ตอนที่ 3 เช็ด

-อากิโตะ- ฟึ่บ…เซยะยื่นทิชชู่ให้นางแบบใหม่เร็วทันใจ มือเรียวเล็กรับกระดาษไปเช็ดร่างสีขาวจัดของตัวเอง เรียวนิ้วเช็ดน้ำที่เปียกจากลำคอ...และต่ำลงไปกว่านั้น น้ำเปรอะแทรกเข้าไปในร่องอกขาวจัดระหว่างบิกินี่ แต่... รู้ตัวไหมว่าไม่ควรเช็ดแบบนั้นต่อหน้าผู้ชาย มันเหมือนการให้ท่า โดยเฉพาะผู้ชายอย่างเซยะที่กำลังจะหมั้น ในฐานะผู้ชายด้วยกันและเพื่อนสนิทผมรู้นิสัยมันดีกว่าใคร แล้วมือเล็กเคลื่อนเช็ดต้นขาเปล่าว่างของตัวเอง...ทว่าดูราวกับลูบไล้ ซ้ำร้ายเช็ดหน้าท้องแบนราบระหว่างบิกินี่ก่อนลากต่ำลงสู่เรียวขาเพื่อเช็ดหยาดแวววาวสีกุหลาบออกไป แกล้งไม่รู้หรือเปล่าว่าทำอะไรอยู่ต่อหน้าผู้ชายอกสามศอกถึงสองคน ไม่ดีเลยสักนิด...ผมนึกระแวงเซยะขึ้นมา ไม่ได้หึงเพื่อน อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ใช่หนุ่มวาย ก็แค่เป็นห่วงคนที่กำลังจะหมั้น แล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้ เซยะที่เหมือนจะดูเธอเช็ดไม่ทันใจสอดมือเข้าช่วยเสียอย่างนั้น ฟึ่บ...มือร้อนเคลื่อนเช็ดต้นขาให้เธออย่างว่องไว เฮ้ย... แต่เธอปัดทันควัน “ไม่เป็นไร” เธอบอกอย่างนั้นก่อนลุกขึ้น “ฉันจะไปล้าง” หากแต่สายไปเสียแล้ว เซยะได้สัมผัสผิวเนื้อนุ่มนิ่มน่ากัดของเธอ เซยะผู้กำลังจะหมั้นกับนามิเพื่อนรักของผมมาเจอนางแบบใหม่ที่สวยจนน่ารำคาญลูบคอลูบขาเนียนๆ ของตัวเองแบบนี้ หนำซ้ำห่วงเสียจนต้องยื่นมือเข้าไปเช็ดต้นขาให้แบบนั้น บ้าชะมัด แล้วแบบนี้เซยะเพื่อนผมจะรอดไหม...? -มิกะ- หลังจากล้างเนื้อตัวเสร็จที่อ่างล้างหน้าของห้องน้ำติดสระฉันเดินกลับออกมา ก่อนฝีเท้าต้องหยุดกึก ร่างสูงร่างหนึ่งยืนขวางทางออกประตูของฉันไว้ ดวงคาคมเข้มแทบกลืนเป็นสีเดียวกับฟากฟ้าเหนือท้องทะเลเวลากลางคืน ริมฝีปากเรียบสนิท “อากิโตะ...?” เขามาทำไม...? “เมื่อครู่ทำอะไรลงไปรู้ตัวหรือเปล่า” “ทำแก้วแตก” ฉันตอบ “ขอโทษที่ทำให้แก้วทางโรงแรมเสียหาย” “ไม่ใช่ เรื่องที่เธอเข้าใกล้เซยะเพื่อนฉัน” “นายพูดอะไร...?” “เจอกันครั้งแรกก็ให้มันจับเนื้อจับตัวเสียขนาดนั้น” “ก็ฉันถูกเด็กชนน้ำหกใส่” “เธอก็เลยให้มันเช็ดให้...?” ฉันชักสีหน้า “ฉันเช็ดของฉันเอง เลอะแบบนั้นจะมีเวลาสังเกตไหมว่าใครจะมาช่วยเช็ดอะไร หรือนายหาว่าฉันให้ท่าเซยะ...?” “พูดเองนะ” “ฉันถามนายต่างหาก!” “พูดเรื่องนี้ก็แสดงว่าคิดไว้” “นายต่างหากล่ะที่เริ่มก่อน!” ฉันขึ้นเสียง ฉันยังไม่ทันทำอะไรเลยไม่ใช่หรือไง...! “เซยะคงไม่ได้คิดเรื่องอะไรบ้าๆ แบบนั้นหรอก เขาก็แค่ตกใจแล้วก็คงเป็นห่วง” “ห่วงจนได้เรื่องเลยสินะ” ดวงตาคมไล่มองร่างของฉัน “ก่อเรื่องจนให้มันจับต้นขาได้” “อากิโตะ...!” ฉันจะผลักเขาอยู่แล้วทว่ากลับถูกมือที่ใหญ่กว่ารั้งข้อมือไว้ทั้งสองข้าง หมับ...! ร้อนจัง และทำไมเขาถึงเรี่ยวแรงมากขนาดนี้นะ...!? “จำเอาไว้ และฉันไม่ชอบพูดซ้ำ” ดวงตาอันตรายที่ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลยนั่นล็อคฉันจนขยับไม่ได้ ฉันหยุดหายใจ รู้แน่แก่ใจในวินาทีนั้นว่าอีกฝ่ายเอาจริง “อย่าได้คิดจะหว่านเสน่ห์เพื่อนฉัน” แต่ฉันไม่ผิดไม่ใช่หรือไง...! “ฉันเปล่า...!” “เตือนครั้งที่หนึ่ง” “ฉันไม่ได้ทำ...!” “ไม่งั้น...” เสียงต่ำเอ่ยแทรก ดวงตามืดดำนิ่งมองฉัน ไร้แววและประกาย “ฉันอาจต้องสั่งสอนเธอ และเธอจะไม่ชอบแบบนั้น ได้ยินที่พูดแล้วใช่ไหม” ฉันยืนแข็งทื่อ เสียงขู่เยือกเย็นของอากิโตะยังก้องสะท้อนในหูเมื่อร่างสูงคลายมือและเดินจากไป อากิโตะ...สมแล้วที่ได้ชื่อว่าเจ้าชายน้ำแข็ง เย็นชา เอาแต่ใจ และไม่มีใครกล้าทำให้เขาโกรธเลยในโลกใบหนี้ แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด และฉันไม่ใช่คนที่กลัวใครโดยเฉพาะคนไร้เหตุผล หาเรื่องฉันทั้งที่ฉันยังไม่ทันทำอะไร คนบ้า...! ไม่ชอบเลยคนแบบนั้น...! ให้ตาย...! ภายหลังถูกขู่แบบตั้งตัวไม่ทันฉันได้แต่ฮึดฮัดเดินตามร่างสูงนั่นไปห่างๆ ไม่ใช่คลั่งไคล้หรืออยากตาม อย่าเข้าใจผิด แค่ต้องกลับสระก่อนเพื่อตามฮานาเอะแต่ทางเดินกลับมันมีทางเดียวไง “กลับกันดีกว่าฮานาเอะ” เมื่อถึงขอบสระฉันดึงมือเพื่อนสนิทที่ยังคุยสนุกกับชินจิไม่เลิก “เอ๋ จะรีบไปไหนล่ะ...?” “ฉันง่วงแล้ว” “สองทุ่มเนี่ยนะ...?” “ใช่” ฉันเหลือบมองมุมมืดห่างออกไป อากิโตะยังเขม็งมองฉันอย่างคาดโทษ แต่นึกว่าฉันกลัวเหรอ เสียใจ ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ใช่คนชอบแกว่งเท้าหาเสี้ยน “ถ้าเธอไม่อยากกลับฉันไปคนเดียวก็ได้” “ฉันไม่ให้เธอกลับ ถ้ากลับฉันงอนนะ” ฮานาเอะสะบัดหน้าอย่างเอาแต่ใจ “ใช่ครับ จะรีบไปไหนล่ะ” ชินจิช่วยเชียร์ “เพิ่งมาแป๊บเดียวเอง” “นั่ง” ฮานาเอะสั่ง กระตุกมือฉันให้นั่งลงอีกครั้งเมื่อฉันยังยืนดื้ออยู่ “ดื่มเป็นเพื่อนฉันก่อนเลย” ถึงฉันจะไม่ครั่นคร้ามอากิโตะแต่กับฮานาเอะฉันกลับเกรงใจ ฉันมักตามใจและไม่ขัดใจเจ้าของใบหน้าสวยหวานราวตุ๊กตาคนนี้ เพราะเธอเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของฉันตั้งแต่จำความได้ จากปลายสายตาฉันเห็นว่าอากิโตะเดินห่างไปและเลิกมองฉันอย่างจับผิดแล้ว เพราะงั้นเพื่อไม่ให้ฮานาเอะอารมณ์บูดฉันคงต้องนั่งเป็นเพื่อนเธอครู่หนึ่งก่อนแล้วค่อยอ้อนเธอกลับใหม่ “อ้ะ ดื่ม”ฮานาเอะยื่นน้ำสีเงินปนทองแสนหรูให้ฉัน “อะไร น้ำผลไม้เหรอ...?” “อื้อ ชินจิสั่งมาให้” “ถ้าดื่มแล้วต้องกลับห้องกับฉันนะ” “โอเค” เยี่ยมเลย ฮานาเอะยอมตามใจฉันบ้างจนได้ ฉันจึงดื่ม แต่แปลก...ทำไมดื่มได้ครึ่งแก้วแล้วฉันปวดหัวขึ้นมา…? “มิกะเป็นอะไรไป...?” ฮานาเอะที่สังเกตเห็นฉันในทันทีถามอย่างตกใจ กึก...ฉันวางแก้ว ยกมือกุมขมับ “น้ำนี่...ใส่แอลกอฮอล์ใช่ไหม....?” “ชินจิ นี่เหล้าหรือเปล่า...?” ฮานาเอะสะดุ้งสุดตัว “ใช่ครับ ทำไมเหรอ” “มิกะดื่มเหล้าไม่ได้...!” เพื่อนสนิทกระโดดกอดฉัน “ฮือ...มิกะฉันขอโทษนะ ฉันไม่น่าชวนเธอดื่มเลย ฉันไม่รู้จริงๆ ว่ามันเป็นแอลกอฮอล์ เธอดื่มทีไรเมากว่าคนอื่นร้อยเท่าทุกที ปวดหัวมากไหม...!?” “ฉันคงต้องกลับก่อน” ดีจัง มีข้ออ้างแล้ว ฉันจะได้ปลีกตัวกลับห้องโดยที่ฮานาเอะไม่โกรธอะไร วืด...หากแต่ขณะลุกฉันกลับเซเสียหลัก พลันช่วงเอวสัมผัสถึงมือร้อนที่เคลื่อนเข้ารับ และต้นแขนที่ถูกมือใหญ่ประคองไว้ หลังจากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบไป