บทที่ 8 มาเฟียปลาร้า 1

การระดมสมองเพื่อหาทางให้วนาธรเดินทางไปยังอิตาลีนั้นยังไม่ได้ข้อสรุปที่ได้ความเท่าไหร่ เพราะทุกคนต่างลงความเห็นกันว่า ทุกสิ่งอย่างอยู่ที่ฤทธิไกรเพียงคนเดียว ถึงแม้ว่าจะวนาธรเดินทางไปยังอิตาลีสำเร็จด้วยวิธีหนึ่งวิธีใดก็ตาม ความโกรธในจิตใจของฤทธิไกรก็ต้องเพิ่มมากขึ้น และครั้งต่อไปที่เอ็นริโกจะมาพบหน้าหรือติดต่อกับหลานชายด้วยเทคโนโลยีต่างๆ ก็จะยากขึ้นตามไปด้วย อีกทั้งยังทำให้วนาธรที่เป็นคนกลางจะยิ่งรู้สึกอึดอัดและรู้สึกผิดกับสถานการณ์ระหว่างครอบครัวบิดามารดา ที่นับวันจะยิ่งห่างกันทุกขณะ และดูเหมือนว่าจะไม่มีวันบรรจบลงได้ แล้วที่สำคัญที่สุดหูตาของฤทธิไกรมีเยอะราวกับสับปะรด มีหรือที่จะไม่รู้ว่าเอ็นริโกเดินทางมาเมืองไทย แม้ว่าจะบดบังสายตาด้วยการผ่านเข้ามาเมืองไทยตรงชายแดนลาวก็ตามที สุดท้ายอดีตพ่อตาของแอนเจโลก็ต้องหาทางให้วนาธรอยู่ห่างจากเอ็นริโกจนได้ เรื่องนี้มันไม่มีที่สิ้นสุดหากฤทธิไกรไม่ให้อภัยอดีตลูกเขยจอมเจ้าชู้ แต่จะว่าไป ช่วงนี้ก็เป็นโอกาสเหมาะสมที่สุดที่จะพาวนาธรไปอิตาลีได้โดยที่ผู้เป็นตาไม่ขัดขวาง เนื่องจากวันนี้ฤทธิไกรเริ่มต้นถือศีลที่วัดเป็นวันแรก โดยฤทธิไกรจะถือศีลนานถึงหนึ่งสัปดาห์ แล้วเวลาที่ฤทธิไกรถือศีลที่วัด เขาจะตัดการติดต่อสื่อสารทุกช่องทาง มุ่งมั่นปฏิบัติธรรมเพียงอย่างเดียว แต่ปัญหาก็มีทำให้เอ็นริโกทำเช่นนั้นไม่ได้คือ หนังสือเดินทางของวนาธรถูกฤทธิไกรเก็บเอาไว้ ถ้าขาดสิ่งนี้วนาธรก็เดินทางไปอิตาลีม่ได้ ครั้นจะทำใหม่ก็คงไม่ทันเวลา แผนนี้จึงพับเก็บไว้ไปโดยปริยาย นฤเบศร์จึงเสนอวิธีที่จะทำให้เรื่องนี้ง่ายขึ้นคือ หนึ่งให้ตัวการเรื่องนี้คือ แอนเจโลมาขอขมาอดีตว่าที่พ่อตา หรือสองไม่ก็ให้เทเรซ่า ผู้เป็นย่าเดินทางมาหาวนาธรที่นี่ด้วยตัวเอง ทว่าวิธีที่หนึ่งตัดทิ้งไปได้เลย เพราะแม้แต่หน้าของแอนเจโล ฤทธิไกรก็ยังไม่อยากจะแล คงจะมีเพียงข้อสองที่พอจะเป็นไปได้ แต่ก็ติดปัญหาใหญ่อยู่ว่า เทเรซ่าไม่ชอบเดินทางด้วยเครื่องบิน เนื่องจากเคยเจอเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวที่นางจำได้ไม่ลืม ตั้งแต่นั้นมา เทเรซ่าก็ไม่เคยโดยสารด้วยเครื่องบินอีกเลย อทิตยาจึงเสนอต่อไปว่า หากเดินทางมาด้วยเครื่องบินไม่ได้ก็คงต้องเป็นทางเรือ เอ็นริโกจึงเก็บเรื่องนี้ไว้พิจารณา และหาทางออกต่อไป การพูดคุยที่กินเวลาร่วมสองชั่วโมง ส่งผลให้ท้องของทุกคนเริ่มประท้วง ร้องหาอาหารกันมาใส่กระเพาะ นลินธาราในฐานะเจ้าของพื้นที่ จึงชักชวนทุกคนไปทานอาหารอีสานที่ร้านของตน คราแรกเธอก็ชั่งใจอยู่ว่าจะชวนไปดีหรือไม่ เนื่องจากเอ็นริโกเป็นคนต่างชาติ ที่ไม่คุ้นเคยกับอาหารอีสาน แต่พอวนาธรกับนฤเบศร์พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เอ็นริโกกินอยู่ง่ายไม่เรื่องมากแม้ว่าจะรวยล้นฟ้า นลินธาราจึงชวนเอ็นริโกไปท้าพิสูจน์อาหารอีสานที่ไม่แพ้อาหารชาติอื่น ซึ่งเอ็นริโกก็รับคำชวนแต่โดยดี แถมยังส่งสายตาหวานระยับให้คนชวนจนนลินธาราอายม้วน หน้าเห่อร้อน “เดี๋ยวคุณอานั่งข้างหน้ากับลินนะ เผื่อลินจะขาดกำลังใจในการขับรถ คุณอาจะได้ส่งกำลังใจให้ได้สะดวก” เอ็นริโกพูดขึ้นเมื่อทั้งหมดเดินมาถึงรถยนต์ของนลินธารา ไม่เพียงแค่พูด ยังส่งสายตาหวานและรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ให้หลานสาวน่าฟัดอีกด้วย ดวงหน้าของเจ้าของรถร้อนหนักกว่าเดิม พวงแก้มขึ้นสีชมพูระเรื่อ ยิ่งทำให้ใบหน้าของเธองดงามมากขึ้น สวยงามน่ามองจับจิตจับใจเอ็นริโกเหลือเกิน พอเอ็นริโกพูดจบก็รีบเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งเบาะด้านข้างคนขับทันที ราวกับว่ากลัวใครจะมาแย่งที่ นฤเบศร์ยิ้มกับวาจาชวนอาเจียนของเพื่อน ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนนับตั้งแต่คบกันมา เพราะปกติสาวๆ ทั้งหลายจะวิ่งเข้าหา กระโจนเข้าใส่เอ็นริโกมากกว่า เพื่อนรักของเขาไม่เคยพูดจาเช่นนี้กับใครสักคน และเพื่อนของเขาคนนี้ก็ไม่เคยส่งสายตาแบบนี้ให้กับหญิงสาวคนใดมาก่อนด้วย งานนี้ชักมีลุ้นเสียแล้ว “ขึ้นรถเร็วยัยจอมยุ่ง ฉันหิวแล้วจะได้รีบไปกัน” นฤเบศร์เปิดประตูรถให้อทิตยาเข้าไปนั่งห้องโดยสารด้านหลัง ซึ่งเธอก็ทำตามแต่โดยดี พออทิตยาเข้าไปในรถและกระเถิบไปนั่งชิดประตูอีกด้าน วนาธรก็ทำท่าจะเข้าไปนั่งชิดกับแม่จอมยุ่ง ทว่านฤเบศร์ก็ใช้ความไวสอดตัวเข้าไปนั่งตรงกลาง วนาธรชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเข้าไปนั่งในรถเป็นคนสุดท้าย พอทุกคนนั่งประจำที่ พลขับแสนน่ารักก็นำพาทุกคนไปยังร้านอาหารอุบลแซบอีหลี ระหว่างที่รถยนต์ขับเคลื่อน วนาธรได้ปรายตามองนฤเบศร์เป็นระยะ พร้อมกับรู้สึกหึงหวงอทิตยาขึ้นมาเมื่อเห็นว่านฤเบศร์นั่งเบียดร่างของเพื่อนสนิทที่เขาคิดเกินกว่าเพื่อน ทั้งที่เบาะนั่งก็ไม่ได้เล็กและแคบจนถึงขนาดนั่งชิดปานนั้น ทว่าวนาธรก็ไม่อาจพูดอะไรได้ นอกจากเก็บงำความไม่พอใจและความหึงหวงไปตลอดทาง เช่นเดียวกับหนุ่มขี้แกล้งที่ลอบอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของหลานชายเพื่อน ยิ่งเห็นทีท่าของวนาธร เขายิ่งสนุกอยากจะกลั่นแกล้งต่อไป เบียดร่างบางของอทิตยามากขึ้น โดยที่เธอไม่ทันนึกเฉลียวใจ คิดว่าเขานั่งไม่ถนัดจึงขยับตัวเข้าใกล้ ทำให้นฤเบศร์ยิ่งสนุกกับเรื่องที่ทำอยู่มากขึ้น