ปลดล็อค - 25

ตอนนี้ผมโดนไอ้เหี้ยคาเรนและไอ้เหี้ยฟิวเวอร์หิ้วปีกลากออกมาจากห้องและพวกมันก็ยังไม่หยุดลากผม ตอนนี้ผมกับไอ้คาเรนและไอ้ฟิวเวอร์ออกยืนอยู่ที่หน้าคอนโด "เมื่อไรพวกมึงจะปล่อยกูว่ะ" ตอนนี้ผมถูกจับแขนสองข้าง ข้างซ้ายไอ้คาเรน ข้างขวาไอ้ฟิเวอร์ และพอมีคนเดินผ่านไปผ่านมา เขาก็จะหันมามองพวกผมกัน หิ้วกูออกมายืนตากแดดทำเหี้ยอะไรว่ะ และดูแม่งเลือกที่ยืนกันดีมากจริงๆ ตรงกลางประตูเข้าคอนโด "กูเริ่มร้อนแล้วว่ะ B1" เสียงไอ้เหี้ยฟิวเวอร์มันเริ่มบ่นว่าร้อนล่ะ จะไม่ให้มันบ่นได้ไงแม่งเล่นยืนกันตากแดดตรงหน้าคอนโน ที่ร่มๆมีแม่งไม่เลือกกันไปยืน มายืนทำเหี้ยอะไรตรงนี้ว่ะ "ใจเย็น!! เดี๋ยวไอ้เปเปอร์มันไม่เห็นพวกเรา B2" ไอ้เหี้ยคาเรนตอบไอ้เหี้ยฟิวเวอร์ คือพวกมึงเล่นเหี้ยอะไรกัน "เมื่อไรไอ้เปเปอร์แม่งจะลงมาว่ะ B1" ไอ้ฟิวเวอร์ถามและเอามืออีกข้างปาดเหงื่อ "หรือพวกเราจะปล่อยไอ้เหี้ยสเวนดีว่ะ B2" ไอ้เหี้ยคาเรนตอบและกำลังจะปล่อยแขนผมออกจากการล็อคของมัน ถ้าพวกมึงปล่อยกูเมื่อไร กูเอาพวกมึงตายทั้งคู่แน่ "หยุดๆเลยไอ้สัส!! มึงปล่อยมัน เดี๋ยวมันก็เอาพวกเรา2คนตายห๋ากันพอดี" ไอ้ฟิวเวอร์มันรีบบอกไอ้คาเรนที่ตอนนี้มันกำลังจะเอามืออกจากแขนของผม "เออว่ะ!! ขอโทษนะเว้ย กูคงปล่อยมึงไม่ได้ว่ะ กูกลัวตาย" มันพูดเสร็จก็ล็อคแขนผมแน่นทันที ไม่นานไอ้เหี้ยเปเปอร์ก็เดินลงมาหาพวกผมที่ยืนอยู่ "พวกมึงมายืนตากแดดทำเหี้ยอะไรว่ะ" ไอ้เปเปอร์เดินตรงมาที่พวกผมยืนอยู่ "รอมึง" ไอ้ฟิวเวอร์ "รอมึง" ไอ้คาเรน "แล้วทำไม!! พวกมึงต้องมายืนตากแดดกันด้วย??" ไอ้เปเปอร์ถามอย่างสงสัย กูก็สงสัยเหมือนกันว่ามันพากูมายืนตากแดดทำเหี้ยอะไร "ถามไอ้คาเรนมัน" ไอ้ฟิวเวอร์บอกและชี้ไปที่ไอ้เหี้ยคาเรน "กลัวว่ามึงจะหาพวกกูไม่เจอ!!" ไอ้คาเรนตอบหน้าตาย ไอ้เปเปอร์ได้ยินถึงกับส่ายหัวให้กับความบ้าและปัญญาอ่อนของเพื่อน "เออ!! ไอ้คาเรนมึงบอกให้พนักงานเอาอาหารไปให้เมียไอ้สเวนมันด้วย" ไอ้เปเปอร์พูดเสร็จก็เดินออก ไอ้คาเรนพยักหน้าและหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมากดๆๆๆและก็เก็บใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม "ปล่อยกู!! กูจะไปหาข้าวให้เมียกูกิน" ผมเริ่มดิ้นไปมา เมื่อรู้ว่าโมนี่ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า "ไอ้เหี้ยเปเปอร์แม่งจะรีบเดินไปไหนว่ะ!!" เสียงไอ้ฟิวเวอร์บ่นและพยายามจับตัวผมให้อยู่ "ไอ้คาเรน!!! มึงมาช่วยกูจับมันดิ่" เสียงไอ้ฟิวเวอร์หันไปเรียกไอ้คาเรนมาช่วยจับผมอีกแรง "ปล่อยกู !! กูจะไปหาข้าวให้เมียกู" "เออ!! ไอ้เหี้ย" ไอ้คาเรนพูดเเละเดินมาทางผมกับไอ้ฟิวเวอร์จนผมหลุกออกมาได้ "กลับมาไอ้เหี้ยสเวน มึงไปตามไอ้เปเปอร์มาดิ่ไอ้คาเรน" ไอ้ฟิวเวอร์พูดและมันก็วิ่งไล่ตามผมเข้า ตอนนี้ผมวิ่งเข้ามาในคอนโดของส้มหวาน เดินตรงมาที่ลิฟท์และเข้าไปกดชั้นที่ต้องการ "ไอ้เหี้ยสเวน!!!" ไอ้ฟิวเวอร์วิ่งมาถึงหน้าลิฟท์แต่ก็ไม่ทัน เพราะลิฟท์มันปิดแล้ว ลิฟท์พาผมมาที่ชั้น 5 ไม่นานลิฟท์ก็เปิดออกผมจึงรีบเดินออกมา เห็นพนักงานกำลังเข็นรถส่งอาหารมาที่ห้อง ผมรีบเดินไปจับแขนพนักงานพอเขาหันมองผม ก็ก้มหัวให้ผมจึงไล่พนักงานลงไป ผมเข็นรถมาที่ห้องของส้มหวาน ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังทำให้ฉันหันกลับไปมอง สงสัยพนักงานคงเอาอาหารมาส่งตามที่พี่เปเปอร์บอก ฉันเดินไปที่ห้องและกำลังจะเปิดก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง พอฉันจะเดินไปรับ เสียงเคาะประตูดังมาอีก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันจึงตัดสินใจเดินไปเปิดประตูก่อน พอฉันเปิดล็อคเสร็จก็หันมารับโทรศัพท์ "ใครค่ะ!?" (ฮัลโหลโมนี่!! นี่พี่คาเรนเอง) "ค่ะ!! มีอะไรค่ะ" (ไอ้สเวน!! มันขึ้นไปหาน้องที่ห้อง) พอฉันได้ยินสิ่งที่พี่คาเรนบอกจึงรีบหันกลับไปมองทางประตู ที่ฉันเปิดให้คนข้างนอกเข้ามา "สเวน!!" ฉันเห็นเขาเข็นรถเข้ามาในห้องและเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน "มากินข้าว" ผมเดินเข้าไปหาโมนี่และจับลากเธอที่ที่เก้าอี้ จัดวางอาหารมาให้เธอทาน ฉันไม่พูดอะไรปล่อยให้เขาลากฉันมาที่โต๊ะกินข้าว ที่มีอาหารมากมายที่สเวนเอามาวางเตรียมให้ฉัน อย่าใจอ่อน!!! ยัยฮาโมนี่ ฉันส่ายหัวไปมา และนั่งลงที่เก้าอี้ เขาก็เดินไปนั่งตัวตรงข้ามกับฉัน เราไม่คุยกับในระหว่างรับประทาน ฉันและเขานั่งทานจะอิ่ม เขาก็จะเก็บจานมาวางไว้ที่รถเข็นและเข็นออกไปนอกห้อง "กลับไปได้เเล้ว!!! สเวน" ฉันบอกเขาหลังทานอาหารจนเสร็จ "ไม่ กูไม่กลับ!!" ผมบอกและเดินไปนั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่น ฉันจึงเดินไปจับแขนเขาให้หันกับมามองหน้าฉัน "กลับไป!! นี่ไม่ใช่ห้องของนาย" ฉันตะคอกเสียงดังและพยายามลากเขามาที่ประตู