ตอนที่11 บริษัทไหนก็ห้ามรับเธอ

ตอนที่11 บริษัทไหนก็ห้ามรับเธอ เขามองเห็นรูปที่ติดอยู่ตรงหน้าใบสมัคร หน้าตาสวย เเต่เสียดายเจ้าเล่ห์มากเกินไปหน่อย หลังจากนั้น เขาก็เดินออกจากห้องไป โดยที่หยิบเอกสารทุกอย่างทิ้งลงถังขยะที่อยู่ตรงทางเดิน เขาเอ่ยพูดขึ้น “คนเจ้าเล่ห์เเบบนี้จะมีความสามารถอะไรได้” เขาบอกไว้ตั้งเเต่เเรก คนในวงการนี้ห้ามรับผู้หญิงที่ชื่ออานเนี่ยนฉือเข้าทำงาน ถึงเเม้จะเป็นพนักงานธรรมดาเล็กๆ ก็ไม่ได้ ตอนนี้ บริษัทเซินอวีไม่ยอมรับเธอเข้าทำงาน เธอก็คงต้องเปลี่ยนจากคนเขียนบทเป็นเป้าหมายอื่นเเล้วซินะ คืนนี้ งานเลี้ยงใหญ่ที่กำลังจะเริ่มขึ้น หน้าประตูเต้มไปด้วยนักข่าวมากมาย เเสงเเฟลชไม่หยุดย่อน ดารานักเเสดงมากมายเดินผ่านพรหมเเดงเข้ามา โพสต์ท่าหันมองกล้อง งานเลี้ยงครั้งนี้คนจัดคือถางสือชู เขาจัดงานเลี้ยงครั้งนี้ขึ้นไม่เพียงเเต่เพื่อการกุศลอย่างเดียว เพราะมันยังช่วยให้เขาได้เซ็นสัญญากับบริษัทใหม่ๆ เพิ่มอีกด้วย เพราะคนที่มาร่วมงานเป็นดารานักเเสดงที่มีชื่อเสียง รวมถึงนักธุรกิจอีกมากมาย เพียงเเต่รถจอดได้ไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงคนเอะอะโวยวาย “ได้ไง ทำไมฉันถึงเข้าไปไม่ได้ ฉันเป็นนักข่าวนะคุณ” “ขอโทษนะครับ คุณเข้าไปไม่ได้ครับ” การ์ดเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสุภาพ “เชอะ ไม่เข้าก็ได้ ฉันก็ไม่ได้อยากเข้าขนาดนั้น ฉันไม่ง้อหรอก” เธอหันหลังจะเดินกลับ เเต่กลับสะดุดเข้ากับสายตาของถางสือชูที่กำลังมองมาที่เธออยู่ เขาขมวดคิ้วมองตาไม่กะพริบ “เป็นอะไรไปหรอคะ สือชู” ฉู่ย่วนที่คล้องเเขนเขาอยู่ มองตามสายตาของเขาไปหยุดอยู่ที่อานเนี่ยนฉือ “คุณรู้จักเธอหรอคะ” ผู้หญิงคนนั้นดูค่อนข้างจะแปลกไม่เหมือนใคร เขาเลิกคิ้ว ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “จะเป็นไปได้ไง คงจะเป็นเเฟนคลับของใครสักคน คงอยากจะเนียนเข้าไปร่วมงานด้วย” “เราเข้าไปในงานกันเถอะค่ะ” เขายกมือไปโอบเอวเธอ “อืม” เธอฉีกยิ้มกว้าง ความหล่อของถางสือชูไม่ได้น้อยไปกว่าดาราชายที่มีชื่อเสียงคนอื่นๆ ตอนนี้เขากำลังควงคู่ออกงานกับฉู่ย่วนนักเเสดงหญิงที่กำลังโด่งดังอยู่ในตอนนี้ มีกล้องมากมายจับภาพมาที่ทั้งคู่ เสียงคนกดชัดเตอร์ดังรัวๆ ไม่หยุดไม่หย่อน มีคำถามมากมายที่พวกนักข่าวเอ่ยถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ เขาทำเพียงยิ้ม ไม่ตอบอะไร เธอเองก็ตอบเพียงคำถามที่เกี่ยวกับหนังที่กำลังจะถ่ายทำ เเละคำถามเกี่ยวกับความรู้สึกที่ได้ร่วมงานกับบริษัทเซินอวู่ เเต่ไม่มีใครรู้ว่าข้างนอกกลับมีผู้หญิงอีกคนที่ไม่ละทิ้งความพยายามที่จะเข้ามาในงานให้ได้อย่างอานเนี่ยนฉือ ตอนนี้เธอกำลังหาวิธีเพื่อปีนเข้าไปอยู่ ซูเมี่ยวอีโทรหาเธอ “ลูกพี่ เเกคงแอบเข้าไปในงานได้เเล้วใช่มั้ย” ใช้หัวเเม่ตีนคิดก็ยังคิดได้เลยว่าไม่มีทาง เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เข้าบ้าไร ฉันอยู่ข้างนอกเนี่ย” เธอยกยิ้มมุมปาก “เเกโง่รึเปล่า คนธรรมดาอย่างเเกเนี่ยนะ จะเข้าไปร่วมงานเเบบนี้ ใครจะบ้าปล่อยเเกเข้าไป รีบๆ กลับมาได้เเล้ว ไม่ต้องไปสร้างปัญหาที่ไหนอีก” เธอคิดอะไรง่ายๆ คงคิดว่าเเค่ปลอมตัวเป็นนักข่าวก็จะได้เข้าร่วมงานเเล้วงั้นหรอ นี่มันบ้าชัดๆ นี่ไม่รู้จริงหรือเเกล้งโง่ หรือสมองของพวกนักเขียนจะไม่เหมือนคนทั่วไปหรอ เธอตอบกลับ “ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมกลับไปมือเปล่าเเบบนี้เเน่”