ตอนที่23 รู้ความจริง

ณ.ห้องโถงใหญ่ ’จัดการเรียบร้อยหรือยัง?’เสียงเข้มทรงพลังเอ่ยถามองครักษ์คนสนิท ’เอ่อ...ขออภัยนายท่าน พวกมันหนีไปได้’ เคร้งงง!!! มือใหญ่ขว้างถ้วยน้ำชาใบเล็กที่อยู่ข้างๆทิ้งอย่างไม่ใยดี ร่างสูงแต่งกายด้วยผ้าเนื้อดีดั่งเหล่าขุนนางชั้นสูงที่หันหลังให้องครักษ์อยู่ บัดนี้สร้างความวิตกให้เขาอย่างมาก ’ทำไม?’ นายท่านใหญ่เอ่ยถามเรียบๆแต่กระนั้นเขาก็รับรู้ว่านายท่านกำลังโมโหให้เขา ’มีคนช่วยมันใว้ขอรับนายท่าน’ องครักษ ์เฉินเฉิงเหลย รีบกล่าวตอบ ’ใคร ?ใครที่ช่วยคุณชายสามนั่น?’ ’ อวี่เหมยหลิน ขอรับ’ ’ฮ่าๆๆๆ!’ เมื่อได้ฟังคำตอบขององครักษ์คนสนิท ร่างใหญ่ก็ถึงกับปล่อยเสียงหัวเราะออกมา เฉินเฉิงเหลยที่หน้าซีดเผือกอยู่แล้วก็ถึงกับเข่าอ่อน เขารีบคุกเข่าลงด้วยความวิตก ’อวี่เหมยหลิน ลูกสาวอวี่เทียนจือน่ะหรือ? นาง...ช่วยซ่งฟูหัวใว้อย่างนั้นหรือ?เฉิงเหลย!!’ เสียงเข้มเอ่ยต่อ เฉินเฉิงเหลยผู้หวาดวิตก็วิตกหนักไปกว่าเดิม ’ใช่ ใช่ขอรับ’ เสียงองครักษ์หนุ่มถึงกลับสั่น แม้เขาจะรับใช้นายท่านผู้นี้มาช้านานแต่กับการที่นายท่านโมโหทีไร คนนิ่งสุขุมอย่างเขาถึงกับทำตัวไม่ถูกทุกที ’นางช่วยซ่งฟูหัวอย่างไร?’เสียงเข้มเอ่ยถามอีก ’เหล่ามือสังหารเล่าว่า นางถือกระบี่แสงจันทราขอรับ แค่ถือกระบี่นั่น พวกมันก็หวาดกลัวแล้วขอรับ’ เฉินเฉิงเหลยเล่าสิ่งที่เหล่ามือสังหารที่ตนว่าจ้างรายงาน ’เฉิงเหลย...เจ้าจะบอกข้าว่า อวี่เหมยหลิน น่ากลัวกว่ามือสังหารหมายเลข1ที่ตายไปแล้วน่ะหรือ?’ การตายของมือสังหารหมายเลข1 เป็นที่ประจักษ์ ทั่วราชสำนักและราชวัง เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างรับรู้ จะมีก็แต่ประชาชนที่ทางราชสำนักปิดบังใว้ พูดถึงกระบี่แสงจันทราทุกคนต่างรู้ดีว่าเป็นอาวุธคู่กายของมือสังหารหมายเลข 1 เมื่อเจ้าของล่วงลับไปแล้วกระบี่นี้ก็ตกอยู่ในมือของผู้ที่รักษา นั่นก็คือตระกูลซ่ง ซ่งฟูหัวมีสิทธิ์ครอบครองกระบี่นี้โดยชอบธรรม โดยได้รับอนุญาตจากองค์ฮ่องเต้ หากแต่การที่ได้ยินข่าวของวันนี้จากองครักษ์คนสนิท ว่าคุณหนูตระกูลอวี่คู่หมั้นของคุณชายสามซ่งฟูหัว เป็นผู้ครอบครองกระบี่แสงจันทรา นายท่านใหญ่ที่ยืนหันหลังให้เฉินเฉิงเหลยก็ถึงกับขุ่นคิด ’ สั่งคนของเรา ตามสืบเรื่องนี้มาให้ได้’ เสียงเข้มเอ่ยสั่ง ’ขอรับนายท่าน’ เมื่อองครักษ์คนสนิทเดินออกจากห้องโถงใหญ่ไป ร่างสูงที่ยังคงหันหลังอยู่ ก็พลันนึกเรื่องอะไรขึ้นมาได้เขาถึงกับยิ้มมุมปากด้วยความมีเลศนัย