ตอนที่ 14 เป็นตัวเองที่พ่ายแพ้

ตอนที่ 14 เป็นตัวเองที่พ่ายแพ้ ยกเรื่องในปีนั้นขึ้นมาพูด เหมือนกับเขารู้สึกหงุดหงิดมาก ดึงเนกไทที่ผูกอยู่ตรงคอลงด้วยความโกรธ ถอดเสื้อสูทบนตัวออก แล้วโยนไปบนโซฟาในห้องโถงใหญ่ สุดท้าย “ตุ้บๆๆ.......” ถุงยางอนามัยที่ซื้อมาตอนกลางวันก็ร่วงหล่นออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขา หล่นกระจายทั่วไปหมด เสี่ยวหนานมองถุงยางอนามัยอย่างตะลึง และก็มองเขาอีกครั้ง สายตาเต็มไปด้วยความเก้อเขินจนทำอะไรไม่ถูก จิ่งอี้เซวียน ไม่คาดคิดว่าของสิ่งนี้จะหล่นลงมา ชอบหล่นมาบ่อยๆให้เขาเก็บ “ผู้ชายจะพกสิ่งนี้ติดตัวไว้ แปลกมากเลยเหรอ” รู้สึกได้ถึงสายตาแปลกๆของเสี่ยวหนานที่มองมา จิ่งอี้เซวียน ถามเธอด้วยเสียงเรียบนิ่ง “ไม่ใช่นะ” เสี่ยวหนานส่ายหน้าปฏิเสธ ใช่ เขามีคู่หมั้นแล้ว พกสิ่งนี้ติดตัวไว้จะแปลกได้ยังไง “หรือคุณจำได้ว่าฉันเคยชินกับการไม่พกถุงยางอนามัยมาตลอด” “……” เสี่ยวหนานสูดลมหายใจเข้าไป “จิ่งอี้เซวียน คุณอย่ามาเล่นลิ้นนะ” ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่สง่างามและสูงส่งมาตลอด แต่คำพูดกลับหยาบคายกว่าคนชั้นล่างเสียอีก แน่นอนว่าเขาเป็นแบบนี้ ถึงได้ผลักหยีเสี่ยวหนานไปสู่ความตายตลอด แม้ปีนั้นของพวกเขาก็ผุดความทรงจำทุกอย่างขึ้นมา สะพานสีเหลืองสั้นๆแบบนี้เหมือนกับว่าจะกลายเป็นความอบอุ่นเล็กๆที่อยู่ในความทรงจำของเธอ จิ่งอี้เซวียน ไม่สนใจเสี่ยวหนานอีก ปลดเนกไทตรงคอออก โยนลงไปบนโซฟาอย่างตั้งใจ แล้วเดินเข้าไปในห้องเสื้อผ้า เดินไปด้วยและปลดกระดุมสีทองตรงแขนเสื้อไปด้วย ใช้มือเดียวปลดได้ในครั้งเดียวทำให้ดูสง่างามเป็นคนตระกูลชั้นสูง “ฉันหิวแล้ว ออกไปกินข้าวก่อน” พวกเขาออกมาหาร้านอาหารที่หรูหราใกล้ๆ ตอนที่พนักงานเสิร์ฟถือเมนูเข้ามา กลับถูกจิ่งอี้เซวียน ปฏิเสธ “รอก่อน ฉันยังมีเพื่อนอีกคนหนึ่งกำลังมา” “โอเค” พนักงานเสิร์ฟที่ถือเมนูอยู่ก็ถอยออกไปก่อน จิ่งอี้เซวียน มองเสี่ยวหนานที่อยู่ข้างๆ “ไม่ชอบที่คนเยอะเหรอ” “ใช่” เสี่ยวหนานพยักหน้าอย่างเบื่อหน่าย “เพราะบ้านที่ให้คุณออกแบบ เป็นเรือนหอสำหรับงานแต่งงาน ดังนั้นฉันจึงอยากให้คู่หมั้นของฉันมาแสดงความคิดเห็นด้วย” “……” ดังนั้น คนที่กำลังมา คือคู่หมั้นของจิ่งอี้เซวียน งั้นเหรอ เสี่ยวหนานรู้สึกแน่นหน้าอกและหายใจถี่ เธอยกยิ้มขึ้นมาเบาๆ “แบบนี้ดีที่สุด” สิบนาทีต่อมา..... ก็มีเงาตัวขาวดูสง่ามายืนอยู่ข้างหน้าโต๊ะของพวกเขา “อี้เซวียน รอนานไหม” เสียงที่อ่อนโยน ให้ความรู้สึกเหมือนน้ำพุใสสะอาดที่ลอยขึ้นมา ปากที่สวยงามของผู้หญิงยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นทำให้คนมีความสุข ท่าทางสง่างาม โดดเด่น คำพูดที่ดูบริสุทธิ์ หลังจากที่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่ามาจากตระกูลที่ร่ำรวยและชนชั้นสูง “ไม่หรอก พวกเราก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน” จิ่งอี้เซวียน ลุกขึ้น แล้วดึงเก้าอี้ออกให้เธอนั่ง เขากำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเธอ เหมือนเจ้านายที่สง่างาม ไม่มีอารมณ์โกรธเลยสักนิด เสี่ยวหนานคิด บางทีนี่อาจจะเป็นคู่ที่สวรรค์สร้างมาให้คู่กันจริงๆก็ได้ เธอควรจะอวยพรพวกเขาใช่ไหม แต่ตอนที่เห็นเขาบริการคู่หมั้นอย่างขยันขันแข็ง ทำไมหัวใจของเธอถึงรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา “มา เมิ่งซี จะแนะนำให้รู้จัก คนนี้คือคุณหยี หยีเสี่ยวหนาน เป็นคนที่จะมาออกแบบบ้านหลังใหม่ให้พวกเรา” จิ่งอี้เซวียนแนะนำเสี่ยวหนานให้ฉู่เมิ่งซีรู้จัก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหินห่างที่มีต่อเสี่ยวหนานอย่างสิ้นเชิง “คุณหยี คนนี้คือคู่หมั้นของฉัน ฉู่เมิ่งซี” ฉู่เมิ่งซีเหรอ เสี่ยวหนานตะลึงงัน รู้สึกบีบหัวใจขึ้นมาเล็กน้อย บริษัทฉู่ซื่อ เตรียมจะเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลจิ่งเมื่อสี่ปีก่อนเธอก็ได้ยินแม่ของจิ่งอี้เซวียน พูดถึง เสี่ยวหนานสูดหายใจเข้าลึกๆเงียบๆ เพื่อปัดความรู้สึกนั้นออกไป ชีวิตพวกเขาสามคนพัวพันกันเป็นวงกลมใหญ่ และสุดท้ายก็กลับมาที่เดิม บางที นี่อาจจะเป็นบทจบของพวกเขาก็ได้ “คุณหยี สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เสียงพูดที่อ่อนโยนของฉู่เมิ่งซีทำให้ดึงสติของเสี่ยวหนานกลับมา เสี่ยวหนานมีสติกลับมาก็ยิ้มทันที แล้วจับมือของฉู่เมิ่งซีที่ยื่นมาอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ” “พวกเราสั่งอาหารกันก่อนเถอะ Waiter” จิ่งอี้เซวียน โบกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟมา พนักงานเสิร์ฟถือเมนูอาหารยื่นให้แต่ละคน แต่ครั้งนี้จิ่งอี้เซวียน ไม่ได้สั่งในลักษณะเดียวกันกับเมื่อตอนกินข้าวกับเสี่ยวหนานครั้งก่อน ตรงกันข้ามกลับถามฉู่เมิ่งซีที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างใกล้ชิดมากว่า “อยากกินอะไร” ตอนที่เขาถาม สายตามองไปที่ฉู่เมิ่งซีด้วยรอยยิ้มที่หลงใหล “คุณหยี เป็นแขก ก็ให้คุณหยี สั่งก่อนเถอะ” ฉู่เมิ่งซียิ้ม รู้สึกอายเล็กน้อย “อืม ก็ได้” จิ่งอี้เซวียน หันไปมองเสี่ยวหนานยังคงยิ้มด้วยความเหินห่างเล็กน้อย “คุณหยี ไม่ต้องเกรงใจเลยนะคะ อยากกินอะไรก็สั่งได้เต็มที่เลยค่ะ” ตอนนี้เสี่ยวหนานจู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเดียวที่ได้รับอาหารมาเยอะในครั้งนี้ เป็นกว้างขวางคอระหว่างพวกเขาสองคน เธอควรถืออาหารไปนั่งกินคนเดียวอีกโต๊ะถึงจะถูก “ไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณสั่งก่อนเลยค่ะ ฉันจะไปห้องน้ำ เดี๋ยวมานะคะ” เสี่ยวหนานเดินเข้ามาในห้องน้ำเพื่อหลบหนี เอามือกอบน้ำขึ้นมาล้างหน้า พยายามทำให้ตัวเองรู้สึกตื่น หยีเสี่ยวหนานนี่กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ผู้ชายข้างนอกเลิกกับคุณไปนานแล้ว ทำไมคุณยังรู้สึกหงุดหงิดเสียใจที่เห็นเขากับสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่นล่ะ เสี่ยวหนานเงยหน้าขึ้นมา มองตัวเองที่รู้สึกพ่ายแพ้เล็กน้อยในกระจก