บทที่ 11 อยู่เป็นเพื่อนฉัน ได้มั้ย

บทที่ 11 อยู่เป็นเพื่อนฉัน ได้มั้ย เธอเก็บเอาความเสียใจภายในนั้นเอาไว้ เฉียวอันอันเดินไปข้างหน้า จนไปหยุดที่ด้านหน้าของพวกเขา แล้วฝืนยิ้มออกมา “จิ้นเฉิน ฉันมีบางอย่างจะพูดกับนาย คืนนี้เธอมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้มั้ย？” ถึงแม้ภายนอกเธอจะทำเป็นเข้มแข็ง แต่สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นผู้หญิงที่จิตใจบอบบาง ในวาระสุดท้ายของชีวิต เธอไม่อาจหักห้ามความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไป เฉียวอันอันโปรยใบหน้าเล็กๆของเธอ น้ำตาที่อยู่ในดวงตาเปล่งประกาย น้ำเสียงที่อ่อนนุ่มละมุน แต่ชายตรงหน้ากลับตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา และมองเธอจากมุมบนลงมา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อเธอ“เฉียวอันอัน เธออยากได้เงินอีกแล้วเหรอจ้ะ？” นิ้วของเฉียวอันอันจับไปที่ชายเสื้อ “ไม่ ฉันไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้น ฉันแค่อยากให้นายมาอยู่เป็นเพื่อนฉันจริงๆ” เธอรู้ดีว่าคำขอของเธอมันฟังไม่ขึ้นและไร้เหตุผล แต่เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะมีวันพรุ่งนิ้อยู่อีกมั้ย ถึงเธอจะอธิบายไปยังไง จิ้นเฉินก็ยังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิม สายตาที่ดูถูกดูแคลนเธอยิ่งเพิ่มมากขึ้นไปอีก “เฉียวอันอัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาขอให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนเธอ？” เขาเลี่ยงที่จะไม่ตอบ มันทำให้ความหวังเล็กๆในใจของเฉียวอันอันพังลงทันที สีหน้าของเธอยิ่งผ่านไปก็ยิ่งซีดเซียว ความเจ็บปวดตรงหัวใจมันยิ่งทำให้เธอหายใจลำบากมากขึ้น จิ้นเฉินแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่อยากคุยกับเธออีก เขาโอบเฉียวหยู่โม่ แล้วหันหลังเดินเข้าทาวเฮ้าส์ไป เฉียวอันอันยืนอยู่กับที่ ริมฝีปากซีดเซียว หน้าผากอันขาวซีดนั้นมีเหงื่อไหลออกมาเล็กน้อย ลุงหวนที่เดินออกมาเตรียมจะปิดประตูมาเห็นเธอในสภาพนั้น ก็ทำใจไม่ได้“คุณหนูเฉียว คุณชายจิ้นยังโหโหอยู่ ไม่ก็ รอให้เขาหายโกรธก่อน แล้วค่อยมามั้ยครับ？” รอ？เธอไม่มีเวลาให้รอได้อีกแล้ว ความเจ็บปวดในสายตาพลันหายไป เฉียวอันอันยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจ“ลุงหวน ลุงไม่ต้องสนใจฉันหรอกค่ะ รีบไปพักผ่อนเถอะ” ถึงจะไม่ได้อยู่ข้างกายของเขา ก็ขอแค่ได้มองอยู่ข้างนอกนี้ก็ยังดี เธอดึงดันแบบนั้น ลุงหวนก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้เพียงปิดประตูลงกลอน แล้วส่ายหัวเดินขึ้นห้องไป สวนอันกว้างใหญ่ ในตอนนี้เหลือเพียงเฉียวอันอันเพียงคนเดียว รอบทิศทางเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมพัด ไฟของทาวเฮ้าส์ค่อยๆดับ สายตาของเฉียวอันอันจับจ้องไปที่เงาของจิ้นเฉินที่หายลับไป ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่เสียงที่ทำให้คนเราหน้าตาแดงเมื่อได้ยินก็ดังขึ้นมา“จิ้นเฉิน ช้าลงหน่อย เอวฉันจะเคล็ดเอานะ......” ใบหน้าของหญิงสาวสูญเสียเลือดสุดท้ายบนหน้า เธอเงยหน้ามองขึ้นไป เสียงไฟสลัวจากห้อง เป็นห้องที่เธอกับจิ้นเฉินเคยนอนด้วยกัน！ เม็ดฝนหยดลงบนหน้าเธอ ไหลลงไปตามแก้ม หนาวเหน็บไปถึงกระดูก ใบหน้าของเฉียวอันอันยิ้มออกมาอย่างขมขื่น ฝนตกอีกแล้ว ในตอนนั้น วันที่เธอบอกเลิกจิ้นเฉิน ก็เป็นวันที่ฝนตกเหมือนกัน นี่คงจะเป็นโชคชะตา เธอทอดทิ้งจิ้นเฉินในวันฝนตก จิ้นเฉินก็ทอดทิ้งเธอในวันที่ฝนตกเช่นกัน เธอกุมมือไปที่หัวใจ เธอเริมหายใจโรยริน แต่หูของเธอ ยังคงได้ยินเสียงหายใจที่ดังของจิ้นเฉิน กับเสียงครางด้วยความเจ็บปวดแต่แฝงไปด้วยความสุขของผู้หญิง สายตาของเธอเริ่มพร่ามัว ตกอยู่ในภวังค์ ราวกับว่าเธอได้ย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีที่แล้ว รอยยิ้มของเด็กชายในวันนั้นช่างอบอุ่นและอ่อนโยน มือใหญ่นั้นขยี้มาที่หัวของเธอ “อันอัน ชีวิตนี้ ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันเลือกเธอนะ” น้ำตาผสมกับน้ำฝนไหลรินอาบสองแก้ม ขอโทษนะ จิ้นเฉิน ชาตินี้ ฉันไม่อาจอยู่ข้างนายได้อีกแล้ว ชาติหน้า นายจะยอมขอฉันแต่งงานอีกมั้ย？ ฝนตกโหมกระหน่ำ มองไปทางไหนก็ไม่ชัด เฉียวอันอันเหมือนถูกสูบพลังชีวิตจนหมด เธอล้มพับลงไปกองกับพื้น และหลับตาลงอย่างช้าช้า