บทที่ 3 หญิงสาวที่สามารถขายอะไรก็ได้

บทที่ 3 หญิงสาวที่สามารถขายอะไรก็ได้ หล่อนต้องการเงินมากจริงๆ! ต้องการเงินให้พ่อได้มีชีวิตในคุกที่ดีขึ้น และต้องการเงินก้อนนี้เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของตัวเองในใจของน้องชาย! ตาของจือเวินหย่า ใสเป็นประกาย ยืนหลังตรงมองไปที่ป๋อสุ้นถิง หล่อนไม่รู้จักเขา แต่เคยเห็นเขาบนปกนิตยสารของเมืองเมืองเจียงนับครั้งไม่ถ้วน ผู้คนต่างพากันพูดว่า คุณชายป๋อแห่งเมืองเมืองเจียง เป็นคนเด็ดขาด เจ้าเล่ห์ อุบายเยอะ แต่กลับมีจุดอ่อนในเรื่องความรักกับผู้หญิงที่ชื่อว่า ซือมั่น แต่เด็กที่หล่อนกำลังจะคลอดออกมา ก็กำลังจะเรียกผู้หญิงคนนั้นว่า ‘แม่’และเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ “เศรษฐีอย่างตระกูลจือสั่งสอนออกลูกออกมาได้เพียงแค่เธอแบบนี้เหรอ เพียงเพื่อเงิน ก็กลายเป็นผู้หญิงชั้นต่ำที่ยอมขายอะไรก็ได้งั้นเหรอ” ป๋อสุ้นถิงพูดอย่างเยือกเย็น มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง สายตามองไปที่จือเวินหย่าด้วยความเหยียดหยามและเกลียดชังอย่างมาก ชั้นต่ำ? เหอะๆ ถ้าหล่อนไม่ ‘ต่ำช้า’จะมีชีวิตอยู่ได้ไหม จะช่วยน้องชายไว้ได้ไหม จะรอให้พ่อออกมาได้รึเปล่า? จือเวินหย่าอดกลั้นความละอายใจไว้ “คุณชายป๋อ คุณอยากได้ลูก ฉันอยากได้เงิน คุณอยากได้อะไร ฉันก็ทำให้ ฉันอยากได้อะไร คุณก็ต้องให้สิ่งนั้นด้วย ยุติธรรมดี” มีสิทธิ์อะไรมาว่าหล่อนต่ำ และมีสิทธิ์อะไรมาดูถูกหล่อน ไม่ว่าหล่อนจะชั้นต่ำ ทำตัวน่าอายยังไง ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาไม่ใช่เหรอ? ป๋อสุ้นถิงหันหลังไปมองหล่อนด้วยสายตาเยือกเย็น ทันใดนั้นเขาก้าวเข้ามาบีบคอหล่อน จากนั้นจือเวินหย่าก็ถูกเขากดตัวลงบนกำแพงอย่างแรง! หลังของหล่อนเจ็บปวดรวดร้าวขึ้นมาทันที จือเวินหย่าถูกบังคับกดขี่จนเขย่งปลายเท้าหายใจโรยริน แต่หล่อนยังคงไม่ส่งเสียงร้อง! “คุณชาย！” “คุณชาย！” ผู้คนรอบข้างทนเห็นไม่ไหวจึงตะโกนร้องเรียกขึ้น มองตรงไปที่ป๋อสุ้นถิงด้วยสายตาเป็นกังวล แต่กลับไม่มีใครหยุดมองมาที่หล่อนเลย “จือเวินหย่า？” ป๋อสุ้นถิงทำปากขัดใจ เลิกคิ้วขึ้น สายตาเยือกเย็นหนาวไปถึงกระดูก “เธอคิดว่า เธอยังเป็นคุณนายไร้ยางอายของตระกูลจืออีกงั้นเหรอ?” เมื่อพูดจบ จือเวินหย่า ก็ปรากฏตัวขึ้นมาทันที ป๋อสุ้นถิงเกลียดหล่อนมาก เกลียดจนกำหมัดขึ้นจะหักคอหล่อนให้ได้! จือเวินหย่ามองเขาด้วยความตกใจกลัว ฟังเขาพูดต่อ “ในบ้านตระกูลป๋อ ต่อไปนี้เธอควรจำใส่ใจไว้ให้ดีว่าเธอเป็นใคร มิฉะนั้นฉันจะสอนเธอเองว่าควรทำตัวยังไง!” น้ำเสียงเยือกเย็น ไร้เยื่อใย เหี้ยมจนไม่สามารถปฏิเสธหรือเปิดโอกาสให้พูดคุยกันได้! เมื่อพูดจบ ป๋อสุ้นถิงปล่อยมือออก จือเวินหย่าพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมานั่ง ไอสำลักออกมา “แค่กๆ! แค่กๆๆ!” ตาของจือเวินหย่าแดงก่ำ ตัวสั่นระริก ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ มีเสียงแหบแห้งเยือกเย็นดังขึ้นอีกครั้ง “ให้คุณหมอโล๋มาตรวจดูว่าเด็กในท้องเป็นยังไงบ้าง มีข่าวคราวอะไรรายงานฉันได้ตลอด” “ครับ คุณชาย” เสียงอันคุ้นเคยของคุณหมอดังขึ้น จือเวินหย่าเงยหน้ามองหมอที่เพิ่งผ่าตัดให้ตัวเองตรงหน้า สีหน้าขาวซีด ขาอันบึกบึนทั้งสองข้างปรากฏอยู่ตรงหน้าหล่อน ป๋อสุ้นถิงมองลงมา “อยากได้เงิน ต้องเชื่อฟังให้ดี! ท่าทางของเขา ทำเหมือนหล่อนเป็นหมาที่เขาเลี้ยงไว้ ทั้งต่ำและไร้ค่า อีกทั้งไร้เรี่ยวแรงขัดขืน! ก้าวเดินออกไป ป๋อสุ้นถิงหันหลังเดินออกไปจาก ‘คฤหาสน์’ จือเวินหย่านั่งอยู่บนพื้นไม่กล้าพูดอะไรออกมา แต่กลับได้ยินเขาพูดว่า “เอาเงินค่าขายตัวให้หล่อน” ค่าขายตัว? คำพูดช่างตรงอะไรเยี่ยงนั้น? จือเวินหย่ามองดูแผ่นหลังของเขา มือน้อยๆของหล่อนทุบลงไปที่พื้นราวกับจะขุดหลุมออกมา! การได้เงินมา เป็นสิ่งที่หล่อนใฝ่ฝัน แต่ทำไมถึงรู้สึกลำบากยากเข็ญยิ่งนัก หล่อนคิดว่าผู้คนในห้องผ่าตัดที่เห็นหล่อนถอดกางเกงจะมีจำกัด แต่คิดไม่ถึงเลยว่าชายคนนั้น จะทิ้งคำพูดไว้ไม่กี่คำและจะจากไปอย่างไร้ความปราณี! คุณหมอโล๋ หยิบเช็คหนึ่งใบวางไว้ตรงหน้าหล่อน “คุณจือ นี่เป็นเงินก้อนที่เหลือ รับไว้ด้วยครับ” จือเวินหย่ามองกระดาษบางๆในมือของ คุณหมอโล๋ อดไม่ได้ที่จะยิ้มทั้งน้ำตา แต่กำเช็คในมือไว้แน่น!