ตอนที่ 1 อยู่หรือตาย

ตอนที่ 1 อยู่หรือตาย ฝนตกเทลงมา ราวกับว่าเอาม่านสีเทามาคลุมไว้ทั่วเมือง กดทับไว้จนคนหายใจไม่สะดวก บนพื้นเรียบที่เปล่าเปลี่ยวและว่างเปล่า มีรถตู้สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ ไม่ไกลจากหน้ารถ มีผู้หญิงที่ดูเยือกเย็นคนหนึ่งกางร่มยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความเย่อหยิ่ง และตรงข้ามของเธอก็ยังมีเด็กผู้หญิงที่อายุยังไม่เยอะยืนอยู่คนหนึ่ง ผู้หญิงไม่ได้กางร่ม เพียงแค่ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน เงยหน้าขึ้น เผชิญหน้ากับผู้หญิงที่ดูน่ากลัว “หยีเสี่ยวหนานตัวคุณเองคิดว่าเด็กที่เป็นตราบาปคนนี้จะอยู่หรือตาย” เสียงที่เย็นชาเหมือนเสียงที่ออกมาจากห้องเก็บน้ำแข็ง ไม่มีความอบอุ่นใดๆเลยสักนิด “แม่ ลูกคนนี้ก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลจิ่งของพวกคุณ คุณจะทำกับเขาแบบนี้ไม่ได้” หยีเสี่ยวหนานยังคงพยายามโน้มน้าวผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ทั้งสองมือปกป้องบริเวณท้องที่นูนออกมาเล็กน้อย แต่ไม่เคยรู้สึกหนาวเย็นเท่ากับช่วงเวลานี้มาก่อน “เชอะ”เวินฉุนหรู คุณหญิงตระกูลจิ่งส่งเสียงออกมาอย่างเหยียดหยาม “พอเป็นผู้หญิงขายบริการ ก็เลยให้กำเนิดเด็กของตระกูลจิ่งของพวกเราด้วยเหรอ” “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายบริการ” เสี่ยวหนานเกร็งลำคอของเขา ตาแดงก่ำ ตะโกนอย่างแข็งขืนท่ามกลางสายฝน “แม่ของคุณเป็น คุณก็คงเป็นลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นหรอก” “แม่ของฉันไม่ได้เป็น เธอไม่ใช่.......” เวินฉุนหรูยิ้มเย็นชาด้วยความเย้ยหยันและดูถูก “หยีเสี่ยวหนานเด็กตราบาปนี้มีเพียงแค่จุดจบเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ.....ต้องตาย ไม่ใช่ตายตอนอยู่ในท้องของคุณ แต่จะตายที่โรงพยาบาลแทน ฉันจะไม่ให้เขาเกิดมาเห็นดวงตะวันบนโลกใบนี้แน่นอน” เท้าของเสี่ยวหนานเซเล็กน้อย ตัวถอยไปข้างหลัง จ้องมองผู้หญิงที่โหดร้ายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าด้วยความกลัว “คุณมันปีศาจ” ใช่ เธอเหมือนปีศาจที่กินคนไม่เหลือซากแบบนี้ แม้แต่ลูกชายของตัวเองก็ยังสามารถจัดการได้ แล้วจะมีอะไรที่ทำไม่ได้อีก “ถ้าคุณไม่ยอมเอาเขาออก ก็ไม่เป็นไร ฉันจะให้คุณอุ้มท้องไปจนถึงสิบเดือน ให้คุณรักและผูกพันกับเขามากๆไปจนถึงสิบเดือน หลังจากนั้นพอวันนั้นที่คลอดออกมา.....ฉันก็จะให้คุณเห็นเขาค่อยๆหมดลมหายใจช้าๆด้วยตาของคุณเอง......” “ไม่ อย่านะ....” เสี่ยวหนานส่ายหน้าและกรีดร้องออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ สายตาถูกบังด้วยไอน้ำฝนที่น่ากลัว “คุณทำแบบนี้กับเขาได้ยังไง เขาเป็นหลานของคุณ เป็นหลานแท้ๆของคุณนะ.....” “คุณมันบ้าไปแล้ว” เสี่ยวหนานกัดฟันแล้วตะโกนออกไป แต่ทันใดนั้นในมือก็ปรากฏมีดผ่าตัดขึ้นมา ชั่วพริบตาเดียว ไม่รอให้คนมีปฏิกิริยาตอบกลับมา