ตอนที่4 เด็กต้องปลอดภัย เเม่จะรอดหรือตายก็ไม่เป็นไร

ตอนที่4 เด็กต้องปลอดภัย เเม่จะรอดหรือตายก็ไม่เป็นไร เธอที่ไม่รู้เรื่องใดๆ ถูกนำเข้าห้องคลอด พยาบาลฉีดยาเร่งคลอดให้เธอเสร็จ ก็ปล่อยให้เธอนอนอยู่คนเดียว ไม่มีใครมาสนใจไยดี ใช่ เจ้าของต้องการเเค่เด็ก เเละชีวิตของเเม่เด็กจะเป็นตายร้ายดียังไงเธอไม่สน เพราะฉะนั้น ตอนนี้โรงพยาบาลที่ถูกซื้อด้วยเงินเเล้ว ก็เลยโยนว่ามันเป็นการตัดสินใจของอานเนี่ยนฉือที่จะให้ทำคลอดก่อนกำหนด ถ้าเกิดอะไรขึ้นระหว่างนี้ไม่ใช่ความผิดของทางโรงพยาบาล ทั้งหมดมันคือการตัดสินใจเเละการยินยอมของเธอ เเต่ใครๆ ก็รู้ สถานการณ์ตอนนี้ถ้าทำการผ่าคลอด ไม่ว่าจะดูยังไงก็คือการส่งให้เธอไปตาย นี่มันเป็นการทำผิดจรรยาบรรณ เเละผิดกฎหมาย เพราะตอนนี้ เธอเสียเลือดมาก สิ่งที่หมอต้องทำคือผ่าคลอดให้เธอถึงจะถูก เพราะฉะนั้นตอนที่อานหยางตามมาถึงโรงพยาบาล ก็เห็นเพียงห้องคลอดที่เต็มไปด้วยเลือด สีเเดงน่ากลัวมาก ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงลืมตามองเพดานด้วยความเหนื่อยล้า ไม่ขยับขเยื่อน นิ่งอยู่กับที่.......... “พี่.......” ระยะเวลาบินทั้งหมดสามสิบหกชั่วโมง สายการบินที่บินตรงจากเมืองเอ็ม ในที่สุดก็ลงจอดอย่างปลอดภัย อานเนี่ยนฉือก้าวเท้าลงพื้น เธอรู้สึกเเปลกๆ หกปีเเล้วที่เธอไม่ได้กลับมาที่นี่ มีเสียงคนร้องต้อนรับเธออยู่ตรงทางเดิน “ยินดีต้อนรับ ยินดีต้อนรับ” “ยินดีต้อนรับนักเขียนอานกลับประเทศ” “อานเนี่ยนฉือพวกฉันรักเธอ” อานเนี่ยนฉือสวมเเว่นกันเเดด ลากกระเป๋าเดินออกมาด้วยความมั่นใจ “สวัสดีค่ะ รบกวนด้วยนะคะ.....” เเฟนคลับพวกนี้เป็นคนที่เธอจ้างให้มาเเสดง เธอต้องการจะทำให้การกลับมาของตัวเองเป็นข่าว ป้ายนักเขียนมือทอง คนเขียนบทยอดเยี่ยม รางวัลนักเขียนยอดเยี่ยมประเทศเอ็ม ทั้งหมดนี้คืดคำพูดของซูเมี่ยวอีเพื่อนสนิทของเธอ เธอที่จบหนึ่งในมหาลัยที่ดีที่สุดของนอก เเต่กลับมีความฝันอยากเป็นนักเขียนบท คติประจำใจของเธอคือ เราจำเป็นต้องมีความฝัน ถ้าเกิดวันหนึ่งมันกลายเป็นจริงขึ้นมาล่ะ เธอจึงตัดสินใจกลับมา เเละเธอก็ตั้งใจจะทำให้ตัวเองกลายเป็นคนเขียนบทยอดเยี่ยมที่ดังที่สุดในประเทศให้ได้ ซูเมี่ยวอีถือดอกไม้ในมือ เดินเข้ามากอดเธอ เอาหน้าเเนบหน้า เเล้วเอ่ยพูดขึ้น “นักเขียนอาน ต้อนรับกลับมานะ” เเต่กระซิบด่าเธอเบาๆ “อานเนี่ยนฉือ นางตัวดีกว่าจะกลับมาได้นะ” “อืม หิหิ.....” พยายามฝืนยิ้ม โบกมือให้คนพวกนั้น เเล้วกระซิบบอกเธอ “นี่เเก เเกไปจ้างคนบ้าอะไรของเเกมาเนี่ย” มีเเต่คนสวน ลุงเเละป้าเเก่ๆ คนที่ไม่รู้คงคิดว่าเธอเป็นนักเขียนบทบ้านๆ เธอตอบกลับ “เงินเเค่นั้นที่เเกให้มา คิดว่าจะจ้างใครได้” “เเล้วนักข่าวล่ะ กล้องที่ต้องถ่ายฉันล่ะ” เธอขมวดคิ้วถาม เธอทำเเบบนี้เเค่เพียงต้องการจะทำให้ตัวเองเป็นข่าว ง่ายต่อการหางาน “เหอะ....” เธอหัวเราะเยาะเธอ “เธอจะรีบไปไหน ฉันสืบมาว่าวันนี้มีคนดังกลับมาเที่ยวเดียวกับเธอด้วย ตอนนี้พวกนักข่าวกำลังตามมาที่นี่ คงช่วยเเกได้ไม่น้อย” อิอิ เป็นความคิดที่ดี ประหยัดได้ทั้งเงินได้ทั้งเเรง “ขอบใจเธอมากนะ เมี่ยวอี” อานเนี่ยนฉือยกยิ้มให้เธอ ในหัวเริ่มจินตนาการภาพอนาคตที่สวยงามของเธอ..... เเต่จู่ๆ ก็มีเสียงเย็นชาพูดขัดขึ้นมาจากด้านหลัง