บทที่ 10 เป็นลูกไก่ในกำมือของเขา

บทที่ 10 เป็นลูกไก่ในกำมือของเขา จือเวินหย่าตรวจอย่างไม่สบอารมณ์ ในใจคอยเป็นห่วงจือเวินหานอยู่ตลอด! ตั้งแต่ที่เขาถูกจินเล่อเทียนจับตัวมาถึงตอนนี้ หล่อนไม่เจอเขามาหนึ่งอาทิตย์แล้ว และโรงเรียนของเขาก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว! “คุณหมอโล๋ ใช้เวลาตรวจอีกนานไหมคะ” จือเวินหย่าเริ่มกังวล เมื่อนึกถึงป๋อสุ้นถิง หล่อนรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที ผู้ชายคนนั้น ตอนนี้จะทำอะไรกับเสี่ยวหานรึเปล่านะ? “เขาจะทำได้เช่นไร?” จือเวินหย่าที่เป็นกังวลอยู่ตลอดตั้งแต่ต้นจนจบและไม่ได้สนใจว่าคุณหมอโล๋ก้มดูประวัติการรักษาไม่ขยับไปไหน “คุณหมอโล๋ ฉันอยากไปดู...” คุณหมอโล๋ขมวดคิ้วแน่น “คุณจือคิดว่าการที่มดลูกได้รับการกระเทือนและได้รับแอลกอฮอล์ที่มากเกินขนาดจะเป็นเรื่องปกติต่อเด็กในท้องงั้นเหรอครับ?” คำพูดนี้ ทำให้จือเวินหย่าชะงักไปทันที หล่อนเม้มปากแน่น แน่นอน ทุกคนต่างพากันคิดว่าหล่อนเจตนาตั้งใจทำเรื่องทั้งหมด จงใจดื่มเหล้า จงใจปล่อยตัว และจงใจไม่ไว้ชีวิตลูกในท้อง “ในเมื่อตัวเองยอมรับที่จะอุ้มท้องแทนแล้ว ก็ควรที่จะรับผิดชอบในหน้าที่ของตัวเองบ้างไหม? ” “คนอื่นคงยังคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูแห่งตระกูลจือ มีเงินหล่นลงมาจากฟ้าให้ใช้...” “ตระกูลจือ? ตอนนี้ออกไปพูดถึง’ตระกูลจือ’ใครยังจะรู้จักอีก?” คุณหมอโล๋ไม่ได้พูดอะไรขึ้นอีก และไม่ได้สนใจว่าพวกพยาบาลจะพูดคุยอะไรกัน จือเวินหย่าไม่พูดไม่จาแต่กำหมัดสองข้างขึ้นแน่น ตระกูลจือที่ทุกคนในเมืองเจียงรู้จักเมื่อสามเดือนก่อน ตอนนี้ไม่มีอยู่ต่อไปอีกแล้ว... จือเวินหย่าสูดหายใจเข้าลึกปิดตาลง ปล่อยตัวตามที่พวกเขาอยากให้ทำ เหมือนกับตุ๊กตาที่มีชีวิตจิตใจ เยือกเย็น อับอาย ไม่มีความเมตตาสงสาร... จือเวินหย่ารู้สึกว่าตัวเองถูกสายตา ความคิด การกระทำของพวกเขาทำร้ายจนรู้สึกอับอายและน้อยใจมาก แต่กลับไร้หนทางตอบโต้! จือเวินหย่ากระพริบตาเล็กน้อย น้ำตาไหลลงมา หายเข้าไปในผมอย่างรวดเร็ว คนรอบข้างยังคงดูถูกเหยียดหยามหล่อนอยู่... นานแล้ว นานเล่า ในที่สุดก็ได้ยินเสียงคุณหมอโล๋พูดขึ้น “เสร็จแล้ว” จือเวินหย่าลืมตาขึ้น จากนั้นได้ยินเขาพูดต่อ “คุณจือ เพื่อลูกในท้อง อาทิตย์นี้คุณห้ามออกจากห้องนี้เด็ดขาด” สุดท้ายแล้ว หล่อนยังคงถูกกักขัง! จือเวินหย่าเอ่ยปากขึ้นด้วยความสั่น อยากถามเรื่องอาการของจือเวินหาน แต่เมื่อเห็นสายตาอันไม่พอใจของคุณหมอโล๋ หล่อนจึงรู้สึกกลัว... คุณหมอโล๋เป็นคนของป๋อสุ้นถิง พวกเขาโกรธเกลียดหล่อนมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคำพูดอื่นๆที่พูดถึงตัวเอง หากหล่อนเอ่ยปากพูดอะไร ก็ถือเป็นการทำให้ตัวเองดูแย่ลงเท่านั้น! เมื่อห้องผู้ป่วยกลับมาสงบอีกครั้ง จือเวินหย่าค่อยๆหันหลังให้ประตูห้อง ทนไม่ได้ที่จะขดตัวของตัวเองลง สั่นไม่หยุด... ทันใดนั้น ร้องไห้ หล่อนเป็นเพียงแค่เครื่องมือที่ป๋อสุ้นถิงใช้เงินซื้อมา ตั้งแต่วินาทีที่หล่อนนอนลงบนเตียงผ่าตัด หล่อนก็ถูกตราหน้าจนลบไม่ออกแล้ว! มือของจือเวินหย่ากุมจับไปที่ท้องน้อย กัดปากแน่น น้ำตาไหลพราก ไม่ว่ายังไงหล่อนก็คิดวิธีทำให้เขาหายไปไม่ได้! แม้ว่าเด็กคนนี้จะไม่ได้เป็นของหล่อน หล่อนก็ไม่ยอมที่จะตัดชีวิตเขาออกไป.. หนึ่งสัปดาห์ ไม่มีตระกูลจือ ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ หล่อนทำได้เพียงคิดวิธีปกป้องน้องชายไว้... จือเวินหย่าน้ำตาไหลพรากเต็มหน้า มองไปบนเตียง กัดฟันพูดขึ้น “เสี่ยวหาน……”” หลังจากตระกูลจือล้มละลาย คนที่หล่อนพึ่งพาจิตใจได้เพียงคนเดียวก็คือเขา! …… แผนกศัลยกรรมโรงพยาบาลตระกูลป๋อ ป๋อสุ้นถิงยืนสังเกตการณ์อยู่ด้านนอกห้องผู้ป่วย พูดกำชับขึ้น “จับตาดูเขาไว้!” จือเวินหาน คือจุดอ่อนเดียวของจือเวินหย่า ซึ่งตอนนี้ตกอยู่ในกำมือของเขาแล้ว ถ้าจือเวินหย่าทำเรื่องอะไรที่ไม่ควรทำ เขาจะต้องทำให้หล่อนรู้ว่าเสียใจภายหลังคืออะไร! ป๋อสุ้นถิงคิดไม่ถึงเลยว่าหญิงสาวที่นอนหายใจโรยรินอยู่บนเตียง จะกล้าท้าทายความอดทนของเขา...