หนี - 15

​ ตั้งแต่วันที่ฉันรู้ว่านายแม็ททิวนั้นมันอาศัยอยู่ที่คอนโดนี้ และยังเสือกมาอยู่ห้องตรงข้ามกันอีก วันนั้นจึงถึงทุกวันนี้ ฉันก็พยายามออกจากห้องแบบไม่ให้เจอเขา ยิ่งพยายามไม่ให้เจอ แม้เจอกันทุกวัน ถ้าวันไหนไม่เจอมันก็จะเดินมาเคาะที่ประตูเหมือนวันนี้ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก นั้นไงเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำไมฉันถึงไม่ลุกไปเปิดใช่ไหม เดี๋ยวมันเคาะจนเจ็บมือ มันก็เปิดประตูเข้ามาเอง แกร็ก!!! เสียงปลดล็อคห้องและเสียงเปิดประตู พอหน้าชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าบึกตึมเหมือนคนโกรธใครมา ฉันนั่งจิบชาและเหลือบมองเขาเล็กน้อย แบบไม่สนใจ เพราะยิ่งพยายามไล่มันก็ไม่ออก เลยต้องปล่อยเลยตามเลยมาทุกวันนี้ "เปิ้ล!!! มึงนั่งอยู่ตรงนี้ทำไมไม่ไปเปิดประตูให้กูว่ะ" ผมเปิดประตูเข้ามาข้างในห้องของแอปเปิ้ลและหันไปเห็นมันนั่งจิบชาอยู่ที่เก้าอี้ ผมจึงเดินตรงไปหาแอปเปิ้ลที่นั่งชิวๆสบายๆไม่ทุกข์ร้อนอะไร "มันใช่เรื่องของกูไหม ที่กูไม่เปิดเพราะกูไม่ต้อนรับมึง" ฉันวางแก้วลงและเงยหน้าขึ้นมองแม็ททิวที่ยืนกอดอกก้มลงมองหน้าฉันอยู่ "จะต้อนรับไม่ต้อนรับกูก็จะเข้า!!!" ผมเขยิบเก้าอี้ออกมาเล็กน้อยและนั่งลงตรงหน้าเธอ คำพูดคำจาของเธอมันน่าตบด้วยปากกระซากด้วยลิ้มจริงๆ "นี่!! มึงจะไม่คิดจะถามหรือคุยกับผัวมึงหน่อยหรอว่ะ" ผมนั่งลงตรงข้ามไอ้แอปเปิ้ลที่ตอนนี้มันนั่งจิบชาไม่สนใจจะถามหรือคุยกับผมเลย "กูบอกกี่ครั้งว่า มึง ไม่ ใช่ ผัว กู ไม่ต้องมายัดเยียด​" ฉันที่นัั่งจิบชาอยู่ถึงกับชะงักและหันไปมองตาเขียว "ตกลงมึงจะไม่ยอมรับกูเป็นผัว หรือต้องให้กูเสกเด็กเข้าท้องมึงก่อนดีว่ะ" ผมไม่เข้าใจมันเลยจริงได้ผลแล้วยังจะพูดอีกว่าไม่ใช่ผัวเมีย ผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปหาแอปเปิ้ลที่นั่งจิบชาอยู่พอเธอเงยหน้าขึ้นเห็นผมกำลังจะเดินเข้าไปหาเธอ "ไอ้สัส!!! มึงหยุดอยู่ตรงนั้นเลย" ฉันที่เงยหน้าขึ้นต้องรีบบอกห้ามเขาให้หยุด ตอนแรกเขาไม่หยุดเดิน "ถ้ามึงไม่หยุดกูจะไม่ยอมให้มึงเข้ามาให้ห้องกูได้อีก" "คิดว่ากูจะกลัว" ผมตอบหาตาย และหยิบคีย์การ์ดห้องเธอขึ้นมาให้แอปเปิ้ลดู จึงมันเบิ่งตากว้างที่เห็นมัน ไอ้สัส!! มึงกลัวกูนิดนึงก็ไม่ได้ "กูจะไม่อยู่ที่นี่ กูจะหนีมึง คอยดู" ฉันจึงรีบชี้หน้าแม็ททิวและขู่เขา จึงเขาชะงักก่อนจะเดินกลับไปนั่งลงที่เดิม เงียบจนน่าอึดอัดว่ะ ตกลงเขามาทำไมว่ะมานั่งจ้องฉันจิบชานี่หรอว่ะ ฉันที่ทนกับความเงียบไม่ไหวจึงวางแก้วลงและมองเขา "มีอะไร??" ฉันตัดสินใจถามเขาออกไปที่วันนี้เขาถึงเข้ามาหาฉัน แบบนี้ไม่รู้จะมาทำไมทุกวัน "มาหาเฉยๆ ไม่ได้รึไง!!??" ผมที่นั่งมองหน้าแอปเปิ้ลจนเธอถึงกับต้องทำลายความเงียบ "ถ้าจะมาแค่นั่งจ้องกูจิบชาก็กลับห้องมึงไป" ฉันที่ได้ยินสิ่งที่เขาตอบก็เลยออกปากไล่ให้เขากลับห้องตัวเอง "เมียกูอยู่ไหนผัวอยู่นั้น" ผมที่โดนเมียไล่ให้กลับห้องแล้วคิดว่าผมจะยอมออกไปง่ายๆหรอ เฮอะ!! ไม่มีทางอ่ะ "ต้องให้กูย้ำอีกกี่ครั้งว่าไม่ใช่" ฉันล่ะไม่เข้าใจเขาเลยว่าจะยัดเยียดตัวเขามาให้ฉันทำไม เขาน่าจะชอบที่ไม่ต้องมีห่วงผูกคอ​ "แล้วต้องให้กูทำอีกกี่ครั้งมึงถึงจะยอมรับ" ผมก็ไม่เข้าใจเธอจริงๆที่มีผู้ชายที่ทำและรับผิดชอบ "กูขี้เกียจคุยกับมึงล่ะ" ฉันได้แต่ถอนหายใจ พูดกับเขาไปมันก็เข้านั้น นอกจากจะไม่เข้าใจแล้วยังมานั่งหน้าสลอน​อีก "กูก็ขี้เกียจย้ำมึงล่ะ" ผมจึงนั่งกอดอกมองดูความดื้อด้าน​ของเธอ ที่ไม่ยอมรับความจริงที่ได้ผมเป็นผัวมัน "มึงกลับไปเถอะ กูจะไปข้างนอก" ฉันออกปากไล่แม็ททิวและลุกขึ้นยืนเก็บแก้วชาไปล้าง เพราะวันนี้ฉันมีเรียนบ่าย "จะไปไหน ไปทำไม ไม่ให้ไป!!!" ผมที่เห็นแอปเปิ้ลลุกขึ้นยืนและเก็บแก้วชาไปล้างก่อนจะหันมาไล่ผม ผมที่สงสัยว่าเธอจะไปไหนจึงลุกขึ้นยืนและเดินตามเข้ามาถามแอปเปิ้ล ที่ยืนล้างแก้วชาอยู่ที่ซิงค์ล้างจาน​ "นี่กูต้องรายงานมึงด้วยหรอว่ะ!!??" ฉันที่ยืนล้างแก้วเสร็จและวางไว้ที่ชั้นวางแก้วและหันกับไปมองแม็ททิวที่ยืนกอดอกมองฉัน "จะบอกกูดีๆหรือจะให้กูปล้ำมึงตรงนี้" ผมที่เห็นว่าไอ้แอปเปิ้ลมันไม่ยอมตอบคำถามผมก็เลยบอกเธอ และเดินเข้าไปใกล้ๆ "ไอ้สัส!! กูยอมแล้ว!!!" ฉันที่ตกใจเห็นแม็ททิวบอกและเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น จึงฉันถอยหลังชนซิงค์ล้างจาน​ จึงรีบหันไปบอกเขาอย่างยอมแพ้ "ถามดีๆไม่ชอบ ชอบให้กูกด" ผมที่เห็นว่าแอปเปิ้ลยกมือขึ้นยอมแพ้ ผมจึงยอมถอยหลังออกมาเล็กน้อย "กูมีเรียนตอนบ่าย ถ้าพอใจแล้วก็หลีกไป" ฉันยอมบอกแม็ททิวแต่เขาก็ไม่ยอมถอยออกไป ถึงเขาจะเขยิบออกไปบ้าง แต่มันก็แค่นิดเดียวเอง ฉันจึงผลักเขาออกไปและเดินตรงมาที่ห้องนอนก่อนจะหันไปหาเขาที่กำลังเดินตามฉัน "หยุดไปต้องตามมา" ฉันจึงหันกลับไปมองแม็ททิวและพยายามดันหลังให้เขาเดินออกไปข้างนอกและปิดประตูก้องทันที ถึงจะปิดได้เขาก็เข้ามาได้อยู่ดี เฮ้ย!! ไม่รู้จะมาวุ่ยวายอดไรกับฉันนักหนาก็ไม่รู้ ฉันจึงเดินกลับข้างมาที่ห้องนอนและแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวไปเรียน ตอนนี้ฉันไปล้างผิวแล้วเพราะเปลี่ยนสีผิวไปก็เท่านั้น ฉันหยิบผ้าขนหนูและเดินตรงไปที่ห้องน้ำและอาบน้ำ ไม่นานฉันก็อาบน้ำเสร็จและเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปแต่งตัว ฉันเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนักศึกษาออกมาใส่ เสื้อตัวใหญ่ กระโปรงยาวแทบลากพื้น และเดินไปนั่งที่เก้าอี้โต๊ะกระจก แต่งหน้าเล็กน้อยทาครีมกันแดดและทาครีมกันแดดที่ผิวกายและไม่ลืมที่จะหยิบแว่นตากรอบใหญ่มาใส่ ฉันเดินออกมาจากห้องนอนและหยิบกระเป๋าและหนังสือเรียนก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูห้อง พอเปิดออกมาก็เจอแม็ททิวยืนกอดอกรออยู่ "หลีกทางไป" ฉันบอกแม็ททิวที่ยืนขวางทางอยู่ให้หลีกไป ไม่รู้จะมายืนทำซากอะไรตรงนี้ก็ไม่รู้ "จะไปส่ง แต่งตัวแบบนี้ก็น่ารักดี แต่ถ้าให้ดีต้องไม่ใส่อะไรเลยจะน่ารักมาก" พอแอปเปิ้ลไล่ผมออกมาจากห้องของเธอ ผมก็ไม่ได้ไปไหนยืนรอเธอเดินออกมา ไม่นานประตูห้องของเธอก็เปิดออกพร้อมการแต่งตัวโคตรเฉิ่มเลยที่เดียว ผมจึงก้มลงไปกระซิบข้างหูของเธอ อยู่ๆแม็ททิวก็ก้มลงมากระซิบที่ข้างหูจึงฉันตกใจจึงผลักเขาออกจากตัวและทำท่าจะเดินออกไปจากเขาแต่เขากับเดินเข้ามสจับแขน "ปล่อยกูนะ!!!" ฉันตกใจที่อยู่ๆเขาก็เดินมาจับแขนและให้ฉันหันกลับไปหาเขาอีก "เดี๋ยวไปส่ง" ผมรีบเดินเข้าไปหาแอปเปิ้ลที่กำลังจะเดินตรงไปที่ลิฟท์ ผมจึงเดินเข้าไปจับแขนเธอก็จะกระซากให้เธอหันกลับมา "ปล่อยแขนกูด้วย!!??" ฉันบอกแม็ททิวและพยายามบิดแขนให้มันหลุดออกมาจากมือของเขา จึงเขายอมปล่อยแขนฉัน "ก็บอกว่าจะไปส่งไง" ผมจึงยอมปล่อยแขนเธอและบอกความต้องการของตัวองก่อนจะเดินนำไปที่ลิฟท์ "เดี๋ยว!!" ฉันที่เห็นว่าเขากำลังจะเดินตรงไปที่ลิฟท์จึงรีบจับมือห้ามไว้ ไม่ได้กูจะยอมให้เขาไปส่งไม่ได้เด็ดขาด ฉันจับแขนและแม็ททิวก็หันกลับมาและก้มลงมองที่มือของฉันและเงยหน้ามองหน้าฉันอย่างสงสัย "มึงไม่ต้องไปส่งกูหรอ นั้นคืนนี้กูยอมให้มึงนอนที่ห้องเอาไหม" ฉันจึงหาเหตุผลมาล่อให้เขาหลงกล เขามองหน้าฉันเกมือนคนต้องการใช้ความคิด ก่อนเขาจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์และพยักหน้ายอมตกลง "พูดแล้วนะ!!??" ผมยืนฟังข้อเสนอที่แอปเปิ้ลบอกและยกยิ้มเจ้าเล่ห์ คืนนี้ล่ะผมจะยัดเยียดความเป็นผัวให้มันอีกรอบ "เออ!!!" ฉันจำใจเอออ่อกับเขาไปก็ เพราะเห็นสายตาหื่นของเขาแล้ว ฉันคงต้องหาทางทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ กว่าฉันจะต่อรองนายแม็ททิวลงมาได้ไม่ใช่ง่ายๆ ฉันลงทุนยอมให้เขามานอนที่ห้องได้ เพื่อที่จะหนีเขาลงมา เพราะอะไรงั้นหรอ ก็เขาบอกว่าจะไปส่งฉันที่มหาลัยไง