บทที่18 วิลล่าในชายหาด

บทที่18 วิลล่าในชายหาด รถได้ขับมาอย่างช้าๆที่หน้าวิลล่าตรงชายหาด “ถึงแล้วครับเจ้านาย” คนขับรถลงจากรถแล้วช่วยยินเซิงเจ๋อเปิดรถอย่างนอบน้อม ยินเซิงเจ๋อได้ยินเสียงของคนขับรถ ถึงค่อยละสายตาจากใบหน้าอันสวยงามของหลินโย่ยีมา จูงมือเล็กๆที่อ่อนเยาว์ของหลินโย่ยีลงจากรถ สายตาของหลินโย่ยีเป็นประกายเมื่อมองวิลล่าที่หรูหราอยู่ตรงหน้า นี่มันใหญ่จังเลย ไม่รู้ว่าสมองของหลินโย่ยีคิดอะไรอยู่ ยินเซิงเจ๋อสั่งคนขับรถว่า “นายกลับไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมา” “ครับ เจ้านาย” คนขับรถโค้งคำนับยินเซิงเจ๋อกับหลินโย่ยีอย่างรู้กาลเทศะ แล้วจึงขับรถกลับไป “คุณให้เขากลับไป เดี๋ยวพวกเราจะกลับกันยังไงล่ะ” หลังจากดึงสติกลับมาหลินโย่ยีก็ถามยินเซิงเจ๋อด้วยสายตาที่สงสัย “คุณภรรยา เดี๋ยวพวกเราไม่กลับแล้ว จะอยู่ตรงนี้ดูทะเลเป็นเพื่อนคุณ” ยินเซิงเจ๋อดึงมือเธอเดินมายังหน้าประตูแล้วกดรหัสผ่าน ยินเซิงเจ๋อเปิดประตูออก หลินโย่ยีเปิดตากว้างทะเลสีฟ้าก็อยู่ตรงหน้านี่เอง หลินโย่ยีสลัดมือของยินเซิงเจ๋อทิ้ง รีบวิ่งไปยังระเบียงที่โล่งๆของห้องโถม ใช้มือของเธอไปจับกระจกที่โปร่งใสตรงหน้าระเบียง ยินเซิงเจ๋อทำหน้าบึ้ง ยัยคนนี้กล้าสลัดมือเขาทิ้ง เวลานี้ในสายตาของหลินโย่ยีมีแต่ทะเลสีครามที่สดใส ไม่ได้สังเกตเห็นดวงตาที่โมโหกำลังมองอยู่ด้านหลัง ยินเซิงเจ๋อมองดวงตาที่ชุ่มฉ่ำของหลินโย่ยี เขาเข้าใกล้หลินโย่ยีอย่างไม่รู้ตัว หลินโย่ยีมั่วแต่มองทะเลจนลืมไปว่ายังมียินเซิงเจ๋ออยู่ แสงที่แพรวพรายของแสงอาทิตย์กำลังสอดส่องบนผิวน้ำทะเล ดูคลื่นทะเลที่ซัดมายังชายหาด มันเป็นสิ่งที่มีความสุขมาก หลินโย่ยีกำลังแหวกว่ายอยู่ในภาพที่สวยงามนี่ ยินเซิงเจ๋อใช้มืออันเรียวยาวเข้ากอดหลินโย่ยีจากด้านหลัง หลินโย่ยีไม่ได้ต่อต้านอะไร หลินโย่ยีมองทะเลด้านนอกที่เงียบสงบ ความเครียดความกังวลได้มลายหายไปเป็นปลิดทิ้ง รู้สึกสบายมาก หลินโย่ยีรู้สึกขอบคุณยินเซิงเจ๋อมากที่วันนี้พาเธอมาทะเลที่โหยหามานานแสนนาน ก็ให้กอดไว้สักครู่แล้วกัน ยินเซิงเจ๋อจับหัวเธอไว้ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ที่ชนในรถเจ็บหรือเปล่า “ยินเซิงเจ๋อ ทะเลสวยจริงๆเลย” หลินโย่ยีพูดอย่างมีความสุข “สวยมาก แต่สวยสู้คุณไม่ได้หรอก” ยินเซิงเจ๋อดมผมเธอพลางตอบ ทันใดนั้นทั้งร่างของหลินโย่ยีก็แน่นขึ้นมา ไม่รู้ว่ายินเซิงเจ๋อกำลังพูดอะไรอยู่ ฉันพูดทะเลอยู่ทำไมเอาฉันไปเกี่ยวข้องซักงั้นล่ะ หลินโย่ยีรู้สึกหน้าตัวเองเริ่มร้อนขึ้นมา ดิ้นออกจากอ้อนกอดเขาแล้ววิ่งไปยังห้องโถงของวิลล่าแห่งนี้ ห้องโถงที่สูงใหญ่ โรแมนติกและตระการตา หน้าต่างที่มีรูปทรงวงกลมและมุมเลี้ยวที่มีหินอิฐยิ่งทำให้หรูหราสง่างามมากขึ้น บ้านที่สดใสไม่ตกยุค ผนังปูนเป็นสีขาวบวกกับหลังคาที่มีสีแดงอ่อน ประตูที่ออกแบบมาเรียงกันและมีระเบียง หน้าต่างที่ยกสูงในห้องโถง ทำให้จิตใจผู้คนล่องลอยไปมา ความรู้สึกอย่างนี้ทำให้หลินโย่ยีสบายตัวและผ่อนคลายมาก การออกแบบนี้เหมาะกับผู้มีราศีราชาอย่างยินเซิงเจ๋อมาก หลินโย่ยีจ้องมองภาพวาดบนผนังอย่างไม่กระพริบตา “จ๊อกๆ”เสียงท้องร้องของหลินโย่ยีดังขึ้น รู้สึกน่าอายจัง หลินโย่ยีหันหน้ามายิ้มให้กับยินเซิงเจ๋อ “ยินเซิงเจ๋อ ฉันรู้สึกเริ่มหิวแล้วค่ะ” ยินเซิงเจ๋อทำหน้าบึ้งอีก“อยากกินข้าว ไปทำเอง”ยินเซิงเจ๋อคิดในใจ ถึงแม้ฉันจะทำเป็นนิดหน่อย แต่ถ้าฉันทำออกมาแล้วจะกินไหม หลินโย่ยีกำลังรู้สึกลังเล หลินโย่ยีพูดอย่างอึกๆอักๆว่า “คุณเคยบอกว่าภรรยาของยินเซิงเจ๋อไม่ต้องทำกับข้าวนิค่ะ” ยินเซิงเจ๋อดีใจที่ยัยคนนี้ในที่สุดก็ยอมรับว่าเธอเป็นภรรยาของเขา แต่ยินเซิงเจ๋อก็อยากจะล้อเล่นภรรยาซื่อบื้อคนนี้ ยินเซิงเจ๋อเดินไปนั่งบนโซฟา สองขาคร่อมกัน นิ้วมือที่เรียบยาวกำลังดีดเล่นอยู่ที่โซฟา แสงแดดส่องมาที่ร่างยินเซิงเจ๋อพอดี ผมที่สั้น คิ้วที่ชูสูง ตาดำๆที่คมกริบ กำลังเม้มปากเล็กน้อย สัดส่วนที่ชัดเจน ร่างสูงใหญ่กำยำแต่ไม่ขรุขระ ยินเซิงเจ๋อที่อยู่ใต้แสงแดดดูดีกว่าปกติที่เย็นชา เผด็จการ จอมอำนาจ ท้องที่ไม่ได้เรื่องของหลินโย่ยีร้องจ๊อกๆอีกครั้ง ยินเซิงเจ๋อได้ยินก็หัวเราะขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว หลินโย่ยีเห็นยินเซิงเจ๋อยิ้ม เธอก็วิ่งเข้าไปนั่งที่โซฟา “ผัวค่ะ คุณฉลาดอย่างนี้ ใช้เวลาทำอาหารไม่กี่นาทีเองใช่ไหม”หลินโย่ยีมองยินเซิงเจ๋อด้วยแววตาขอร้อง “คุณจูบผมหนึ่งที ผมจะช่วยคุณทำ ตกลงไหม？”