บทที่ 12 ส่งมอบคืนทั้งหมด นายหญิงหนาวยะเยือกแล้ว

บทที่ 12 ส่งมอบคืนทั้งหมด นายหญิงหนาวยะเยือกแล้ว เซียวยี่หันรู้สึกว่ามีบางอย่างค่อย ๆ โผล่ออกมาเหนือน้ำอย่างช้า ๆ แล้ว เขาได้เห็นตอนจบอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว แต่ไม่เข้าใจกระบวนการ ยิ่งรู้สึกว่าซูเฉียวน่าสงสัยแล้ว จริง ๆ แล้วรอบนี้ ซูเฉียวเล่นได้งดงามมาก ยิ่งไม่มีใครสงสัยมาถึงในตัวนาง เพราะ กล่าวไปแล้วสำหรับนาง นี่เป็นระดับยากมาก ๆ แพทย์พิษวิทยาสั่นศีรษะ “กระหม่อมเป็นมนุษย์ด้วยพ่ะย่ะค่ะ!” ในฐานะเป็นแพทย์พิษวิทยา ต่างกลัวยาพิษชนิดนี้แล้วทั้งหมด เห็นได้ชัดว่านายหญิงซูคิดอยากฆ่าซูเฉียวมากแค่ไหน เมื่อมากราบถวายงานที่ฮ่องเต้นั่นแล้ว เซียวยี่หันก็กลับไปที่จวนอ๋องหันแล้ว ทันทีที่เข้ามาในลานเขาเห็นโจวไป๋มู่โบกพัดไว้ นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกท่าทีเป็นนายใหญ่มาก ดูเหมือนก็กำลังรอเซียวยี่หันมานานแล้ว “เจ้าได้ทำลายตัวนำยาไปแล้ว เจ้ามาทำอะไรที่นี่อีก? กลัวว่าเปิ่นหวังตายยังไม่เร็วพอหรือ?” เซียวยี่หันกล่าวเสียงทุ้มต่ำ เขามักจะทำกับเพื่อนที่ดีคนนี้แบบนี้เสมอ แต่โจวไป๋มู่ไม่สนใจด้วย “เพียะ” เก็บพัดแล้ว รอยยิ้มระบายทั่วใบหน้า “ข้าได้ยินว่าวันนี้เจ้าไปที่จวนไท่ซือ ได้พบกับพระชายาในอนาคตของเจ้าหรือไม่? เป็นไง?” “ไม่เห็น!” ตั้งแต่ต้นจนจบเซียวยี่หันยึดถือว่าซูเฉียวไม่ได้ดำรงอยู่ ยิ่งถือว่าไม่ได้เจอแล้ว “ความจริงนังหนูคนนั้นน่าสนใจมาก!” โจวไป๋มู่หรี่ตาแล้ว ก้นบึ้งดวงตามีประกายวูบวาบหนึ่ง “นางไม่ได้ดูง่ายอย่างที่เห็นผิวเผินขนาดนั้น นอกจากนี้ข้าได้ค้นพบความลับหนึ่งแล้ว ที่ข้างกายพระชายาองค์รัชทายาทมีองครักษ์เงาคนหนึ่ง ฝีมือพิเศษ ต่างไม่ได้รับประโยชน์ใด ๆ จากในมือของซูเฉียวทั้งสิ้น” “โอ๊ะ?” เซียวยี่หันรู้ว่าซูเฉียวไม่ได้ขลาดกลัวอย่างที่เห็นผิวเผินแบบนั้น แต่ก็ยังตกใจที่ได้ยินวาจานี้แล้ว ซูเฉียวที่กระทั่งผู้รับใช้ยังไม่เทียบเท่า คนหนึ่งที่หมกตัวอยู่แต่ในเรือนหลังของจวนไท่ซือสิบห้าปี เปลี่ยนไปอย่างมากในชั่วข้ามคืน มีปัญหา! “ข้ายังสามารถหลอกเจ้าได้หรือ! ไม่ใช่บอกแล้วหรือ นางใช้หยกก้อนนั้นรั้งลูกธนูชุดคันศรสิบกว่าดอกขององครักษ์เงานั้นไว้ได้! ค่อนข้างยอดเยี่ยม แม้แต่ข้าเองยังอาจจะไม่สามารถทำได้!” ก้นบึ้งดวงตาของโจวไป๋มู่แฝงความชื่นชมศิโรราบหลายส่วน กล่าวพลางพยักหน้าพลาง ลักษณะนั้น ถูกความสามารถของซูเฉียวสยบยอมแล้วจริง ๆ เซียวยี่หันรู้สึกว่าโจวไป๋มู่เสียงดังเกินไปแล้ว จ้องถลึงเขาแล้วทันที “คืนนี้เจ้าไปที่จวนซูอีกครั้ง!” วันนี้กระดานนี้ ซูเฉียวได้ล้มนายหญิงซูลงถึงที่สุดแล้ว ฝีมือเหี้ยมโหดไปบ้างแล้ว ในมุมมองเซียวยี่หัน ดูไปแล้วกลับสูงส่งสุด กระทั่งเขายังคิดไม่ถึง แม้กระทั่งถึงตอนนี้ เขายังคิดไม่เข้าใจ นายหญิงซูคิดจะใส่ร้ายซูเฉียวชัด ๆ นางกลับพลิกสถานการณ์ได้อย่างไร? “เจ้าสนใจในพระชายาในอนาคตของเจ้าแล้วหรือ? สืบถามเจาะลึกไม่มีปัญหา เจ้าต้องคิดให้ชัดเจน! ซูไท่ซือเป็นคนขององค์รัชทายาท!” โจวไป๋มู่เก็บอารมณ์แล้ว กล่าวว่าอย่างจริงจัง ความจริงโจวไป๋มู่ไม่สนับสนุนให้เซียวยี่หันสมรสกับซูเฉียวเข้าประตูมา ใครจะรู้ว่าใช่มิใช่เป็นหมากตัวหนึ่งของซูซื่อชังที่ติดตั้งไว้ในจวนของอ๋องหันน่ะ! ยังใช้ป้ายดำมาขออภิเษกสมรส ต่างไม่สงสัยก็ไม่ได้ “เกี่ยวอะไรกับเปิ่นหวัง!” เซียวยี่หันจ้องถลึงใส่โจวไป๋มู่แล้วคราหนึ่ง คน ๆ นี้มีสีสันคุณค่า มีสมอง มีวงศ์ตระกูล มีภูมิหลังด้วย ก็คือเสียงดังหนวกหูเกินไปแล้ว พูดมากเกินไป! “ช่างเถอะ ข้าไปหาเฉียวน้อย กวนนางไป!” โจวไป๋มู่พูดอย่างมีสติ หันหลังก็เดินออกไป เขาก็รู้ว่า วันนี้กลางวัน ซูเฉียวได้ผ่านภัยพิบัติอีกครั้งแล้ว ยังเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดจริง ๆ ก็เป็นสิ่งคาดหวังไว้ด้วย นายหญิงซูถูกรังเกียจทอดทิ้งอย่างถึงที่สุดแล้ว คุมขังเข้าในเรือนโดยตรง ไม่เหลือคนรับใช้ทั้งหมดให้สักคน ยิ่งล็อคประตูใหญ่ไว้แล้วโดยตรง มีคนส่งอาหารพิเศษ นี่ทำให้นายหญิงซูตัดขาดความสัมพันธ์กับโลกภายนอกอย่างถึงที่สุดแล้ว “ท่านพ่อ เจ้าไม่สามารถปฏิบัติกับท่านแม่แบบนี้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ท่านแม่ได้ทุ่มเทให้กับท่านพ่อรักเดียวใจเดียวตลอด พลังของตระกูลเชี่ยทั้งสิ้นได้มอบให้ท่านพ่อแล้ว