บทที่4 ถูกซิปกางเกงเกี่ยวไว้

บทที่4 ถูกซิปกางเกงเกี่ยวไว้ “ไปซะ！ อย่ามาให้บ้านเราเสียหน้าอีก！” “ไม่รู้ว่าแกยังมีหน้ากลับมาได้ยังไง！” “คุณนายใหญ่บ้าอะไร รอหย่าเถอะ！” หงส์ตกน้ำต้อยต่ำเสียยิ่งกว่านก พวกคนรับใช้เยาะเย้ยเธอและยังเอาเท้ามาเตะ เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังขึ้น พวกคนรับใช้ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนมองฝนเม็ดใหญ่ที่ร่วงลงมาแล้วรีบวิ่งกลับไป ปัง ประตูใหญ่ตรงหน้าปิดสนิท ฝนหนาวๆตกลงเปียกหน้า ชั่วพริบตาเดียวก็ซึมผ่านชุด เฉียวจีหน่วนเช็ดน้ำบนหน้า แยกไม่ออกว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตา เธอตะเกียกตะกายขึ้นมาจากพื้นรู้สึกเหมือนจะเป็นลม บนถนนมีรถคันหนึ่งขับผ่านมาไฟหน้ารถส่องสว่าง “ตี๊— —” ฝนลมที่หนาวเหน็บกระทบหน้าของเธอจนหนาวไปถึงกระดูก ชุดแต่งงานสีขาวเปียกปอนไปหมด เธออดทนต่อความวิงเวียนยื่นมือปิดแสงไฟของรถแล้วล้มลมท่ามกลางสายฝน “ประธานโม่ ผม…… เหมือนว่าจะชนคน！” ลู่เปยที่เป็นคนขับตกใจจนทำอะไรไม่ถูก สั่นไปทั้งตัว ลู่เปยหันไปมองโดยไม่รอคำตอบจากคนที่นั่งข้างหลัง โม่ซีถิงเปิดประตูรถออกไป เขารีบเอาร่มไปกางบนหัวของชายหนุ่ม สายฝนบดบังทัศนะวิสัย เฉียวจีหน่วนสลบไปก่อนเพียงเสี้ยววินาทีก่อนหน้า เห็นเพียงเราร่างสูงโปร่งเดินมาเท่านั้น ใบหน้าคมสันที่ย้อนแสงดูราวเทวดา โม่ซีถิงก้มลงมาใช้นิ้วลูบน้ำบนใบหน้าละเอียดลออของเธอ เป็นเธอ เขาตามหาเธอมาสามปี ไม่คิดว่าจะเจอกันอีกครั้งแบบนี้ สายตาของเขามองลงมาที่ชุดแต่งงานสีขาวที่สวมอยู่บนร่างเธอ ดวงตาสีดำกลายเป็นมืดมิด ลู่เปยสังเกตเห็นว่าโม่ซีถิงต้องการจะทำอะไร จึงรีบพูด “ประธานโม่ เดี๋ยวผมเองครับ！” โม่ซีถิงยกมือยั้งไว้ ย่อเข่าลงแล้วอุ้มร่างอ่อนปวกเปียกของหญิงสาวขึ้นมา “ไปโรงพยาบาล” รถเพิ่งจะขยับเฉียวจีหน่วนก็เอ่ยปากขึ้นมาเบาๆ “ไม่ไป…… โรงพยาบาล” เสียงที่แผ่วอ่อนกระทบแก้วหูของชายหนุ่มจนกรามเกร็ง เฉียวจีหน่วนประคองหัวแล้วลุกขึ้น ขยี้ตาแล้วนิ่งสักครู่ถึงรู้ว่าตัวเองอยู่ไหน “ขอโทษค่ะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องไปโรงพยาบาล” เพราะเธอเหนื่อยเกินไป เตรียมงานแต่งหลายวันติดกันจนไม่ได้นอน สูบพลังเธอไปจนหมด สายตาของชายหนุ่มข้างสุขุมๆ แสงไฟสว่างจ้าจากไฟรถนอกหน้าต่างตกกระทบที่หน้าเขาประปราย เฉียวจีหน่วนสบตากับชายหนุ่ม ใจเต้นตึกๆอยู่หลายครั้งเลยหลบสายตาไปก่อน ทำไมเขาถึงใช้สายตาแบบนี้มองเธอ? เฉียวจีหน่วนควบคุมใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่ง โซเซลุกขึ้นมาชนเข้ากับเพดานรถอย่างแรง เธอเจ็บจนร้องออกมาแล้วล้มลง ลู่เปยมองทิศทางที่หญิงสาวล้มลงไปแล้วหลับตา แย่แล้ว เฉียวจีหน่วนประคองหัว ไม่ได้เจ็บอย่างที่คิด เธอลืมตาขึ้นมาถึงได้พบว่าตัวเองพาดอยู่ที่ขาของชายหนุ่ม เลยหน้าแดง！ “ฉัน…… ขอโทษค่ะ！” เฉียวจีหน่วนอยากรีบลุกขึ้นกลับถูกพบว่าถูกดึงไว้อย่างแรงจนเธอล้มลงอีก บนหัวมีเสียงอึดอัดดังขึ้น นัยน์ตาสีดำของชายหนุ่มมีประกายสีแดงขึ้นมา ผมยาวๆของเฉียวจีหน่วนเกี่ยวเข้ากับซิปกางเกงของชายหนุ่ม เธอรีบพูด “ขอโทษค่ะ ฉันจะเอาออกเดี๋ยวนี้！” ลู่เปย “……” หญิงสาวในตอนนี้……ดูปล่อยตัวเหลือเกิน เธอดึงผมตัวเองออกจนเจ็บหนังศีรษะเลยคลำไปด้านบน มีความแข็งมีความอ่อนนุ่ม และยังค่อยๆใหญ่ขึ้น……