ยินเซิงเจ๋อพูดโอ้อวด พวกเราแค่มีพันธสัญญาแต่งงานกัน เขาทำอย่างนี้ได้ยังไง หลินโย่ยีอยากพูดคำว่าสัญญาออกมา มองแววตาที่โอ้อวดของยินเซิงเจ๋อ นึกถึงท่าทางยินเซิงเจ๋อตอนที่เธอพูดสัญญา หลินโย่ยีจึงกลั้นคำพูดไว้ ก็แค่ให้เธอจูบผมหนึ่งครั้ง มันยากมากเหรอ ใจของยินเซิงเจ๋อรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย แววตาก็เริ่มเศร้าหมอง วันนี้ยินเซิงเจ๋อเป็นอะไรไป ทำไมทำตัวเป็นเด็กๆจังเลย หลินโย่ยีรู้สึกหิวแล้วจริง หลินโย่ยียืนหน้าแดงๆเข้าไป ใช้วิธีที่ยินเซิงเจ๋อจูบตัวเอง ริมฝีปากสองข้างแนบที่ริมฝีปากเขา จูบแบบเบาๆ หลินโย่ยีนั่งเงียบๆที่โซฟาอย่างหน้าแดง “คุณซื่อบื้อจัง ผมแค่ให้คุณจูบผมหนึ่งครั้ง ไม่ได้ให้จูบปากของผม” ยินเซิงเจ๋อพูดอย่างดีใจที่ข้างหูเธอ “คุณภรรยา คุณนั่งพักผ่อนที่นี่แป๊บหนึ่ง ผมจะไปทำกับข้าวให้คุณ”ยินเซิงเจ๋อพูดพลางก้าวเท้ายาวๆเดินเข้าห้องครัวไป พอได้ยินอย่างนี้หูของหลินโย่ยีก็แดงไปหมด ยินเซิงเจ๋อมีไข้หรือเปล่านิ หลินโย่ยีรีบทรุดหัวเข้าไปในโซฟา พอยินเซิงเจ๋อที่อยู่ในห้องครัวเห็นเข้า มุมปากยกขึ้น ยัยซื่อบื้อคนนี้ทำไมน่ารักจัง เสียง ปัง! ปัง! ปัง! ดังมาจากห้องครัว หลินโย่ยีจึงเงยหน้าที่เขินอายขึ้นมองผู้ชายที่กำลังทำกับข้าวให้ตัวเองอยู่ หลินโย่ยีรู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันควัน แต่ความรู้สึกนี้เป็นแค่ชั่ววูบเท่านั้น แผ่นพันธสัญญาได้เตือนสติหลินโย่ยี งานแต่งของหลินโย่ยีไม่ใช่เรื่องจริง อีกไม่นาน พวกเขาต้องหย่ากันอย่างไม่ต้องคิดมาก แต่ในใจของยินเซิงเจ๋อไม่ได้คิดแบบนี้ แต่ยัยซื่อบื้ออย่างหลินโย่ยีไม่รู้ตัวเอง หลินโย่ยีกำลังมองด้านหลังที่กำลังยุ่งอยู่ที่ห้องครัว ทำตาหลีขึ้น รู้สึกว่าอยากจะนอนสักพักหนึ่ง หลินโย่ยีรู้สึกมีอะไรกำลังเกาที่ใบหน้าเธอ เธอลืมตาอย่างช้าๆ เห็นยินเซิงเจ๋อคลานอยู่บนร่างเธอแล้วกำลังจับใบหน้าของเธออยู่ ยัยซื่อบื้อนี้เป็นอะไรกัน ทำไมมีคราบน้ำตาอยู่ที่หางตา ยินเซิงเจ๋อเห็นแล้วรู้สึกปวดใจขึ้นมา “คุณกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมมาทับบนตัวฉัน”หลินโย่ยีผลักหน้าอกของยินเซิงเจ๋อ ยินเซิงเจ๋ออุ้มหลินโย่ยีขึ้นมานั่งบนตักเขา “ท่านภรรยา กับข้าวเสร็จแล้วไปกินกัน”ยินเซิงเจ๋อจับหน้าที่ร้อนๆของหลินโย่ยีพูด ใช่ หิวอย่างนี้ทำไมถึงหลับลง