ตอนที่ 2 (2)

“กูไม่ตาต่ำลดตัวไปกินยัยบ้านนอกคนนี้หรอก” “แต่ลองหน่อยก็ดีนะเว้ย คิวา ยัยบ้านนอกยังสดซิงๆ แม้จะไม่สวยระดับนางเอก นาง แบบ แต่นายจะเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้เจาะไข่แดงของเธอ” จักรินยุส่งเพื่อน ส่งสายตายอย่างรู้กันให้กับภูริศ และอีกฝ่ายก็รีบรับไม้ช่วยยุส่งอีกคน “นั่นนะสิ นายกินผู้หญิงมาทุกรูปแบบแล้ว ลองกินไข่แดงของยัยฟ้าครามก็น่าจะอร่อยอยู่ไม่น้อย หรือว่านายไม่กล้ากินยัยบ้านนอก” “อย่าให้เสียชื่อคาสโนว่าสิคิวา...แค่ผู้หญิงบ้านนอกคนหนึ่งนายจะยอมเสียชื่อของคาสโนว่าตัวยงไม่กินเธอเลยหรือวะ” รู้ว่าคิวากรเป็นคนที่ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ จักรินจึงจี้แทงใจดำของคิวากร และก็ต้องลอบแตะมือกับภูริศใต้โต๊ะ เมื่อคิวากรตอบรับเสียงห้วนในทันที “ใครบอกว่ากูไม่กล้ากินยัยฟ้าคราม เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง แม้จะเฉยแสนเฉย แม้จะบ้านนอกตามเนื้อตัวคงมีแต่กลิ่นโคลนสาบควาย แต่กูจะทำให้พวกมึงเห็นว่า...นายคิวากร พิพัช คนนี้ได้สยบยัยฟ้าครามให้นอนครางอยู่ใต้ร่างของกู” “อย่าดีแต่ปากสิคิวา ลงมือเลย ทำให้พวกเราและเพื่อนทุกคนเห็นว่านายเป็นคนจริงมากแค่ไหน” ภูริศยุส่งต่อ โดยไม่ลืมยื่นแก้วแชมเปญให้เพื่อนรับไปกระดกเข้าปากทีเดียวจนหมดแก้ว “ทำไมพวกมึงคิดว่ากูไม่กล้ากินยัยฟ้าครามเด็กบ้านนอก” คิวากรถามเสียงห้วน ดวงตาจ้องเขม็งอยู่ที่ฟ้าคราม หญิงสาวผู้น่าสงสารซึ่งกำลังตกเป็นเหยื่อในเกมท้าทายของลูกชายมหาเศรษฐี “หมายความว่า...นายจะกินยัยฟ้าครามยังงั้นหรือ” จักรินถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ และก็ได้รับคำตอบที่ชัดเจนจากคิวากร คนที่ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ว่า “ใช่! กูจะทำให้พวกมึงเห็นว่ากูกล้ากินยัยบ้านนอกคนนี้ แต่พวกมึงต้องส่งยัยบ้านนอกไปให้กูที่โรงแรม” “ได้...เรื่องนั้นไม่มีปัญหา” จักรินรีบรับคำในทัน โดยมีภูริศเอ่ยสนับสนุนต่อท้าย “นายไปรอที่โรงแรมของนายได้เลย” “โอเค กูจะไปรอที่โรงแรมของกู ถ้าภายในสองชั่วโมงพวกมึงไม่ส่งยัยฟ้าครามไปถึงห้อง ก็ถือว่าเกมนี้เป็นอันโมฆะ และคนที่ชนะก็คือกู” คิวากรวางเงื่อนไขในเกมล่าสวาทในครั้งนี้ “โอเค ไม่เกินสองชั่วโมง ยัยบ้านนอกจะถูกนำไปสังเวยให้นายถึงเตียงนอน” ภูริศให้ความมั่นใจกับเพื่อน “ตามนี้” คิวากรกระดกแชมเปญหมดแก้วอีกรอบ จากนั้นก็หลุบสายตามองเวลาบนนาฬิกาเรือนแพง แล้วเงยหน้าบอกกับเพื่อนทั้งสอง “ตอนนี้สามทุ่มพอดี พวกมึงมีเวลาไม่เกินห้าทุ่มเพื่อส่งยัยบ้านนอกให้กู...กูจะล่วงหน้าไปรอที่โรงแรมก่อน ถ้าพวกมึงพายัยบ้านนอกมาไม่ทันห้าทุ่ม พวกมึงต้องเลี้ยงกูชุดใหญ่” “ไม่ต้องห่วง พวกเราพายัยบ้านนอกไปส่งก่อนห้าทุ่มแน่” จักรินรับคำอย่างมั่นเหมาะ เพราะมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าจะสามารถพาฟ้าคราม หญิงบ้านนอกคอกนาไปส่งเป็นเครื่องสังเวยให้กับคิวากรได้ตามเวลาที่กำหนด “แล้วพวกมึงจะได้รู้ว่ากูเป็นคนจริงแค่ไหน” คิวากรวางแก้วแชมเปญกระแทกลงบนโต๊ะ จากนั้นก็เดินออกจากร้านอาหาร