กว่าฉันจะล่อหลอกให้แม็ททิวยอมกลับห้องมันไปไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ฉันจึงเดินเข้าไปในลิฟท์และกดลงมาชั้นล่างและไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกและฉันก็เดินตรงไปที่รถ BMWสีขาวที่จอดอยู่ข้างๆรถเฟอร์รารี่สีดำและขับออกทันที 12:50 น. มหาลัยKU ​ ​#คณะนิเทศ ​ ไม่นานฉันก็ขับรถเลี้ยวเข้ามาในมหาลัยและขับมาเรื่อยก็ถึงคณะที่ฉันเรียน ฉันเลี้ยวรถมาจอดและเปิดประตูลงจากรถ ฉันรีบเดินเข้าตึกเรียนเพราะว่ามันเริ่มสายแล้ว ฉันเดินตรงไปที่ลิฟท์และกดปุ่มเรียก ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ฉันจึงเดินเข้าไปข้างในและกดปุ่มที่จะขึ้น ฉันยืนรอลิฟท์ขึ้นมาชั้นที่ต้องการ ประตูลิฟท์ก็เปิดออก ฉันจึงเดินออกมา และตรงไปที่ห้องที่ฉันจะต้องเข้าเรียน ฉันเปิดประตูห้องเรียนที่ตอนนี้มีนักศึกษาลงรออาจารย์กันอยู่ รวมถึงอีรีซี่มันด้วย ฉันจึงเดินตรงไปหาอีรีซี่ที่ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์โดยไม่ได้สนใจ คนที่กำลังเดินเข้าไปนั่งด้วย "โทษทีที่ไม่ได้ไปรับ!!" ฉันนั่งลงเก้าอี้ตรงโต๊ะข้างๆอีรีซี่ และมันก็หันมองหน้าฉัน "เมื่อไรมึงจะเลิกแต่งตัวแบบนี้ซะทีว่ะ" อีรีซี่เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าและหันมาบ่นกับฉันเรื่องการแต่งตัว "อีกไม่นาน" ฉันหันไปบอกอีรีซี่และหันมาหยิบหนังสือและสมุดปากกาออกมาจากกระเป๋าเตรียมไว้และวางบนโต๊ะ "อีกนานของมึงมันเมื่อไรว่ะ" เสียงอีรีซี่ถามและหยิบของออกมาวางบนโต๊ะเหมือนกัน "ไม่รู้ วันนี้ไปนอนที่ห้องเป็นเพื่อนกูหน่อย" ฉันลอกอีรีซี่และชวนมันมานอนค้างที่คอนโด มันก็มองหน้าฉันงงและก็พยักหน้าตกลง ไม่นานอาจารน์ก็เดินเข้ามาในห้องและฉันกับอีรีซี่ก็เลิกคุยและหันมาสนใจข้างหน้าที่ตอนนี้กำลังสอนพวกเรา 16:00 น. ไม่นานอาจารย์ก็ปล่อยพวกเรากลับบ้าน ฉันและอีซี่ก็รีบเก็บของลงกระเป๋าและเตรียมตัวเดินออกจากห้อง ฉันและอีรีซี่ก็เดินตรงไปที่ลิฟท์และกดปุ่มเรียก ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ฉันและอีรีซี่ก็เดินเข้าไปข้างในและกดลงมาข้างล่าง ฉันและอีรีซี่ก็ยืนรอลิฟท์ลงมาข้างล่าง ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ฉันและมันก็เดินออกมาและออกมายืนที่หน้าตึก "มึงมาอย่างไร??" ฉันและอีรีซี่มายืนที่หน้าตึกคณะและหันไปถามมันเผื่อมันเอารถมา "ป่าว!!" อีรีซี่ตอบและฉันก็พยักหน้าว่าเข้าใจก่อนที่ฉันและมันจะเดินตรงไปที่ลานจอดรถ และเดินไปที่รถของฉันเปิดประตูเข้าไปนั่งและขับออกไป ฉันขับรถออกมาจากมหาลัยตรงมาที่คินโดของฉันทันที ฉันเลี้ยวรถเข้ามาในคอนโดและเลี้ยวรถเข้ามาที่ลานจอด