หลินโย่ยีรู้สึกแปลกใจตัวเอง แต่ปลุกฉันตื่นก็ไม่จำเป็นต้องทับตัวฉันมั้ง หลินโย่ยีรู้สึกยินเซิงเจ๋อต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย หลินโย่ยีผลักยินเซิงเจ๋อออกแล้วลุกขึ้นยืน ได้กลิ่นหอมบนโต๊ะอาหาร ต่อมรับรสของหลินโย่ยีกำลังทำงาน หลินโย่ยีเห็นอาหารที่แสนอร่อยบนโต๊ะ “กินได้หรือยังค่ะ？” ดวงตาที่ชุ่มฉ่ำจ้องมองยินเซิงเจ๋อ หวังว่าเขาจะตอบตกลง “นั่งลงมากิน ยัยซื่อบื้อ”ยินเซิงเจ๋อช่วยหลินโย่ยีดึงเก้าอี้ออกเบาๆ จับไหล่เล็กๆของหลินโย่ยีนั่งลง การกระทำที่อบอุ่นของยินเซิงเจ๋อ ทำให้หลินโย่ยีเหมือนต้องมนต์สะกดอีกครั้ง ยินเซิงเจ๋อเดินไปนั่งที่ตรงข้าม“เหม่ออะไรกัน รีบกินสิ”ยินเซิงเจ๋อพูดไปด้วยพลางคีบกับข้าวให้หลินโย่ยี หลินโย่ยีหลังจากที่รู้สึกตัวก็รีบกินขึ้นมา “คุณสามีค่ะ ฉันนึกไม่ถึงว่าคุณจะทำอาหารอร่อยอย่างนี้” หลินโย่ยีคิดว่าเขาวุ่นมาตั้งนานชมเขาสักหน่อยดีกว่า ยินเซิงเจ๋อพิเศษจริงๆอะไรก็เป็นหมด หลินโย่ยีใช้สายตาที่ชื่นชมมองยินเซิงเจ๋อ ก็แค่ทำกับข้าว ยัยซื่อบื้อนี่จำเป็นต้องใช้สายตาอย่างนี้มองผมไหม ยินเซิงเจ๋อมองท่าทีที่ซื่อบื้อของหลินโย่ยี “ยัยซื่อบื้อ ดื่มน้ำซุปสิ”ยินเซิงเจ๋อช่วยเธอตักน้ำซุปหนึ่งถ้วยวางตรงหน้าเธอ แต่หลินโย่ยีกินอาหารอร่อยๆไปตั้งเยอะจนอิ่มแล้ว จะดื่มน้ำซุปลงได้ไง “คุณสามีค่ะ ฉันกินอิ่มแล้วไม่ดื่มได้ไหมค่ะ”ตาโตๆของหลินโย่ยีจ้องมองยินเซิงเจ๋อ ยินเซิงเจ๋อวางสีหน้าที่เข้มขรึมพูดว่า“ไม่ได้ ต้องดื่ม” “ทำไมดุอย่างนั้น ฉันบอกแล้วว่าอิ่มแล้ว”หลินโย่ยีโต้เถียง “หมอบอกว่าให้คุณบำรุงอาหารที่มีประโยชน์เยอะๆ ร่างกายจะได้ฟื้นฟูเร็วขึ้น”ยินเซิงเจ๋อจ้องมองหลินโย่ยีแล้วพูด ในใจหลินโย่ยีก็เกิดความเสียใจขึ้นมา ที่แท้ยินเซิงเจ๋อหวังดีต่อสุขภาพเธอ ตัวเองคิดมากไปเอง หลินโย่ยียกน้ำซุปขึ้น ดื่มคำโตๆ “คุณดูสิ ฉันดื่มหมดแล้ว”หลินโย่ยียิ้มพลางยกถ้วยน้ำซุปที่ดื่มหมดให้ยินเซิงเจ๋อดูตรงหน้า ยินเซิงเจ๋อยื่นมือของเขาไปเช็คเศษกับข้าวถ้วยที่หลินโย่ยีเพิ่งดื่มเสร็จ “คุณภรรยาที่รัก พวกเราไปเดินเล่นที่ชายหาดกัน ตอนนี้ยังดูพระอาทิตย์ตกดินได้อยู่” ยินเซิงเจ๋อคิดว่าได้เดินที่ชายหาดในเวลาพลบค่ำกับหลินโย่ยีเป็นเรื่องที่มีความสุขมากเลย