已经是第一章了
บทที่ 11 สวรรค์ต้องการที่จะฆ่าเธอใช่ไหม
บทที่ 11 สวรรค์ต้องการที่จะฆ่าเธอใช่ไหม
“จะให้สนใจมากขนาดนั้นก็ไม่ไหวหรอกนะ!” เยี่ยนหานเอาแต่ก้มหน้าอยู่ตลอด เธอทำได้เพียงยกยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่นและก้าวไปทีละก้าวเท่านั้น “ฉันไม่อยากที่จะเข้าไปพัวพันอะไรกับเขาอีก ถ้าต้องทิ้งงานที่ทำอยู่ตอนนี้ไป สำหรับฉันแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับการบีบบังคับตัวเองให้เดินไปถึงทางตัน แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่เสียใจทีหลัง!”
ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้นเอง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
เยี่ยนหานหันไปมองก็พบว่าน้องสาวของเธอโทรมา เธอจึงกดรับสาย “ลู่เอ๋อ ถึงไหนแล้ว”
“พี่คะ ฉันปวดท้องมาก แต่ยังต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึง...” พอพูดถึงตรงนี้ โทรศัพท์ของน้องสาวก็ถูกคุณแม่เยี่ยนแย่งไป “หานหานพี่แม่เองนะ ดูเหมือนว่าน้องของลูกอาจจะแท้งลูก แต่ว่าตอนนี้พวกเราเพิ่งจะถึงชานเมือง!”
“แม่คะ น้องกับแม่ลงจากรถก่อนนะคะ จากนั้นก็เรียกรถไปโรงพยาบาลโดยตรงเลย หนูจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”
“อ้อใช่ แม่คะ ตอนนี้แม่มีเงินอยู่เท่าไหร่”
“แม่เอามาแค่ห้าร้อย เดิมทีก็มีครบสองพัน แต่พ่อของลูกมาขโมยไปแล้วพันห้า แถมยังต้องจ่ายค่ารถอีก เลยเหลือแค่สีร้อยกว่า ๆหานหาน ลูกต้องเอาเงินมาด้วยละ!”
ใบหน้าของเยี่ยนหานซีดขาว หรือว่าสวรรค์กำลังต้องการที่ฆ่าเธออย่างนั้นใช่ไหม
“แม่คะ!” เยี่ยนหานชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็กัดฟันพูดออกมา “ได้ค่ะ แม่ไม่ต้องกังวลเรื่องเงินแล้ว เดี๋ยวหนูคิดหาวิธีเอง!”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ เยี่ยนหานก็รู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้าอยู่แล้ว เธอมองไปที่ของที่กองอยู่ในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ของบ้านลู่เหว่ย แล้วรีบเข้าไปจัดมันให้เป็นระเบียบ “ขอบคุณมากเลยนะคะอาจารย์ลู่ แต่ฉันขอฝากของวางไว้ที่บ้านอาจารย์ชั่วคราวก่อนได้ไหม ตอนนี้ฉันต้องรีบไปโรงพยาบาล อาจจะต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะกลับมาได้”
ลู่เหว่ยกลับไปที่ห้องตัวเองครู่หนึ่งก่อนจะกลับออกมาพร้อมบัตรใบหนึ่ง “เยี่ยนหาน เธอเอาบัตรใบนี้ไป!”
เยี่ยนหานรู้สึกหายใจไม่ออก เธอเงยหน้ามองเขา
สีหน้าของเขาเงียบสงบมาก จากนั้นก็พูดชี้แจงออกมาว่า “ตอนนี้เธอตกงาน กระเป๋าสตางค์ก็หาย เธออย่ารักหน้าตาจนทำให้ชีวิตลำบากนักเลย เงินนี่ฉันให้เธอยืม ไม่ใช่ให้เงินเธอโดยเปล่า ถ้าเธอเมื่อไหร่ที่เธอรู้สึกไม่สบายใจ ถึงตอนนั้นก็ค่อยจ่ายคืนฉันตามอัตราดอกเบี้ยของธนาคารก็ได้! ข้างในมีเงินอยู่หนึ่งหมื่น!”
“ลู่เหว่ย!” ปลายจมูกของเยี่ยนหานรู้สึกเปรี้ยวฝาดขึ้นมา เขาช่างคิดได้รอบคอบถึงเพียงนี้ แม้แต่เรื่องศักดิ์ศรีหน้าตาก็ล้วนถูกพิจารณาด้วยหมดแล้ว เธอรู้แล้วว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาทำตัวหัวแข็ง การหยิ่งในศักดิ์ศรีไม่ได้ช่วยให้เธอมีชีวิตรอด “ขอบคุณค่ะ!”
เธอรับบัตรใบนั้นเอาไว้ แต่ทว่าในหัวใจรู้สึกราวกับว่าเหมือนกำลังถูกมีดทิ่มแทง แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยรู้สึกอับจนหนทางเช่นนี้มาก่อน แต่เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ในช่วงเวลาที่สิ้นไร้หนทางจะมีเพื่อนแท้มาคอยช่วยเหลือ แม้แต่ศักดิ์ศรีของตนเองก็ยังคงสามารถไว้ ในหัวใจมีความรู้สึกอบอุ่นปรากฏขึ้นมา
“ดีมาก เธอรีบไปเถอะ! เธอวางใจได้เลยว่าของที่ฝากไว้กับฉันจะไม่หายไปแม้แต่ชิ้นเดียว” ลู่เหว่ยรับรอง
“ขอบคุณนะ!” ดวงตาของเยี่ยนหานแดงเรื่อ ต่อมน้ำตาของเธอทำงานได้ดีมากเป็นพิเศษ โดยเฉพาะตอนที่กำลังรู้สึกซาบซึ้ง ตอนนี้เธอไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าหยาดน้ำตากำลังไหลอาบไปทั่วทั้งใบหน้า “ฉันจะพยายามคืนให้คุณอย่างเร็วที่สุดแน่นอน! เรื่องความเกรงใจอะไรนั่นฉันก็จะไม่พูดแล้ว! ขอบคุณมากจริง ๆ ”
เยี่ยนหานหยิบเสื้อผ้าไปสองสามชุด จากนั้นก็รีบถือบัตรของลู่เหว่ยไปที่โรงพยาบาล เธอกลัวว่าถ้านั่งรถเมล์แล้วจะไม่ทันเวลา จึงกัดฟันโบกรถแท็กซี่
ตอนที่เธอเพิ่งจะถึงประตูใหญ่ของโรงพยาบาล คุณแม่กับน้องสาวกำลังเตรียมลงมาจากรถตรงหน้าเธอพอดี
เยี่ยนลู่ค่อมหลังกอดท้องของตนเองเอาไว้โดยมีแม่คอยประคับประคองอยู่ด้านข้าง แต่ดูเหมือนว่า เยี่ยนลู่จะทรมานเอามาก ๆ คนเป็นแม่แทบที่จะพยุงเธอเอาไว้ไม่อยู่
คุณแม่ดูแก่ตัวมากขึ้นไปอีก เส้นผมที่อยู่บนขมับทั้งสองข้างกลายเป็นสีเทาขาว เยี่ยนหานที่มองอยู่ไกล ๆ รู้สึกเปรี้ยวฝาดขึ้นมาในหัวใจทันที เธอรู้ว่าแม่มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ไม่ค่อยจะดี หลายปีมานี้ที่เธอห่างหายไปจากบ้านเกิด แม่ของเธอจะต้องถูกพ่อทุบตีอย่างหนักแน่นอน ตลอดหลายปีมานี้เธอก็ทำงานเก็บเงินส่งไปที่บ้าน เพราะเธอรู้ว่าเงินเดือนของแม่จะต้องถูกพ่อเอาไปเล่นพนันจนหมด ถ้าเธอไม่ส่งเงินกลับมาแม่กับน้องก็คงจะต้องอดอยาก
หัวใจของเยี่ยนหานรู้สึกทุกข์ระทม เธอกล้ำกลืนน้ำตาลงไป แล้วออกวิ่ง “แม่คะ! ลู่เอ๋อ!”
“หานหาน!” คุณแม่เยี่ยนนามหลินสู้หมุนตัวกลับไปมองลูกสาวคนโต ขอบตาของเธอแดงเรื่อ ลูกสาวของเธอผมลงไปอีกแล้ว ทั้งยังดูซีดเซียวมากอีกด้วย “เร็วเข้า น้องสาวลูกเลือดไหลออกมาแล้ว!”
ในตอนนั้นเอง คนขับรถก็ลงมาจากรถแล้วพูดกับพวกเธอว่า “ไอหยา! พวกคุณทำรถของผมสกปรกหมดแล้ว แล้วนี่จะจ่ายเงินชดเชยให้ผมไหม คุณดูสิ เลือดไหลนองขนาดนี้ จะจัดการเรื่องความเสียหายของผมยังไง”
“แม่คะ หนูปวดท้อง” เยี่ยนลู่อดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอประคองท้องแล้วคุกเข่าลงไปนั่งบนพื้น “พี่คะ ช่วยฉันด้วย!”
“ไม่เป็นไรนะ พวกเราถึงโรงพยาบาลแล้ว แข็งใจอีกนิดลู่เอ๋อ ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่อยู่นี่แล้ว!”
“พี่คะ ฉันเจ็บมากเลย!” น้ำเสียงของเยี่ยนลู่แฝงไว้ด้วยเสียงร้องไห้
เยี่ยนหานเพิ่งจะสังเกตว่ามีเลือดสีแดงฉานเปื้อนอยู่ที่ใต้สะโพกของเยี่ยนลู่เต็มไปหมด อีกทั้งบนที่นั่งผู้โดยสารของรถแท็กซี่ก็ถูกอาบย้อมไปด้วยเลือดจำนวนมาก แต่ถึงอย่างนั้นคนขับรถก็ยังไม่คิดที่จะสนใจ
已经是最新一章了
加载中
