บทที่3 รถชน ไม่ใช่เรื่องไม่คาดฝัน！

บทที่3 รถชน ไม่ใช่เรื่องไม่คาดฝัน！ “เป็นไปไม่ได้? อย่างนั้นเธอพูดมา ทำไมเขาถึงไม่รับสายเธอ? ทำไมถึงมาช้าในงานสำคัญอย่างงานแต่งงาน?” คำถามนี้ทำให้เฉียวจีหน่วนถึงกับยืนไม่อยู่ “คนที่เขาชอบแต่แรกก็คือฉัน ขนาดเพื่อนเจ้าสาว…… ก็ยังเป็นเพราะฉัน！ แม้ไม่สามารถกลายเป็นเจ้าสาวของเขาได้ ก็ต้องสวมชุดพิธีเดินเคียงข้างเขาบนพรมแดงสักครั้งในชีวิต！” บนหน้าของซูโย่หยู่ปรากฏรอยยิ้มที่ขวยเขิน เปิดด้านบนของชุดที่ใส่อยู่เล็กน้อย เป็นแบบเดียวกับของเฉียวจีหน่วน เฉียวจีหน่วนเดินถอยหลังไปสองก้าว สีหน้าซีดเซียว รอยตบที่หน้าด้านขวาแดงชัดขึ้น ซูโย่หยู่เห็นท่าทางขวัญหนีดีฝ่อของเฉียวจีหน่วนในตอนนี้ก็พอใจเป็นที่สุด “ตอนนี้งานแต่งยังไม่ทันจัดหยวนหางก็ถูกรถชน เธอมันตัวซวย ตระกูลโม่เกลียดเธอ คนรอบๆก็หนีห่างจากเธอ！ ไม่มีใครกล้าสู่ขอเธอ！” ในใจของเฉียวจีหน่วนค่อยๆเปลี่ยนไป ผ่านไปไม่กี่วินาทีก็จับประตูห้องเอาไว้ “ที่เธอพูด ฉันไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว ฉันจะรอให้เขาฟื้นขึ้นมาบอกฉันด้วยตัวเอง” พอซูโย่หยู่ได้ฟังสายตาก็เปลี่ยน “เขาไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้แล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ！” “ทำไมถึงไม่สามารถ?” เฉียวจีหน่วนวิงเวียนเล็กน้อย ประคองหัวไว้ “หมอบอกว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาภายในสามวัน” “หมอแค่บอกว่าอาจจะ！”ซูโย่หยู่ตะโกนเสียงดัง เฉียวจีหน่วนเรียบเฉย “อย่างนั้นก็เดิมพนันกับความเป็นไปได้เถอะ” ซูโย่หยู่จ้องด้านหลังของเฉียวจีหน่วนด้วยความสับสน โม่หยวนหางจะฟื้นขึ้นมาได้? มีความเป็นไปได้แค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์ เธอก็จะไม่ปล่อยไป！ เพราะ……เรื่องรถชนวันนี้ไม่ใช่เรื่องที่ไม่คาดฝัน！ ยี่สิบนาทีก่อนงานแต่ง ซูโย่หยู่โทรหาโม่หยวนหางให้เขาไปรับเธอ ระหว่างทางเธอบอกว่าอยากหนีไปกับโม่หยวนหาง โม่หยวนหางปฏิเสธ！ ซูโย่หยู่เจ็บปวดใจ หรือว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโม่หยวนหางตั้งแต่เด็กจะสู้ผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่เดือนไม่ได้? ซูโย่หยู่เถียงกับโม่หยวนหาง ระหว่างที่ทะเลาะกัน เธอยื่นมือไปหักพวงมาลัยของโม่หยวนหางอย่างไม่ตั้งใจ！ “ฉันไม่ยอมให้คุณไปที่งานแต่ง！ หยวนหาง คุณรักฉัน！” ในตอนนั้นมีรถอีกคนขับมา！ เสียงดังปัง ซูโย่หยู่ได้สติ เธอมองชายหนุ่มในห้องผู้ป่วยหนักด้วยสายตาที่มืดมน เขาฟื้นขึ้นมาไม่ได้เด็ดขาด เธอยื่นมือไปผลักประตู ค่อยๆเดินเข้าไป ………… บ้านโม่ เฉียวจีหน่วนเพิ่งเข้าไปก็มีคำถามลอยมา “เฉียวจีหน่วน เธอยังกล้ากลับมาอีกเหรอ?！” เฉียวจีหน่วนนิ่งอยู่กับที่ “คุณแม่……” “ใครเป็นแม่เธอ? หุบปากไปเลย！ เธอตั้งใจจะทำให้ฉันรู้สึกแย่ใช่ไหม? งานแต่งของพวกเธอยังไม่ได้จัด คนในบ้านไม่ยอมรับ เธอยังมีหน้ามาเรียกฉันว่าแม่?”แม่โม่ยิ่งพูดก็ยิ่งโกรธ “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนยุให้ขโมยใบสูติบัตรไปจดทะเบียนสมรสกับเธอ เธอคงจะมากอบโกยเงินของตระกูลโม่ใช่ไหม? อยากจะเอาแม่ที่ป่วยโรคจิตของเธอไปอยู่โรงพยาบาลแพงๆ！” แม่โม่โกรธจนใจลุกเป็นไฟ “ป้าหลี่” “ค่ะ” “โทรไปหาผู้อำนวยการโรงพยาบาลจิตเวชเดี๋ยวนี้ หยุดเอาเงินของตระกูลโม่ให้ผู้ป่วยโรคจิตคนนั้น！” แม่โม่โยนโทรศัพท์ “อีกอย่าง รีบให้ผู้หญิงคนนี้ออกไปตอนนี้！ ห้ามเข้าบ้านฉันอีกตลอดไป！” เฉียวจีหน่วนยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าก็ถูกคนแรงเยอะสองคนผลักออกไปอย่างแรงจนล้มลงกับพื้น ใบหน้าที่สวยงามบูดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด