1/3 คำสั่งเด็ดขาด

หญิงสาวทำท่าตกใจ เมื่อชายหนุ่มเอาผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดตัวให้เธอ “ป่วยก็นอนเลย กินยาแล้วเช็ดตัว แล้วจะได้นอนต่อ เดี๋ยวพี่ทำข้าวต้มให้กิน” เมื่อไม่รู้จะดื้ออย่างไร หนูนิดจึงเลือกที่จะหลับตา แล้วปล่อยให้ชายหนุ่มเช็ดตัวให้เธอต่อไป ด้วยไข้ที่ขึ้นสูง ไม่นานหนูนิดก็หลับไป เช้าวันนี้เป็นวันธรรมดาที่หนูนิดต้องไปโรงเรียน แต่หญิงสาวยังรู้สึกไม่สบายจึงลาหยุดอีกวัน “แล้วตื่นมากินข้าวต้มที่พี่ทำเอาไว้ให้ด้วยล่ะ” ชัชนนท์ต้มเข้าต้มเตรียมเอาไว้ให้คนป่วย “พี่ส้มเช็ดตัวบ่อยๆนะครับ ไข้จะได้ลดไวๆ ” เมื่อสั่งคนป่วยเสร็จ อาจารย์ชัชก็หันมาสั่งพี่เลี้ยงต่อ ด้วยความกังวล เพราะตัวเองไม่สามารถอยู่ดูแลได้ “ชัชคะ วันนี้เจียวไม่ได้ขึ้นเวร ช่วงกลางวันไปหาอะไรกินกันนะคะ” หมอเจียวโทรศัพท์มานัดอาจารย์ชัชนนท์เอง มีเหรอที่ชายหนุ่มจะปฏิเสธ “เดี๋ยวผมไปรับที่คอนโด อีกสิบห้านาทีเจอกันครับ” คอนโดมิเนียมของแพทย์หญิงปัญจรีย์อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเท่าไหร่ ชัชนนท์จึงใช้เวลาไม่นานในการรีบขับรถไปตามนัด “วันนี้ผมดีใจมาก ที่เจียวว่างมาเจอผม คิดถึงจะแย่” ชายหนุ่มพูดเหมือนไม่ได้เจอหมอเจียวมาหลายวัน ทั้งที่ความจริงเขาเพิ่งไม่เจอเธอมาแค่วันเดียว “ชัชก็พูดเกินไป เจียวเขินหมดแล้ว” คุณหมอหน้าแดง เมื่อเจอสายตาและคำพูดของเพื่อนชาย ที่พูดเหมือนเขากำลังคิดกับเธอเกินเพื่อน “เจียว จะว่าอะไรไหม ถ้าผมจะขอเปลี่ยนจากเป็นเพื่อนกัน มาเป็นแฟนแทน” ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมวันนี้อาจารย์ชัชถึงได้กล้าพูดความรู้สึกที่เก็บมานานในหัวใจ “นี่ชัชแกล้งเจียวเล่นหรือเปล่าคะ” คุณหมออายจนเก็บอาการไม่อยู่ “ผมพูดจริงๆ คุณหมอเจียวจะรับอาจารย์ชัชนนท์เป็นแฟนไหมครับ” ชายหนุ่มเลียนแบบคำพูดเวลาเจ้าบ่าวเจ้าสาว เข้าโบสถ์แต่งงาน “รับค่ะ” คำตอบของหญิงสาวตรงหน้า ทำเอาโลกทั้งใบของอาจารย์ชัชกลายเป็นสีชมพูทันที นับจากวันนั้นมา ทั้งสองคนก็คบหากันเป็นแฟน แต่ด้วยอาชีพและเวลาที่ต่างกัน ทำให้ทั้งคู่ไม่ค่อยมีโอกาสได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนแฟนทั่วไป วันที่ทุกคนรอก็มาถึง วันที่จะรู้ผลการตรวจร่างกายอย่างละเอียดของคุณปู่ ก่อนที่ผลจะออกคุณปู่ได้บอกกับคุณหมอไว้แล้ว ว่าเขาพร้อมที่ฟังผลด้วยตัวเอง “คุณท่านป่วยเป็นมะเร็งที่ลำไส้ใหญ่ระยะสุดท้ายครับ” คำพูดเพียงประโยคเดียว ทำให้ทุกคนในบ้านแทบจะหยุดหายใจ ต่างพากันน้ำตาไหลนองหน้า ยกเว้นคุณปู่ที่ยังคงยิ้มได้ “ฉันยังมีเวลาใช่ไหม” คนป่วยถามเพียงสั้นๆด้วยรอยยิ้ม “ถ้าคุณท่านมีกำลังใจที่เข้มแข็ง ก็ยังอยู่ได้อีกหลายเดือนครับ” เมื่อคุณหมอบอกแนวทางการรักษา ที่ดูจะแทบไม่มีหวัง และการปฏิบัติตัว ให้กับทุกคนในบ้าน ทุกคนต่างก็ถูกให้ออกไปข้างนอก “คุณปู่ มีอะไรจะคุยกับผมหรือครับ” ชัชนนท์รู้สึกแปลกใจ “พรุ่งนี้แกไปจดทะเบียนกับหนูนิด” “ฮะ!...”