บทที่ 11 ดูดีที่สุดในบรรดาหนุ่มหล่อ

บทที่ 11 ดูดีที่สุดในบรรดาหนุ่มหล่อ เห็นได้ชัดว่าซุนโสงไม่ได้คาดคิดว่าหลินเถาเยาจะพูดเงินเรื่องกับเขาในเวลานี้ เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และคิดถึงเงินสดที่เพิ่งถอนออกมาก่อนที่จะไปงานเลี้ยง ดังนั้นเขาจึงหยิบจากกระเป๋าสูทด้านในของเขา และขว้างมันอย่างดุเดือดไปที่หน้าของหลินเถาเยา \"เฮ้อ เอาเงินของเธอไป! ตอนแรกผมคิดว่าจะนอนกับคุณก่อนถึงค่อยมอบมันให้คุณ แต่ตอนนี้ผมคิดว่าคุณสกปรกแล้ว คงไม่รบกวนคุณแล้วล่ะ!! ฮ่าฮ่าฮ่า!\" เสียงหัวเราะอย่างชัยชนะดังทั่วทั้งห้องโถง ทำให้ทุกคนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว พฤติกรรมนี้ ดูเหมือนหยาบคายไปบ้าง แต่ใครจะกล้าออกหน้าช่วยผู้หญิงหน้าเงินที่ไม่รู้จักด้วย? และยิ่งไปกว่านั้น เธอก็ไม่ได้ระมัดระวังกริยาและคำพูดของตัวเองด้วย หาเรื่องใส่ตัวเปล่าๆ เมื่อปึกเงินถูกโยนลงบนใบหน้าของหลินเถาเยาทำเอาเธอรู้สึกเจ็บ เธอกัดริมฝีปากล่างจนห้อเลือด ทั่วทั้งร่างแข็งทื่ออยู่ตรงนั้นอยู่เป็นเวลานาน ดูเหมือนว่ารอบๆ ตัวเธอจะช้าลงมา เงินค่อยๆ ตกลงทีละใบๆ เธอต้องการเงินพวกนี้ แม้ว่ามันจะแลกกับศักดิ์ศรีของตัวเอง แม้ว่าจะทำให้เธอรู้สึกไม่ดี แต่เธอก็ต้องการมัน พฤติกรรมของหลินเถาเยาทำให้ทุกคนในที่นั้นถอนหายใจออกมา พวกเขาไม่อาจจินตนาการได้ว่า ภายใต้คำสบประมาทดังกล่าว เธอก็ยังสามารถเก็บเงินนั้นได้อย่างเรียบนิ่ง ไม่มีความละอายสักนิดเลยเหรอ?! ผู้คนระดับสูงเหล่านั้นล้อมรอบหลินเถาเยา ราวกับว่าพวกเขากำลังดูสัตว์หายากอย่างไรอย่างนั้น และพูดกล่าวว่าเธอไปต่างๆ นานา ไม่ว่าจะเป็นคำพูดที่ไม่น่าฟัง คำพูดตำหนิ ล้วนเข้าไปในหูของหลินเถาเยา และสิ่งที่เธอสามารถทำได้ก็คือทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยินมัน มีเพียงใบหน้าเล็กๆ นั้น ที่เต็มไปด้วยน้ำตา เพื่อบอกกับคนอื่นว่าเธอก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน โทรศัพท์ในกระเป๋าของหลินเถาเยาดังขึ้น เสียงเรียกเข้าดังกล่าวเป็น \"จีเซียงสามเป่า\" ทำให้ซ่างซิวจื๋อมีความรู้สึกอยากจะพังกำแพง หลินเถาเยาดึงโทรศัพท์ออกมาด้วยความหวาดกลัว หลังจากเห็นผู้โทรบนโทรศัพท์ เธอหยุดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกดปุ่มรับ โดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดขึ้น หลินเถาเยาก็พูดและร้องออกมา \"เวยเวย ช่วยฉันด้วย......