะ” สีหน้าของลุงพ่อบ้านดูแปลกไป “วันนี้คุณหนูอย่าตามหาคุณชายจิ้นเลยนะครับ” “ทำไมล่ะคะ？”เฉียวอันอันไม่เข้าใจ“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอคะ？” ลุงหวนมองไปที่บริเวณประตูใหญ่อย่างจำใจ เฉียวอันอันมองตามสายตาของเขา มีภาพขนาดใหญ่ขวางอยู่หน้าประตู บนนั้นปรากฏภาพจิ้นเฉินจูงมือของเฉียวหยู่โม่เอาไว้ เธอยิ้มมุมปากออกมาแห้งๆ เฉียวอันอันพูดออกมาเบาๆ：“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้” พอเห็นว่าเธอรู้แล้ว ลุงหวนก็ไม่ปิดบังอะไรเธออีก “คืนนี้มีการจัดงานหมั้นระหว่างคุณชายจิ้นกับน้องสาวของคุณหนูครับ” “ลุงหวนคะ หนูต้องการพบคุณชายจิ้นจริงๆ”เฉียวอันอันพูดไป ใจก็อยากจะเดินเข้างานไป ลุงหวนยืนลังเล และขวางเธอไว้ “ตอนนี้คุณชายจิ้นไปส่งนายท่านกลับบ้าน ยังไม่กลับมาเลยครับ และเมื่อวานคุณชายบอกว่า ไม่อยากจเอคุณอีก” ไม่อยากเจอเธอ？แต่ เธอยังอยากเจอเขาอยู่นะ มีแต่ตัวของเฉียวอันอันเท่านั้นที่รู้ การที่เธอมา ไม่ใช่แค่มาเพื่อบริษัทเฉียวซื่อเท่านั้น แต่ก่อนจะจากโลกนี้เธออยากจะบอกลาจิ้นเฉินต่อหน้าเป็นครั้งสุดท้าย “ถ้าอย่างนั้นหนูก็จะรอเขาตรงนี้”เฉียวอันอันประสานนิ้วทั้งสิบ แล้วพูดออกมาอย่างดื้อดึง ลุงหวนได้แต่ถอนหายใจ เขาเป็นแค่คนนอก พอจะมองออก จึงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไป เขามองไปที่เธออย่างเจ็บปวดใจ จากนั้นก็หันหลังเดินกลับห้องไป ในตอนนี้เป็นเวลากลางดึก ลมพัดหนาวเหน็บ เพื่อที่จะหลบลม เฉียวอันอันจึงไปยืนหลบอยู่ตรงมุมมุมหนึ่ง และอดทนรอต่อไป ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่มีรถไมบัคคันดำแล่นเข้ามา พอรถจอดสนิท คนขับก็ลงรถแล้วเดินอ้อมมาทางประตูด้านหลัง ก่อนจะเปิดประตูออกอย่างนอบน้อม จิ้นเฉินลงมาก่อน จากนั้นเฉียวหยู่โม่ก็จับมือของเขาและลงจากรถตามมา ทั้งสองทำตัวราวกับเป็นคู่รักกัน เฉียวอันอันยืนดูอยู่ในมุมมืด ด้วยความเจ็บปวดใจ มองดูพวกเขาเดินเข้าห้องไป เธอยืนตัวแข็งทื่อ เรียกเขาด้วยน้ำเสียงต่ำ：“จิ้นเฉิน” เสียงที่คุ้นเคย ทำให้จิ้นเฉินต้องหยุดเดิน แล้วหันกลับมามอง ตรงมุมมืดๆนั้น “เฉียวอันอัน เธอกลับมา คิดจะทำอะไรอีก？” สายตาที่จงเกลียดจงชังของเขา ทิ่มแทงไปที่หัวใจของเฉียวอันอัน