ตอนที่9 ถูกรางวัลออกนอกประเทศ

ตอนที่9 ถูกรางวัลออกนอกประเทศ เเต่เธอรู้ว่าถ้าตอนนี้เธอไม่เดินเข้าไป อานเนี่ยนฉือต้องตายเเน่นอน เพราะงั้นการที่เธอกำลังเรียนหมออยู่ เธอจึงรู้ว่าถ้าไม่รีบเข้าไปช่วยเธอไม่รอดเเน่ เธอจึงร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ เเต่ไม่มีใครสนใจเธอ ไม่มีใครมาดูหรือญาติดีเธอเลย เธอโมโหมาก เเละเธอก็ไม่เชื่อว่าเธอจะทำอะไรคนพวกนี้ไม่ได้ เธอจึงใช้ชื่อเสียงของลุงเธอ ที่เป็นถึงผู้ที่มีชื่อเสียงด้านการเมืองออกมาข่มขู่พวกเขา ถ้าเกิดโรงพยาบาลไม่ทำการผ่าตัดช่วยเหลืองเธอ เธอจะทำให้หมอเเละคนของโรงพยาบาลทั้งหมดตายตามเธอไป หลังจากได้ยินคำพูดนี้ ชื่อเสียงของลุงซู มีอิทธิพลเป็นอย่างมาก ไม่นานเจ้าของโรงพยาบาลก็โผล่หัวออกมา เเละให้คนเตรียมห้องผ่าตัดให้อานเนี่ยนฉือตามที่เธอสั่ง ตอนนั้น ทุกคนต่างคิดว่าอานเนี่ยนฉีไม่น่ารอด เเต่กลับมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับเธอ เธอไม่เพียงเเต่รอดตายมาจากการตายครั้งนั้น หลังจากที่เธอนอนโคม่าไปครึ่งปี ตัวเธอกลับค่อยๆ หายกลับมาเเข็งเเรงตามปกติ นี่คงเป็นเพราะฟ้ามีตา ไม่เพียงเเค่นั้นหลังจากที่เธอหายเป็นปกติ เธอก็ลืมความทรงจำบางอย่างที่ไม่ดีที่เกิดขึ้นทั้งหมด เเละคนที่เธอไม่สามารถอภัยให้ได้คืออานหยาง เพราะวันนั้นเขากลับทิ้งเธอไปดื้อๆ เขาหายไปอย่างไร้ร่องรอย เเละยังมีอีกเรื่องที่ทำให้เธอคิดว่าอานหยางเลว เเละไม่เหมาะกับการเป็นน้องชายของอานเนี่ยนฉือ เพราะสามวันหลังจากนั้น อานหยางก็กลับมา กลับมาพร้อมกับสัญญบางอย่างในมือ เขาบอกว่ามันเป็นสัญญาที่อานเนี่ยนฉือเคยเซ็นไว้ อานหยางบอกว่า เขาจะเอาสัญญาฉบับนี้ไปเเลกค่าตอบเเทนที่พี่สาวเธอควรได้เป็นการตอบเเทนกลับมาให้ได้ เขาไม่ยอมให้เรื่องนี้จบลงง่ายๆ เเบบนี้เเน่นอน เพราะฉะนั้นเขาต้องการความช่วยเหลือจากลุงซู ตอนนนั้นเธอเองก็ไม่เข้าใจ เเต่เธอก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ควรจบลงง่ายๆ เเบบนี้เหมือนกัน เธอจึงไม่ได้ถามอะไรมาก พาเขาไปหาลุงเธอตามที่เขาต้องการ เเละสุดท้ายเขาก็ตามเงินที่พี่สาวเขาควรได้กลับมาจนได้ เป็นจำนวนเงินที่มากมหาศาล ........ “เห้ย เเกคิดอะไรอยู่ จ้องหน้าฉันทำไมเนี่ย” อานเนี่ยนฉือเห็นเธอมองหน้าตัวเองตาไม่กะพริบ เธอจึงยกมือมาจับหน้าตัวเอง เเต่เธอก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไร เธอจึงเอ่ยถามขึ้น “จ้องเข้าไป ถ้าเเกยังไม่หยุดจ้องฉันจะจับเเกกินเเล้วนะ” พูดจบเธอก็อ้าเเขนอ้าปากกระโจนใส่เธอ เเต่เธอก็ต้องหยุดลง เพราะเธอเห็นเเววตาของเธอเศร้าหมอง เธอจึงยื่นหน้าถามเธอ “ฉันว่าเธอคงกำลังอิจฉาฉันใช่มั้ย เธอต้องกำลังอิจฉาที่ฉันได้ไปเรียนต่างประเทศอยู่เเน่ๆ เลย” “เชอะ....” มองบ่นเเล้วเอ่ยพูดขึ้น “นางหลงตัวเอง ถ้าเเกเลิกหลงตัวเอง เราคงยังเป็นเพื่อนกันได้” เเล้วเธอก็เอ่ยถามด้วยนำ้เสียงจริงจัง “เเต่เเกเชื่อตริงๆ หรอว่าที่อานหยางส่งเเกเรียนเมืองนอกได้ ก็เพราะน้องเเกถูกหวยได้เงินรางวัล” เงินก้อนนั้นมันเป็นเงิน...... “เชื่อ” “ฉันจะไม่เชื่อได้ไง” เธอตอบเเบบไม่ลังเล ถ้าไม่เชื่อเธอจะไปเรียนต่อนอกได้ยังไง เงินมันคงไม่มีทางปลิวมากับสายลมหรอก เเต่เธอรู้สึกเเปลกใจจึงเอ่ยถามเธอ “เเกคงไม่ได้มีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่ใช่มั้ย” ตั้งเเต่ที่เธอหายจากอุบัติเหตุรถยนต์ เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่าระหว่างเมี่ยวอีกับอานหยางก็มีท่าที่เเปลกๆ ไป รู้สึกว่าทางคุ่ไม่ค่อยถูกกัน เพราะฉะนั้นเธอเลยรู้สึกว่าระหว่างสองคนนี้ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเเน่นอน “เหอะ.....” เธอหัวเราะเยาะ “ฉันกับเขาจะมีเรื่องอะไรกันได้ไง เเกอย่าคิดมาก” ในเมื่อเธอเองก็จำอะไรไม่ได้เเล้ว มันก็ไม่จำเป็นที่เธอจะต้องพูดถึงเรื่องนั้นอีก