ตอนที่ 9 เรื่องที่ไม่คาดคิด

ตอนที่ 9 เรื่องที่ไม่คาดคิด เสี่ยวหนานรู้สึกว่าเขาอารมณ์ไม่ค่อยดี ดวงตาที่คมลึกมีความเศร้าอยู่ในนั้น ราวกับว่ามีเรื่องกวนใจที่ซ่อนเอาไว้เยอะมาก “คุณ......อารมณ์ไม่ดีเหรอ” เสี่ยวหนานตักมันฝรั่งทอดมาใส่ชามของตัวเอง และยังคงอดไม่ได้ที่จะถามเขา จิ่งอี้เซวียน หันมามองเธอ “เห็นท่าทางคุณดูไม่ค่อยดี” เสี่ยวหนานก็พูดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง “กินข้าวเถอะ” จิ่งอี้เซวียน สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร เขาไม่อยากบอกเธอ หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ เขาเห็นชีวิตหนึ่งตายอยู่ในมือของเขาต่อหน้า และเขา หมอที่ช่วยชีวิตคน คนไข้ที่อยู่บนเตียงผ่าตัดตรงหน้า ก็ได้กลับไปสู่สวรรค์ ความรู้สึกโดดเดี่ยวของชีวิตนั้นที่ตายไป เขาคิดว่าในฐานะหมอ เขาควรจะเคยชินกับมันนานแล้ว แต่ว่า เขากลับพบว่าเขายังไม่สามารถรู้สึกเคยชินกับมันได้สักที ในใจมีความรู้สึกที่หนักอึ้งจนไม่สามารถพูดออกมาได้ เหมือนมีอะไรกดทับหน้าอกเขาไว้ จนทำให้เขาหายใจไม่ค่อยสะดวกเล็กน้อย เห็นจิ่งอี้เซวียน ไม่อยากพูด เสี่ยวหนานก็ไม่ได้ถามต่อ จริงๆแล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่เธอควรจะเอามาใส่ใจ เธอก้มหน้า แสร้งทำเป็นกินข้าว แต่ในใจกลับกระสับกระส่ายเพราะเขา สายตาของจิ่งอี้เซวียน มองไปที่ใบหน้ารูปไข่ของเสี่ยวหนานมองอย่างพิจารณา หัวใจรู้สึกหนักอึ้ง เหมือนกับว่าคำพูดที่ดูเป็นห่วงเป็นใยของเธอค่อยๆกระจายออกไป จนรู้สึกเหมือนเมฆเปิดแล้วเจอแสงสว่างในชีวิต เสี่ยวหนานกินเสร็จ บนโต๊ะยังเหลือแค่ครึ่งหนึ่ง สรุปจิ่งอี้เซวียน ก็ไม่ได้กินอะไร เพียงแค่นั่งมองเธอกินข้าวที่อยู่ตรงข้ามเท่านั้น เสี่ยวหนานใช้ผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปาก ถึงได้ถามเรื่องงานตกแต่งกับเขาต่อ ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือที่อยู่บนโต๊ะของเขาก็ดังขึ้นมา เป็นสายจากแผนกของโรงพยาบาลที่โทรเข้ามา “พี่รอง รีบกลับมาด่วน คนไข้คนหนึ่งของคุณเกิดเรื่องแล้ว อาจจะต้องทำการผ่าตัดด่วน” โทรศัพท์ปลายสายเป็นไช่หลิง ที่อยู่ในแผนกเดียวกัน มีศักดิ์เป็นพี่สาม “คนไข้คนไหน” จิ่งอี้เซวียน ขมวดคิ้วแน่น “คุณป้าที่ขายผัก เตียงที่ 18 ชั้นสิบ” “ฉันรู้แล้ว คุณเตรียมการผ่าตัดไปก่อน ฉันจะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้” “โอเค” จิ่งอี้เซวียน กดวางสายอย่างรวดเร็ว “ที่โรงพยาบาลมีเรื่องด่วนเหรอ” เสี่ยวหนานคาดว่าการพูดคุยในครั้งนี้จะต้องพักเอาไว้ก่อน “อืม คนไข้ต้องทำการผ่าตัดด่วน” จิ่งอี้เซวียน เก็บโทรศัพท์ ลุกขึ้น ก้มหน้าลงมามองเสี่ยวหนานที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “คุณหยี สำหรับเรื่องงานที่ฉันจะให้ตกแต่งใหม่ ครั้งหน้าถ้ามีเวลาฉันค่อยมาหาคุณใหม่” “อืม ได้ค่ะ” เสี่ยวหนานพยักหน้า เข้าใจว่าเขารีบร้อนมากพอสมควร จิ่งอี้เซวียน พยักหน้าตอบ แล้วเดินออกจากโต๊ะอาหารไป เดินตรงไปทางเคาน์เตอร์เก็บเงิน แผ่นหลังที่ตรงและกว้างของเขา ค่อยๆหายไปจากประตูร้านอาหาร เสี่ยวหนานชักสายตากลับมาอย่างไม่อยากละสายตา ในใจรู้สึกเหมือนได้สูญเสียเขาไปอีกครั้ง หลังจากสิบนาทีที่จิ่งอี้เซวียน รีบมาที่โรงพยาบาล เขาเข้าไปในห้องผ่าตัด หลังจากเปลี่ยนมาเป็นชุดผ่าตัดสีน้ำเงินที่ปลอดเชื้อ ก็เข้ามาทำความสะอาดและฆ่าเชื้อที่มือ พี่สามไช่หลิง ก็เปลี่ยนชุดปลอดเชื้อเสร็จเรียบร้อยและเดินเข้ามาด้วยเช่นกัน “พี่รอง การผ่าตัดวันนี้ในตอนบ่ายก็ไม่ต้องเอามาใส่ใจเลย พวกเราเป็นแค่หมอไม่ใช่ผู้กอบกู้โลก พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว” “วางใจได้ ผลกระทบจะไม่เกิดขึ้นกับการผ่าตัดครั้งนี้แน่นอน” จิ่งอี้เซวียน หยิบแปรงที่อยู่ข้างๆขึ้นมา แล้วขัดไปที่แขนของตัวเองทั่วๆ “อ้อ ใช่แล้ว ครอบครัวของผู้ป่วยไม่ได้อาละวาดใช่ไหม” จิ่งอี้เซวียน ถามขึ้นอีกครั้ง “ไม่อาละวาด ทุกคนอาจจะเตรียมทำใจมานานแล้ว” “อืม” จิ่งอี้เซวียน พูดเสียงทุ้มต่ำอีกครั้ง ไช่หลิง มองเขาแล้วยิ้มขึ้นมา “เห็นสีหน้าของคุณดีกว่าสีหน้าที่เพิ่งออกจากห้องผ่าตัด ทำไม เจอเรื่องอะไรดีๆมางั้นเหรอ” “ไม่มี” จิ่งอี้เซวียน ไม่ยอมรับ “เพียงแค่อารมณ์เย็นขึ้นกว่าตอนบ่ายเท่านั้นเอง” เขาเงยหน้ามองตัวเองในกระจก ในใจรู้สึกเต้นเป็นจังหวะ ปิดน้ำ ฆ่าเชื้อเสร็จ เขาก็ยกสองแขนขึ้นค้างไว้ แล้วเดินไปข้างในห้องผ่าตัด “ฉันไปก่อน คุณก็รีบตามมา” “อืม โอเค” ***** พลบค่ำเวลาหนึ่งทุ่ม ครอบครัวหนึ่งสามคนกำลังกินข้าวตรงโต๊ะอาหาร เสี่ยวหนานตักข้าวมาใส่ในชามอย่างรวดเร็ว “แม่ ฉันยังมีหางานเสริมที่ต้องทำ พวกคุณก็นอนไปก่อน ไม่ต้องรอฉัน คืนนี้ฉันไม่กลับ ทำเสร็จก็จะไปหาหยังหยังที่โรงพยาบาลเลย” “เสี่ยวหนานคุณกินช้าๆหน่อย” คุณแม่หยี ฉินหลาน พูดเตือนเธอ พูดเสียงต่ำและถอนหายใจออกมา “คุณคิดว่า