บทที่ 3 แค่เธอก็พอ

ฟังจากน้ำเสียงของกรกฎ รัดเกล้าก็รู้ในทันทีว่าน่าจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอส่งสายตาคาดโทษไปยังเด็กหญิงที่หลบอยู่ด้านหลังของหัวหน้าแก็งค์ “เธอไม่ต้องดุยี่หวาเลยนะ คนที่สมควรถูกลงโทษคือเจ้าเมฆ” “คุณหนูเมฆไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆค่ะ” “แขนเธอแดงขนาดนั้น บอกไม่เป็นอะไรอีกได้ยังไง แล้วนี่ทำแผลรึยัง” “แม่ไปทำแผลก่อนเถอะนะคะ” “ฉันทำแล้วค่ะ คุณหนูเมฆเค้าทำ...” “คุณน้าไม่ต้องแก้ตัวแทนผมหรอก อยากจะทำโทษยังไงก็เชิญ” เสียงของเด็กชายวัยเก้าขวบที่แทรกขึ้นมาระหว่างบทสนทนานั้นทำให้ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน หญิงสาวยังคงจ้องเด็กชายวัยเก้าขวบเศษที่เดินเข้ามานั้นไม่วางตา จะว่ารู้สึกเป็นต่อก็ไม่ใช่ แต่จะให้หายโกรธก็ยังทำไม่ได้ ขนาดเธอยังไม่เคยลงไม้ลงมือกับแม่ของเธอ ผู้ชายคนนี้คิดว่าเขาใหญ่โตแล้วจะมาทำตัวเอาแต่ใจกับแม่และเธองั้นเหรอ ฝันไปเถอะ...ทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ “อวดดีนักนะ เป็นตัวต้นเหตุให้ผู้หญิงของฉันกับน้องสาวของแกหายไปไม่พอยังมาทำตัวโอหัง ทำร้ายคนอื่นไปทั่วอีก” “หยุดพูดเรื่องนี้สักที จะจัดการยังไงก็รีบๆพูดมาเถอะ” “คุณหนู นายท่าน ใจเย็นแล้วค่อยพูดกันดีกว่านะคะ” “เหอะ!!...โอหัง ประกาศให้ทุกคนรู้โดยทั่วกันว่าให้กักบริเวณเมฆฟ้าเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ห้ามให้ออกจากที่พัก ใครให้มันออกมาอย่าหาฉันไม่เตือน ส่งข้าวส่งน้ำให้มันก็พอ และต่อไปนี้เธอไม่ต้องมาดูแลเจ้านี่อีกนะรัดเกล้า ปล่อยให้มันดูแลตัวเอง” “นายท่านอย่าทำแบบนี้เลย คุณหนูเมฆฟ้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ เค้ายังเด็กอยู่นะคะ” “คำก็เด็กสองคำก็เด็ก รัดเกล้าเพราะมีเธอให้ท้ายแบบนี้ไง เจ้านี่ถึงเอาแต่ใจ คอยดูนะ ถ้าไม่มีเธอแล้ว มันจะทำกร่างกับใครได้อีก” “เหอะ!!...อยากทำอะไรก็เชิญ” เด็กชายวัยเก้าขวบเศษพูดเพียงเท่านั้น ก่อนหันหลังกลับเข้าที่พักของตัวเองทันที “ดูมันซะ อวดดี!!” รัดเกล้ามองเด็กชายวัยเก้าขวบที่เดินออกไปจากบริเวณนั้นอย่างอวดห่วงไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะทำให้กรกฎถอนคำสั่ง สิ่งเดียวที่จะทำได้ก็คือลูกสาวของเธอ เพราะลูกสาวของเธอต้องเป็นคนที่บอกเรื่องนี้ให้กับผู้ชายคนนี้แน่นอน “ยี่หวา!! ลูกต้อง…” “รัดเกล้า เรื่องนี้เธอห้ามดุยี่หวา ฉันตัดสินใจของฉันเอง ทุกคนได้ยินแล้วใช่มั้ย ปฏิบัติตามด้วย” กรกฎออกคำสั่งแบบนั้น ก่อนเดินออกไปจากบริเวณนั้นทันที ชายร่างสูงผู้เป็นผู้นำของแก๊งค์นั้นเดินออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ เหลือเพียงผู้หญิงสองคนที่มองดูผู้ชายทั้งสองคนเดินออกไปอย่างเสียไม่ได้ “ลูกรู้ใช่มั้ยว่าทำอะไรลงไป” “แม่คะ ยี่หวา...” “พอใจแล้วใช่มั้ยที่เห็นคุณหนูเมฆฟ้าถูกลงโทษแบบนี้ ยี่หวาก็รู้ดีว่าคุณหนูไม่มีใคร แล้วทำไมลูกถึงใจร้ายแบบนี้” “ลูกแค่...” “รับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำด้วยละกัน” รัดเกล้าพูดเพียงเท่านั้น ก่อนที่เธอจะมองกลับเข้าไปในที่พักของเมฆฟ้า เด็กชายตัวเล็กที่เธอเฝ้าดูแลทะนุถนอมมาเป็นอย่างดี แม้ว่าเด็กผู้ชายคนนี้จะเอาแต่ใจกับทุกคน แต่เขาก็เชื่อฟังเธอและไว้วางใจเธอที่สุด แต่แล้ววันนี้กลับกลายเป็นลูกสาวของเธอที่ทำให้เขาต้องถูกลงโทษแบบนี้ เธอได้เพียงแต่มองเท่านั้น ไม่สามารถฝ่าฝืนคำสั่งของหัวหน้าแก๊งค์ได้ จึงทำได้เพียงเดินออกมาจากบริเวณนั้น - - - ณ ปัจจุบัน - - - - - - ณ ที่พักของเมฆฟ้า- - - เมฆฟ้ามองใบหน้าของหญิงสาวด้วยความแปลกใจที่เธอจ้องกลับมาอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัว ทุกคนในแก๊งค์ล้วนแต่เกรงกลัวเขา ไม่มีใครกล้าเข้าใจเขาแต่ในแววตาของผู้หญิงคนนี้กลับมีแต่ความเชื่อใจไว้ใจมอบให้เขาเท่านั้น "ยี่หวา เธอไม่รู้สึกกลัวฉัน เหมือนที่คนอื่นกลัวบ้างเลยรึไง" ชายที่อยู่ตรงหน้าพูดพร้อมส่งสายตาดุๆมาจ้องมองที่ดวงตาของเธอ "ฉันจะกลัวทำไม ในเมื่อคุณฟ้าเป็นคนใจดีมากกกกก แค่ไม่ยอมแสดงความรู้สึกจริงๆออกมา ชอบก็บอกว่าชอบ รักก็บอกว่ารัก แต่ถ้าเกลียดเก็บไว้ดีกว่านะคะ จะได้ไม่ทำให้ใครรู้สึกไม่ดี" "..." "เราจะอยู่ได้นานสักเท่าไหร่เชียว เวลาทั้งชีวิตไม่ได้มีมากพอให้มาเสียเวลาโกรธแค้นกันนะคะ" "..." "เรามีคนรักเยอะๆดีกว่ามีคนเกลียดไม่ใช่เหรอ" "ฉันไม่ได้ต้องการให้ใครมารักมากมายขนาดนั้น แค่เธอก็พอ" อึก!!!..หญิงสาวนิ่งไปพักใหญ่กับคำพูดประโยคนี้ของชายที่อยู่ตรงหน้า เจ้านายของเธอที่เป็นคนดูแลมาโดยตลอด นี่เธอกำลังถูกบอกรักจากเขางั้นเหรอ คำพูดบอกรักที่เธอรอมาทั้งชีวิตหรือว่าเธออาจจะคิดไปเอง "คุณฟ้า ที่คุณฟ้าพูดหมายความว่ายังไงคะ" หญิงสาวจ้องไปที่ใบหน้าและดวงตาของชายที่อยู่ตรงหน้า พร้อมถามออกไปอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าผู้ชายคนนี้จะพูดแบบนั้นกับเธอ ผู้ชายที่ไม่เคยสนใจเธอมาทั้งชีวิต ชวนทะเลาะไม่เว้นวัน หาแต่เรื่องให้เธอเป็นคนจัดการได้ตลอดเวลา แล้ววันนี้เขาจะมาสนใจผู้หญิงอย่างเธอได้อย่างไร - - - สิบเจ็ดปีที่แล้ว - - - - - - ณ ที่พักของรัดเกล้า - - - “เอานี่ไปให้คุณหนูด้วย ให้คุณหนูทานให้หมด ถ้าไม่หมดไม่ต้องกลับมาที่บ้านนะ จำไว้” “หนูรู้ว่าหนูทำไม่ถูก แต่หนูก็ไม่ได้เป็นคนที่ทำผิดก่อน คุณฟ้าต่างหากที่ต้องขอโทษแม่” “คุณหนูเมฆเค้าขอโทษแม่แล้ว” “หนูไม่เชื่อ อย่างเค้าน่ะเหรอ แม่ไม่ต้องมาแก้ตัวแทนเค้าหรอก” “จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่ลูก แต่ตอนนี้ยี่หวาต้องยกอาหารพวกนี้ไปให้คุณหนู เพราะไม่มีใครยอมเข้าออกที่นั่น ยี่หวาต้องเป็นคนดูแลคุณหนูเมฆ เข้าใจแล้วใช่มั้ย” “ค่ะ รับทราบแล้วค่ะ” - - - - - - - - - - - - - - - - - - -