\" ถังหน่วนเวยกำลังทานอาหารกับแฟนของเธอ เดิมทีเธออยากจะบอกกับหลินเถาเยาว่าไม่ต้องล็อกประตูในคืนนี้ เพราะเธอไม่ได้นำกุญแจมา แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของหลินเถาเยา เธอก็ไม่ทันได้พูดอะไร ก่อนจะรับถามที่อยู่ และรีบหยิบกระเป๋าออกไป โดยไม่มีแม้แต่บอกกล่าวกับแฟนของเธอ หลังจากวางสายโทรศัพท์ หลินเถาเยาเริ่มเก็บเงินและร้องไห้อีกครั้ง สิ่งที่น่าเศร้าเหล่านี้ ทำให้ซ่างซิวจื๋อรู้สึกทั้งลำบากใจและลำพองใจ ผู้หญิงที่อยู่รอบตัวเขาเกือบทั้งหมดแสดงออกอย่างเงียบๆ ว่าอยากจะได้เงิน บ้านและรถยนต์ แต่สำหรับหลินเถาเยา แสดงออกอย่างชัดเจนว่าอยากได้เงินยังน้อยเกินไป ที่สำคัญคือต่อหน้าผู้คนจำนวนมากต่างหาก ถ้าเป็นคนอื่น พวกเขาจะเลือกที่จะแสดงออกถึงความยุติธรรมหรือความโกรธ และโยนเงินคืน พูดได้เลยว่า หลินเถาเยาทำให้ซ่างซิวจื๋อต้องมองเธอใหม่อีกครั้ง กงหยู่ที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ข้างๆ ของซ่างซิวจื๋อเมื่อไร ก่อนจะชนแขนเขาเล็กน้อยและพูดว่า \"เฮ้ ครั้งนี้นายไม่ทำเหมือนวีรบุรุษช่วยสาวงามอีกเหรอ?\" ซ่างซิวจื๋อมองไปที่เขา \"เป็นวีรบุรุษมากเกินจนอยากจะอาเจียนแล้ว นอกจากนั้นสาวงามนี้ก็ไม่ใช่อาหารของฉัน\" \"Isee เมื่อครู่นี้นายได้ประเมินเกี่ยวกับสัดส่วนของเธอแล้ว แต่ไม่ได้ดูหน้า\" กงหยู่พยักหน้าเห็นด้วย \"นายช่วยไตร่ตรองคำพูดที่ไม่ได้คุณค่าเหล่านี้ในสมองของนายก่อนได้ไหมแล้วค่อยพูดออกมา?\" ซ่างซิวจื๋อกล่าวว่าเพื่อนของเขา \"คำพูดเหล่านี้นายไตร่ตรองแล้วใช่ไหมถึงพูดออกมา? ฉันก็แค่พูดย้ำอีกครั้งเท่านั้น\" ซ่างซิวจื๋อยิ้มอย่างมีเลศนัย \"คุณชายสามบ้านกงฉันเพิ่งพบว่านายและน้องสาวของฉันมีรสนิยมที่คล้ายกัน นายสนใจที่จะดื่มชากับน้องสาวของฉันในช่วงนี้ไหม อย่างใกล้ชิด?\" สีหน้าของกงหยู่เปลี่ยนไปทันที และพูดว่า \"ประธานซ่าง ท่านเป็นถึงคนใหญ่คงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับคนเล็กๆ ท่านเป็นถึงคนใหญ่คนโต คงยกโทษให้คนต่ำต้อยอย่างผม ผมปากมากไปเองครับ ผมจะไม่ปรากฏต่อหน้าท่านอีก ผมสัญญาว่าจะให้ท่านไม่อารมณ์เสียอีกครับ\" หลังจากพูดจบ กงหยู่ก็หลบลี้หนีหายทันที เมื่อคุณจี้ซูหานปรากฏตัว จะมีใครกว่าพูดอะไรอีก กงหยู่ถูก จี้ซูหานหลอกจนเกือบจะต้องเข้าโรงพยาบาลจิตเวช แน่นอนว่าต้องหลีกหนีไปจากเธอ \"หยุดก่อน\" ซ่างซิวจื๋อพูดออกมาสองคำอย่างช้าๆ รอยยิ้มที่หาได้ยากของเขาปรากฏขึ้น กงหยู่รู้ว่าเขากำลังโชคร้าย ในตอนที่บนพื้นยังเหลือเงินอีกหนึ่งใบ มือของหลินเถาเยาถูกเหยียบย่ำด้วยเท้าของใครคนหนึ่ง เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้น