ตอนนี้ท่านแม่ทำผิดพลาดเล็กน้อยเท่านั้น...” ซูซือโง่ทึ่มด้วยแล้ว ไม่คิดว่า ซูซื่อชังจะเกิดเพลิงโกรธมากขนาดนี้ “หุบปากซะ!” ใบหน้าเฒ่าของซูซื่อชังน่าเกลียดมาก แม้ว่าซูซื่อชังอยู่ในราชสำนักยังประดุจโอษฐ์ทองคำวาจาหยกปานนั้น ถึงกับมีอำนาจบารมีมากกว่าฮ่องเต้ปัจจุบัน แต่ตระกูลซูกลับเป็นเพียงขุนนางฝ่ายบุ๋น ทั้งราชวงศ์ต้าฉินสางอู่ ขุนนางฝ่ายบู๊ยิ่งมีสถานที่มากขึ้น ดังนั้น เริ่มแรกซูซื่อชังจึงได้สมรสกับบุตรสาวของตระกูลเชี่ย บุ๋นบู๊ร่วมมือประสานกัน ครอบครองครึ่งหนึ่งของราชวงศ์ต้าฉิน แต่ทว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ อ๋องหันมีพลังที่จะลุกฮือขึ้นต่อสู้ รบการศึกที่ยากหลายรอบแล้ว ยิ่งกุมอำนาจทางทหารอย่างหนักแล้ว เหยียบย่ำตระกูลเชี่ยไว้ที่ใต้เท้าแล้ว ก็เทียบเท่าเหยียบย่ำจวนซูแล้ว ที่ยิ่งทำให้ซูซื่อชังไม่พอใจมาก ในเวลานี้ซูซือพูดจาแบบนี้ ยิ่งทำให้เขาโกรธจัดผิดปกติมาก “ทหาร นำพระชายารององค์รัชทายาทกลับไปจวนรัชทายาท!” เขาผิดหวังมากกับบุตรสาวคนนี้ถึงที่สุดแล้ว ส่งคนทั้งหมดไปยังจวนรัชทายาทแล้ว ยังสามารถพลั้งมือได้ ตอนนี้สิ่งของ ยิ่งวิ่งเข้าไปอยู่ในมือของผู้เฒ่าแล้ว “ท่านพ่อ...” ซูซือไม่ยอมศิโรราบ ยังคิดพูดอะไร ได้ถูกคนข้างกายซูซื่อชังนำตัวไปแล้ว ไม่ให้โอกาสนางพูดเลยอย่างสิ้นเชิง ซูเฉียวมองดูการเล่นละครที่ดีเรื่องนี้ ยัก ๆ ไหล่แล้ว มุมปากเหยียดรอยยิ้มปราดเดียวออกมา “กระทำชั่วไร้คุณธรรมมากต้องทำลายตนเอง!” นายหญิงซูมีวันนี้ ล้วนเป็นตนเองแส่หามา นายหญิงชิวที่ด้านข้างมองซูเฉียวอย่างลึกซึ้งแล้วคราหนึ่ง รู้สึกกระดูกสันหลังเกิดเย็นวาบ “นายหญิงชิว เจ้าว่าไหม!” ซูเฉียวเห็นชิวหลันเซียงมองตน จึงถามประโยคหนึ่งแล้ว เคาะเขย่าภูเขายังสามารถสั่นสะเทือนถึงเสือด้วย คราวนี้ ชิวหลันเซียงควรสามารถหยุดไม่กี่วันแล้ว “โอ้ ใช่ใช่น่ะ!” ชิวหลันเซียงถูกประกายตาเย็นชาของซูเฉียวข่มจนตกใจกลัวแล้วทันที เมื่อใด นังหนูคนนี้น่ากลัวขนาดนี้แล้ว ทันทีที่ซูเฉียวมาถึงข้างกายนายหญิงชิว “ขอแสดงความยินดีกับนายหญิงชิวแล้ว ขอเพียงนายหญิงชิวสามารถกุมโอกาสไว้ ตำแหน่งของนายหญิงซูก็ต้องเป็นของท่านแล้ว ตระกูลเชี่ย พลิกตัวไม่ได้แล้ว!” คำพูดนี้ ทำให้ชิวหลันเซียงยิ่งกลัวแล้ว ถอยหลังไม่กี่ก้าวแล้ว พลางมองไปรอบ ๆ แล้ว แต่ชิวหลันเซียงยังสะท้อนกลับมาแล้ว “ป้าจางเป็นเจ้าส่งมาที่ในเรือนข้า?” “ชู่ว เสียงเบาหน่อย เป็นนายหญิงส่งไป!” ซูเฉียวแก้ไขให้ถูกต้องทันทีแล้ว “นายหญิงอย่าพูดมั่ว ๆ ท่านพ่อกำลังโกรธขึ้นศีรษะ ไม่รู้ว่าจะพาลโกรธเจ้าไหม!” ทำให้บนใบหน้าชิวหลันเซียงตึงเครียดไปหลายส่วนแล้ว นางยังรู้ว่าซูซื่อชังโกรธมากในเวลานี้ เรื่องน่าเกลียดในครอบครัวอย่าแพร่ออกไป อ๋องหันเพิ่งเห็นประจักษ์แก่ตาแล้วทุกอย่าง หญิงสาวคนหนึ่งที่ถูกทำลายชื่อเสียงไปแล้ว ยังพิการขาข้างหนึ่งแล้ว อดไม่ได้ที่จะกังวลในส่วนที่เหลือของชีวิต...!” ซูเฉียวกระซิบอีกครั้งแล้ว “ความจริง เท้าของน้องเล็กสามารถรักษาได้” ครึ่งแรกของประโยค จู่ ๆ ทำให้ดวงตาของชิวหลันเซียงสดใสแล้ว คำพูดที่อยู่เบื้องหลัง ถึงกับฟังไม่เข้าเลย ยกมือขึ้นคว้าแขนเสื้อของซูเฉียว “พี่รอง สิ่งที่เจ้าพูดเป็นความจริงไหม? เท้าของชิงเอ๋อสามารถรักษาจริงหรือ? เจ้ารีบบอกนายหญิง ใครสามารถรักษาได้? นายหญิงต้องขอบคุณเจ้ามากแน่นอน” “นายหญิง ข้าคนนี้ ตลอดที่ผ่านมาเพียงชอบคนที่รู้กาลเทศะ ขอบคุณสองคำ ใครล้วนสามารถพูดได้!” ซูเฉียวเหวี่ยงมือของชิวหลันเซียงออกไปโดยไร้ร่องรอยแล้ว ลากระยะห่างออกไปแล้วบ้าง “เรื่อนของข้าถูกรื้อค้นจนกลายเป็นแบบนี้ นายหญิงรู้สึกว่า ยังสามารถอยู่อาศัยได้ไหม?” ชิวหลันเซียงฉลาดขนาดไหน ตอนนี้รีบยิ้มพลางพยักหน้า “ย่อมไม่สามารถอยู่อาศัยได้ นายหญิงนี่ก็ให้คุณหนูรองเข้าไปอาศัยในเซียงซือหยวนด้านทิศใต้!” “รบกวนแล้ว!” ซูเฉียวเลิกคิ้วแล้วคราหนึ่ง หันหลังก็เดินออกไป “คุณหนูรอง...” นายหญิงชิวรีบตะโกนแล้วประโยคหนึ่ง ซูเฉียวไม่ได้หันศีรษะกลับ “ข้าเหนื่อยบ้างแล้ว! พักผ่อนดีแล้ว นายหญิงค่อยกลับมาหาข้าอีกเถิด” กล่าวไปอีกอย่างไร นางเป็นคุณหนูที่ถูกต้องตามกฎหมายด้วย ส่วนชิวหลันเซียงเป็นเพียงภรรยาน้อยคนหนึ่ง นางพูดแบบนี้ไม่เกินเลยสักนิด เมื่อก่อนชิวหลันเซียงได้ช่วยนายหญิงซูเหยียบย่ำนางมาตลอด แกล้งนาง นางต้องจ่ายคืนให้หมด ๆ นี่จึงถูกต้อง