ตรงไปยังรถสปอร์ตสีแดงเพื่อขับไปรอเหยื่อที่โรงแรม ซึ่งแน่นอนว่าโรงแรมแห่งนั้นมีชื่อของบิดาของเขาเป็นเจ้าของ และอยู่ห่างจากร้านอาหารที่กำลังจัดงานเลี้ยงอยู่ในขณะนี้แค่เพียงห้ากิโลเมตรเท่านั้น เมื่อคิวากรล่วงหน้าไปรอเครื่องสังเวยอยู่ที่โรงแรมของเขาแล้ว หน้าที่ที่เหลือที่จะหลอกล่อพาหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายและน่าสงสารที่สุดอย่างฟ้าคราม ไปส่งให้คิวากร ‘เชือด’ ถึงที่ ก็เป็นหน้าที่ของเพื่อนเลวทั้งสองคนที่กำลังเริ่มปฏิบัติการชั่วแล้ว “เฮ้ย! ไอ้จัก มึงใส่ยาเบามือหน่อย มึงใส่มากไปแล้ว เดี๋ยวนังบ้านนอกก็ช็อกยาตายพอดี” ภูริศกระซิบเตือนเพื่อน เมื่ออีกฝ่ายได้หยดยาไร้สี ไร้กลิ่น แต่มีประสิทธิภาพสามารถทำลายผู้หญิงบริสุทธิ์อย่างได้ผลชะงัก หยดลงในแก้วแชมเปญในปริมาณที่มากพอควร จนต้องกระซิบเตือนเพราะกลัวว่ายานรกอาจทำให้ฟ้าครามตายได้ จักรินถลึงตาใส่พร้อมกับเค้นเสียงต่อว่าเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน “มึงอย่าพูดเสียงดังสิไอ้ภู กูหยดยาลงไปแค่ไม่กี่หยด มันไม่ทำให้นังบ้านนอกตายหรอกน่า แต่จะทำให้นังนี่กลาย เป็นแมวป่าที่พร้อมข่วนให้ไอ้คิวาหลังลายกันไปข้าง” “มึงแน่ใจหรือวะไอ้จัก” ในขณะที่ภูริศยังเป็นกังวลเรื่องยาปลุกเซ็กที่ถูกหยดลงในแก้วแชมเปญ ผู้ที่มากด้วยประสบการณ์ชั่วก็ตอบให้ความมั่นใจกับเพื่อนว่า “แน่ใจสิวะ มึงอย่าลืมสิว่ากูเคยทำมาหลายครั้งแล้ว กูรู้ว่าต้องใช้ยาแค่ไหนถึงจะพอดีและทำให้นังฟ้าครามยอมสยบให้กับไอ้คิวาได้” “เออ กูลืมไปว่ามึงเคยทำกับผู้หญิงมาหลายคนแล้ว” “กูจะถือว่าเป็นคำชมจากมึงก็แล้วกัน” จักรินไม่ได้เดือดร้อนกับคำพูดแกมด่าจากภูริศ ก่อนจะบอกกับอีกฝ่ายว่า “ไปไอ้ภู ไปช่วยกันต้อนเหยื่อส่งให้ไอ้คิวาเชือดในคืนนี้” “ไปกันเลย หลังจากไอ้คิวาเชือดนังฟ้าครามเสร็จแล้ว กูจะแบล็คเมล์มันด้วยคลิปเพื่อเรียกเงินจากมันสักสี่-ห้าล้าน” “ฮ่าๆ มึงนี่ฉลาดกว่าที่กูคิดไว้มาก” จักรินหัวเราะร่าชมเพื่อนเลวไม่มีหยุดปาก ภูริศกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะถามต่อ “มึงคิดว่า...ไอ้คิวามันจะยอมจ่ายไหม” “จ่ายสิ ทำไมจะไม่จ่าย ไอ้คิวามันเป็นคนโง่ มันไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของพวกเรา ยังไงๆ มันก็ยอมจ่ายอยู่แล้ว เงินแค่สี่-ห้าล้าน ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งมันร่วงหรอกน่า...” “ฮ่าๆๆ...กูเชื่อในสุภาษิตที่เขียนไว้ว่า คนโง่ย่อมตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด ไอ้คิวามันต้องจ่ายเงินให้กับพวกเราโดยไม่มีบิดพลิ้ว เพราะเรามีหลักฐานเป็นคลิปไว้แบล็คเมล์มัน” ภูริศหัวเราะร่วนด้วยความสะใจกับความโง่เขลาของลูกชายมหาเศรษฐี ที่ถูกเขากับจักรินทำตัวเป็นปลิงคอยเกาะกินตั้งแต่เรียนปีหนึ่งยันจบการศึกษา “เงียบได้แล้วไอ้ภู กูกำลังจะเริ่มเกมแล้ว” จักรินเค้นเสียงห้ามเพื่อนที่ยังหัวเราะไม่หยุด เมื่อหยดยาปลุกเซ็กไร้สี ไร้กลิ่นลงในแก้วแชมเปญเรียบร้อยแล้ว ก็แสยะยิ้มตรงมุมปาก ดวงตาไหววาบด้วยความเลวทรามกับการกระทำชั่วที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้