ย้อนมาทางสองหนุ่มสาวที่ร่างกายยังคงเปียกปอนเพราะการตกน้ำเมื่อครู่ ต่างก็หันหลังให้กันด้วยความคิดที่ผุดขึ้นมาหลายๆอย่าง เวลาก็ไกล้ค่ำเต็มที เนื้อตัวที่ทั้งเปียกทั้งเลอะของหญิงสาวเลยทำให้ฝ่ายชายหนุ่มหยุดความคิดต่างๆนาๆได้ก่อน หากเป็นแต่ก่อนหญิงสาวตรงหน้านี้คงไม่อยู่ในสายตาของเขาเลยสักนิดแต่เมื่อได้ผ่านอันตรายด้วยกันมาหลายต่อหลายครั้งเขาจึงมีความคิดว่าแท้จริงแล้วใจของเขานั้นคิดอย่างไรต่อนาง หลินเยว่ที่กำลังนั่งคิดพินิจ กับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกับนางเมื่อครู่ อ้อมกอดที่อบอุ่น น้ำเสียงที่ แสดงถึงความห่วงใยของชายหนุ่มทำเอานางถึงกับไม่เป็นตัวของตัวเองเลยทีเดียว ร่างสวยสะดุ้งเฮือกนั่นถึงกับได้สติ เมื่อรับรู้ว่ามีอะไรบางอย่างมาคลุมที่ตัวของนาง ซ่งฟูหัวถอดเสื้อตัวใหญ่ที่เขาสวมใส่อยู่ เอามาคลุมให้นางที่ยังคงมีอาการตัวสั่น พลันนั่งลงใกล้ๆ ’ ขอบใจเจ้ามาก’ เสียงหวานเอ่ยตอบเมื่อรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายทำอะไรกับนางและเหตุการณ์เมื่อครู่ ก็ได้เขาช่วยชีวิตนางไว้เพราะเรี่ยวแรงที่ยังมีไม่เต็มร้อยจึงทำให้นางไม่สามารถช่วยตัวเองได้จากกระแสน้ำได้ ’ ช่างมันเถอะ ว่าแต่เรื่องของเจ้า จริงแล้วเจ้าคือมือสังหารหมายเลข1’ ซ่งฟูหัว เอ่ยออกมาเงียบๆ เขาไม่ได้หวังที่จะให้นางตอบหรือเล่าความจริงแก่เขา เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้เขารู้แล้วว่าเขาควรที่จะทำอย่างไรต่อนาง หลินเยว่เมื่อได้ยินคำที่เขาเอ่ยออกมา นางก็ถึงกับถอนหายใจ นี่คงจะถึงเวลาที่นางจะต้องเผยตัวตนที่แท้จริงให้กับเขาได้รับรู้ หลังจากนั้นเขาจะพานางไปส่งให้ทางการก็สุดแท้แต่ใจของเขาแล้วกัน ’ใช่ ข้าคือมือสังหารหมายเลข 1’ ’หึ แล้วคนที่นอนตายวันนั้นไม่ใช่เจ้าอย่างนั้นหลอ?’ ซ่งฟูหัวเอ่ยออกมาพร้อมกลับสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม ’คนที่ตายวันนั้นคือร่างของข้า ตอนนี้ข้าอยู่ในร่างของเหมยหลิน ส่วนเหมยหลินนางเป็นพี่สาวฝาแฝดของข้า และตอนนี้นาง...’ ใบหน้าหวานเศร้าลงทันที เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ และนี่คือคำตอบทั้งหมดที่ซ่งฟูหัวได้รับรู้ แต่กระนั้นเขาก็ยังมีอาการงงๆอยู่หญิงสาวจึงอธิบายอีกรอบเพื่อให้กระจ่าง ’หลินเยว่คือชื่อของข้า เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดไหม?’ ’ เจ้าจะบอกข้าว่าเจ้าเข้ามาอยู่ในร่างของเหมยหลิน ส่วนเหมยหลิน นางได้จากไปแล้ว’ ใบหน้าหวานไม่ตอบอะไรได้แต่เพียงพยักหน้า เรื่องราวซับซ้อนของหญิงสาวผู้นี้ สร้างความกระจ่างให้แก่ซ่งฟูหัว ไม่น่าล่ะ เรื่องเมื่อ 2 ปีก่อน เขาถึงตามหานางยังไงก็ไม่พบและเมื่อไปจับผิดเหมยหลินก็ไม่ได้ความอะไร เพราะจริงๆแล้ว เหมยหลินและมือสังหารหมายเลข 1 นั้น เป็นคนละคน ’เมื่อ2ปีก่อนเจ้าไปอยู่ที่ไหนกัน ข้าตามหาเจ้าแทบพลิกแผ่นดิน’ กระนั้นเสียงเข้มก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย ’ คุณชายสาม เจ้าเป็นคนของทางการ มีรึที่มือสังหารอย่างข้าจะให้เจ้าตามจับได้ง่ายๆ’ เสียงหวานเอ่ยตอบพลางหัวเราะเบาๆ ’แต่เป็นข้าเองที่โง่เขลาที่อยากให้เจ้าลืมใบหน้าของข้า ฮ่าๆแต่ดันเป็นข้าที่ลืมแม้กระทั่งชื่อแช่ของเจ้า’ ใบหน้าสวยเอ่ยแล้วก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ภาพแห่งความสุขปรากฎขึ้นตรงหน้า ซ่งฟูหัวที่มองใบหน้างามอยู่แล้วก็ถึงกับตกอยู่ในผวัง จนไม่ได้ยินว่าหญิงสาวพูดอะไรกับตน ’คุณชาย!คุณชายสาม!’ เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายกำลังเรียกอยู่ สติก็ค่อยจะกลับคืนมา ’เจ้าว่าอย่างไรนะ?’ ’ข้าถามว่าพวกมือสังหารที่มาเล่นงานพวกเรา เจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกมันเป็นใคร?’ เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็ถึงกับนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เหล่ามือสังหารที่ตามมาเล่นงานพวกเขานั้นแน่นอนว่าต้องมีคนจ้างวานมาอีกที พวกรับจ้างฆ่า! ส่วนคนที่อยู่เบื้องหลังนั้นเขาเองก็ยังไม่แน่ใจสักเท่าไร คงต้องสืบอีกสักระยะ ’ข้ายังไม่แน่ใจสักเท่าไร’เสียงเข้มเอ่ยตอบหญิงสาว ’นั่นแสดงว่าเจ้ารู้อยู่ก่อนแล้วว่ามีคนคิดลอบทำร้ายพวกเรา’เสียงหวานเริ่มแข็งกระด้างขึ้น เมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจล่อนางมาทำอะไร แน่นอนว่านางรู้อยู่ก่อนหน้าแล้วว่าเขาผู้นี้จงใจจะสังหารนางและนางเองก็อยากจะสังหารเขาเช่นกัน เมื่อคิดมาถึงนี่แล้วนางก็เบาอารมณ์ตนเองลง ถือว่าข้ากับเจ้าไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน ’ช่างเถอะ ข้าไม่คิดเรื่องนี้แล้ว อย่างไรมันก็เรื่องของเจ้า พอกลับจวนก็ทางใครทางมันอยู่ดี’เสียงหวานพูดจบก็ลุกขึ้นพลางเดินไปหาที่หลับนอน เหตุการณ์ตกน้ำครั้งนี้ทำนางเหน็บเหนื่อยอย่างมาก ’นี่ก็มืดค่ำแล้ว ข้าอยากพักผ่อน ขอตัวก่อนละกัน’ ซ่งฟูหัวหัวไม่ได้ตอบอะไรเขาเพียงพยักหน้ารับ และเริ่มก่อกองไฟเพื่อคลายความหนาว ’หลินเยว่ ราตรีสวัสดิ์’ คำนี้เขาไม่ได้เอ่ยออกไปเพียงแต่คิดในใจเท่านั้น