วันซวยของเรา2คน

ดาราสาวชื่อเชอร์รี่นั่งมองสัญญาที่ในอดีตตัวเองเผลอเขียนอะไรบางอย่าง แบบดาราดังติดนิสัยสวยเลือกได้ จนเขียนข้อความนี้ลงไปในสัญญา เชอร์รี่ถือสัญญาฉบับนั้นมือสั่น อยากจะฉีกทิ้งใจจะขาด หรือ ถ้่าย้อนเวลากลับไปได้จะไปตบหัวตัวเองว่านี่แกเขียนบ้าอะไรลงไปหยุดเขียนเดี๋ยวนี้นะ ยัยติ๊งต๊อง คิดว่าเธอเป็นใครหรือไง ถึงกล้าเขียนขนาดนี้ เขียนลงไปได้ไงว่า สัญญาจะสิ้นสุดก็ต่อเมื่อได้แต่งงานกับสามีรวยๆ นี่เราเขียนแบบนี้ทำมาาายยย (เชอร์รี่น้ำตาไหลเป็นแม่น้ำ) พอหันมาเห็นหน้าท่านประธานแล้วอยากจะมุดดินหนีเหลือเกิน (ตอนนี้เชอร์รี่อยากจะออกจากวงการใจจะขาดแต่ก็ออกไม่ได้) ประธานยังกำชับเชอร์รี่มาอีกว่า ไม่ออกตามสัญญาต้องเสียค่าปรับเพิ่มนะเชอร์รี่เข้าใจมั้ย ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ขณะที่งานเลี้ยงรุ่นกำลังจัดงานอยู่ แวววาวกำลังแย่เพราะกำลังหาทางหนีไอ้โรคจิตที่ตามติดตนมานานหลายปี ไม่คิดว่าจะมาเจอมันที่นี่แถมยังแอบฉวยโอกาสตอนแวววาวเดินเข้าห้องน้ำ เข้าหาแวววาวถึงในห้องน้ำ ดีนะที่แวววาวไหวตัวทันจึงหนีออกมาทัน แต่ไอ้โรคจิตก็ยังตามแวววาวมาหวังจะxxxxตลอด แวววาวรู้สึกกลัวสุดๆ และมันก็ยังตามมาตลอด แวววาวหนีจนทนไม่ไหว เลยตัดสินใจโทรหาคุณปู่เพื่อขอความช่วยเหลือ ระหว่างที่หนีแวววาวเดินหนีมาเรื่อยๆ และเชอร์รี่เองก็เดินหนีมาจากอีกด้านหนึ่งของชั้นเดียวกัน (เชอร์รี่เองก็หนีมา แถมยังมีอาการมึนๆเหมือนโดนมอมเหล้ามา เชอร์รี่พยายามหนีจากไอ้เสี่ยคนหนึ่งที่หวังจะได้ดาราสาวๆมาเป็นเมีย) ทั้งคู่ตกใจมองหน้ากัน พร้อมกับหันมองไปทางด้านหลังตัวเองตลอด [แย่แล้วจะทำยังไง มันกำลังมาทางนี้แล้ว!] ทั้งเชอร์รี่และแวววาวเห็นเงาคนเดินตามมาทางทิศที่ตัวเองหนีมา [จะทำไงดีล่ะ!] จู่ๆห้องตรงหน้าของทั้งคู่ก็เปิดออก คู่รัก2คนทะเลาะกันเดินออกมา ’ไอ้คนเลว#@#%@&%*@ เลิกๆๆไม่คบแล้ว’ ’เออเลิกก็เลิกสิ อย่ามาให้เห็นหน้าอีกนะจำไว้ด้วยล่ะ’ แล้วฝ่ายหญิงทำท่าโกรธจัดแล้วก็เดินหายไป ทั้งแวววาวและเชอร์รี่ตัดสินใจหนีเข้าห้องนั้นทันที แล้วรีบปิดประตู เจ้าของห้องตกใจ ’เฮ้ย พวกคุณเข้าห้องผมมาทำไมเนี้ย อย่าบอกนะว่าอยากจะxxxกันที่ห้องผม ไปเปิดห้องเองสิจะมาอุบ......’ โดนแวววาวปิดปาก ส่วนเชอร์รี่นั้นเหมือนรู้สถานการณ์อีกฝ่ายคงหนีมาแบบเดียวกัน เชอร์รี่จึงช่วยบอกต่อว่า ’เดี๋ยวเค้าดิ้นหลุดออกไปค่ะ จับมัดด้วยผ้าห่มด้วยดีกว่านะค่ะ’ แวววาวทำตามคำแนะนำของเชอร์รี่ ทั้งคู่คิดแต่ว่ายังไงคืนนี้ต้องเอาตัวรอดให้ได้ หลังจากนั้นสักพักพอรู้สึกว่าปลอดภัยแล้ว แวววาวจึงแก้มัดเจ้าของห้อง พร้อมเล่าเหตุการณ์ให้ฟังว่า ’ขอโทษนะ คือเราจำเป็นต้องทำอย่างงี้ คือเรากำลังหลบหนีพวกโรคจิตบ้ากามกันอยู่ พอดีมันตามเข้าใกล้เรามาเรื่อยๆแล้ว เลยต้องหนีเข้ามาห้องนี้ ขอโทษจริงๆนะ’ ’งั้นเหรอครับ เฮอะ สังคมสมัยนี้นี่อันตรายมากเลยนะครับ แต่ก็ไม่น่าจับผมมัดปิดปากตั้งนานนะครับ ผมก็นึกว่าจะโดนพวกคุณจับฆ่าซะอีก ก็เล่ามาเลยก็ได้นี่ครับ ประตูห้องเนี้ยออโต้ล็อก แถมห้องมันก็แบบเก็บเสียงได้ พอเข้าห้องนี้ได้แล้ว ก็ปลอดภัยแน่ๆอยู่แล้วล่ะครับ’ เจ้าของห้องถอนหายใจ ’แล้วตอนนี้ผมก็อยากกลับบ้านแล้วด้วย งั้นเอางี้แล้วกัน ผมยกห้องนี้ให้เลยแล้วกันนะครับ’ เจ้าของห้องโยนคีย์การ์ดห้องให้แวววาวพร้อมกับพูดว่า ’อย่าลืมเช็คเอาท์ให้ด้วยนะครับ’ แล้วก็เก็บข้าวของตัวเอง พร้อมกับออกความเห็นอีกอย่างออกมาว่า ’อ้อ แต่ผมแนะนำว่าควรจะอยู่ที่นี่ก่อนนะครับ เชื่อสิตอนนี้คนพวกนั้นคงยังไม่ยอมบ่อยพวกคุณไปง่ายๆหรอก คงมีคนค่อยดักซุ่มอยู่แน่ๆ ไม่ตรงล็อบบี้ ก็คงหน้าโรงแรมนี้แน่ๆ ครับ’ เชอร์รี่หน้าซีด มึนหัวก็มึน กลัวก็กลัว จับแวววาวไว้แน่น ’ช่วยด้วยนะค่ะ ขอร้องล่ะ อย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียวนะ ชั้นกลัว’ เชอร์รี่ร้องไห้พร้อมกับกอดแวววาวไว้แน่น แวววาวมองสภาพเชอร์รี่แล้วรู้สึกสงสารจึงตอบรับเชอร์รี่ไปว่า ’เดี๋ยวจะอยู่เป็นเพื่อนนะไม่ต้องกลัวนะ’ พร้อมกับเอามือลูบหลังเบาๆเพื่อนปลอบใจ เมื่อเชอร์รี่ได้ยินแล้วก็เลยรู้สึกหายกลัวทันทีแล้วจึงค่อยๆหลับไป