บทที่ 2 แอบรัก (1)

“งั้นเชิญคุณทศตามสบายนะคะ ฉันขอตัวก่อน” บอกจบสุชีราจึงลูกขึ้นจากเก้าอี้ทันที “ดะ... เดี๋ยวครับคุณขม” ชายหนุ่มรั้งไว้แล้วยืนขึ้น ผู้ที่กำลังก้าวเท้าเข้าบ้านเพื่อหาข้าวกินจึงยกคิ้วขึ้นสูง พร้อมด้วยสายตาติดรำคาญนิด ๆ ที่อีกฝ่ายเซ้าซี้ไม่เลิก “มีอะไรคะ?” เพียงแค่ถูกมองด้วยสายตาเช่นนั้น ทุกเรื่องที่ทศพลเตรียมมาจะพูดคุยกับหญิงสาวจึงเป็นอันตรธานหายไปจากหัวสมอง ชายหนุ่มถูมือที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อไปมา “มะ...ไม่มีครับ” ชายหนุ่มยิ้มแหย ๆ พร้อมทั้งเปิดทางให้ พอร่างระหงกลับเข้าไปในบ้านแล้วนั่นล่ะ หญิงสาวอีกคนซึ่งลอบดูปฏิกิริยาของทศพลตลอดเวลาจึงยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ “เอามาทำอะไรครับคุณหวาน?” ชายหนุ่มไม่วายถามออกไปซื่อ ๆ “ซับเหงื่อคุณทศไงคะ” สุปราณียิ้มทะเล้น และรอยยิ้มสดใสนี้เองที่มีผลให้ทศพลยิ้มเก้อไปด้วย “ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มบอกอย่างสุภาพพลางรับผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อ ก่อนมองวงหน้าหวานที่สวยไม่แพ้พี่สาว “แล้ววันนี้คุณหวานไม่มีเรียนเหรอครับ?” “มีค่ะ หวานเรียนช่วงบ่าย คุณทศรีบกลับหรือเปล่าคะ?” หญิงสาวเอียงศีรษะถามในกิริยาน่ารักน่าเอ็นดู “ไม่ครับ คุณหวานมีอะไรให้ผมรับใช้หรือเปล่าครับ?” “แหม เรียกรับใช้เลยเหรอคะ พูดอย่างนี้หวานก็เกรงใจคุณทศแย่สิ” “คุณหวานก็ทำจริงจังไปได้ ผมแค่ล้อเล่นนะครับ” ชายหนุ่มรีบแก้ สุปราณีจึงหัวเราะคิกคัก “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หวานแค่จะขอติดรถไปด้วยเท่านั้น” เพราะทางที่ทศพลผ่าน เป็นเส้นทางเดียวที่สุปราณีต้องเดินทางไปเรียน อีกทั้งความสนิทคุ้นเคยที่มีมานาน เธอจึงกล้าเอ่ยปากขอร้องเขาเช่นนั้น “ด้วยความยินดีเลยครับ” ทศพลค้อมศีรษะให้ สุปราณีซึ่งมีรูปร่างผอมเพรียวและอ้อนแอ้นกว่าพี่สาวจึงดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟาสีชาอย่างกระฉับกระเฉง “งั้นคุณทศรอหวานแต่งตัวสักครู่นะคะ” “ครับ” ชายหนุ่มรับคำอย่างเต็มใจ พลางมองตามร่างแบบบางเข้าไปในบ้าน ทว่าสายตาของเขาก็ไม่วายกวาดหาใครอีกคนที่หายเงียบและยังไม่กลับออกมา “เฮ้อ... ถ้าคุณขมใจดีและน่ารักเหมือนคุณหวานคงดีกว่านี้ไม่น้อยเลยนะ” ทศพลพึมพำแล้วยิ้มเศร้าให้ตัวเองเมื่อหญิงสาวที่เขามอบใจให้หลายปี ไม่เคยชายตาแลเขาสักนิด... สุชีรารอให้ทศพลขับรถเก๋งกลางเก่ากลางใหม่ออกไปจากบ้านแล้วนั่นล่ะ เธอจึงกลับออกมานั่งรับลมเย็นที่หน้าระเบียงบ้านเพื่อย่อยข้าว ดวงตาคมเฉี่ยวกวาดมองนาฬิกาเงินเรือนหรูที่แขวนอยู่บนผนังบ้านด้วยลังเลว่าจะกลับเข้าออฟฟิศเพื่อสะสางงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จเดี๋ยวนี้ หรือจะรอให้แดดร่มก่อนแล้วค่อยกลับไป ยังไม่ทันตัดสินใจรถปิ๊กอัพจึงเลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านก่อนเสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มจะดับลง พอชะเง้อหน้าไปมองและพบหน้าผู้มาเยือน สุชีราจึงปั้นหน้าเบื่อแล้วลุกขึ้นไปปิดล็อกประตูบ้านแล้วเตรียมตัวหนี ‘นักเลงประจำถิ่น’ ทันที “สวัสดีตอนกลางวันครับคุณขมคนสวย” ผู้ลงจากรถปิ๊กอัพที่ชื่นชอบการแต่งกายแบบคาวบอยถอดหมวกปีกกว้างออกพร้อมค้อมศีรษะให้ที่หน้าหัวบันไดบ้าน ก่อนตามมาด้วยลูกน้องอีกสองคนที่แต่งกายคล้าย ๆ กับวาที ซ้ำยังลอกเลียนพฤติกรรมของผู้เป็นนายแบบไม่มีตกหล่น สุชีราเบะปากเพราะไม่ชอบกิริยาของลูกชายเสี่ยสิญจน์ และสองผู้ติดตามเท่าไหร่นัก “เตี่ยไม่อยู่” หญิงสาวบอกเสียงห้วน หน้าตาฟ้องชัดว่าไม่พร้อมต้อนรับแขกที่ไม่ได้เชื้อเชิญ “พี่วาไม่ได้มาหาช่างทวีครับ” นายกล้วยผู้ติดตามกระดกลิ้นท้ายประโยครีบออกตัวแทนผู้เป็นาย กิริยาถือดีนั่นยิ่งขัดลูกนัยน์ตาของสุชีรามากนัก หญิงสาวจ้องหน้าเด็กเมื่อวานซืนที่ ริอาจปีนเกลียวข้ามรุ่นมาจีบเธอด้วยความสมเพช “ไม่มาหาเตี่ย แล้วมาหาใครล่ะ?” คำถามนั้นเข้าทางวาทีพอดี “พี่วามาหาคุณขมคนสวยครับ” นายหวีผู้ติดตามรักษาความปลอดภัยให้วาทีตอบ สุชีราจึงตวัดสายตามายังนายวาทีที่มีส่วนสูงไล่ ๆ กับเธอ “มีธุระอะไร?” หญิงสาวถามเสียงเรียบ พยายามไม่เก็บความไร้สาระของอีกฝ่ายมาเป็นอารมณ์ “ต้องมีธุระด้วยเหรอครับ ถึงมาเหยียบที่นี่ได้” วาทีเล่นลิ้นแล้วยักคิ้วให้ สุชีรายังเงียบไม่ต่อปากต่อคำด้วย กระนั้นสายตาคมเฉี่ยวกลับฉายแววรำคาญออกมาให้เห็นได้ชัด แต่วาทียังไม่รู้สึกระแคะระคาย ซ้ำยังรู้สึกสนุกที่สามารถกวนอารมณ์แม่เสือสาวได้ “ผมคิดถึงคุณขมครับ อยากเห็นหน้าหวาน ๆ ให้ชื่นใจ” น้ำเสียงเล็กและแหบที่ป้อนคำหวานหยดย้อยมาให้ทำเอาผู้ฟังรู้สึกเลี่ยนและอยากขย่อนอาหารกลางวันที่เพิ่งรับประทานเข้าไปออกมา สุชีราทำหน้าพะอืดพะอม “มาที่นี่เพราะธุระไร้สาระแค่นี้ใช่มั้ย ฉันจะได้ทำงาน” “โธ่ ยังไม่ทันอะไรก็ไล่ผมแล้วเหรอครับคุณขม” วาทีส่งสายตาออดอ้อนมาให้ แต่สุชีราไม่สนใจ “หลีกไป” หญิงสาวสั่งเสียงดุ จ้องอีกฝ่ายตาเขม็ง แต่วาทีกลับทำใจดีสู้แม่เสือสาว “ยังไม่หลีกครับ เพราะผมมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณขมด้วย” สุชีราสูดอากาศเข้าเต็มปอดแล้วผ่อนลมหายใจออกมายาวเพื่อบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอระอาที่จะสนทนาด้วยเต็มที “ใจเย็นสิครับ เพราะเรื่องที่ผมกำลังจะบอก คุณขมต้องดีใจแน่ ๆ” “นายกำลังจะย้ายไปจากตำบลนี้ใช่มั้ย?” คำของหญิงสาวเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะชอบใจจากนักเลงวัยยี่สิบต้น ๆ ได้ดีนัก “แหมขยันไล่ผมจังเลยนะ ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกครับ” “ถ้าไม่ใช่ งั้นก็หลบไป” สุชีราออกคำสั่งอีกครั้งแล้วเดินเลี่ยงมาอีกทาง ทว่านายวาทีจอมตื๊อก็ไม่ยอมเปิดทางให้เธอ “โถ ๆ ใจเย็นสิครับ ผมแค่แวะมาบอกคุณขมคนสวย ว่าอีกไม่นานเราสองคนคงจะได้ดองเป็นทองแผ่นเดียวกัน” วาทีเอานิ้วชี้ของตัวเองทั้งสองมาประกบกันแล้วยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ยให้ ส่วนคนฟังถึงกับส่ายหน้าระอากับความเพ้อเจ้อเข้าขั้นไร้สาระนั่น “ประสาท” หญิงสาวแยกเขี้ยวแล้วกางร่มใส่หน้าชายหนุ่ม ก่อนเดินกลับไปออฟฟิศโดยไม่เหลียวหลังมามองนักเลงใหญ่ของตำบลที่ยังป้วนเปี้ยนอยู่หน้าบ้านเธออีก กระนั้นสายตาหื่นกระหายของวาทียังมองตามร่างระหงของหญิงสาวแล้วกลืนน้ำลายลงคอ