บ้านของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีฐานะก็ดี ทำไมต้องทรมานตัวเองโดยการทำงานหนักแบบนี้” “แม่ ฉันไม่เป็นไร ลูกสาวของคุณน่ะแข็งแกร่งมาก” เสี่ยวหนานพูดปลอบแม่ของตัวเอง “แข็งแกร่ง คุณคิดว่าตัวคุณเองเป็นเฮอร์คิวลิสงั้นสิ”หยีซีโร่ก็อดไม่ได้ที่จะแขวะพี่สาว “คุณคิดตัวเองสิ หนึ่งปีมานี้คุณดูซูบผอมจนเหลือแต่กระดูก ปกติก็ไม่ดูแลตัวเองให้ดีอยู่แล้วด้วย” “หนานหนาน แม่คิดมานานแล้วว่า ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คุณต้องรับปากกับแม่ว่าจะไปดูตัว ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่คุณน้าหลิน เพื่อนข้างบ้านแนะนำมา แต่งงานมาแล้วสองครั้ง อายุสามสิบแปดปี มีลูกสาวหนึ่งคน ฐานะทางบ้านถือว่าดีมาก ได้ยินคุณน้าหลิน เขาเป็นคนที่ไม่เลวเลย คุ้มที่จะไปเจอนะ” ฟังคำพูดของแม่ที่เกลี้ยกล่อมไม่ยอมหยุด ในใจของเสี่ยวหนานรู้สึกอึดอัด “แม่ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ยอมไปดูตัวหรอกนะ คุณก็รู้สุขภาพร่างกายของหยังหยังแม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างเราไม่ว่าจะคุยกับใครก็เป็นเพียงการลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องเท่านั้น ฉันรู้สึกยินดีตรงไหนที่ต้องไปดูตัว” “พี่ ปีนั้นฉันกับแม่ขอร้องคุณมาตลอดว่าอย่าเก็บหยังหยังไว้ แต่คุณก็ไม่ฟัง ตอนนี้พอเกิดมาก็มาป่วยแบบนี้ แถมยังทำให้คุณเหนื่อย......” คำพูดของหยีซีโร่ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกฉินหลานพูดแทรกขึ้นมา ไม่ให้เธอคำหลังต่อ “คุณพูดอะไรออกมา ถ้าหยังหยังได้ยินคำนี้เข้า คงจะเสียใจมาก” “พี่ คุณก็รู้ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น.....”หยีซีโร่กลัวพี่สาวจะเสียใจ รีบอธิบายกับเธอว่า “ฉันไม่ได้จะโทษหยังหยังฉันก็ปวดใจแทนคุณ เห็นคุณลำบากขนาดนี้ ฉันที่เป็นน้องสาว ก็รู้สึกไม่สบายใจไปด้วย” “ฉันรู้” เสี่ยวหนานพยักหน้า “ฉันรู้ว่าคุณกับแม่เป็นห่วงฉัน เอาล่ะ พอเถอะ ฉันรับปากพวกคุณ รอให้อาการของหยังหยังดีขึ้นกว่านี้หน่อย ฉันจะไปดูตัวทันที ไปดูตัวทุกวันเช้าสายบ่ายเย็นสามเวลาเลย ขอเวลาจัดการปัญหาของตัวเองภายในหนึ่งปีได้ไหม” ฟังคำพูดของเสี่ยวหนานคุณแม่หยีกับหยีซีโร่ต่างก็มองหน้ากัน และก็ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย ถ้ารอหลังจากอาการหยังหยังดีขึ้น.....แต่อาการป่วยนี้ มันจะดีขึ้นเมื่อไหร่กันล่ะ ตั้งแต่ตอนนี้คงจะไม่ดีขึ้นแล้วใช่ไหม