แวววาวหันไปมองประตูที่เจ้าของห้องเดินออกไปแล้วปิดประตู หลังจากนั้นจึงหันกลับมาทางเชอร์รี่แล้วก็พบว่า ’อ้าว หลับเหรอ.... ทำไงล่ะเนี้ย ขยับตัวไม่ได้เกาะแน่นไม่ยอมปล่อยเลยแฮะ’ แวววาวพยายามแกะมือออกแต่ก็แกะไม่ออก เช้าวันต่อมาหลังจากคุณปู่มาช่วยแวววาวออกมาจากโรงแรมแล้ว คุณปู่นั่งโมโหพร้อมกับบ่นออกมาว่า ’เจ็บใจจริงๆ มันยังกล้ามายุ่งกับหลานชั้นอีกนะ’ เมฆก็โมโหพูดต่อจากคุณท่านว่า ’นั้นสิครับโดนซะขนาดนั้นยังกล้าโผล่หน้ามาอีก นี่มันโรคจิตเข้าขั้นบ้าเลยนะครับเนี้ย’ ภาคก็เห็นด้วย พร้อมกับบ่นต่อ ’นั้นสิครับ หาตัวมันไม่เจอเลย ไม่รู้ไปมุดดินอยู่ที่ไหน เป็นตัวตุ่นเหรอไงถึงหาตัวไม่เจอเลย’ เมฆมองคู่หูแล้วออกความเห็นต่อ ’ตอนนี้จะหาตัวคงยากขึ้นแล้วล่ะ มันเคยเจอเราเล่นงานมาก่อนแล้ว มันก็คงรู้วิธีหลบซ่อนแล้วล่ะ ก็เหมือนเราอยู่ที่แจ้ง แต่มันอยู่ที่ลับนั้นแหละ’ คุณปู่หงุดหงิดพร้อมกับถามพ่อบ้านทั้ง2คนต่ออีกว่า ’แล้วผู้หญิงที่แวววาวพากลับมาด้วยล่ะ ไปสืบมาหรือยังว่าเป็นใครห๊ะ?’ เมฆมองหน้าคู่หู เพราะตอนแรกกะจะส่งคนออกไปสืบแต่โดนภาคหยุดไว้แล้วบอกว่าไม่ต้องหา เหมือนภาคจะรู้จัก คุณท่านเห็นเมฆมองไปที่ภาคเลยหันไปมองภาคตาม ภาคมองคนทั้ง 2 พร้อมกับดูนาฬิกาข้อมือตัวเอง ’อืม เหมือนจะถึงเวลาพอดีนะครับ’ แล้วภาคก็เอารีโมททีวีมาเปิดทีวีขึ้น เวลานั้นทีวีกำลังฉายซีรี่ย์เรื่อง [คุณชายตัวร้ายกับคุณหนูผู้แสนดี] เมฆงงมองหน้าคู่หูแบบไม่เข้าใจ ภาคมองคู่หูพร้อมกับชี้นิ้วไปทางนางเอกที่แสดงอยู่ (ดูดีๆสินี่ไงเหล่า) เมฆมองตาม (อืมอ้ออย่างงี้นี่เอง) เมฆพยักหน้าตอบ (อืมเข้าใจแล้ว) คุณท่านยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ภาคพยายามบอก ’อะไรให้ดูอะไรกัน นี่มันใช่เวลามาดูละครเหรอไง’ เมฆค่อยๆก้มลงกระซิบข้างหูคุณท่านเบาๆ คุณท่านตกใจลุกขึ้นเดินเข้าไปดูทีวีใกล้ๆพร้อมกับอุทานขึ้นมาดังๆว่า ’โอ้ ใช้ได้เลยนี่หลานชั้น 5555 เอาผู้หญิงเข้าบ้านมาคนแรกก็เป็นถึงดารานางเอกดังซะด้วย 55555’ คุณท่านชอบใจ