ตอนที่ 5 ในที่สุดก็ได้พบเจอกัน

ตอนที่ 5 ในที่สุดก็ได้พบเจอกัน “งั้นรบกวนคุณหมอจิ่ง สั่งยาให้ฉันด้วย” รู้อยู่แล้วว่าเขาคุยโวโอ้อวดความรู้ แต่ใครทำให้เขากลายมาเป็นหมอล่ะ” “เสี่ยวหลิน ช่วยสั่งยาให้คุณหยีแทนฉันที” “ได้ค่ะ” พยาบาลเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยไป จิ่งอี้เซวียน หยิบรายการตรวจตรงปลายเตียงขึ้นมา กำลังเขียนอะไรสักอย่างลงไปบนนั้นอย่างรวดเร็ว มือจับปากกา ขาวและสะอาดสะอ้าน สุดท้าย ก็พูดกับหยีซีโร่ว่า “อาการของคุณฟื้นตัวได้อย่างค่อนข้างดี พักผ่อนเยอะๆ กินยาให้ตรงเวลา มีอะไรก็เรียกฉันได้ตลอดเวลา” เขานำปากกาใส่เข้าไปในกระเป๋าเสื้อ สองขาก้าวเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย โดยไม่หันกลับมามอง “พี่ พี่ เป็นอะไร ตะลึงงันอีกแล้วนะ เป็นยังไง เขาเป็นยังไงบ้าง เขาดูหล่อและโดดเด่นเป็นพิเศษใช่ไหม” จิ่งอี้เซวียน ก้าวเท้าออกไปหยีซีโร่ก็รีบถามความคิดเห็นของพี่สาวทันที เสี่ยวหนานก็มีสติกลับมา มองความรักที่แน่วแน่บนใบหน้ารูปไข่ของน้องสาว ในใจของเธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกกระสับกระส่าย “ฉันไปเอายาก่อนนะ” เธอรีบหาคำพูดมาพูดกับน้องสาว แล้วออกจากห้องพักผู้ป่วยไปอย่างรวดเร็ว บนทางเดินยาว จิ่งอี้เซวียน กำลังคุยไปด้วยเดินไปด้วยกับหมอกลุ่มหนึ่ง เขาก็หันหน้าไปคุยกับหมอที่อยู่ข้างๆสองประโยคเป็นบางครั้ง ถึงแม้ระยะห่างจะไกลมาก แต่เสี่ยวหนานก็ยังคงเห็นภาพรอยยิ้มที่ทำให้คนหลงใหลนั่นบนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน เหมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง กลับไปเมื่อสี่ปีก่อน เขาก็ยังคงเป็นเขา รอยยิ้มที่สว่างเหมือนดวงดาว เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมเลย แต่ทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว อย่างน้อย รอยยิ้มนี้ เธอก็ไม่สามารถเห็นมันเหมือนเขาอยู่ตรงหน้าได้อีกแล้ว หัวใจรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย เสี่ยวหนานสติกลับมา ก็รีบเดินตามไปหาเขาอย่างรวดเร็ว “คุณหมอจิ่ง” หยีเสี่ยวหนานยืนและตะโกนเรียกชื่อเขาอยู่ข้างหลัง ไม่มีคำตอบตอบกลับมา ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าทำเหมือนไม่ได้ยิน แล้วเดินไปข้างหน้าต่อ “คุณหมอจิ่ง” เสี่ยวหนานก็เดินตามไปอีกสองสามก้าว ในที่สุดจิ่งอี้เซวียน ที่อยู่ข้างหน้าก็หยุดเดิน หมอทุกคนก็หยุดเดินตาม ทั้งสองมือของเขาล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อกาวน์สีขาว หันหลังมา สายตาไม่อยากจะมอง แต่ก็ต้องมองไปที่หยีเสี่ยวหนานที่อยู่ตรงหน้า “คุณหยี มีอะไรงั้นเหรอ” “อืม” เสี่ยวหนานพยักหน้า หัวใจเต้นระรัว มองหมอคนอื่นที่อยู่รอบๆเขา เธอเม้มริมฝีปาก รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “คือว่า ขอคุยกับคุณตามลำพังได้ไหม” “ฉันจะคุยแค่เรื่องอาการป่วยเท่านั้น เรื่องอื่น....