ตอนที่ 5/2

ปณิดารู้สึกว่าสายตาที่พิมพ์นาราส่งไปให้สามีหนุ่มของเธอมันเป็นการเชิญชวนอย่างเปิดเผย ‘เชิญชวนกันออกนอกหน้าเหลือเกิน ทีเรานั่งคุยกับเพื่อนทำเป็นโมโห ฉันก็ไม่ยอมให้คุณหยามเกียรติของฉันเหมือนกันคุณนนทกานต์’ หญิงสาวคิดและมุมปากเรียวก็กระตุกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะสอดแขนคล้องเข้าไปที่แขนของชายหนุ่มพร้อมกับหันไปยิ้มให้กับพิมพ์นารา “มองสามีคนอื่นแบบนั้นระวังจะปีนต้นงิ้วนะคะคุณพิมพ์นาราหรือว่าชอบความท้าทาย” ปณิดาบอกยิ้มๆแล้งเงยหน้าขึ้นมองหน้าของชายหนุ่มที่บึ้งตึงขึ้นทันทีที่เธอพูดจบ และคำพูดของปณิดาก็เล่นเอาพิมพ์นาราถึงกับหันมามองขวับพร้อมกับเน้นเคี้ยวเน้นฟันใส่อย่างโมโห แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งแล้วเก็บอารมณ์โกรธนั้นเอาไว้ “พูดบ้าอะไรของคุณ” นนทกานต์ก้มลงมากระซิบต่อว่าหญิงสาว “ทำไมคะอายเป็นด้วยเหรอนึกว่าหน้าหนาเสียอีก แต่ก็ไม่น่าจะอายนะเขาก็รู้กันอยู่แล้วว่าคุณกับพิมพ์นาราเคยเป็นคู่ขากันมาก่อน” ปณิดายิ้มเยาะแล้วปรายตาไปมองทางพิมพ์นาราอย่างเหยียดๆ “เดี๋ยวคุณได้เจอดีแน่ปณิดา” นนทกานต์เน้นเสียงผ่านลำคอด้วยความโกรธแล้วพาปณิดาเดินออกมาจากบริเวณนั้นทิ้งให้พิมพ์นารามองตามไปด้วยสายตาที่โกรธแค้น และสัญญากับตัวเองว่าปณิดาจะต้องได้รับการต้อนแทนจากเธออย่างสาสมและเธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ตัวนักธุรกิจพันล้านคนนี้กลับคืนมาให้ได้ นนทกานต์พาปณิดาย้อนกลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้งหลังจากทักทายท่านทูตและอวยพรให้กับคู่บ่าวสาวแล้ว เขาเหวี่ยงร่างบางไปยืนอยู่กลางห้องก่อนจะกอดอกมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ขึงขังและดุดัน “คุณคิดจะหักหน้าผมกลางงานหรือไง” “เปล่า” ปณิดาหันมาประจันหน้ากับเขาอย่างไม่เกรงกลัวก่อนจะพูดต่อพร้อมกับยิ้มเยาะ “แต่ฉันพูดเรื่องจริงแค่นั้น” นนทกานต์ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความโกรธแล้วก้าวเข้ามาหาภรรยาสาว ซึ่งปณิดาก็ไม่ได้คิดจะเดินหนีอีกฝ่ายแต่อย่างใด “งั้นคุณก็คงรู้สิว่าผมกับพิมพ์มีความลึกซึ้งกันมากแค่ไหน แล้วถ้าคุณไม่เข้ามายุ่งกับชีวิตของผม ผมกับพิมพ์ก็คง...” ชายหนุ่มหยุดพูดแล้วหรี่ตาลงมองใบหน้าสวยที่แต่งเอาไว้อย่างอ่อนๆแต่ก็เพิ่มความอ่อนหวานให้กับเจ้าของได้เป็นอย่างดี และเขาก็อดที่จะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ไม่ได้ แต่มือเรียวก็ยันหน้าอกของเขาและผลักออกห่างและยิ้มเยาะออกมาอีกครั้ง “ฉันไม่ต้องการรู้เรื่องสกปรกของพวกคุณให้มันรกสมองของฉันหรอก” พูดจบหญิงสาวก็เดินตรงไปที่ประตู แต่ทว่าร่างสูงของนนทกานต์ก็ก้าวเข้ามากระชากร่างบางเอาไว้พร้อมกับตะคอกใส่อย่างดังจนอีกฝ่ายหูแทบแตก “คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น คืนนี้คุณต้องทำหน้าที่ของตัวเอง รู้สึกว่าผมจะปล่อยให้คุณเฉามาหลายวันแล้วสินะ” มุมปากหนาเหยียดออกและนั่นก็ทำให้ปณิดาต้องขนลุกและร้อนผ่าวไปทั้งดวงหน้าเพราะรับรู้ถึงสิ่งที่เขาต้องการ “ปล่อยฉันนะคุณนนท์ ถ้าคุณต้องการก็ลงไปหาข้างล่างโน่น รู้สึกว่าฝ่ายนั้นก็อยากจะให้คุณพาขึ้นเตียงจะแย่อยู่แล้วนี่” เธอมองเขาด้วยแววตาน้อยใจและตัดพ้อ ใจดวงน้อยเจ็บแปลบเหมือนมีมีดกรีดลงไป และถ้าอีกฝ่ายจะสังเกตมันเขาก็คงจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของภรรยาสาว แต่ในเวลานี้สิ่งที่หญิงสาวทำมันก็เป็นแค่สิ่งลวงตาสำหรับเขาไปเสียหมด “แน่นอนพิมพ์เขาพร้อมสำหรับผมเสมอไม่ว่าเวลาไหน แต่คืนนี้ผมต้องการคุณ” นนทกานต์เค้นเสียงหนักแน่นแล้วอุ้มร่างบางขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน และวางร่างนุ่มนิ่มลงบนเตียงแล้วตามทาบทับด้วยร่างหนาของเขาอย่างที่ไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว และพอปณิดาจะอ้าปากพูดเสียงนั้นก็เงียบหายไปเพราะริมฝีปากหนาร้อนผ่าวประกบลงมาเสียก่อน หญิงสาวใช้สองมือช่วยกันดันร่างของสามีหนุ่มออกห่างและพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการนั้นแล้วเธอก็รับรู้ว่าตอนนี้ร่างกายของเขากำลังตื่นตัวอย่างหนัก และจูบที่ร้อนแรงของเขาก็ทำให้สมองของหญิงสาวเริ่มเบลอและเลือนรางขึ้นทุกขณะ เธอรู้สึกว่าเขาจะมีวิธีการปลุกเร้าอารมณ์ให้เธอได้หลากหลาย แล้วความรู้สึกเจ็บแปลบก็แล่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงภาพเวลาเขานอนกับผู้หญิงคนอื่น เขาคงจะช่ำชองกับเรื่องวิธีการปลุกเร้าอารมณ์ผู้หญิงได้เป็นอย่างดี แต่แล้วความคิดของหญิงสาวก็หยุดลงแค่นั้นเมื่อเสื้อผ้าตัวสวยถูกกระชากออกจากร่างอย่างไม่ปราณีแล้วเหวี่ยงไปอีกทาง ปณิดาหลับตาลงและหยุดดิ้นรนเพราะขัดขืนไปก็เท่านั้น มันไม่สามารถหยุดอารมณ์ของสามีหนุ่มได้จึงปล่อยไปตามใจอย่างที่เขาต้องการ ซึ่งลึกๆแล้วเธอก็ต้องการเขาเช่นกันและความรู้สึกนี้ก็เกิดขึ้นมาอย่างลับๆโดยที่ตัวเธอก็ไม่รู้ตัวเช่นกัน