บทที่ 12 จุดอ่อนของเธออยู่ในกำมือของฉัน ยังจะอยากลองอีกหรือไง?

บทที่ 12 จุดอ่อนของเธออยู่ในกำมือของฉัน ยังจะอยากลองอีกหรือไง? เมื่อพูดจบ ป๋อสุ้นถิงหยิกคางของจือเวินหย่าไม่มีท่าทีจะปล่อยออก พูดขึ้นด้วยเสียงอันเหี้ยมโหด “เพื่อเป็นการมั่นใจว่าจือเวินหานจะไม่ตาย ภายใต้การหยุดให้ยาระงับปวด ต้องให้เขาได้รับความเจ็บปวดทรมานถึงที่สุด” จือเวินหย่าเบิกตาโตกว้างด้วยความตกใจ ยังไม่ทันได้ตั้งสติ คุณหมอโล๋ก็ถือเข็มฉีดยาที่บรรจุของเหลวบางอย่างเข้ามา จือเวินหย่าเห็น คุณหมอโล๋ถือเข็มฉีดยาฉีดเข้าไปที่ตัวของจือเวินหาน ความเจ็บปวดของหนุ่มน้อยที่อยู่บนเตียงทวีคูณมากขึ้น! ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลขดลงตามความเจ็บปวดที่ทนไม่ไหว บาดแผลบางส่วนของจือเวินหานมีเลือดไหลออกมา ช่างเจ็บปวดใจเหลือเกิน... สภาพเขาในตอนนี้ ราวกับจะตายจากไปในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า! จือเวินหย่าอยากจะหันหลังไปมองน้องชายของตัวเอง แต่เขาใช้แรงมหาศาลบีบคางของหล่อน จือเวินหย่าจึงทำได้เพียงพูดร้องขอ “อย่า...อย่า...” “หึ...” เสียงหัวเราะอย่างเยือกเย็นดังขึ้นอีกครั้ง เสียงหัวเราะเช่นนี้ทำให้จือเวินหย่าดื้อดึงอยากจะหันหลังไปให้เขาหยุดเสียที! หล่อนมองป๋อสุ้นถิงด้วยสีหน้าหวาดกลัว แต่เขากลับยิ้มให้หล่อน จากนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้งโหดเหี้ยม “จือเวินหย่า จุดอ่อนของเธออยู่ในกำมือฉัน ยังจะกล้าลองดีอีกหรือไง?” ปั้ง! คำพูดคำเดียว ทำให้จือเวินหย่าหวาดกลัวถึงขีดสุดจนตัวสั่นไม่หยุด! “ฉัน...ฉัน....” ครั้งแรกหล่อนกลัวจนพูดอะไรไม่ออก มือไปโดนแขนของเขาอย่างไม่ตั้งใจ ตะโกนร้องออกมา “ว๊าย!” ป๋อสุ้นถิงหงุดหงิดที่ถูกจือเวินหย่าแตะต้องตัว จนเกือบจะพลั้งมือสะบัดหล่อนออกไป! แต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่า ความตกใจนี้กลับทำให้จือเวินหย่าจับเขาแน่นมากขึ้น! คุณหมอโล๋กับด้ายบินที่หลบอยู่ในซอกหลืบก้มหน้าลง กลั้นหายใจ คุณชายป๋อ เกลียดผู้หญิงทุกคนที่แตะต้องตัวเขา นี่เป็นเรื่องที่ทุกคนในเมืองเจียงต่างรู้กันดี แต่จือเวินหย่ากลับ.... “ปล่อย!” เส้นเอ็นของป๋อสุ้นถิงกระตุกขึ้นแสดงถึงความขัดขืน ถ้าไม่ได้เป็นเพราะว่าหล่อนมีเด็กอยู่ในท้อง เขาคงสะบัดหล่อนออกอย่างไร้เยื่อใยแน่นอน! จือเวินหย่าตัวสั่นไม่หยุด ภายใต้ความขัดขืนของป๋อสุ้นถิงทำให้หล่อนจับเขาแน่นขึ้น หล่อนกัดปากแน่น สายตาดื้อดัน “จือเวินหย่า！” ความโกรธของเขาเริ่มแผ่ซ่านไปรอบตัว! จือเวินหย่าฝืนความกลัวเอาไว้ ร้องไห้พลางเอ่ยปากพูดขึ้น “คุณชายป๋อ ได้โปรดปล่อยน้องชายฉันเถอะนะ ฉันสัญญาว่าฉันจะเชื่อฟัง” ป๋อสุ้นถิงจับแขนหล่อนด้วยแรงมหาศาล พูดขึ้นด้วยความโมโห “จือเวินหย่า สำหรับฉันแล้ว เธอยังมีความน่าเชื่อถือหลงเหลืออีกเหรอ?” ขนตาของจือเวินหย่าสั่นระริก “ได้โปรดปล่อยน้องชายของฉันไป ฉันสัญญาว่าฉันจะคลอดลูกให้คุณ เชื่อฟังคุณ” ป๋อสุ้นถิงอยากฆ่าคน! เขาจ่ายเงินไปแล้ว ไม่ใช่ว่าหล่อนควรที่จะยอมคลอดลูกให้โดยดีหรือไง? จือเวินหานที่นอนอยู่บนเตียงด้านข้างยังทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด จือเวินหย่าปวดใจแทบทนไม่ไหว หล่อนจับแขนของเขาคุกเข่าลง “คุณชายป๋อ ฉันขอร้องล่ะ ฉันจะส่งจือเวินหานกลับไปจนกว่าฉันจะคลอดลูก เขาจะไม่กลับมา เขาไม่กลับมาก็ไม่กระทบอะไรฉัน เด็กก็จะปลอดภัยดี คุณเชื่อฉันเถอะนะ...” นี่ถือเป็นอีกครั้งที่จือเวินหย่ายอมใช้ศักดิ์ศรีกราบแทบเท้าของเขา! ศักดิ์ศรีของหล่อนขึ้นอยู่กับการย่ำยีซ้ำเติมของเขา ขอเพียงเขายอมปล่อยน้องชายของตน! จือเวินหย่าที่ตะเกียกตะกายพัวพันอยู่บนตัวของเขาร้องไห้อย่างน่าสงสาร หล่อนผู้ถูกบีบคั้นเอาเปรียบตอบโต้อะไรไม่ได้ไร้แรงขัดคืนทำให้ใครเห็นก็อดสงสารไม่ได้... “คุณชายป๋อ ฉันสาบานว่าจะเชื่อฟังคุณ ฉันจะไม่ขัดขืนอะไรคุณอีกแล้ว ได้ไหม? ความต้อยต่ำของหล่อนเปรียบเสมือนกับเศษฝุ่น แต่ฝ่ายชายพูดโหดเหี้ยมใจแข็งราวกับเหล็กพูดขึ้น “จือเวินหย่า ในเมื่อฉันมีจุดอ่อนของเธออยู่ในมือ ทำไมฉันต้องปล่อยไปด้วยล่ะ?” จือเวินหย่าร้องไห้พลางส่ายหน้า.... ป๋อสุ้นถิงหัวเราะเยาะด้วยความสะใจ “ฉันเชื่อ จุดอ่อนของเธออยู่ในมือฉัน เธอก็จะยิ่งเชื่อฟัง!”