บทที่ 4 กวางน้อยที่ตกใจ

บทที่ 4 กวางน้อยที่ตกใจ ลลิตาดีใจจนนอนไม่หลับ กลิ้งไปกลิ้งมา ดีใจและกังวล เธอจะกลายเป็นลูกศิษย์ของชายในฝันแล้ว แต่เธอกากขนาดนี้ ถ้าถ่วงเขาจะทำยังไงล่ะ?  อ้าๆๆๆๆๆๆ ! จะบ้าตายอยู่แล้ว! จนกระทั่ง วันที่สองเธอมีขอบตาดำไปเรียน ญาณิดา เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะของเธอ ตอนที่เอากระจกเติมแป้งก็เห็นสีหน้าทรุดโทรมของเธอ พูดมาว่า “ลลิตาดูหน้าตาของเธอในตอนนี้ คงไม่ใช่ว่าทำอะไรกับรูปชายในฝันตอนกลางคืนจนเป็นแบบนี้นะ?”  วินาทีนั้น เพื่อนในห้องเรียนใช้สายตาที่ “ฉันเข้าใจ” มองมาทางเธอ บางที่ลลิตาก็อยากจะบีบคอญาณิดา ให้ตาย ปากนางนี่พูดอะไรไม่เป็นเรื่อง คงจะอยากโดนตี! ครูประจำชั้นเอาข้อสอบเข้ามาในห้อง สีหน้าดูเหมือนผู้สำเร็จโทษ “เพื่อนบางคนในห้องเรา จากที่สามตกมาเป็นสามนับจากด้านหลัง อยากจะถามว่านักเรียนคนนี้คิดยังไง?”  สายตาของทุกคนมองมาอีกครั้ง ลลิตาเอามือจับที่จมูก อ่านหนังสือทำเป็นไม่ได้ยิน “ลลิตา 38คะแนน! ”  ครูประจำชั้นไม่น่ารักเลยจริงๆ ที่เรียกชื่อเธอเป็นคนแรก ลลิตาก็เลยรีบไปเอาข้อสอบและม้วนเก็บใส่ใต้โต๊ะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอเป็นคนที่จิตใจแข็งแรง เรื่องปกติไม่กระทบโดนเธอหรอก หลังเลิกคาบเรียนไปที่โรงอาหาร ลลิตาถือจานนั่งลงญาณิดา รีบมานั่งใกล้ “ลลิตาฉันอยากจะถามว่าจากหน้าสามเธอกลายมาเป็นหลังสามได้ยังไง?”  ข้าวนี้ไม่ต้องกินละ! ลลิตารู้สึกว่าชาติที่แล้วเธอต้องไปทำอะไรให้เธอแน่ๆ ไม่งั้นทำไมเธอตามตัวไม่ปล่อยแบบนี้! “ที่นี่มีคนนั่งไหม?” รมณ เดินมาธาวินยืนอยู่ข้างๆ  ลลิตาเงยหน้าขึ้นไปสบตากับธาวิน เหมือนได้พบกับท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ครั้งเดียวจำพันปีน่าจะเป็นแบบนี้ หัวใจของเธอเหมือนจะหยุดเต้นไป เหมือนเป็นกวางน้อยที่ตกใจไปหมด! ญาณิดา ยิ้มบานดึงตัวรมณ นั่งลง และธาวินยืนดูเธอเหมือนเดิม ลลิตาไม่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย ทุกครั้งที่อยู่ใกล้กับชายในฝัน เธอเหมือนร่างไร้วิญญาณ แขนขามีตะปูติดไว้ขยับไม่ได้เลย ญาณิดา ขมวดคิ้ว ดึงเสื้อเธอเบาๆ “เธอเหม่ออะไร รีบขยับไปหน่อยซิ”  ลลิตากำลังเหม่อลอยอยู่แต่ก็ขยับไปข้างๆ  ธาวินนั่งลงข้างๆ ของเธอ เธอจะหายใจไม่ได้อยู่แล้ว มือไม่รู้จะไปไว้ที่ไหน ทั้งๆ ที่ดีใจจะบ้าตายอยู่แล้ว แต่หน้าก็ยังนิ่งเหมือนเดิม ญาณิดา พูดย่างไม่ค่อยพอใจว่า “โอ๊ย ลลิตานี่เธอทำสีหน้าอะไรเนี่ย? แนะนำให้เธอรู้จัก นี่คือแฟนของฉันรมณ  คนที่นั่งข้างๆ เธอคือธาวินเดือนของคณะคอมพิวเตอร์นะ! ”  ลลิตาลุกขึ้นมากะทันหัน “ฉันกินอิ่มแล้ว”  จากนั้นถือจานแล้ววิ่งจากที่นี่ไป พระเจ้าเธอตั้งสติไม่ได้เลย! กลัวว่าตัวเองจะทำเรื่องชั่วๆอะไรขึ้น เรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียใจทั้งชีวิต ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุดก็คือหนี และเพราะมีนิสัยขี้กลัวแบบนี้ของลลิตา ถึงแม้เธอจะแอบชอบธาวินมานาน แต่ก็ไม่เคยคุยกับเขาสักคำ รมณ พูดเบาๆ ว่า “เหมือนเพื่อนของเธอจะไม่ค่อยชอบพวกเรานะ?”  ญาณิดา อธิบาย “เธอเป็นหน้าตาแบบนี้แหละไม่เป็นไร”  รมณ มองไปทางญาณิดา ด้วยสีหน้าที่หลงใหล เขาตกอยู่ในความรักจนหัวปักหัวปำ สายตาของธาวินมองตามคนที่เดินออกไป ขมวดคิ้วและถามว่า “จะทำยังไงให้กวางน้อยกลายเป็นเสือ?”  “อะไรนะ?” รมณ งง ไม่เข้าใจเลย ธาวินยิ้มที่มุมปากไม่ได้อธิบายอะไรและกินข้าวต่อ