แล้วพูดว่า \"คุณผู้ชายคะ โปรดยกเท้าขึ้นด้วยค่ะ คุณเหยียบมือของฉันอยู่\" แชมเปญในมือของซ่างซิวจื๋อนั้นสั่นเล็กน้อย เท้าของซุนโสงไม่ได้ขยับออกไป เขาแค่ก้มตัวลงและถ่ายน้ำหนักทั้งหมดไปยังเท้าของเขา \"หลินเถาเยา ผมไม่คิดว่าคุณจะชอบเงินขนาดนี้เลย ถ้ารู้อย่างนี้ผมคงให้เงินคุณก่อน เพราะถึงอย่างไรในท้ายที่สุดถ้าผมบอกให้คุณทำอะไรคุณก็จะทำใช่ไหม?\" ซุนโสงทำเช่นนั้น เพียงแค่ต้องการให้หลินเถาเยาได้รับความดูถูกภายใต้ดวงตาของทุกสายตา แม้ว่าหลินเถาเยากำลังร้องไห้ และทำเหมือนไม่เป็นอะไร แต่ก็ยังคงเก็บเงินทั้งหมดอยู่ดี \"ข้อตกลงของเราคือฉันต้องไปงานเลี้ยงกับคุณและขึ้นเตียงกับคุณหนึ่งครั้ง คุณถึงจะให้เงินกับฉัน หรือคุณมีข้อเรียกร้องอย่างอื่นอีกเหรอคะ?\" \"แล้วคุณรู้อะไรไหม ว่าการขึ้นเตียงมีข้อเรียกร้องอื่นๆ มากมาย?\" เสียงของซุนโสงพูดออกมาอย่างแสดงความต้องการ \"ฉันไม่รู้\" หลินเถาเยาตอบอย่างราบเรียบ \"ถ้าอย่างนั้นคุณอยากจะขึ้นเตียงกับผมไหม แล้วผมจะสอนคุณเอง?\" พูดตามตรง เขาต้องการลิ้มรสของเด็กผู้หญิงคนนี้จริงๆ ถ้าเขารู้ก่อนหน้านี้ เขาคงไม่ใช้อารมณ์จนเสียเรื่อง ตอนนี้เขาจึงต้องเสียเงินอีกครั้ง คราวนี้หลินเถาเยาไม่ได้ก้มศีรษะเพื่อตอบคำถาม แต่เงยหน้าขึ้น ตากลมเหมือนกวางน้อยนั่นจ้องมองที่ซุนโสง และตอบอย่างเฉียบขาด \"ไม่อยากค่ะ ฉันมีเงินเพียงพอแล้ว\" ซุนโสงรู้สึกไม่พอใจ และบีบหน้าของหลินเถาเยาด้วยมือที่มีไขมันของเขา \"เฮ้อ คนแบบคุณยังจะหน้าเงินได้อีกเหรอ?\" \"ประธานซุน ทำไมคุณถึงเล่นกับเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่เลิก ลดสถานะของคุณมากเกินไปรึเปล่า\" เสียงเบาๆ ดังขึ้นเหนือศีรษะ ดวงตาของหลินเถาเยามองไป และเห็นใบหน้าที่หล่อเกินคำบรรยาย ผมสีทองที่โดนเด่นไม่น้อยไปกว่าความหล่อนั้น ใบหน้าคม และดวงตาสุนัขจิ้งจอกคู่นั้น คุณสมบัติบนใบหน้าสมบูรณ์แบบราวกับเป็นงานศิลปะที่สร้างขึ้นโดยพระเจ้า อย่างไร้ที่ติ หูข้างซ้ายของเขาใส่ต่างหูเพชร ส่องแสงประกายภายใต้แสงไฟคริสตัลในห้องโถง เขาสวมสูทสีเทา รูปร่างสูงใหญ่ แสดงถึงความไม่ธรรมดา ให้ตายเถอะ ดูดีที่สุดในบรรดาหนุ่มหล่อ หลินเถาเยาลืมสถานการณ์ของตัวเองไปชั่วขณะ จ้องตรงไปที่ชายตรงหน้า และอยากจะตะครุบไปที่ร่างนั้น ก่อนพูดเสียงดังว่า \"คุณผู้ชายคะ หลงเสน่ห์ฉันแล้วเหรอคะ!\" หลินเถาเยาไม่มีงานอดิเรกพิเศษอะไร มองหนุ่มหล่อก็เป็นหนึ่งในนั้น และนี่ก็เหมือนกับถังหน่วนเวยแน่นอนว่าหัวใจเล็กๆ ที่บริสุทธิ์ของเธอยังคงเป็นของพี่เสิ่นสี