บทที่ 4

คุณบริพัตรประมุขใหญ่แห่งคฤหาสน์จิรภาสหันขวับปิดหน้าจอโน้ตบุ๊กแทบไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูห้องทำงานพร้อมกับร่างบอบบางของบุตรสาวที่เดินเข้ามาโดยไม่ได้เคาะประตูห้องให้ตนเองได้รับรู้ “ทำไมไม่เคาะประตูห้องก่อน” ด้วยกลัวว่าลูกสาวจะเห็นข้อมูลรูปภาพสินค้าที่ตนเองเปิดค้างอยู่บนหน้าจอผู้ที่เป็นพ่อจึงตวาดบุตรสาวเสียงดังด้วยความลืมตัว “รัณขอโทษค่ะคุณพ่อ” รัณชิดาพึมพำขอโทษเสียงแผ่วเบา ใบหน้างามซีดเผือดด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าการเสียมารยาทเพียงเล็กน้อยไม่เคาะประตูห้องจะทำให้บิดาโกรธเธอได้มากถึงเพียงนี้ คุณบริพัตรรู้สึกตัวเมื่อเห็นใบหน้าลูกสาวซีดเผือดหยาดน้ำตาอุ่นเอ่อคลอดวงตาคู่สวย เขารีบลุกขึ้นจากเก้าอี้หนานุ่มตัวใหญ่เดินไปโอบกอดลูกสาวพร้อมกับพึมพำขอโทษ “พ่อขอโทษลูก พ่อกำลังคิดอะไรเพลินๆ พอหนูเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียงพ่อเลยตกใจไปหน่อย’ รัณชิดาคลี่ยิ้มหวานออกมาได้ยกมือขึ้นไปกอดรอบเอวบิดาซบหน้ากับอกกว้างรับไออุ่นความรักจากพ่อเข้าสู่กาย “ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ รัณก็ต้องขอโทษคุณพ่อเหมือนกันที่เสียมารยาทไม่เคาะประตูห้องก่อน คุณพ่อต้องการพบรัณเรื่องอะไรคะ” “นั่งก่อนลูก’ ผู้เป็นบิดาดึงร่างบอบบางอรชรอ้อนแอ้นให้ทรุดลงนั่งบนโซฟาหลุยส์ตัวงามราคาแพงก่อนจะเริ่มเรื่องที่ตนเองได้เรียกให้ลูกสาวมาพบ “อีกสองวันรัณกับคินก็จะเดินทางไปอเมริกาแล้ว พ่ออยากให้รัณดูแลคินให้ดีๆ น้องมุทะลุ โผงผางเอาแต่ใจ รัณต้องอดทนมากๆ นะลูก” “หนูทราบค่ะ รัณจะดูแลน้องอย่างดี คุณพ่ออย่าห่วงเลยค่ะถึงแม้คินอายุยังน้อยแต่ความคิดความอ่านของคินก็โตเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว” “ได้ยินรัณรับปากแบบนี้พ่อก็นอนตายตาหลับ” ไม่รู้ว่าเพราะลางสังหรณ์ที่ตนเองสัมผัสได้ตลอดระยะเวลาสี่ห้าวันที่ผ่านมาหรือเปล่าที่ทำให้คุณบริพัตรหลุดปากพูดออกมา รัณชิดาตกใจหน้าถอดสีกระชับร่างบิดาแน่นพลางเอ่ยห้ามด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ “คุณพ่ออย่าพูดแบบนี้สิคะ คุณพ่อสุขภาพยังแข็งแรง ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บมาย่างกราย คุณพ่อต้องอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้รัณกับคินไปอีกนาน” ‘โรคภัยไข้เจ็บไม่ได้ย่างกรายมาทำลายพ่อ แต่ไข้โป้งที่กำลังจะมาถึงนี่สิที่จะทำให้พ่อไม่ได้อยู่เห็นความสำเร็จของลูกๆ’ คุณบริพัตรเอ่ยตอบบุตรสาวอยู่ในใจอย่างเศร้าๆ เพราะรู้ว่าเพื่อนรักที่ร่วมทำความชั่วค้าอาวุธสงครามด้วยกันมานานนับสิบปีกำลังจะแปรผันเปลี่ยนจากเพื่อนรักมาเป็นอสรพิษเตรียมฉกฆ่าตนเองจึงต้องเรียกลูกมาสั่งเสียไว้ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้พูด “รัณรับปากพ่อนะลูกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหนูต้องเรียนให้จบรับปริญญากลับมาและต้องดูแลคินให้ดีที่สุด” คิ้วโก่งงามดุจคันศรขมวดเข้าหากันจนยุ่งถึงแม้จะสงสัยกับคำพูดราวกับคำสั่งเสียกลายๆ ของบิดา แต่รัณชิดาก็รับปากอย่างเข้มแข้งพร้อมที่จะทำตามคำพูดของตนเองเสมอ “รัณรับปากค่ะ รัณมีน้องคนเดียวต่อให้รัณลำบากแค่ไหนรัณก็จะให้คินได้อยู่อย่างสุขสบายที่สุด” “ได้ยินรัณรับปากแบบนี้แล้วก็ทำให้พ่อสบายใจขึ้นมาได้” คุณบริพัตรแย้มยิ้มออกมาได้กับคำมั่นสัญญาของบุตรสาว เขาเดินกลับไปทรุดตัวลงนั่งหน้าโต๊ะทำงานก่อนเอ่ยปากอนุญาตให้ลูกสาวกลับออกไปได้ “รัณไปพักผ่อนเตรียมตัวเดินทางเถอะลูก พ่อมีเรื่องจะพูดกับหนูแค่นี้” “ค่ะคุณพ่อ” รัณชิดารับคำอย่างว่านอนสอนง่ายแต่พอก้าวเดินได้สองสามก้าวก็ต้องหยุดชะงักหันกลับมามองเมื่อบิดาได้เอ่ยเรียกไว้ก่อน “รัณ เดี๋ยวก่อนลูก” คุณบริพัตรเอี้ยวตัวหันมามองลูกสาว การเบี่ยงตัวออกจากหน้าจอโน้ตบุ๊กเพียงเล็กน้อยทำให้รัณชิดาได้เห็นภาพบนหน้าจอที่กำลังเปิดหลาอยู่ “รัณจำหนังที่เราสามคนพ่อลูกชอบดูด้วยกันได้ไหม” “ค่ะ จำได้ค่ะคุณพ่อ’ “ถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับพ่อ ให้รัณเอาข้อมูลทั้งหมดไปส่งให้คนที่พ่อไว้ใจที่สุดซึ่งพ่อได้ระบุไว้ในนั้นแล้ว” “คุณพ่อคะ นี่มันเรื่องอะไรกันคะ ทำไมคุณพ่อพูดอะไรแปลกๆ” เท้าเล็กที่กำลังจะก้าวเดินเข้าไปหาบิดามีอันต้องหยุดชะงักเมื่อถูกบุพการีเอ่ยปากไล่เสียงเย็น “ไปได้แล้วรัณ อย่าลืมทำตามที่พ่อบอก” คุณบริพัตรสั่งเสียก่อนจะหันกลับเข้าหาโน้ตบุ๊กยกมือขึ้นโบกไล่บุตรสาวตัดบทการสนทนาหันมาสนใจงานที่ทำค้างอยู่ รัณชิดาจำเป็นต้องก้าวถอยเดินออกจากห้องตามคำสั่งของบิดา แต่ก่อนจะเดินจากไปดวงตาคู่สวยจับจ้องมองไปที่หน้าจอโน้ตบุ๊กอีกครั้งพลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเพ่งมองให้ชัดว่าตนเองไม่ได้ตาฝาดไป พอก้าวพ้นมาจากห้องทำงานพร้อมกับปิดประตูห้องให้บิดาอย่างเรียบร้อยก็เอ่ยพึมพำกับตนเองด้วยความแปลกใจระคนสงสัย “คุณพ่อเกี่ยวข้องอะไรกับอาวุธสงครามที่น่ากลัวเหล่านั้น”