เธอก็ยกมือขึ้นแล้วเอามีดที่แหลมคมเสียบเข้าไปที่ช่วงท้องด้านซ้ายของตัวเองอย่างแรง..... “อ๊า......” เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดก็ดังขึ้นท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดครึ้ม เลือด ไหลออกมาจากท้องของเธอ กระเด็นไปรอบๆ ด้วยความตกตะลึงอย่างมาก “เจ็บ......” หยีเสี่ยวหนานนอนจมอยู่ในกองเลือด ใบหน้ารูปไข่ก็ซีดเซียวจนไม่มีความรู้สึกโกรธใดๆ เห็นตัวของเธอเต็มไปด้วยเลือดเวินฉุนหรู ยกมุมปากของด้วยความพอใจ “หยีเสี่ยวหนานถ้ายังไม่ออกไปจากเมือง s อีกล่ะก็ งั้นต่อไปผู้หญิงเลวอย่างคุณก็จะเป็นผลทำให้เด็กในท้องเลวเหมือนคุณด้วย ทำตัวเองให้ดีๆ” เวินฉุนหรูเดินจากไปแล้ว ท่ามกลางฝนที่ตกหนัก เสี่ยวหนานนอนอยู่บนพื้น คลำหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อ “ช่วย.....ช่วยฉันด้วย หยูนถิงช่วยลูกของฉันด้วย.....” สี่ปีต่อมา เมือง A ณ บริษัทตกแต่งบ้านนานาชาติเดี่ยนซือ “ในที่สุดก็เลิกงานเสียที” หยีเสี่ยวหนานขยับไหล่ที่ปวดกล้ามเนื้อของตัวเอง เริ่มเก็บของบนโต๊ะทำงาน เตรียมเลิกงาน “เสี่ยวหนานรีบเลิกงานอะไรขนาดนี้ รีบไปดูลูกชายเหรอ” หลี่ซานซานที่เป็นเพื่อนร่วมงานถามเธอ “ใช่แล้ว” เสี่ยวหนานยิ้มกว้าง ใบหน้ารูปไข่เต็มไปด้วยความสุขจนอดกลั้นไม่อยู่ “ฉันไปก่อนนะ บายๆ” เธอโบกมือและเอ่ยลา รีบเลิกงานอย่างรวดเร็ว แล้วตรงไปที่โรงพยาบาลทันที “ดูเหมือนช่วงนี้อาการป่วยของหยังหยังคงจะทรงตัวอยู่มาก” หลี่ซานซานมองแผ่นหลังของเสี่ยวหนานที่เดินจากไป แล้วส่งเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา “คุณรู้ได้ยังไง” หลี่ซานซานเพื่อนร่วมงานก็ถามขึ้นด้วยความแปลกใจ “เหอะ ก็ดูอารมณ์ของเธอสิ หน้าของเธอเป็นเครื่องวัดอาการป่วยของหยังหยังดูว่าหยังหยังสุขภาพดีหรือไม่ดีมันก็จะเขียนอยู่บนหน้าของเธอ” “นี่จริงสุดๆ” หลี่ซานซานพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เสี่ยวหนานนั้นมีความกดดันอย่างมาก ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว คุณคิดว่าลูกชายที่น่ารักขนาดนั้น ทำไมถึงได้เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว เฮ้อ การรักษาด้วยเคมีบำบัด เด็กคงจะรับไม่ไหว และสถานะทางด้านการเงินของพวกเขาก็คงจะจ่ายไม่ไหว” “อืม พวกเราก็ทำได้แค่ภาวนาขอให้พวกเขารีบหาไขกระดูกที่เข้ากันได้โดยเร็วที่สุด” ………… ณ โรงพยาบาลฟู่เรน เสี่ยวหนานรีบเข้าไปในลิฟต์ที่มีผู้คนอัดแน่นอย่างรวดเร็ว กดไปที่ชั้นสิบ ลิฟต์เลื่อนขึ้นข้างบน แต่ละชั้นจะมีคนเข้าๆออกๆลิฟต์ ไม่ง่ายเลยกว่าจะมาถึงชั้นสิบ เสี่ยวหนานรีบออกจากลิฟต์แล้วตรงไปที่ห้องพักผู้ป่วยหมายเลข 1023 ผลักประตูห้องพักผู้ป่วยเข้าไป ข้างในกลับว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาเล็กๆของลูกชายเธอเลย เสี่ยวหนานทันใดนั้นก็ร้อนใจ เดินออกไปจากห้องแล้วคว้าพยาบาลคนหนึ่งที่เดินผ่านมาพอดีและถามว่า “พยาบาล ลูกชายของฉันล่ะ เห็นลูกชายของฉันไหม”