ฉันขับรถเลี้ยวมาจอดที่เดิมที่ตอนนี้ไม่มีรถเฟอร์รารี่จอดอยู่และฉันกับอีรีซี่ก็เปิดประตูรถและก้าวลงมาก่อนจะเดินตรงไปที่ลิฟท์ ฉันและอีรีซี่ก็เดินมาที่ลิฟท์และกดปุ่มเรียก ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออก ฉันและอีรีซี่ก็เดินเข้าไปข้างใน ฉันหันไปกดปุ่มชั้นที่ต้องการ ฉันและอีรีซี่ก็ยืนรอลิฟท์ขึ้นไปที่ชั้นที่ต้องการ ไม่นานประตูลิฟท์ก็เปิดออกและเดินตรงไปที่ห้องของฉันและเปิดประตูห้องเข้าไปข้างใน พอฉันและอีรีซี่เข้ามาข้างในห้องเรียบร้อยแล้ว ฉันก็หันไปหาอีรีซี่ "กูรู้สึกว่ากูอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วว่ะ" "ทำไมอีชะนี??" อีรีซี่ถามอย่างสงสัย "ไอ้เหี้ย!!! กูอยู่ที่นี้ไม่ได้แล้ว" ฉันเริ่มโวยวายที่รู้ว่าแม็ททิวอยู่คอนโดเดียวกันฉันและแถมอยู่ห้องตรงข้ามอีก "ทำไมว่ะ ที่นี้มีผีหรอ อีชะนี!!" เสียงอีรีซี่พูดขึ้นหลังจากที่มันเจอฉันโวยวายเสียง วันนี้มันมานอนที่ห้องฉัน "มี!!!" ฉันจึงตอบมันไป ผีอะไรไม่มีหรอครับ มีแต่คนผีทะเลที่วันก่อนมันแอบเข้ามาในห้องฉัน "อีเหี้ย!! มึงไปส่งกูที่คอนโดเดี๋ยวนี้ กระเทยกลัวผี!!!" พออีรีซี่ได้ยินสิ่งที่ฉันบอกมันก็ตกใจและลุกขึ้นยืนโวยวายเสียงดัง "กลัวทำไม!!??" ฉันเงยหน้าขึ้นมองมันที่ต่างเดินไปเดินมาอย่างหนูติดจั่น ฉันจึงลุกขึ้นและเดินไปจับแขนอีรีซี่ "ก็มึงบอกว่าที่นี่มีผีไง อีดอก!!" อีรีซี่หันมาบอกด้วยสีหน้าหวาดกลัวหน้าซีด ปากสั่น "ไม่มีหรอผีที่มึงคิด มีแต่คนผีทะเล!!! ไอ้ห้องตรงข้างนู่น" ฉันรีบบอกอีรีซี่ที่ตอนนี้มันใกล้จะสติแตกแล้ว "อีดอก!!! พูดเหี้ยอะไรของมึงแบบนั้น อีชะนี และใครว่ะที่อยู่ห้องตรงข้ามมึง" อีรีซี่ถามอยากสงสัย ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นมันทำให้ฉันและอีรีซี่ต้องหันไปมองและมันก็หันกับมามองฉันด้วยเสียงที่บอกว่า ’ใครมาว่ะ’ อีรีซี่จึงลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปที่ประตูห้องและเปิดออกมาดูว่าใครมันมาห้องประตูห้องฉัน "วันนี้แปลกที่ยอมมาเปิดประตูให้ เฮ้ย!!!" คืนนี้ผมจะมานอนที่ห้องแอปเปิ้ลตามสัญญาที่เธอให้ไว้ ผมจึงเดินตรงไปที่ประตูและเคาะเพื่อเป็นพิธี เพราะถึงเคาะไปก็เท่านั้นอย่างไรเธอก็ไม่ยอมเปิดประตูต้อนรับผมอยู่ จังหวะที่ผมกำลังจะแตะคีย์การ์ดห้องของเธอ ประตูห้องของแอปเปิ้ลก็เปิดออกมา ผมจึงรีบเก็บคีย์การ์ดใส่กระเป๋า พอเงยหน้าขึ้นมองถึงกับชะงักที่เห็นคนที่ออกมาไม่ใช่คนที่ผมคิดไว้ "พี่แม็ททิว!!!!" ------------------------​------------​------------​ ....อีน้องมันไม่ต้องการ อีพี่ก็ยัดเยียดตัวเองให้ไปเถอะ!!!.......