ขอโทษด้วย ฉันยุ่งมาก” จิ่งอี้เซวียน พูดจบ ก็หันหลังจะเดินไป หมอหลายคนที่อยู่ข้างๆก็คิดว่าเป็นคนในครอบครัวที่รักจิ่งอี้เซวียน คนหนึ่ง จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา มองแผ่นหลังของเขาที่เดินจากไป เสี่ยวหนานสูดหายใจเข้าลึกๆ กำหมัดแน่น แล้วพูดอย่างคลุมเครือว่า “คุณหมอจิ่ง ฉันขอร้องให้มือที่สูงส่งของคุณ ปล่อยน้องสาวของฉันไปได้ไหม” จิ่งอี้เซวียน หันหลังกลับมา สายตาที่เรียบนิ่งก็เย็นชาเหมือนน้ำแข็งทันที “คุณพูดว่าอะไรนะ พูดอีกที” เสียงที่ออกจากปากบางก็ยิ่งเย็นชาจนทำให้คนสั่นไปทั้งตัว ให้มือที่สูงส่งปล่อยน้องสาวของเธอ เหมือนปีนั้นที่เธอขอร้องให้ตัวเองปล่อยเธอไปอย่างนั้นเหรอ เขา จิ่งอี้เซวียน สำหรับเธอแล้วเป็นงูงั้นเหรอ เป็นสัตว์ร้ายสินะ เห็นหยีเสี่ยวหนานไม่พูดอะไร เขาก็ยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา “น้องสาวของคุณน่ารักกว่าคุณตั้งเยอะ” “แต่เธอกระโดดตึกก็เพราะคุณ” “แล้วไง” จิ่งอี้เซวียน เลิกคิ้ว ถามเธอเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง เสี่ยวหนานพยายามจะมองข้ามความโหดร้ายของเขา สูดลมหายใจเข้าไปแล้วพูดว่า “ดังนั้น ถ้าคุณไม่ได้ชอบเธอ ได้โปรดพูดกับเธอให้ชัดเจน อย่าให้โอกาสอะไรกับเธอเลย” จิ่งอี้เซวียน ฟังเธอพูดจบ ก็ส่งเสียงออกมาว่า เชอะ แล้วยิ้ม ยิ้มนั้นดูเย็นชาและเยาะเย้ย โดยที่ไม่ละสายตาเลยสักนิด เขาก้าวเดินมาข้างหน้า เข้ามาใกล้เสี่ยวหนานสองมือยังล้วงอยู่ในกระเป๋าเสื้อ ขมวดคิ้ว จ้องมองเธอ แล้วพูดอย่างขำๆว่า “เธอจะชอบหรือไม่ชอบฉัน ก็เป็นเรื่องของเธอ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ แล้วก็ คุณหยี ต้องขอโทษจริงๆ ฉัน จิ่งอี้เซวียน เป็นเพียงแค่หมอคนหนึ่ง ไม่สามารถห้ามใจของคนอื่นได้ เรื่องของคุณ ฉันคงช่วยไม่ได้” เขาพูดจบ ก็หันหลังเดินนำหมอคนอื่นไปโดยที่ไม่หันมามอง เขาเดินไปแล้ว แต่ข้างๆกลับเหมือนยังคงเหลือกลิ่นกายของเขาไว้ เมื่อคุณรู้สึกชอบใครสักคนหนึ่ง ร่างกายของเขาจะมีกลิ่นพิเศษที่ไม่สามารถอธิบายได้ และในตอนนั้น สิ่งที่เหลือไว้ข้างกายของเสี่ยวหนานก็คือกลิ่นกายที่พิเศษนั้น ค่อยๆซึมเข้าไปในหัวใจของเธอ ที่ยังคงอยู่อย่างยาวนานมาก ในคฤหาสน์ทางตอนใต้ของไต้หยูนถิง เสี่ยวหนานกำลังกอดหมอนนั่งอยู่บนโซฟา หัวจมไปกับหมอน ถามไต้หยูนถิงที่อยู่ข้างๆอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า “คุณรู้ไหมว่าวันนี้ฉันเจอใคร” “หืม” ไต้หยูนถิงยื่นแก้วน้ำมา “ดื่มน้ำก่อน” เสี่ยวหนานเอาหัวกดลงไปบนหมอนลึกกว่าเดิม ส่ายหน้า “ไม่อยากดื่ม” ไต้หยูนถิงเอาแก้วน้ำวางไปบนโต๊ะยาว ใช้ตัวสะกิดเธอ “ตกลงว่าไปเจอใครมา ถึงได้มีท่าทางวิญญาณหลุดออกจากร่างแบบนี้” “จิ่งอี้เซวียน” เสียงของเสี่ยวหนานเล็ดลอดออกมาจากภายใต้หมอน การกระทำของไต้หยูนถิงที่จะดื่มน้ำก็ชะงักค้างกลางอากาศ สักพัก “ในที่สุดก็เจอแล้วเหรอ” ไต้หยูนถิงไม่ได้มีท่าทางตกใจอะไร นำแก้วน้ำที่อยู่ในมือวางกลับลงไปบนโต๊ะยาว “คุณรู้นานแล้วเหรอว่าเขามาเมือง A” ในที่สุดเสี่ยวหนานก็เงยหน้าขึ้นมา ถามไต้หยูนถิง