แกร็กๆๆ เสียงเปิดประตูห้องทำให้ฉันอละสเวนหันไปมอง คนที่เข้ามาเป็นพวกพี่คาเรน พี่เขาเดินมาจับแขนสเวนและพี่ฟิวเวอร์ก็ช่วยกันลากออกไป "ไอ้พวกเหี้ย!!! มึงจะตามมาจับกูอีกทำไมว่ะ" ผมโวยวายเสียงดังที่ถูกไอ้คาเรนและไอ้ฟิวเวอร์จับหิ้วปีกอีกแล้ว "มึงออกแรงลากมันดิ่" ไอ้ฟิวเวอร์หันไปบ่นกับไอ้คาเรน "ปล่อยกู!! กูจะอยู่กับเมียกู" ผมพยายามดิ้นและตะโกนบอกพวกมันให้ปล่อยผม "ไม่ได้!!! ไอ้เปเปอร์มันรอมึงอยู่" ไอ้คาเรนตอบและลากผมออกมาจากห้องสำเร็จ "ไม่ต้องมารอกู กูจะอยู่กับเมีย" ผมโวยวายเสียงดังที่กำลังจะถูกลาก "โมนี่!! กลับมาอยู่กับพี่เถอะ" "โมนี่!! พี่อยากอยู่กับหนูนะ" "โมนี่!! พี่รักเธอคนเดียว" "ปล่อยกู!!!!" "ปล่อยกู ซิ่ว่ะ!!!" "โมนี่!!!!" ปัง!!!!! ฉันได้แต่ยืนดูพวกพี่คาเรนและพี่ฟิวเวอร์ลากสเวนไปอีกรอบ ฉันควรจะทำไงดี จะกลับไปอยู่กับเขาฉันก็กลัว แต่เขาก็รักฉันมาก และฉันก็คงรักเขาด้วยเหมือนนั้นพรุ่งนี้ฉันกลับไปอยู่กับสเวนดีไหมหรือไม่ดี ช่างแม่ง!!!! เลิกๆๆคิดปวดหัว 22:00 น. วันนี้ผมมีภารกิจอันยิ่งใหญ่ ภารกิจอันนี้มันสำคัญกับผมมาก อยากรู้ไหมว่าผมจะทำอะไร หึหึ ไม่บอกอ่านกันเอาเองเลยนะครับ!!! พอพวกไอ้คาเรนกับไอ้ฟิวเวอร์มันลากผมออกมาที่รถที่ไอ้เปเปอร์รอหยุด พวกเหี้ยนั้นก็จับผมยัดใส่รถและขับรถพาผมมาปล่อย ทิ้งไว้ที่บ้านพักอากาศของไอ้ฟิวเวอร์ พวกมึงให้เหตุผลว่า ผมต้องใจเย็น แต่ผมก็เย็นแล้ว แค่หงุดหงิดเฉยๆ แต่ช่างพวกมัน ตอนนี้ผมหนีออกมาได้แล้วครับกำลังหากลับไปหาโมนี่ ผมยืนโบกรถจึงมีรถคันหนึ่งจอดและรับผม ไปส่งที่กรุงเทพตอนนี้ผมมายืนรอเวลาอยู่ที่คอนโนส้มหวาน ผมแอบอยู่ตรงซอกตึกรอเวลาที่จะทำการใหญ่ ผมรอจึงมันถึงเวลาที่ผมจะเริ่มภารกิจที่ตั้งใจไว้ ผมเดินเข้าไปในคอนโดส้มหวานและหันไปที่โต๊ะที่พนักงานยืนอยู่ ผมใช้ให้ลูกน้องของผมเข้าไปทำให้พนักงานออกมาจากคอนโดให้ได้ ไม่นานพนัดงานก็เดินออกมาพร้อมลูกน้อง ผมจึงรีบเดินเข้าไปที่โต๊ะหาคีย์การ์ดห้องส้มหวาน ไม่นานก็เจอ ผมเลือกที่เดินขึ้นบันไดไปชั้น 5 2 3 4 5 ผมเดินขึ้นบันไดชิวๆเรื่อยๆเดินไปจึงถึงชั้น 5 ผมเดินช้าๆตรงมาที่ห้องของส้มหวาน ผมเดินมาเรื่อยๆจึงมายืนอยู่หน้าห้อง ​#ห้อง528 ​ผมหยิบคีย์การ์ดที่ขโมยมาแตะจึงมันมีเสียงปลดล็อค ผมยกยิ้มชั่วร้ายและเปิดประตูเข้าไป ในห้องนั้นมืดสนิท