已经是第一章了
บทที่ 20 วิลล่าในชายหาด
บทที่ 20 วิลล่าในชายหาด
ดวงตาสีดำของยินเซิงเจ๋อจ้องมองไหล่ที่หอมละมุนของหลินโย่ยีแบบไม่ละสายตา และดวงตานี่กำลังฉายแสงความอยากบดขยี้ในใจ
สองมือของยินเซิงเจ๋อถือไดร์เป่าผม ค่อยๆช่วยหลินโย่ยีเป่าผม นิ้วมือของยินเซิงเจ๋อถูโดนไหล่ที่หอมละมุนของเธอเป็นครั้งคราว
มันทำให้หลินโย่ยีที่สวมผ้าเช็ดตัวไว้อึดอัดมาก หลินโย่ยีสัมผัสได้ถึงภัยอันตรายที่อยู่ด้านหลังของเธอ
“คือว่า ที่นี่มีชุดนอนไหมค่ะ？”
หลินโย่ยีค่อยๆหันหลังไปมองยินเซิงเจ๋อ
หลินโย่ยีมองในดวงตาที่ดำเงาของเขาเหมือนมีเส้นเลือดสีแดงเป็นชั้นๆ
หลินโย่ยีถูกยินเซิงเจ๋อจ้องมองอย่างนี้ ในใจเธอตื่นเต้นเหมือนราวกับมีกวางตัวน้อยกำลังโลดเต้นไปมา
หลินโย่ยีค่อยๆก้มหัวลง ยินเซิงเจ๋อได้ยินที่เธอพูดไหมนะ？
ยินเซิงเจ๋อทำตาหยีเล็กน้อยพลางยกคางขึ้นมองเธอ “ที่ของผมตรงนี้ไม่เคยมีผู้หญิงมา จึงไม่มีชุดนอนของสุภาพสตรี”เปล่งเสียงที่ต่ำแบบมีแรงดึงดูดออกมา
ไม่เคยมีผู้หญิงมาก็ไม่มีสิ ทำไมต้องบอกฉันด้วย ใบหน้าที่สะสวยของหลินโย่ยีเริ่มแดงขึ้นมา
หลินโย่ยีถูกเขาจ้องอย่างนี้จึงรู้สึกอึดอัดมาก ยกผ้าเช็ดตัวขึ้นแต่ก็ทำให้ด้านล่างของเธอเย็นอีก
หลินโย่ยีก้มหน้าอย่างหดหู่ ปิดริมฝีปากเล็กๆของเธอไว้แน่น
ยินเซิงเจ๋อยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย“ทำไมเหรอ คุณภรรยาไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า จะให้ผมดูไหม？”ยินเซิงเจ๋อพูดแบบหยอกล้อ
หลินโย่ยีรีบลุกขึ้นยืน เดินโซเซไปด้านหลังหลายก้าว
“ไม่มีค่ะ ฉันไม่ได้ไม่สบาย คุณไม่ต้องดูหรอก”หลินโย่ยีใช้ปากเล็กๆที่เหมือนเชอร์รี่พูด
ดวงตาที่ดำเงาของยินเซิงเจ๋อจ้องมองหลินโย่ยี ใบหน้าที่แดงอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งแดงเหมือนลูกแอปเปิ้ลไม่มีผิด
ยินเซิงเจ๋อเดินไปหน้าตู้เสื้อผ้าสีเทาดำ ออกแบบเรียบง่าย ตระการตา เป็นตู้เสื้อผ้าที่มีศิลปะมาก
ยินเซิงเจ๋อเปิดมันออกมาเลือกเสื้อสุภาพบุรุษที่ใส่อยู่บ้านมาหนึ่งชุด
“คุณภรรยา คุณไปเปลี่ยนชุดนอนของผมสิ”ยินเซิงเจ๋อทำตาหยีพร้อมเอาเสื้อวอร์มยื่นเข้ามือของหลินโย่ยี
ดวงตาที่ชุ่มฉ่ำของหลินโย่ยีมองเสื้อวอร์มสีดำแล้วรีบเดินเข้าห้องอาบน้ำ
หลังจากหลินโย่ยีเปลี่ยนเสื้อเสร็จก็รู้สึกผ่อนคลายมาก ไม่อึดอัดเหมือนกับสวมผ้าเช็ดตัวไว้
หลินโย่ยีก้มหน้าเปิดประตูหน้าอาบน้ำออก รู้รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยอยากจะพักผ่อนเร็วๆแล้ว แต่หลินโย่ยีเพิ่งเงยหน้าขึ้น
ดวงตาที่ใสสะอาดของหลินโย่ยีก็ต้องสบตาหยีของยินเซิงเจ๋อ หลินโย่ยียืนแข็งทื่ออยู่หน้าประตูห้องอาบน้ำ
ยินเซิงเจ๋ออยู่ใต้แสงไฟที่อบอุ่น จ้องมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง
ถึงร่างของหลินโย่ยีจะไม่เตี้ย แต่เมื่อเทียบกับความสูง180ของยินเซิงเจ๋อเธอก็เตี้ยกว่าครึ่งตัว
ชุดนอนของยินเซิงเจ๋อมันหลวมใหญ่มากสำหรับเธอ เสื้อที่หลวมใหญ่อยู่บนร่างที่บางเล็ก มันยั่วยวนใจยิ่งนัก
ยินเซิงเจ๋อมองหลินโย่ยีที่สวมเสื้อสีดำทั้งตัว สีดำเหมาะกับเธอที่มีผิวขาวอมแดงมาก ไฟแห่งความเร่าร้อนในใจของยินเซิงเจ๋อเพิ่งจะควบคุมไปเมื่อกี้ ตอนนี้ได้ถูกจุดประกายขึ้นมาอีกครั้งอย่างสนิท
หลินโย่ยีที่มีไหวพริบสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลง “เอ่อ คือฉันอยากจะนอนแล้ว งั้นคุณออกไปอาบน้ำแล้วไปนอนไหม”
หลินโย่ยีแกล้งทำเป็นหาว บิดเอวไปมา พูดกับยินเซิงเจ๋อที่กำลังเดินเข้ามา
“คุณภรรยาสุดที่รัก คุณยั่วผมแล้ว ทำอย่างนี้ไม่ได้มั้ง？”ยินเซิงเจ๋อทำตาหยีพร้อมอุ้มเจ้าหญิงหลินโย่ยีขึ้นมา
“ยินเซิงเจ๋อ ฉันจะนอนแล้ว คุณจะทำอะไรอีก？”หลินโย่ยีถูกยินเซิงเจ๋ออุ้ม ทำให้ออร่าเริ่มอ่อนลง
ยินเซิงเจ๋ออุ้มเธอมาที่เตียง ค่อยๆวางเธอลงในผ้านวม
ยินเซิงเจ๋อก็คลานเข้าไปในผ้านวม ทับร่างของหลินโย่ยีเบาๆ
ยินเซิงเจ๋อกลัวทำให้ยัยซื่อบื้อนี้เจ็บตัว จึงใช้มือดันไว้ข้างๆผมของหลินโย่ยี
ยินเซิงเจ๋อเข้าใกล้เธอขนาดนี้ ดวงตาของหลินโย่ยีกำลังสบตาของยินเซิงเจ๋อที่กำลังเร่าร้อนเป็นไฟอยู่ในขณะนี้
แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นแววตาที่อบอุ่นขึ้นมา เขาใช้นิ้วมือที่เรียวยาวจับหน้าที่แดงเข้มของหลินโย่ยี
ลมหายใจที่อุ่นๆของยินเซิงเจ๋อโดนใบหน้าที่แดงเข้มของเธอ ทำให้เธอตกใจรีบกลั้นหายใจไว้
ยินเซิงเจ๋อยิ่งอยู่ยิ่งเข้ามาใกล้ ริมฝีปากของเขาแนบเข้าริมฝีปากรูปเชอร์รี่ของหลินโย่ยี เริ่มจูบอย่างอบอุ่น
หลินโย่ยีเหมือนโดนมนต์สะกดที่ถูกยินเซิงเจ๋อจูบอย่างกะทันหัน ตอบสนองการจูบของยินเซิงเจ๋ออย่างไม่รู้ตัว
การตอบสนองของหลินโย่ยียิ่งทำให้ยินเซิงเจ๋อเร่าร้อนขึ้นมา การจูบจึงยิ่งดุเดือดขึ้น
สองมือของยินเซิงเจ๋อก็เริ่มไม่อยู่กับที่
มือที่ไม่ซื่อสัตย์ของเขา จากที่อยู่บนเอวของหลินโย่ยีค่อยๆไต่ขึ้นไปอย่างช้าๆที่หน้าอกของหลินโย่ยี
ยินเซิงเจ๋อนวดจับอย่างนี้ ร่างที่ถูกมนต์สะกดของหลินโย่ยีเหมือนกำลังถูกไฟช็อคยังไงอย่างนั้น
เมื่อร่างหลินโย่ยีช็อคไปทั้งตัว จึงรีบจับมือเขาไว้ไม่ให้เขาจับไปเรื่อย
หลินโย่ยีใช้สายตาที่โกรธจัดจ้องมองเขา ใช้มือของเธอห้ามเขาไว้ ยินเซิงเจ๋อดูออกว่าหลินโย่ยีไม่พอใจ
“คุณทำอย่างนี้ไม่ได้ คุณเคยรับปากฉันแล้ว”หลังจากที่หลินโย่ยีได้ดึงสติกลับมา จึงจ้องแววตาที่วิบวับแล้วพูดออกมา
ใช่! ยินเซิงเจ๋อเคยรับปากเธอไว้ ในช่วงระหว่างนี้ถ้าไม่ใช่เธอเริ่มสมัครใจก่อน ตัวเองจะไม่แตะต้องตัวเธอ
เรื่องที่รับปากหลินโย่ยีไว้ ยินเซิงเจ๋อต้องทำให้ได้
ยินเซิงเจ๋อจึงได้แต่บังคับใจที่ไฟกำลังเผาผลาญอยู่ หยุดการกระทำลง
สองมือที่ยาวๆของยินเซิงเจ๋ออุ้มหลินโย่ยีมากอดไว้แน่น
ยินเซิงเจ๋อรู้ว่าหลินโย่ยีต้องต่อต้านการกอดของเขาแน่ๆ
“คุณภรรยา อย่าขยับ ให้ผมกอดสักพักหนึ่ง” ยินเซิงเจ๋อพูดด้วยเสียงแหก
มือของหลินโย่ยีเพิ่งมาอยู่ตรงหน้าอกของยินเซิงเจ๋ออยากจะผลักเขาลงจากเตียง
ยินเซิงเจ๋อจับแผ่นหลังที่ขาวผุดผ่องเหมือนเจลาตินอย่างอ่อนโยน การกระทำนี้ทำให้หลินโย่ยีต้องหยุดชะงัก
นี่กำลังปลอบใจเธออยู่ใช่ไหม？
หลินโย่ยีเหมือนแกะน้อยที่เชื่อฟังคำพูดที่อ่อนโยนของยินเซิงเจ๋อ นิ่งอยู่ในอ้อนกอดของเขา
ยินเซิงเจ๋อรู้สึกว่าหลินโย่ยีอยู่ในอ้อนกอดอย่างเชื่อฟัง ไฟที่เร่าร้อนที่เพิ่งบังคับให้หยุดไป
หลินโย่ยีก็ได้ขุดมันออกมาอีกครั้ง ทันใดนั้นเส้นเลือดสีแดงได้ปกคลุมในดวงตาของเขาอีกครั้ง
ยินเซิงเจ๋อเอาแกะน้อยที่เชื่อฟังไม่อยู่ เขากลัวจะควบคุมตัวเองไม่ได้ไปขืนใจเธออีก
ยินเซิงเจ๋อค่อยๆจับผมสีดำของหลินโย่ยีไว้ “คุณภรรยา ถ้าเหนื่อยก็นอนเถอะ”
ทันใดนั้นยินเซิงเจ๋อก็รีบออกมาจากผ้านวม
ยินเซิงเจ๋อค่อยๆลุกขึ้น ผลิกผ้านวมที่ตัวเองห่มอยู่แล้วลงจากเตียง
ในห้องเปิดแอร์ไว้ ยินเซิงเจ๋อกลัวหลินโย่ยีจะไม่สบาย จึงหันหลังไปยกผ้านวมห่มให้เธอ
หลินโย่ยีไม่ได้รู้สึกหนาวเลย ยินเซิงเจ๋อมาดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมให้เธอทำไม ตอนที่เขาได้ลุกขึ้น หลินโย่ยีก็รีบหลบเข้าไปอยู่ในผ้านวม เห็นแต่ดวงตาสองข้างที่ฉายแสงวิบวับ มองยินเซิงเจ๋อที่จะยิ้มไม่ยิ้ม
ในใจของยินเซิงเจ๋อกำลังแอบยิ้ม ยัยซื่อบื้อคนนี้ทำไมเขินอายง่ายจังเลย
ยินเซิงเจ๋อหันหลังเดินไปเอาเสื้อสีดำที่ตู้เสื้อผ้า ยกมุมปากขึ้นเหมือนจะยิ้มไม่ยิ้ม
ยินเซิงเจ๋อเดินเข้าห้องอาบน้ำอย่างช้าๆ “ทำไมคุณถึงอาบน้ำตรงนี้ นี่ไม่ใช่ห้องของฉันหรือ？”
หลินโย่ยีที่อยู่ในผ้านวมเผยหน้าที่แดงๆ ได้พูดอย่างตื่นเต้น
“คุณภรรยาสุดที่รัก ที่นี่เป็นห้องนอนของผม ผมไม่อยู่ที่นี่แล้วจะไปไหน”ยกมุมปากขึ้นแล้วพูด
“คุณภรรยาครับ ว่าไปแล้ววิลล่าที่ใหญ่โตก็มีเพียงเราสองคน คุณนอนคนเดียวต้องกลัวแน่เลย ให้สามีอย่างผมมาปกป้องคุณดีกว่า”
ยินเซิงเจ๋อพูดเสร็จก็เดินเข้าห้องอาบน้ำไป
已经是最新一章了
加载中
