สำคัญ

ร้านของหนูนามียอดขายทะลุเพดานหลังจากที่บิวมาช่วยเสิร์ฟอาหาร บิวตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากนางกวักที่ควักลูกค้าผู้หญิงเข้าร้านเต็มที่ทำให้กะทะได้เชยชมสาวๆ ได้ทุกวันและวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่หนูเล็กใจป๋าพาทุกคนไปกินหมูกะทะพร้อมด้วย สุรา แต่ไม่เค้านารีเพราะเงินไม่พอ ตอนแรกหนูเล็กก็ดื่มไปอยู่แก้วสองแก้วแต่พอนั่งที่ร้านนานๆ เข้าก็เริ่มดื่มหนักขึ้นหนักขึ้นจนแพนต้องบอกให้เธอพอแต่เธอก็ดื้อดึงกันต่อและได้การดวลเกิดขึ้นใครกินเหล้าแล้วน็อกไปก่อนคนนั้นต้องเลี้ยงมื้อนี้ ซึ่งคนที่เล่นเกมนี้ก็มีหนูเล็ก กระทะ แล้วก็เนเน่แฟนสาวของหนูเล็ก เนเน่วันนี้เธอก็ยังรู้สึกคันๆ เอาเท้าสะกิดบ่อยๆ แต่เขา ไม่เอาด้วยวันนี้หนูเล็กดื่มเยอะเกินไปเขาไม่ควรที่จะดื่มเยอะเพราะไม่งั้นคนที่จะลำบากก็จะคือแพนและอีกอย่างแพนยังขับรถยังไม่แข็งคนที่จะขับรถหอบสังขารทั้งหมดไปได้ก็คงจะเป็นเขาคนเดียว "เฮียดื่มเยอะไปแล้วนะ" แพนบอกกับหนูเล็กให้เลิกดื่มเพราะหนูเลยเริ่มจะไม่มีสติแล้วร่างของหนูเล็กเริ่มจะพิงกับเก้าอี้แล้วหลับตาเพื่อนอน แพนเอามือกุมขมับ ทำไมหนอเธอต้องมาดูแลคนเมาอย่างนี้ เธอหันไปมองเนเน่ เนเน่ก็หลับไปแล้ว สายตาก็หันกลับไปที่ กะทะ เพื่อจะให้กะทะช่วยแบกเฮียขึ้้นรถแต่ตอนนี้กะทะก็ฟลุบหลับคาน้ำจิ้มหมูกระทะ เลอะไปที่หน้าของกะทะเรียบร้อยแล้ว แพนทำตาปริบๆ แล้วมองไปที่บิวทันที "นายยังไม่เมาใช่ไหม"เธอถามชายที่น่าจะมีสติอยู่ "แค่นี้ผมไม่เมาหรอกครับ"เขาตอบแทนออกไปแล้วมองไปที่หนูเล็ก "คุณหนูเล็กคงไม่ไหวแล้วนะครับ" "น่าจะใช่ค่ะ เดี๋ยวฉันโทรหาคนที่กำลังคุยก่อนนะคะ"แพนหมายถึงเดย์ ที่ตอนนี้เริ่มเปิดใจให้เดย์ไปแล้ว "จะให้เขามาช่วยหรอครับ" "ใช่ค่ะ"บิวพยักหน้าให้กับแพนเพื่อบอกว่าเขารับทราบชายหนุ่มเดินไปจ่ายตังค์ที่เคาน์เตอร์ทันทีโดยไม่ได้เอาเงินของหนูเล็กไปใช้สักบาท "คุณจะจ่ายเองเลยหรอคะเงินเดือนยังไม่ออกเลยนะ" "ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวถ้าคุณหนูเล็กสร่างเมาเมื่อไหร่ก็ให้เขาเอาเงินให้ผมก็ได้ครับ" บิวพูดออกไปเพื่อให้แพนสบายใจความจริงมันก็แค่เศษเงินสำหรับเขาเท่านั้นแต่เพื่อจะสานสัมพันธ์กับหนูเล็กเขาจึงเลือกที่จะทำให้เรื่องมันวุ่นวายนิดนึงนะ "เดี๋ยวผมอุ้มคุณหนูเล็กไปไว้ที่รถก่อนนะครับเดี๋ยวเผื่ออาละวาดขึ้นมาจะได้ไม่ไปดูคนอื่น" ใช่หนุ่มพูดจบก็ตวัดร่างบางๆ ของหนูเล็กขึ้นในอ้อมแขนทันที แล้วพาไปที่รถของหนูเล็กเขาวางร่างบางไว้ที่เบาะหน้ามันบ่งบอกว่าเขาไม่ต้องการให้เธอไปนอนที่อื่น แพนหิ้วปีกของเนเน่ตามติดกันมาแล้วให้เนเน่ไปนอนที่เบาะหลังแต่ บิวบอกขัดขึ้นมาว่าให้เนเน่ไปนอนหลังกระบะกับกะทะทันที "เบาะหลังให้คุณนั่งเถอะครับอย่าให้คุณเมานั่งเลยเดี๋ยวจะอ้วกก็เรี่ยราดแล้ว 2 คนนั้นนะคะคุณให้แฟนของคุณมาช่วยแล้วไม่ใช่หรอครับ"เขาพูดเสริมขึ้นมา "เขายังไม่ใช่แฟนฉันค่ะ" "นั่นแหละครับผมรู้ว่าอีกหน่อยก็จะพัฒนาความสัมพันธ์กัน" เมื่อเดย์มาถึงตามที่แพนโทรมาเขาก็ต้องผงะเมื่อเจอกับริวเดลทันทีแต่ริวเดลขยิบตาไม่ให้พูดความจริงทำเป็นเหมือนว่าไม่รู้จักกัน เดย์รู้ทันทีจึงทำหน้าเฉยๆ แล้วหันไปคุยกับแพนแล้ว พากระทะขึ้นหลังกระบะพร้อมกับควบคุมคนเมาที่หลังกระบะทันทีตอนแรกแพงก็จะนั่งเบาะหลังอยู่แต่พอเดย์มาก็เลยไปนั่งคู่กับเดย์เพื่อไม่ให้คนเมาอาละวาดเพราะยังไงซะก็มีคนเมาอยู่ตั้ง 2 คนผู้หญิง 1 ผู้ชาย 1 แล้วเดย์ก็เป็นผู้ชายคนเดียวคงจะเอาไม่ไหวก็เลยปล่อยให้บิวขับรถอยู่ด้านหน้ากับหนูเล็กต่อไป ริวเดลในร่างของบิลอุ้มหนูเล็ก เข้าบ้าน ขึ้นห้องทันทีหลังจากที่หนูเล็กได้อาเจียนใส่รถอย่างเละเทะเขามองดูปฏิกิริยาของหนูเล็กแล้วว่าน่าจะเดินขึ้นไปห้องของตัวเองไม่ไหวเขาจึงอุ้มถึง แม้แพนจะค้านแล้วก็ตาม ริวเดลในร่างของบิวไม่สนใจเสียงเตือนของแพนสักเล็กนิดเดียวเขาอุ้มพาร่างบางขึ้นห้องมาแล้วแล้ววางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือร่างน้อยๆ ที่ไม่ได้สติยังคงละเมอถึงพี่สาวของตนเอง "เจ๊นา หนูคิดถึง คิดถึง คิดถึง" สาวน้อยคว้าข้อมือใหญ่ของริวเดลในร่างของบิวทันที เมื่อเธอจับได้ก็นำมาหนุนที่ศีรษะของเธอเขามองเธอที่ยัง หลับพริ้ม อยู่ได้แต่ ถอนลมหายใจแล้วนั่งอยู่บนหัวเตียงของเธอทันที เเพนที่หิ้วปีกของเนเน่เข้าบ้านมาแล้วเธอพาสาวสวยไปนอนที่ห้องรับรองเพราะที่บ้านของเธอแทบจะไม่มีห้องให้เหลืออยู่แล้วมีแต่ห้อง ที่ไม่ได้ใช้เอาไว้ฉุกเฉิน เท่านั้นส่วนกระทะ เดย์แบกไว้ชั้นล่างถ้าขึ้นไปข้างบนคงจะมีแต่เรื่องน่าอันตรายยิ่งคนเมาด้วยแล้วยิ่งปฏิเสธไม่ได้ว่าอันตรายรอบตัวยังไงกะทะก็คือผู้ชายเขารู้ดีในกฎข้อนี้ เดย์อาสานอนเป็นเพื่อนแพน แพนเลยให้เดย์ไปนอนคู่กับกะทะซึ่งเดย์ก็ยอม แพนเข้ามาในห้องของหนูเล็กเมื่อเห็นหนูเล็กนอนกอดมือของ ริวเดลในร่างของ บิวเธอก็ได้แต่กะอักกะอวก ส่วนริวเดลในร่างของบิวอยู่เฉยๆ แล้วก็บอกว่า "คุณหนูเล็กไม่ยอมปล่อยมือของผม"ทุกคนต่างพยายามแต่เอามือของหนูเล็กออกไร้ผล มือของ ริวเดลในร่างของบิลนั้นก็ยังเป็นหมอนให้กับหนูเล็ก วันต่อมาหนูเล็กถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อบิวนอนอยู่ข้างๆ ริวเดลในร่างของบิวเอาแขนแข็งแกร่งทาบทามตัวของเธอร่างเล็กๆ นอนขดอยู่ในอกกว้างของชายหนุ่ม แต่มือของเธอก็ยังคงจับมือของชายหนุ่มไว้แน่น "เมื่อคืนนี้นายทำอะไรฉัน" "ผมไม่ได้ทำอะไรคุณ คุณจับมือผมไว้"ริวยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วชูมือของตนที่ถูกเธอจับอยู่ "ฉันขอโทษ"หนูเล็กรีบสะบัดออกแล้วเดินออกจากห้องนอนของตัวเองทันทีหญิงสาวทอมสาวเดินไปหาแพนเพื่อไปถามแพนว่าพวกเขากลับมากันยังไง "อะไรนะบิวนะออกเงินค่าหมูกะทะให้ก่อน แล้วยังอุ้มขึ้นห้องอีก" "ก็ใช่สิเฮีย พี่เขาน่าจะยังนอนกับเฮียอยู่มั้งตอนที่เฮียตื่นมาเห็นป่ะล่ะ"แพงย้อนทันทีเพราะความเมาไม่ได้สติทำให้แพนเคือง เธออุตส่าห์เตือนแล้วเตือนเล่าแต่เฮียของเธอก็ไม่เชื่อฟัง "เฮียขอโทษ" "ไม่ต้องมาขอโทษแพนเลย นู่น เฮีย พารถไปล้างด้วย"หญิงสาวชี้ไปที่รถทันที เท่านั้นแหละหนูเล็กถึงกับปาดเหงื่อลูกชายของเธอต้องทำความสะอาดอีกแล้วหรอรอบที่แล้วก็ฉี่ของมีมี่แมวที่เธอเลี้ยงไว้แล้วพาไปเที่ยวมันเลยเมารถท้องเสียและอ้วกแตกในรถทำให้เธอต้องเอารถไปล้างที่คาร์แคร์และรอบนี้คนกระทำของเธอเอง "แล้วนี่ล่ะเนเน่" "อยู่ห้องรับรองค่ะ" "แล้วไอ้ทะ" "กลับบ้านแล้วค่ะพอตื่นเพราะสร้างเมาก็รีบกลับบ้านเลยมันคงกลัวเมียมันด่า" "OK ปลอดภัยทุกคน"ทอมสาวได้แต่พ่นลมหายใจ "นายบิวไม่ได้ทำอะไรพี่ใช่ไหม" "หมอนั่นจะทำอะไรพี่ได้ล่ะ" "ดีแล้วค่ะเฮียหนูเป็นห่วง" "เฮียนะจ๊ะเฮียรู้" วันที่รามไม่ต้องเข้าไปปลุกแมรี่เพราะวันนี้แมรี่ตื่นด้วยตัวเองหลังจากที่เธอได้พบปะเด็กๆ เธอก็ได้ให้สัญญากับเด็กว่าเธอจะไปหาทุกอาทิตย์และวันนี้ก็คือวันที่เธอนัดกับพวกเด็กๆ "ตื่นเร็วจังนะ" "ไม่ชอบหรอ" "ก็ดีจะได้ไม่ต้องมาปลุก" "ฉันทำเพื่อเด็กๆ ย่ะ" "ก็ขอให้คุณทำเพื่อเด็กต่อไปละกัน"รามพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อโลกพร้อมกับเดินไปที่รถเพื่อพาเธอไปที่บ้านเด็กกำพร้า "ทำไมนายไปอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าได้ล่ะ" "พ่อไม่รัก" "ลุงโธมออกจะดูใจดีทำไมถึงไม่รักล่ะ" "แม่ตายเพราะผม" "ฉันขอโทษ’’ "ไม่เป็นไรเรื่องมันนานมาแล้ว" "คุณโอเคไหม" "ผมโอเค ผมไม่ได้ซีเรียส" "แต่คุณลุงก็ดูรักคุณอยู่นะ" "มันอาจจะเป็นการแสดงก็ได้" "ฉันว่าไม่หรอกคุณไปหาท่านบ้างนะช่วงนี้ถ้าไม่ค่อยสบายด้วย" "นั่นมันไม่ใช่หน้าที่ของผม" รามไม่อยากเอาชีวิตของเขาไม่ยุ่งกับผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว พอถึง บ้านกำพร้าทั้งสองคนก็พากันไปหาเด็กๆ และเอาของใช้ไปให้คนที่เป็นหัวหน้าของโครงการบ้านเด็กกำพร้า "อันนี้สำหรับคุณครูนะคะ ส่วนนี้สำหรับน้องๆ ค่ะ ส่วนตัวนี้เอาไว้ใช้นะคะ เผื่อไว้เป็นค่าน้ำค่าไฟ" "ขอบคุณมากนะคะคุณแมรี่ที่ช่วยรวบรวมมาช่วยเหลือกับเด็กๆ เหล่านี้" "ไม่เป็นไรค่ะ"เธอยิ้มให้คุณครูที่อยู่ในบ้านเด็กกำพร้าเธอนำขนมไปให้เด็กๆ แล้วก็เล่นกับเด็กๆ ด้วยการละเล่นของไทยอีมอญซ่อนผ้า หมักเก็บเธอเล่นกับน้องๆ ตอนแรกๆ เธอก็ไม่ค่อยคุ้นเพราะเธอไม่รู้จักเลยเด็กๆ เลยสอนเธอเล่นจนตอนนี้เธอเล่นคล่องแล้ว รามเฝ้ามองแมรี่ที่กำลังสนุกสนานกับเด็กน้อยชีวิตของเขาตั้งแต่เขาถูกส่งมาบ้างกำพร้า ตอนนั้นเขาเลือกที่จะเป็นเด็กเสเพลแต่พอรับเขามาอุปการะเป็นบอดี้การ์ดให้กับนายน้อยชีวิตของเขามันก็นับถืออันเดรและนายน้อย และพร้อมที่จะปกป้องด้วยตัวตายแต่การที่เขาเป็นลูกของผู้ชายคนนั้นมันไม่ได้ปิดเป็นความลับ อันเดร รู้มาตลอดว่าเขาเป็นใครแต่แค่ไม่พูดให้เขารู้สึกแย่และนึกถึงอดีตที่ไม่น่าจดจำ ตั้งแต่เขามีนายน้อยชีวิตเขาให้นายน้อย ตายแทนได้ แต่ตอนนี้เขาต้องมาอยู่ดูแลเธอเขาก็ต้องทำให้สำเร็จถึงแม้ภารกิจทุกอย่างที่นายน้อย มอบให้จะสำเร็จลุล่วงเขาก็ไม่มั่นใจว่าหัวใจของเขาจะยังคงอยู่ที่เดิมหรือเปล่าหรือไปอยู่ที่อื่นแล้ว