แบบนี้ก็เข้าทาง!! กูเลย.... ผมเดินตรงไปที่ประตูห้องนอนและเปิดประตูเข้าไปดู ผมมองดูรอบๆห้องเห็นเมียสุดที่รักนอนอยู่บนเตียงคนเดียว สงสัย!! ส้มหวานจะยังไม่กลับ หึหึ ผมจัดการอุ้มเธอขึ้นมาจากเตียงช้าๆ และเดินออกมาจากห้องนอน เดินตรงไปที่ประตูห้อง ผมออกมาจากห้องเดินลงเดินบันไดมาข้างล่าง มองซ้ายมองขวาว่าไม่มีคนอยู่ผมจึงรีบเดินออกไปที่หน้าคอนโด เห็นรถที่พวกลูกน้องขับมาจอดที่หน้าคอนโด ผมรีบขึ้นรถและรถก็ขับออกไปทันที ผมบอกให้ลูกน้องมาส่งที่คอนโดของผม ​#คอนโดสเวน ​ผมอุ้มโมนี่วางที่เตียงนอนและเดินไปอาบน้ำเตรียมตัวนอนเหมือนกัน ในระหว่างที่ผมกำลังอาบน้ำ เจ้าหิมะมันก็เห่าอยู่หน้าห้อง ผมจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวโมนี่จะตื่น พอผมออกมาก็เห็นโมนี่เริ่มขยับตัว สงสัย!! จะตื่นแลัว ผมเลยเดินไปยืนตรงปลายเตียงและมองดูโมนี่ลุกขึ้นนั่ง "สเวน!!!!" ฉันได้ยินเสียงหมาเห่าดังอยู่ห้อง แต่ว่าห้องอีส้มหวานมันไม่ได้เลี้ยงหมา ฉันจึงลืมตาตื่น พอหันไปมองทางประตูก็ต้องตกใจอีกแล้ว สเวนเข้ามาอยู่ที่ได้ไงว่ะ "มึงเข้ามาได้ไง!!" ฉันถามสเวนและจ้องหน้าเขาอย่างเอสเรื่อง แม่งเข้ามาได้ไงว่ะ "หึหึ" "กูถาม!! ตอบกูด้วย" ฉันถามสเวนไปอีกครั้ง เหมือนเขาจะไม่สนใจและจะเดินไปแต่งตัวแต่เขากลับหันมามองฉัน "ลองมองดูดีซิ่จ้า!! เมียจ้า" ผมพูดเสร็จก็เดินมานั่งบนเตียงข้างโมนี่ เธอมองไปรอบและหันมามองผม "นี้!! มึงพากูมาอยู่ที่นี้ได้ไงว่ะ" ฉันเริ่มโมโหที่เขาพาฉันมาที่ห้องเขา แม่งพากูมาได้ไงว่ะ!!! "ไม่ต้องรู้หรอเมีย โมนี่พี่รักโมนี่นะ กลับมาอยู่กับพี่เถอะ" ผมพูดและยกมือจับแก้มของเธออย่างรักไคร่ เธอมองหน้าผมด้วยสายตาหวั่นไหวและเปลี่ยนเป็นดุ "ไม่!!!!" ฉันรีบปฏิเสธเขาทันที ฉันทำท่าจะลุดลงบนเตียงที่เขาเคยทำกับอีโรส มันน่าขยะแขยง "กูมาง้อมึงดีๆไม่ชอบใช่ไหม อีเมีย!!!" ผมเริ่มโมโหที่เธอเอาแต่ปฏิเสธและทำท่าจะลงจากเตียง ผมจึงจับแขน2 ข้างของเธอและกดลงกับเตียงนอน "มึงจะทำอะไร!??" ฉันตกใจที่สเวนกระชากแขนฉันลงบนเตียงและยังจับฉันกดอีก ฉันร้องโวยวายเสียงดังด้วยความตกใจ "ก็จะทำแบบนี้ไง!!" ผมพูดเสร็จก็ก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวๆของเธอไปมา "กรื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"​ ----------------------------------------- ​อีพี่มันทำอะไร!!!